Μαμά, θα με κλέψουν;
Γεια σας Ελληνίδες μαμαδες!
Για όσες δε με ξερετε είμαι η Ευαγγελία και έχω 2 μικρά κοριτσάκια την Αννα που είναι 6 ετών και θα πάει πρώτη δημοτικού και την Ερατώ που είναι ακόμα 25 μηνών.
Προχθές ήμασταν στη θάλασσα και ήρθε η Αννα έντρομη και μου είπε οτι η φίλη της η Κατερίνα της είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι που κλέβουν παιδιά και ότι μπορεί να την κλέψουν.
Εγω της είπα την αλήθεια, ότι στην Ελλάδα η αστυνομία δεν έχει βρει ανθρώπους που κλέβουν παιδιά, άρα είμαστε προς το παρόν ασφαλείς και ότι πρέπει πάντα να προσέχουμε πολύ να μην μπαίνουμε σε άλλα αυτοκίνητα ξένων και επειδή εκείνη είναι μικρή καλύτερα να έρχεται να μας λέει ότι κάποιος άγνωστος της μιλάει ή τη ρωτάει κάτι. Φυσικά δεν πάει πουθενά μόνη της, δεν την έχω αφήσει να πάει σε άλλο σπίτι (λόγω του ότι δε θέλω να μπει σε άλλο αυτοκίνητο-χωρίς καθισματάκι κτλ κτλ).
Το δεδομένο είναι ότι στην Ελλάδα όλα τα χρόνια έχουν εμφανιστεί 3 (νομίζω) περιστατικά απαγωγής παιδιών και όλα τα άλλα που ακούμε κατά καιρούς είναι απαγωγές μέσα από την οικογένεια – οι αλλοδαποί σε αυτό το θέμα σύμφωνα με την αστυνομία «παίζουν» σε άλλη κατηγορία και είναι και εκεί ενδο-οικογενειακό. Φυσικά αυτά που κυκλοφορούν στο ίντερνετ ότι κλέβουν παιδιά και τα ξυρίζουν μεσα στο Τζάμπο κτλ είναι για γέλια, spam όσο δεν πάει. Οι ειδικοί εξηγούν τη χαμηλή εγκληματικότητα σε αυτόν τον τομέα στο ότι υπάρχει «ευκολη» πρόσβαση σε Ασία και Αφρική.
Από την άλλη στη χώρα μας τα αυτοκινητιστικά με θύματα παιδιά είναι καθημερινό φαινόμενο, αλλα πολύ γονείς δε νιώθουν να κινδυνεύουν από αυτό….
Θεωρείτε ότι η απαγωγή είναι ένας κίνδυνος υπαρκτός; Υπάρχει λόγος να τρομάζουμε τα παιδιά μας με έναν κίνδυνο (προς το παρόν) μηδενικό; Θυμάμαι ένα παιδάκι φίλης που «χάθηκε» σε ένα λουνα πάρκ . Εκείνο τρόμαξε πιο πολύ από τη μαμά του, που ήξερε ότι είναι θέμα χρόνου να βρει το παιδί μια και ο χώρος ήταν προστατευμένος. Το παιδάκι μόλις βρήκε τη μαμά του, τρομαγμένο της είπε
– Μαμά, τρόμαξα και δεν ήξερα τί να κάνω, ήθελα να πω σε κάποιον να με βοηθήσει, αλλα δεν κάνει να μιλάμε σε ξένους
Στην Αμερική που υπάρχουν κυκλώματα απαγωγής βρεφών και οι γονείς λένε στα παιδιά όταν νιώσουν ότι έχουν χαθεί, να απευθυνθούν σε άτομο με στολή, ή σε κάποιον πίσω από γραφείο. Εγω της το έχω πει αυτό αλλα… δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με στολή τριγύρω, χεχε
Φυσικά με ενδιαφέρει πολύ η ασφάλεια του παιδιού και θεωρώ δική μας ευθύνη να είναι πάντα προστατευμένο. Αλλα από την άλλη νιώθω πολύ έντονα απειλή από την ανάγκη τρομοκρατίας των άλλων γονιών στην προσπάθειά τους να τα προστατεύσουν. Δε θελω να τις τρομάξω. Ενας τρομαγμένος άνθρωπος είναι υποδουλικός και όχι ελεύθερος. Ακούω γύρω μου αυτό το κλισέ «καλύτερα να τα τρομάξουμε παρά να τα χάσουμε» … και η τακτική του εκφοβισμού γίνται καθημερινή και τα παιδιά μεγαλώνουν με φοβίες και έχουμε γεμίσει φοβισμένους ενήλικους που φτάνουν 40 για να καταλάβουν ότι δεν εχουν καμία αυτοεκτίμηση ….
Εσείς τί κάνετε;
Eυαγγελία
––
Η Ευαγγελία Παπαχειμώνα είναι η μαμά της Άννας και της Ερατώς!
