Kοιμάσαι; (ΖΖΖΖΖΖ ) Όχι! (ΖΖΖΖ

Η ζέστη σε συνδυασμό με μια π.χ. καλή μακαρονάδα μπορεί (zή μάλλον είναι σίγουρο) ότι μου φέρνει υπνηλία. Φυσικά η υπνηλία με οδηγεί κατευθείαν στο κρεββάτι, αλλά μαζί μου έρχονται και οι τύψεις που η Ολίβ μου πρέπει να «τρέχει» πίσω από την Αθηνά.

Πρέπει να λέμε την αλήθεια;

Μα βέβαια.

Ποιος κερδίζει; Η υπνηλία ή οι τύψεις;

Η υπνηλία.

Χθες το αργά το απόγευμα λοιπόν καταβρόχθισα ταλιατέλες Ναπολιτάνα αναμεμειγμένες με λίγα φιογκάκια με κιμά. Πηγαίνοντας το άδειο πιάτο μου στην κουζίνα, άκουσα μια φωνή να μου λέει από την κρεββατοκάμαρα:

– Ψιτ!

Εριξα μια κλεφτή ματιά.

Το μαξιλάρι μου έκανε νόημα!

– Ψιτ!

Εκανα ότι δεν άκουσα.

Αφησα το πιάτο κι επέστρεψα στον υπολογιστή μου.

Περνώντας από την κρεββατοκάματα, ξανάκουσα:

– Ψιτ!

Κάθισα στην καρέκλα μου και προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου.

Εικοσι δευτερόλεπτα κλειστά… μισό δευτερόλεπτο ανοικτά… είκοσι δευτερόλεπτα κλειστά…  μισό ανοικτά…. Η Ολιβ έγραφε μανιωδώς στον υπολογιστή. Η Αθηνά προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στα γόνατά της…

– Ασε με λίγο αγάπη μου… άκουσα την αγάπη μου να λέει στην αγάπη μας. Πήγαινε λίγο στον μπαμπά…

Η Αθηνά όμως δεν ήθελε μπαμπά, αλλά αγκαλιά μαμάς…

–Ψιτ! με φώναζε το μαξιλάρι…

Πήρα από το χέρι τις τύψεις και αθόρυβα πήγα στην κρεββατοκάμαρα… Ακούμπησα το μάγουλό μου στο μαξιλάρι…

– Επιτέλους είσαι δίκός μου… μου είπε εκείνο.

Στο επόμενο δευτερόλεπτο ήμασταν σφικταγκαλιασμένοι στο (σχεδόν) σκοτάδι. Από μέσα ακουγόντουσαν η Ολιβ και η Αθηνά… να προσπαθούν απεγνωσμένα να συνεννοηθούν…

Παραδόθηκα στο μαξιλάρι. Οι τύψεις χαλάρωσαν και εκείνες … και χώθηκαν κάτω από το μαξιλάρι, το οποίο τις έπνιξε… Υποθέτω ότι δεν θα ’χε περάσει κανένα τέταρτο, όταν η φιγούρα της μικρής εμφανίσθηκε στην πόρτα… με πλησίασε.

Το χεράκι της ακούμπησε το μάγουλο μου…

– Θες να ανέβεις μωρό μου; τη ρώτησα.

Το μαξιλάρι μου φώναξε όπως ο Παπαδάκης στον Κασιδιάρη: «Όχι! Όχι! Όχι!»… Μία εκ των τύψεων έβγαλε το ποδάρι της κάτω από το μαξιλάρι και μου ΄δωσε μια κλωτσιά στ’ αυτί… Το παιδί σου είναι βρεεεεε…

Επιασα την μικρή από τις μασχάλες και την έφερα δίπλά μου. Το κορμάκι της κόλλησε δίπλα μου… Η υπνηλία δεν έχει ποτέ αντιρρήσεις για παρέα. Εστω…

Χρρρρρρρρρρρ!