Μπορείτε να διαβάσετε για τα κατορθώματα των κοριτσιών της στο annoulasmom.blogspot.com
Εκτός αυτού είναι και μια πραγματική νεράιδα των χειροποίητων μάρσιπων! Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της στο pantoumazi.gr
Και να σου η Καρδίτσα !! Καινούργιο συμβάν για να μας τρομοκρατησει
ευαγγελια πολυ κατατοπιστικο το αρθρο σου στο θεμα περι φοβου αλλα κι εγω δεν συμφωνω οτι ολα οσα ακουγονται ειναι απλα τρομοκρατια... περιστατικα γινοται αλλα δυστηχως δεν βγαινουν ολα στη φορα... και δυστηχως μπορει και λογω αυτου πολλα παιδακια να εχουν ασχημη καταληξη.... πριν καποιους μηνες βλεπω στο σταθμο στο νεο ηρακλειο μια τσιγγανα με τη γνωστη σε ολους αμφιεση και βρωμα να προχωραει βιαστικα κρατωντας αγκαλια ενα αγορακι καπου 2 ετων καταξανθο καθαρο με ομορφα και ολοκαθαρα ρουχα... μου φανηκε τοσο παραταιρο που συγκρατησα οσα περισσοτερα μπορουσα... εψαχνα για μερες μηπως βρω κατι για απαγωγη αλλα δεν βρηκα τιποτα... τωρα μπορει εγω απλα να υπερεβαλα αλλα αν μια στις 100 ειχα δικιο δεν μπορεσα να βοηθησω.... τωρα οσον αφορα τα περι φοβου κι εγω και η αδερφη μου δεν μεγαλωσαμε ετσι... μας ελεγε η γιαγια μου για να μας τρομαξει και να κοιμηθουμε οτι ερχεται ο μπαμπουλας κι εμεις την κοροιδευαμε! ποτε δεν μας καλλιεργηθηκε ο φοβος για τιποτα αλλα παντα η μητερα μας με συζητηση μας εξηγουσε τα παντα. ξεραμε οτι ποτε δεν μπαινουμε σε αλλα αμαξια, δεν ακολουθουμε αλλους και ολα τα σχετικα. το "μην σε αγγιζει κανενας αλλος " δεν χρειαστηκε γιατι κι εγω η αδερφη μου ημασταν μιγιαγγιχτα :p ετσι εχουμε αναπτυξει με την μητερα μας μια σχεση εμπιστοσυνης απο και προς τις δυο πλευρες που κραταει ακομη και τωρα. σπουδαζουμε 2 κοπελες μονες μας στην αθηνα και αλλοι γονεις απορουν γιατι λεει δεν φοβομαστε και γιατι οι γονεις μου δεν ερχονται για ελεγχο καθε 3 και λιγο! ελεος! ο μπαμπας μας παλι ακομη και τωρα πιστευει πως με το που βγουμε απο το σπιτι θα μας ερθουν ολοι πανω μας να μας κλεψουν να μας βιασουν να μας κρεμασουν κτλ αλλα που θα παει θα τον στρωσουμε!!!
δυστυχωσ ξερω πολλα περιστατικα. αρχικα την αδερφη μου προσπαθησαν να την κλεψουν οταν γεννηθηκε απο το θαλαμο νεογνων του νοσοξομειου. οι μαιες ελειπαν και τυχαια πηγε η μανα μου και ειδε δυο τσιγγανουν να τη κρατανε αγκαλια, μολις ειδαν τη μανα μου την αφησαν κι εφυγαν τρεχοντας. περισι στα τζαμπο της πρεβεζας προσπαθησαν να απαγαγουν ενα παιδακι. ακομγ γνωριζω περιστατικα που παιδακια κυριως αλλοδαπων που βιαστηκαν ειτε απο ομοεθνεις τους ειτε απο ελληνες. Ακουσα επισης για ενα περιστατικο στα γιαννςνα οπου βουλγαροι γιατροι με βαν-χειρουργηκη μοναδα προσπαθησαν να απαγαγουν γυναικα αλλα τους επιασαν, αυτο δεν τι εχω διασυαυρωσεο ακομη.
δεν ξέρω τι να πω για αυτό το θέμα. Δύο πράγματα που φοβάμαι πιο πολύ όσων αφορά το παιδί μου (τώρα 13 μηνών) το ένα είναι μην μου το κλέψουν (γιατί δεν το βρίσκεις ξανά ποτέ) και το δεύτερο μην μπλέξει με ναρκωτικά (γιατί από αυτό δεν βγαίνεις ποτέ, πάντα εξαρτημένος). Όντως ακούγονται ιστορίες στο διαδίκτυο που μπορεί να μην ισχύουν, αλλά υπάρχουν και πραγματικά γεγονότα που έχουν συμβεί σε φίλους ή συναδέλφους και γνωρίζω μερικούς. Δεν ξέρω, εγώ το φοβάμαι πολύ αυτό το πράγμα και 2 ανιψιές που έχω μεγαλύτερες 8 και 11 αντίστοιχα συνέχεια τους λέω τι να κάνουν (τις ζαλίζω κοινώς). Ούτε λεπτό δεν αφήνω μόνο το μωρό στο αμάξι ούτε στον κήπο, ούτε πουθενά, δεν παίζει κάτι τέτοιο να γίνει, μπορεί να είμαι υστερική αλλά έτσι είμαι τώρα τι να κάνω δεν αλλάζω…….
Σε καμια περιπτωση δεν ευχομαι να συμβει αυτο σε καποιον. Αλλα με ενοχλει να αμφισβητουν αυτα που λεω. Ποτε δεν θα ευχομουν κατι τετοιο και συγνωμηαν αφησα αυτη την εντυπωση. Εννοουσα πως δεν χρειαζεται να το δουμε για να το πιστεψουμε. Και πραγματικα ανησυχω οταν πηγαινω στο παρκο και βλεπω μαμαδες με το φραπε στο χερι και οταν ρωτησεις που ειναι ο γιος τους λενε "ελα μωρεκαπου εδω ειναι...".
Πειράζει που δεν θέλω να πανικοβληθω;;; Πειράζει που δεν πιστεύω όλα όσα ακούω;; Πειράζει που βαρέθηκα να βλέπω άγνωστες κυρίες στο σούπερ μάρκετ ή οπουδήποτε να μου λένε (και μπροστα στο παιδι) "Πρόσεχε απαγαγουν παιδάκια, μην το αφήνεις απο τα ματιά σου!" Είναι δυνατόν να μην προσέχω το παιδι μου;;;; Είναι δυνατόν να το ακούω αυτο απο παντού και να βλέπω φοβισμένα παιδάκια, να τρέμουν να παίξουν στην πλατεία;;;; Εγω δεν θέλω να ζω έτσι. Άποψη μου και άποψη σου. Δεν προσεβαλλα καμία σας αλλα το να ευχεστε μερικές ένδομυχα να μας τύχει κάτι τέτοιο "για να μαθουμε" είναι τουλάχιστον μικροψυχο. Αν δεν μπορείς να σεβαστεις την αντίθετη απο σένα άποψη, μην μπαίνεις σε συζήτηση. Σορυ αλλα ήταν άσχημο αυτο!