Στο επόμενο  (νομίζω) 2λεπτο… εμφανίσθηκε η φιγούρα της Ολίβιας στην πόρτα.

– Κοιμάστε;

– Όχι (εγώ).

– Ο-ο  (η Αθηνά)

– Όχι (οι τύψεις)

– Ναι! (το μαξιλάρι)

– Σίγουρα δεν κοιμάσαι αγάπη μου; με ρωτησε η αγάπη μου.

– Μα όχι σου λέω… πάντα με εντυπωσιαζε ο εαυτός μου, που μπορούσε να πιάσει κουβέντα (ο εαυτός μου, όχι εγώ) χωρίς να φήνει από το χέρι το όνειρο…

– Μα-μά!

– Θες να σου διαβάσω ένα καταπληκτικό κείμενο που’χειο γράψει ο Αύγουστος Κορτώ στο νέο του βιβλίο;

(Το μαξιλάρι ούρλιαξε απογοητευμένο. Οι τύψεις κάνανε πάρτι: YESSSSSSS!)

– Nαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι… συμφώνησε και η Αθηνά που λατρεύει να της διαβάζει παραμύθια η μαμά της πριν την πάρει ο ύπνος…

– Αλοίμονο…είπα κι εγώ κρατώντας το όνειρο σφικτά από τον καρπό…

– Να ανάψω το φώς;

(Το μαξιλάρι έβγαλε μια τσιρίδα: ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!)

– Αγάπη μου, θα αναστατωθεί το μωρό…  Όχι καλύτερα… μην ανάψεις το φως…

– Ωραία, θα σου διαβάσω με τον φακό που έχει το κινητό σου… μου ’πε η Ολιβ και ξάπλωσε δίπλα μου… Τι θες να σου διαβάσω; Το «Κολασμένη μπαβαρουάζ» ή το «Ο κατά φαντασίαν ετοιμοθάνατος;»

– Κανένα από τα δύο, απάντησε αναιδώς κάτι μέσα μου…

– Οποιο θες εσύ… είπε δυνατά η αυτοσυντήρησή μου.

(Σημείωση: ο κ. Αύγουστος Κορτώ είναι –αυτή την εποχή- ο αγαπημένος facebook άνθρωπος και συγγραφέας της Ολιβ… Προχθές αγόρασε το τελευταίο του βιβλίο «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» (εκδόσεις Καστανιώτη). Της αρέσει πάαααααρα πολύ έτσι που γράφει… εμένα πάλι μ’ αρεσει ο τύπος… αλλά δεν κόβω δα και φλέβες… Καλός, δεν λέω, αλλα μια τζούρα πιο υπερβολικός για τα γούστα μου…)

– Ωραία θα σου διαβάσω πρωτο  (ωωωωωωωχ!) το «κολασμένο μπαβαρουάζ»…

– ΟΚ! Κράτησα σφικτά την Αθηνά στην αγκαλιά μου και έκλεισα τα μάτια. Το μαξιλάρι με αγκάλιασε ακόμα πιο σφικτά.

Η Ολιβ άρχισε να διαβάζει…

Διάβαζε, ας πούμε 20 λέξεις, απ’ αυτές συγκρατούσα τις 11… προσευχόμουν να μην ροχαλίζω… ο κ. Κορτώ ήθελε να φτιάξει μπαβαρουάζ, αλλά δεν του έβγαινε… το γενικό πάντως νόημα το ’χα… έτσι απαντούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα.. ΟΚ…. ΟΚ… ΟΚ… γελούσε η η Ολιβ μ’ αυτά που έγραφε ο συγγραφεύς… ΟΚ εγώ… ε, είπαμε ότι μιλά ο εαυτός μου όταν κοιμάται… αλλά το γέλιο δεν το ’χω καταφέρει (ακόμα)…