Αυτό που λες το υποστηρίζω και εγώ. Αν δεν μπορείς να σεβαστείς την αντίθετη απο εσένα άποψη καλύτερα να μη μπαίνεις σε συζήτηση. :)
Αν μιλήσω θα γίνω κακιά... Προς το παρόν θα συμφωνήσω με την Αλέκα!! Και θα επισημάνω ότι όταν ο άντρας μου με τον γιο μου ήταν σε σούπερ μάρκετ γνωστής αλυσίδας και ο μικρός ήθελε τσισα, με το που πήγαν στην τουαλέτα ήρθε μια υπάλληλος και χτύπησε την πόρτα απλα και μόνο για να "τσεκάρει" πως όλα ήταν Οκ. Συμβαίνουν διάφορα σε όλο τον κόσμο, αυτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να τρομοκρατουμαστε ούτε και να αφηνομαστε. ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΈΧΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΌΠΩΣ ΚΆΝΑΜΕ ΠΆΝΤΑ. Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΊΧΕ ΠΟΤΕ ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Αλλα είναι απορίας άξιον πως κάποιες μαμάδες έχουν να σου διηγηθούν τα χειρότερα που φυσικα έχουν συμβεί στις ιδιες ή οπωσδήποτε σε κάποιον πολυ δικο τους!
Για να καταλάβω, πιστεύετε πως όσες έχουμε να διηγηθούμε ένα περιστατικό, λέμε ψέματα; Γιατί να το κάνουμε αυτό; Για λόγους ….. εντυπωσιασμού ας πούμε; Για να ξεκινήσουμε μια αλυσίδα πανικού ; Σίγουρα πολλές από τις ιστορίες που κυκλοφορούν (κυρίως στο διαδίκτυο) είναι ψευδείς, αλλά αυτές δεν έχουν ονοματεπώνυμο. Μιλάνε γενικά για κάποιο παιδί, σε κάποιο δρόμο, από κάποιο αυτοκίνητο. Εγώ αν θέλετε, μπορώ να σας δώσω και στοιχεία για να εξακριβώσετε το γεγονός με τον παιδικό σταθμό. Θεωρείτε πως η Ελλάδα είναι ασφαλής; Πως δεν συμβαίνουν αυτά; Αφήνετε τα παιδιά σας να παίζουν στους δρόμους και τα πάρκα αμέριμνα; Δεν φοβόσαστε; Πρέπει δηλαδή να συμβεί μπροστά στα μάτια σας για να το πιστέψετε; Τι προτείνετε; Να βγάλουμε τα παιδιά μας ως πρόβατα μέσα στους λύκους; Εγώ πάντως και τους έχω πει πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί, δεν ακολουθούμε κανέναν αν πει «έλα να σε πάω στη μαμά σου», δεν παίρνουμε τίποτα από αγνώστους και μόλις μας πλησιάσει κάποιος ξένος, πηγαίνουμε κοντά σε όποιον μεγάλο μας συνοδεύει. Ναι. Προτιμώ να είναι υποψιασμένα (όχι τρομοκρατημένα), παρά να εμπιστεύονται με κλειστά μάτια τους πάντες. Και δεν είναι μόνο το χειρότερο σενάριο (το να απαχθεί ένα παιδί και να μην ξαναβρεθεί ποτέ) σημαντικό. Ακόμα και για μια ώρα, μπορούν να συμβούν πράγματα που θα σημαδέψουν μια παιδική ψυχή για όλη την υπόλοιπη ζωή.
Δεν ξέρω γιατί να χαρακτηρίζεται τρομοκρατία η ενημέρωση για κάτι τόσο σοβαρό....Δυστυχώς τα παιδάκια μας είναι αθώα και τους βλέπουν όλους γύρω τους καλούς!(Τουλάχιστον σε εμάς που η κόρη μου είναι 4 και το μικρό 16 μηνών.) Είναι ένα θέμα που όσο διακριτικά και να το χειριστείς μία μικρή φοβία θα τους την περάσεις... Και εγώ της έχω πει πάμπολλες φορές μην απομακρύνεσαι, θα σαι πάντα δίπλα μου κτλ και με ρωτάει γιατί? Πρέπει τα παιδιά μας να είναι υποψιασμένα γιατί οι εποχές είναι δύσκολες σε πολλά θέματα και για όλα τα στάδια της ηλικίας τους. Θα μου πεις και στη δικιά μας εποχή δεν ήταν λίγοι οι κινδυνοι... Ναταλία συμφωνώ μαζί σου και επαυξάνω!! το παιδί μαζί σου πρέπει να έχει την απόλυτη ανέση να τα συζητήσει όλα και να μη διστάζει..
3 περιστατικα το χρονο? Αδυνατο! Εκτος αν μιλαμε μονο για συγκεκριμενου ειδους απαγογες (πχ για υοθεσια) αλλα και παλι αμφιβαλω! Πριν μερικα χρονια δοκιμασαν να απαγαγουν τον 7χρονο γιο μιας φιλης απ την πλατια πολης με 1500-2000 κατοικους! Πριν 3 μηνες βρηκαν το σωμα ενος μικρου στο νεκροταφιο της πολης μου (50000 κατικοι). Πριν 1 μηνα εμαθα για απαγωγη κορης φιλης μιας φιλης μου, αλλα δεν ξερω ποσο αληθευε οποτε ας μην το υπολογισω! Αν βαλουμε και τις πληροφοριες που δωσαν μανουλες παραπανω... λιγο δυσκολο να ειναι μονο 3/χρονο. Πιθανον να μην γνωστοποιουντε ολα για να μην εχουμε ακραιες αντιδρασεις και φαινομενα πανικου ΑΛΛΑ καλο ειναι τα παιδια μας (γνωμη μου παντα) να ειναι ενημερομενα και προετοιμασμενα απο μικρη ηλικια! Το βασικο για μενα ειναι η εμπιστοσηνη μαμα-μπαμπας-παιδι και να ξερουμε πως σκευτετε για να κρινουμε πως θα του μιλησουμε, χωρις να δημιουργιθει πανικος! Οπως μπορουμε να του μαθουμε να μη βγενει στο δρομο χωρις χερακι ετσι μπορει να μαθει να φιλαγετε... Με την κορη μου λειτουργω καπος ετσι: Στα παραμυθια ο λυκος ειναι καλος απλα πεινασμενος ή εχει μικρα να ταισει και αφου κλησει πχ γιαγια και κοκκινοσκουφιτσα στη ντουλαπα παει να κλεψει το καλαθι με το φαι, μολις του δωσουν να φαει (αφου πει ηρεμα το προβλημα του) ολα γινοντε καλα! Η τηλεοραση ειναι ψεμα (εχετε δει κατι διαφιμισεις με βια και βιασμους μερα μεσημερι?) και μη μου πειτε οτι δε καταλαβενουν γιατι ειναι σαν να τα υποτιμαμε, στα 2,5 το καταλαβε η δικια μου. Ξερει ονοματεπονιμο δικο της, δικο μου και απο οοοολο το σοι και περιγραφει ανθρωπους απο 2 ετων (απο 3 και στα αγγλικα εμενα και τον μπαμπα αφου μενουμε στο εξωτερικο), τα εμαθε υπο μορφη παιχνιδιου πχ τι μαλια εχει η γιαγια κτλ. Ξερει οτι υπαρχουν ανθροποι που μπορει να της κανουν κακο και για να μιλησει σε ενηλικο πρωτα με κοιταει για να παρει αδεια με το βλεμα (τοσο ανεπεσθιτο που ουτε ο πατερας της δεν καταλαβενει), το κακο φυσικα θα το κανουν ειτε απο αναγκη ειτε απο χαζομαρα και δεν εχω δωσει "προφιλ" κακου. Αν χαθει παει στη ρεσεπσιον-ταμειο-αστυνομο και δινει στοιχεια (δεν την εχω χασει απ τα ματια μου οποτε δε χριαστικε ποτε) και παντα ξερει ποιος ειναι υπευθινος να την προσεχει, αφου της το πω εγω, ο μπαμπας ή η γιαγια και κανεις αλλος, αν γινει και που δεν της αρεσει το λεει αρχικα εκει και οταν με δει σ εμενα. Δεν αφηνει κανεναν να την ακουμπισει οπου σκεπαζουν τα ρουχα αν δεν το ζητισει η ιδια (πχ ζηταει απο φιλες μου να την πανε τουαλετα, παντα με την αδεια μου και μετα μου λεει τι εγινε). Ακομα και σεισμος να γινι ξερει τι πρεπει να κανει, παντα μεσα απ το παιχνιδι και χωρις δικο μου πανικο, ωστε να μην τρομαξει. Ολα αυτα χτηστικαν με πολυ συζητηση και πανω απ ολα ηρεμια και παιχνιδι, πχ ο κακος αρκουδος κλεβει το ξεστρατιμενο αρκουδακι γιατι νομιζει οτι ειναι το δικο του και το... παιζουμε με πλαστελινες, οποτε και το θηματε και συζηταμε τι να κανει το αρκουδακι που χαθηκε-κλαπικε με ερωτησεις δικες μου, ωστε να δω και την οπτικη της. Ειναι κοινονικοτατη και νιωθει ασφαλια ακομα και οταν δε με βλεπει αφου ξερει πως να αντιδρασει σε καθε δυσκολη στιγμη και αν δεν το εχετε δοκιμασει, ρωτηστε τα τι φοβουντε και γιατι και θα εκπλαγητε απο το ποσο οριμα ειναι τα παιδια μας κι ας ειναι μικρα!!! Δυο "χαζα περιστατικα" που μας ετυχε πριν λιγες μερες. Ειμασταν στο σουπερ με τη γιαγια και πηγαν οι 2 τους τουαλετα. Στην επιστροφη δεν με βρησκαν και εβαλε η γιαγια τη μικρη να με φωναξει κι ενω κατευθινομουν προς τα κει βλεπω μια υπαλληλο να λεει σε μια κυρια "ενα παιδακι χαθηκε", να κοιταει προς την κορη μου (η γιαγια ηταν κριμενη απ τα ραφια) και να μην κανει ΤΙΠΟΤΑ. Ο καθενας θα μπορουσε να παει στη μικρη να τη δελεασει (θα σε παω στη μαμα) και να φυγει χερακι με τη μικρη χωρις να αντιδρασει η υπαλληλος! Που ζουμε??? 2ο. Ενα κοριτσακι 4 ετων (ελληνακι) που σχεδον δεν ηξερε να μιλαει(!) επαιζε (συχνα τραβοντας ή σπροχνοντας) στην παιδικη χαρα, 11 η ωρα το βραδυ και οι γονεις-κηδεμονες σε αποσταση τουλαχιστον 500 μετρα και χωρις οπτικη επαφη! Δεν λεω για απαγωγη αλλα αν επεφτε και εσπαγε κανενα κοκκαλο πως θα βρησκαμε τους γονεις? Ειπαμε να μη φτασουμε στον πανικο αλλα οχι και πληρη αναισθησια!!!
Τρομοκρατία δεν χρειάζεται ούτε όμως και άγνοια/απόρριψη των κινδύνων. Το ότι δεν συμβαίνουν (ή δεν γνωρίζουμε να συμβαίνουν) συχνά τέτοια περιστατικά στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συμβούν. Εγώ προσωπικά ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε 2 περιπτώσης απόπειρας αρπαγής 2 κοριτσιών πέρυσι από παραλιακό θέρετρο της Μακεδονίας (ήμασταν εκεί για 10 μέρες και είδα/άκουσα 2 περιστατικά από 2 διαφορετικούς δράστες). Η 1η απόπειρα έγινε από 2 τσιγγάνους που πήγαν να αρπάξουν το 7-χρονο κοριτσάκι της φίλης μου, όταν ήμασταν στο τοπικό πανηγύρι κι η φίλη μου άφησε για λίγο την μικρή από το χέρι της για να πληρώσει τα ψητά καλαμπόκια που είχε αγοράσει. Ευτυχώς η απόπειρα έγινε αντιληπτή αμέσως, βάλαμε τις φωνές, οι άντρες τους κυνήγησαν, τους έπιασαν, πήραν το κοριτσάκι και πήγαν τους τσιγγάνους στην Αστυνομία (αφού πρώτα τους ψιλοτουλούμιασαν στο ξύλο). Η 2η περίπτωση δυστυχώς δεν είχε καλή έκβαση, καθώς 2 Έλληνες απήγαγαν και βίασαν ένα 12-χρονο κοριτσάκι που έκανε διακοπές με τον μπαμπά του στο δημοτικό κάμπιγκ της περιοχής. Η απαγωγή έγινε στις 7:30 το πρωί, όταν το κοριτσάκι πήγε στο περίπτερο έξω από το κάμπιγκ για να αγοράσει τσιγάρα για τον πατέρα του. Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά του, ένας από τους άντρες άρπαξε το κοριτσάκι και το έβαλε με την βία στο αυτοκίνητο κι έφυγε με τρομερή ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση χωρίς να προλάβει να κάνει κανείς τίποτα (δεν υπήρχαν και πολλοί έξω εκείνη την ώρα). Κατά τις 11 το αυτοκίνητο επέστρεψε στο κάμπιγκ και τα 2 καθάρματα σταμάτησαν έξω από το κάμπιγκ, πέταξαν έξω από το ατοκίνητο το κοριτσάκι αιμόφυρτο και σε κατάσταση σοκ και ξαναεξαφανιστήκανε. Εντωμεταξύ, είχε ήδη ειδοποιηθεί η αστυνομία η οποία είχε εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό και μετά από λίγο τους πιάσανε. Κακά τα ψέμματα, κορίτσια. Οι κίνδυνοι (πολλοί) είναι υπαρκτοί - δυστυχώς δεν ζούμε σε κόσμο αγγελικά πλασμένο. Πιστεύω πως τα παιδιά πρεέπει να ενημερώνονται από μικρή ηλικία - χωρίς να τρομοκρατούνται - για την ύπαρξη κινδύνων (κατά τον ίδιο τρόπο που τα ενημερώνουμε ότι δεν πρέπει να βάζουν το χέρι στην πρίζα λ.χ.), όπως επίσης πρέπει να μαθαίνουν πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Το να λέμε ότι ζούμε σε μια ασφαλή χώρα και δεν είναι πιθανόν να μας συμβεί κάτι κακό είναι επιεικώς αφελές.