Η Αθηνά που κατάλαβε, ότι δεν επρόκειτο για παραμύθι με καμηλοπαρδαλίτσα που έτρωγε φύλλα μαζί με τον καμηλοπαρδαλό της… άρχισε να διαμαρτύρεται και να θέλει οπωσδήποτε το κινητό-φακό που κρατούσε η Ολιβ…

Προσπάθησα να κάνω κάτι πιο σύνθετο… Να ονειρεύομαι… να λέω ΟΚ… και ταυτόχρονα να μεταδίδω την (κοιμισμένη) σκέψη μου στην  κόρη μου «Σταμάτα…σταμάτα… θα μας ανάψει το φως…»… Δεν είμαι τόσο καλός στα τηλεπαθητικά…  Για καλή μου τύχη, η Ολιβ της έδωσε το iPad που συμπτωματικά ήταν φορτισμένο και εκεί δίπλα… Ετσι εμεινα μόνος… Μόνος εναντίον της Ολιβ και του κ. Κορτώ… που μπαινόβγαινε στα super market προσπαθώντας να αγοράσει τα κατάλληλα υλικά για το μπαβαρουάζ του… ΟΚ… ΟΚ….

– Βρε μπας και κοιμάσαι;

– Όχι, σου λέω ακούω (χρρρρρρρρ) προσεκτικά.

Κάποια στιγμή τέλειωσε η διήγηση…

– Σου άρεσε;

(Εκανα το λάθος) Καλό ήταν…

– Α, τότε να σου διαβάσω και το «κατά φαντασίαν ετοιμοθάνατος»… Εντάξει;

– Βέβαια… βέβαια… χρρρρρρρρ…. Βέβαια….

Αυτή τη φορά ο συγγραφέας διηγηθηκε πώς νόμιζε ότι θα πεθάνει… ή μάλλον όχι… πώς πήγε διακοπές στη Σέριφο… ή κάτι έφαγε και τον πείραξε… δεν έχω ιδέα… η Ολιβ πάντως ήταν πνιγμένη στα γέλια με τις εξαιρετικές παρομοιώσεις του κ. Κορτώ… η Αθηνά χαμένη στο iPad… και εγώ παραδομένος στο μαξιλάρι που έπαιρνε ξανά τα πάνω του… ΟΚ…. ΟΚ… Ο….

– Βρε μπας και κοιμάσαι;

– …… εεεεε… όχι λέμε… ακούω προσεκτικά.

–Τι σου διάβασα μόλις τώρα;

Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει το μυαλό του ανθρώπου… ακόμα και ημι-κοιμισμένο…. Σέριφος… Σέριφος… Η τύχη ήταν με το μέρος μου…

– Μου διάβασες που πήγαν στην  Σέριφο, ο συγγραφέας, ένας φίλος του και ένα κουτάβι…

– Ωραία… και συνέχισε την ανάγνωση…

– Ουφ!.

Μετα από λίγο τέλειωσε….

– Ωραίος ε;

Μία φορά το λάθος επιτρέπεται… στις δυό αρχίζει και γίνεται βλακεία…

– Ζζζζζζζζζούπερ ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧρ… εεεε…  Τέλειος… Χαχαχαχαχαχα… μέσα στο ημίφως υπόλογισα ότι το βιβλίο έχει καμμιά 200αριά σελίδες… Όχι, δεν θα το’αντεχα….  Θα με λυπηθεί… σκέφτηκα… Το μαξιλάρι μου ψιθύρισε: «καλά κρασά!»… και είχε δίκιο…

Η Ολιβ σίγουρη ότι δεν κοιμόμουν αναψε το φως…

– Ελα να βάλουμε το παιδί (δυστυχώς δεν εννοούσε εμένανε) για ύπνο.

Επέστρεψα στο γραφείο μου κρατώντας το βιβλίο του κ. Κορτώ στο γραφείο…

Ωραία… έχω όλο το βράδι να το διαβάσω…

Μάνος