με όλο το σεβασμό...είναι δυνατόν να ισχύει η δευτερη ιστορία; ήταν δηλαδή τόσο "κύριοι" οι απαγωγείς-βιαστές που επέστρεψαν το κορίτσι στο σημείο απ'όπου το πήραν κινδυνεύοντας να αποκαλυφθούν, αντί να την κάνουν όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα μπορούσαν;; Είναι διασταυρωμένα όλα αυτά που συζητάτε; Αλλιώς νομίζω θα ήταν καλό να μη γίνεται αναφορά σε ό,τι μπορεί να χει ακούσει ο καθένας.
Εγώ πάντως απ'όλοοοοο αυτό που συμβαίνει με τα τζιπ ,κτλ έχω καταλάβει ότι υπάρχουν 2 κατηγορίες μαμάδων! Εκείνων που τους έχουν συμβεί...τα πάντα όλα (!!!!!!)κι εκείνων που δεν τους έχει συμβεί τπτ... χμμμμ.....
Αχ, ΠΟΛΎ χαίρομαι που το διαβάζω αυτό. Ακριβώς την ίδια εντύπωση σχημάτισα και φοβήθηκα ότι είμαι κακοπροαίρετη και πνεύμα αντιλογίας.
δυστηχωσ γινονται και στην χωρα μασ αυτα ακομα και αν δεν ακουγονται πριν ενα μηνα πηραν ενα κοριτσακι απο ενα χωριο κοντα στο μακροχωρι βεροιας.και τα περασμενα χριστουγεννα απηγαγαν ενα παιδακι απο τα λιντλ το ξυρισαν και του αλλαξαν ρουχα ευτυχωσ ομωσ δεν προλαβαν να πανε μακρυα τουσ πιασανε...
Διαβάζοντας το σχόλιο της "χαζομαμάς" θυμήθηκα τα δικά μας. Ο γιος μου μηνών στο καρότσι και τον είχε πάρει μαζί η μαμά μου στο σουπερ μάρκετ. Μέσα στο κατάστημα, μια άγνωστη γυναίκα προσπάθησε να πάρει το καρότσι με το παιδί όσο η μαμά μου πλήρωνε στο ταμείο και είχε το μωρό δίπλα της. Όταν η μαμά μου έβαλε τις φωνές, εκείνη είπε πως έκανε λάθος και νόμιζε πως το μωρό ήταν της κυρίας που ήταν στην πόρτα και ήθελε να της το πάει. Και όταν η κόρη μου ήταν παιδικό σταθμό, ένα πρωί κάποιος πήρε τηλέφωνο στο σταθμό και είπε πως ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ της Αθηνάς Σ......, να περάσει να την πάρει για να την πάει στα στούντιο του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ για μια φωτογράφιση!!!! Εννοείται πως η υπεύθυνη του σταθμού τους είπε πως παιδί δεν βγαίνει απο το σταθμό χωρίς το πρόσωπο που το παραλαμβάνει καθημερινά, ακόμα και αν έρθει ο Θεός ο ίδιος να το ζητήσει, καλέσαμε αστυνομία και για μερικές μέρες υπήρχε αστυνομικός έξω από το σταθμό. Η βλακεία στη συγκεκριμένη υπόθεση, ήταν οτι επειδή ο σταθμός ήταν δημοτικός, ο δήμος είχε αναρτήσει στην ιστοσελίδα του τα ονόματα των παιδιών που είχαν γίνει δεκτά, και έτσι ήταν φόρα - παρτίδα τα ονοματα όλων των ΑΝΗΛΙΚΩΝ που φοιτουσαν στους σταθμούς.
Πράγματι είναι λεπτές οι ισορροπίες Πάντως εγώ πλέον έχω καταλήξει στην εξής οδηγία. "Αν χαθείς στο πλήθος, μένεις ακίνητη και φωνάζεις δυνατά ΜΑΜΑΑΑ. Αν κάποιος σου πεί "έλα μαζί μου να βρούμε τη μαμά μου", μά φοράει στολή, μά είναι γυναίκα ή παιδί, θα του πείς "φέρε μου εσύ τη μαμά μου εδώ - μου είπε να μην κουνηθώ" και πες το ονομά σου και ότι άλλο θυμάσαι (όνομα μαμάς μπαμπά επίθετο τηλέφωνο) για να με φωνάξουν από μεγάφωνα ή να με βρούν όπως νομίζουν..." Αυτό έχει δύο θετικά: πρώτον όταν ο ένας μένει ακίνητος και ο άλλος ψάχνει είναι πιό πιθανόν να συναντηθούν και δεύτερον δεν αφήνεις ευκαιρία σε κάποιον κακόβουλο να απομακρύνει το παιδί με πρόσχημα οτι το βοηθάει. Ώς προς την κακοποίηση εξηγώ συνέχεια οτι κανείς δεν σε πιάνει εκτός από την μαμά και τον μπαμπά, κι ακόμα και σε μάς έχεις δικαίωμα να λές όχι. Επίσης πάντα μα πάντα μπορείς να μου μιλάς και σου υπόσχομαι να μην θυμώσω ότι κι αν έχεις κάνει (γιατί πολλοί ποντάρουν στο ότι το παιδί θα φοβηθεί να πεί στους γονείς κάτι μην θυμώσουν). Βέβαια όλα αυτά από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν, αλλά κάνεις ότι καλύτερο μπορείς και προσπαθείς να μην ζείς με παράλογους φόβους...
Ακριβώς το ίδιο έχω κάνει κι εγώ με τη μικρή μου... Ακριβώς τις ίδιες οδηγίες της έχω δώσει για ακριβώς τους ίδιους λόγους! Ακόμη και σε πολυκατάστημα να είμαστε και λίγο να απομακρυνθεί (όχι εκτός του οπτικού μου πεδίου) στέκεται και με φωνάζει...έτσι για πρόβα μου λέει!!! Όμως όποια δεν το έχει ζήσει...δεν μπορεί να καταλάβει... Σε μεγάλο λούνα παρκ για κάποια λεπτα την έχασα...ή μάλλον νόμισα ότι την έχασα! Ήταν πίσω από μία μασκωτ! Το παιδί δεν κατάλαβε τίποτα...ήταν στο ίδιο μέρος που είμασταν μαζί, απλά εγώ μετακινήθηκα και ο πανικός μου μ'έκανε να νομίζω ότι την έχασα... Το τι περνάει από το μυαλό σου...δεν το πιστεύεις! Όλες οι σκηνές από ταινίες τρόμου!!! Και δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένος ο κόσμος μας...αν και στατιστικά περισσότερο τα παιδιά μας κινδυνεύουν από οικείους!!! Πάντως, η ενημέρωση σε όλα τα επίπεδα μόνο καλό κάνει κατά την άποψή μου. Η γνώση είναι δύναμη! Το να ξέρει ένα παιδί πως μπορεί να αντιμετωπίσει διάφορες καταστάσεις του δίνει αυτοπεποίθηση. Είναι καλό να νιώθει ότι το εμπιστευόμαστε και γι'αυτό του δίνουμε να καταλάβει τους κινδύνους (έστω ενδεχόμενους) παρά να το αφήνουμε στην άγνοια ελπίζοντας ότι ποτέ δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο σε μας!!! Το να τα μεγαλώνουμε σε γυάλινες σφαίρες και σε ροζ συννεφάκια, δεν θα τους δώσουν τα εφόδια να αντιμετωπίσουν αργότερα καταστάσεις που απιτούν ψυχραιμία κι ελιγμούς! Υπευθυνα και με αγάπη πρέπει να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη και νσα τους δίνουμε δυνάμεις... Τουλάχιστον εγώ αυτούςτους κανόνες ακολουθώ...και προσεύχομαι ποτέ να μην χρειαστεί να δοκιμαστούμε!!!
Ευαγγελία μου μου ξυπνήσεσ μνήμες που είχα θάψει!! Έζησα το περιστατικό στο τζάμπο!!!Και δε θέλω να το συζήτησω! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο δημόσιος λόγος πρέπει να χαρακτηρίζεται απο υπευθυνότητα, κάτι που δεν χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο αρθρο
Στη Βρετανια φορανε λουρακια στα παιδια, οπως στα κατοικιδια, κι ετσι δεν ανησυχουν ΠΟΤΕ........χι χι χι. Ναι ειναι τραγικο θεαμα αλλα ειναι προστατευμενοι, να μην τους πεταχτει το παιδι στο δρομο, να μην χαθει, να μην το παρει καποιος ξενος! Οπως και να εχει πρεπει τα παιδια να ειναι και λιγο υποψιασμενα. Δε λεω να τα φοβισουμε αλλα να ξερουν που να πανε και τι να κανουν σε περιπτωση που χαθουν. Μια καλη συμβουλη ειναι να τους πουμε να μιλησουν σε ζευγαρι με παιδια, οπου δουν παιδακια να πανε και να ζητησουν βοηθεια. ΟΧΙ παντως να τους λεμε ιστοριες με αγριους για να τα τρομαζουμε (η κορη μου δεν ξερει καν τι ειναι ο κακος ο λυκος ή ο μπαμπουλας, δεν την τρομαζουμε ποτεε με τιποτα). ευτυχως δεν μου εχει τυχει κατι τετοια και το απευχομαι. ψυχραιμια και μιλατε με τα παιδια. οχι φωνες μανουλες και απειλες!
Ευαγγελία μου άρεσε πολύ η προσέγγισή σου. Ναι στην ενημέρωση, όχι στην τρομοκρατία. Επίσης, η ιδέα της σφυρίχτρας που λέει η φίλη Μαρία δεν είναι καθόλου άσχημη. Σκέφτομαι να την εφαρμόσω!
Τα παιδιά μου είναι "μεγάλα" (12 και 9) και έχουν πλέον κάποιες ελευθερίες (ειδικά η 12χρονη) που περιλαμβάνουν να μένουν αρκετές ώρες έξω από το σπίτι να πηγαίνουν μόνα τους στον φούρνο κλπ. Ακόμα όμως και όταν ήταν μικρότερα δεν μου περνούσε συχνά από το μυαλό το θέμα της απαγωγής. Όταν πηγαίναμε κάπου με κόσμο, (πχ στην Διεθνή Έκθεση στη Θεσσαλονίκη) τους λέγαμε αν χαθούν να βρουν κάποιον με στολή (όχι απαραίτητα αστυνομικό, security, σερβιτόρο, όλοι στολή φοράνε)και να τους πούνε τι συνέβει. Επίσης ξέρουν από πολύ νωρίς τα γνωστά, δεν μιλάμε-ακολουθούμε αγνώστους, δεν μπαίνουμε σε αυτοκίνητα. Βοήθησε σε αυτό και η πολιτική του παιδικού σταθμού (Δεν δίνανε παιδί σε κανέναν εκτός από τα άτομα που δήλωνες στην αρχή της χρονιάς)και πολύ γρήγορα μάθανε να ξεχωρίζουν τους "δικούς τους" από τους "ξένους". Σε γενικές γραμμές δεν νομίζω πως το να τρομάξεις το παιδί σου με τους κακούς ανθρώπους που κλέβουν παιδάκια το κάνει πιο προσεκτικό. Μάλλον πιο ψυχωσικό το κάνει. Φτάνεις να βλέπεις κάτι ενήλικες που φοβούνται και τη σκιά τους, δεν μπαίνουν μόνοι τους σε ασανσέρ, δεν μπορούν να μιλήσουν με ξένο άνθρωπο στο τηλέφωνο και φταίει για αυτό η αγωγή τους από το σπίτι. Τέλος δεν ξέρω αν συμφωνείτε αλλά αυτό το "αλλοι καιροί τότε" μου δίνει στα νεύρα. Εγώ μεγάλωσα τη δεκαετία του 80, είχαμε κλειδαριά ασφαλείας στην πόρτα, μέναμε σε κεντρικό δρόμο, και για να πάω σχολείο περνούσα δύο λεωφόρους, παρόλα αυτά έπαιζα στο πεζοδρόμιο, γυρνούσα από το πάρκο μόνη μου μέσα στη νύχτα (ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΗΤΟ), πήγαινα στο φούρνο και στο γαλακτοπωλείο μόνη μου και γνώριζα ΠΟΛΥ καλά πως στο πάρκο καθόταν στο παγκάκι ο Π που έβαζε χέρι στα κοριτσάκια και πως έξω από το σχολείο μας γινόταν διακίνηση ναρκωτικών. Ήξερα πως ότι και να έλεγε ο Π δεν επρόκειτο να την πλησιάσω και για την διακίνηση, δεν το συζητώ, ούτε καπνίστρια δεν είμαι. Νομίζω πως τα παιδιά μας χρειάζονται μία δόση πραγματικότητας ώστε να γνωρίζουν πως δεν ζούμε στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ και μία δόση ενημέρωσης σχετικά με τους κινδύνους, από εκεί και πέρα είναι πολύ πιο έξυπνα και ανθεκτικά από όσο νομίζουμε, (όπως είμασταν κι εμείς στην ηλικία τους άλλωστε).
Ευαγγελία, εσύ το λες εκφοβισμό κάποιοι άλλοι το λένε ενημέρωση. Δεν ξέρω απο που έχεις αντλήσει τις πληροφορίες ότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει 3 μόνο απαγωγές. Θα ήταν ωραίο να αναφέρεις τις πηγές σου ώστε να ενημερωθούμε και οι υπόλοιποι. Φαντάζομαι πως το ¨χαμόγελο του παιδιού και η Ασφάλεια Αττικής ίσως είναι κάποιες πηγές. Βέβαια, ούτε η μια πηγή ούτε η άλλη επιβεβαιώνουν ποτέ την ύπαρξη τέτοιων περιστατικών κυρίως όταν πρόκειται για απόπειρες. Τα πραγματικά στατιστικά δεν βγαίνουν εύκολα στην επιφάνεια γιατι φαντάζεσαι τι είχε να γίνει αν π.χ. είχες στατιστικά τύπου "1 παιδί χάνεται στην Ελλάδα ανα 3 περίπου ημέρες"; Σωστά λες πως το μεγαλύτερο ποσοστό αφορά σε γονεϊκες απαγωγές, μπορούμε όμως να αναλύσουμε το υπόλοιπο και να δούμε το μέγεθος του φαινομένου χωρίς να έχουμε τα πλήρη στοιχεία; Να σου βάλω άλλη μια παράμετρο. Πόσο σίγουροι είμαστε ότι δηλώνονται όλες οι εξαφανίσεις παιδιών; Προσωπικά λοιπόν έχω να καταθέσω και να πιστοποιήσω αν χρειαστεί τρία περιστατικά: α) Η κόρη μου σε ηλικία 3 περίπου ετών συνοδευόμενη απο την μητέρα μου ( η οποία κακώς περπατούσε πίσω απο την μικρή σε κάποια απόσταση)φεύγοντας απο την παιδική χαράβρίσκονταν σε πεζοδρόμιο όταν σταμάτησε αυτοκίνητο δίπλα της με οδηγό και ένα άλλο άτομο στο πίσω κάθισμα - δεν υπήρχε συνοδηγός - άνοιξαν την πόρτα και είπαν κοριτσάκι θέλεις να σε πάμε μια βόλτα; Η μη τέρα μου έβαλε τις φωνές, αυτοί έφυγαν, το περιστατικό καταγράφηκε στο αστυνομικό τμήμα, το αυτοκίνητο και αυτοί δεν βρέθηκαν ποτέ. Η αστυνομία για 2 μέρες είχε περιπολικό έξω απο την παιδική χαρά. β) στο παιδικό σταθμό που πήγαινε η κόρη μου εμφανίστηκε άτομο το οποίο ισχυρίστηκε πως το έστειλε η μητέρα κάποιου παιδιού για να το παραλάβει. Οι δασκάλες αρνήθηκαν να παραδωσουν το παιδί και κάλεσαν αμέσως τον πατέρα του ο οποίος ήταν καθ΄οδόν για να παρει την κόρη του. Το τρίτο άτομο προκάλεσε φασαρία και προσπάθησε να μπει στο χώρο του σταθμού. Κλήθηκε η αστυνομία. Για το περιστατικό δεν ενημερωθήκαμε απο το σχολείο αλλα μαθεύτηκε στόμα με στόμα. Παράλληλα "ακούστηκε" ότι λίγο αργότερα την ίδια μέρα έγινε απόπειρα απαγωγής απο το δημοτικό της περιοχής μας Η αστυνομία δεν τα επιβεβαίωσε, ούτε το χαμόγελο του παιδιού (σε τηλεφωνήματα που έκανα εγώ προσωπικά το ίδιο βράδυ.). Μια εβδομάδα αργότερα, το θέμα συζητήθηκε στον Δήμο της περιοχής μου, μας κάλεσαν (τους γονείς) προς ενημέρωση, επιβεβαίωσαν το περιστατικό του παιδικού σταθμού, συζήτησαν για μέτρα (μπουτόν, κάμερες κτλ) και τελικά προσλήφθηκε φύλακας (τώρα αν αυτό είναι αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι αλλο θέμα) ο οποίος υπάρχει ακόμη στο συγκεκριμένο σταθμό. γ) στα εγκαίνια μεγάλου εμπορικού κέντρου, ήμουν με την κόρη μου στον προθάλαμο απο τις τουαλλέτες όταν αντιλήφθηκα άτομο απο την υπηρεσία καθαριότητας να φωτογραφίζει το παιδί. Τον εντόπισαν, τον συνέλαβαν, βρήκαν τις φωτογραφίες στο κινητό (το οποίο προσπάθησε να σπάσει όταν τον συνέλαβαν), ήταν παράνομος στη χώρα, εκρεμούσε δίκη εναντίον του και αφέθηκε ελεύθερος μερικές ώρες αργότερα αφού εγώ φοβήθηκα να κάνω μύνηση όταν έμαθα ότι ήταν δηλωμένος στο αστυνομικό τμήμα του Αγ. Παντελεήμονα και ότι αν έκανα μύνηση θα είχε και εκείνος πρόσβαση στα στοιχεία μου (όνομα δνση κλπ). Ελπίζω να μην σε (σας) σόκαρα αλλά δυστυχώς το γεγονός ότι δεν ακούγονται περιστατικά δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν. Για να μην μιλήσουμε για περιστατικά απαγωγών σε εφηβικές ηλικίες.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟ ΤΟ ΤΙ ΧΑΜΟΣ ΓΙΝΕΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΓΩΓΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΝΗΛΗΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΝ Η ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ,ΠΟΡΝΕΙΑ ΚΤΛ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΗΚΕΣ.ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.ΑΛΟΙΜΟΝΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΟΤΙ ΟΟΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΕ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΞΙΧΝΙΑΣΤΕΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ! ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΘΑ ΑΡΧΗΖΕ ΞΑΦΝΗΚΑ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑ Η ΟΤΙ...ΚΑΙ Η ΧΑΖΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙΟΥ ΑΣΤΡΑΠΙΕΑ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣΚΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΤΙΣ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ Η ΟΠΟΥ...ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ,ΜΗΠΩΣ ΗΤΑΝ ΑΣΤΕΙΟ?!!! ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΓΩ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΤΑ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!!!Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΥΒΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΔΙΑΚΡΗΤΙΚΑ.ΠΟΛΥ ΔΙΑΚΡΗΤΙΚΑ . ΕΙΠΑΜΕ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ - ΞΕΡΩ ΕΓΩ. Φ Υ Σ Ι Κ Α ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ .ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΑΝΗΜΕΡΩΣΕΙ ΜΕΣΩ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑΣ ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΝΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΙΣ ΚΑΡΑΜΕΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟ ΤΟΤΕ!!! ΕΜΕΝΑ ΤΡΕΜΕΙ ΤΟ ΦΥΛΛΟΚΑΡΔΙ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΑ 7ΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΤΑ 8ΧΡΟΝΑ ΣΤΙΣ 9 ΚΑΙ ΣΤΙ 11 ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΕΞΩ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΛΑΤΑ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ.ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΤΟΥΣ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΚΥΚΛΟ!!!ΕΝΤΑΞΕΙ ΟΧΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΛΛΑ....!!!!!Η ΚΑΘΕ ΜΑΝΟΥΛΑ ΑΣ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΟΜΙΖΕΙ. ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ.ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ. ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΡΟΣΕΥΧΩΜΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΨΕΜΑ Η ΑΣΤΕΙΟ. ΜΑ ΜΑΤΑΙΑ!!!! ΕΙΤΕ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΤΙ ΠΑΝΤΩΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ 14564567567675867586785,ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!!! ΟΥΥΥΦΦΦΦΦ!!!!!
Γεια σου Ευαγγελία και μαμάδες! Πραγματικά αυτό είναι ένα από τα θέματα που με έχει προβληματίσει περισσότερο. Πόσο φοβίζουμε τα παιδιά μας; Θέλω να μάθουν να προφυλάσσουν τον εαυτό τους, να είναι σε εγρήγορση, αλλά χωρίς να πάθουν ανθρωποφοβία, χωρίς να χάσουν την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας. Και εγώ τους έχω πει για τους ανθρώπους με στολή ή σε ταμείο/γραφείο, αλλά και πάλι δεν είσαι σίγουρος. Εδώ ακούς για δασκάλους και προπονητές που είναι παιδόφιλοι. Πραγματικά, δεν ξέρω καθόλου τι να κάνω! Μέχρι στιγμής, τα συνοδεύουμε εμείς όπου πηγαίνουμε, αλλά δεν θα είναι πάντα μικρά. Πέρσι που στις διακοπές χάθηκε ο γιος μου (7 ετών) για 10 εφιαλτικά λεπτά, τα σκέφτηκα όλα. Πως μπορεί να έπεσε στη θάλασσα και να πνίγηκε. Πως μπορεί να τον απήγαγαν κάποιοι που πέρασαν με αυτοκίνητο. Πως μπορεί να τον έχουν πάρει κάποιοι και να είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι δίπλα μας. Πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Περισσότερο όμως σκέφτηκα το "πως νιώθει το παιδί μου αυτή τη στιγμή; Τι του συμβαίνει;" Όμως αυτός είχε μπλεχτεί μέσα στο πλήθος (είχε πανηγύρι) και όταν κατάλαβε πως χάθηκε, στάθηκε στη μέση του δρόμου και έβαλε τα κλάματα. Τον είδαν δυο ντόπιοι (καλή τους ώρα, να τους έχει πάντα ο Θεός καλά), κατάλαβαν πως το παιδί έχει χαθεί και τον έφεραν στο ξενοδοχείο (το μοναδικό της περιοχής, συμπέραναν πως από εκεί είχε φύγει). Είχε τρομάξει πάρα πολύ. Μόλις τον είδα σκέφτηκα «ευτυχώς που τον βρήκαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Αν ήταν κάποιοι άλλοι;». Νομίζω πως πρέπει να τα υποψιάζουμε τα παιδιά. Να τα μάθουμε τι πρέπει να κάνουν αν χαθούν ή αν κάποιος προσπαθήσει να τα απομακρύνει από εμάς. Εγώ ευχαρίστως θα τους έβαζα τσιπάκι (δεν κάνει εεε;;;;;;). Να τους δώσω να έχουν μαζί τους μια σφυρίχτρα;;;;;