32 εβδομάδων: με έχει… πρήξει!

Φαντάζομαι ότι ακόμα και οι πιο άσχετες με τη μαγειρική, ένα λουκάνικο θα το έχετε βράσει κάποια στιγμή στη ζωή σας. Φανταστείτε λοιπόν το λουκάνικο την ώρα που βράζει μέσα στο κατσαρολάκι: φουσκώνει, φουσκώνει, φουσκώνει και αν το παραβράσεις, κάνει ένα χρατς και ανοίγει. Ε κάπως έτσι νιώθω εγώ τα πόδια μου αυτές τις ημέρες. Πόδια λουκάνικα. Πρησμένα απίστευτα πολύ, ειδικά τις ώρες της μεγάλης ζέστης. Φανταστείτε ότι δεν μπορώ να φορέσω ούτε τις πιο ξεχειλωμένες σαγιονάρες μου, το πόδι σταματάει στα μισά της «διχάλας» και η φτέρνα μένει απέξω. 

Πρησμένη είμαι γενικά τώρα που το σκέφτομαι. Η κοιλιά είναι σαν μπαλόνι και μάλιστα σκληρή σκληρή, ενώ το πρόσωπο είναι σαν τον Ρόκυ μετά από αρκετά μπουνίδια πάνω στο ρινγκ. 

Τα έχεις αυτά το καλοκαίρι με την εγκυμοσύνη, μου λένε. Και μου προτείνουν να το ρίξω στο άραγμα και να έχω τα πόδια ψηλά και να ατενίζω το ταβάνι σαν Βούδας, μετρώντας αντίστροφα για τη λευτεριά. Ναι, αλλά εγώ συμμαζεμό δεν έχω. Είναι δυνατόν να μη χαρώ τα μπανάκια με το κοριτσάκι μου και να κάθομαι με τα πόδια πάνω σε 5 μαξιλάρες; Πάρε λοιπόν πρήξιμο!

Μου είπαν επίσης ότι βοηθούν τα πολύ κρύα ποδόλουτρα. Κάθε βράδυ λέω να κάνω, αλλά μετά με πιάνει μια τρομερή ατονία και νύστα που αν δεν προσγειωθώ στο μαξιλάρι μου σε 5 λεπτά, παίζει να με πάρει ο ύπνος εκεί που βρίσκομαι. Έχω γίνει η γκρινιάρα της παρέας και η χασμουρητού, αυτή που πρώτη λέει «Δεν πάμε σιγά σιγά;»

Η αλήθεια είναι ότι και προς το τέλος της πρώτης μου εγκυμοσύνης -γέννησα Φλεβάρη την Αθηνά- είχα αρκετό πρήξιμο, αλλά αυτή τη φορά έχω ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Ευτυχώς οι εξετάσεις μου είναι όλες πολύ καλές, μόνο ο σίδηρος έχει πέσει στα πατώματα και έτσι άρχισα να παίρνω ταμπλέτες. 

Κατά τ’ άλλα πάμε καλά! Νομίζω πως με έχει πιάσει το σύνδρομο της φωλιάς και ανυπομονώ να επιστρέψουμε στη βάση μας και να ετοιμάσουμε το σπίτι για τον ερχομό του μικρού. Προς το παρόν το σπίτι μας φωνάζει «νήπιο!» και «κοριτσάκι!», ήρθε η ώρα να αποκτήσει και μία δόση «νεογέννητο!» και «αγοράκι!».

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι έντονα τον τοκετό, προσπαθώ να προετοιμαστώ για τη μεγάλη στιγμή. Αν και πιο πριν γέμιζα με φόβο, τώρα είμαι αρκετά πιο χαλαρή. 

Η Αθηνά συνεχίζει να γεμίζει με φιλιά την κοιλιά μου. Χθες στην παραλία είχαν σταθεί κάποιοι και την χάζευαν την ώρα που έριχνε δεκάδες «Μα!» «Μα, μα, μα!» στην κοιλιά μου, ενώ ταυτόχρονα την αγκάλιαζε σφιχτά και με τα δύο χέρια. Προσπαθεί να μάθει και το όνομα «Αρχέλαος» και για παιδάκι που ακόμα δεν λέει ακόμα πολλά, ομολογουμένως κάτι κουτσοκαταφέρνει (είναι και δύσκολο το όνομα. Ο ανηψιός μου την πρώτη φορά που το άκουσε, είπε «Αυχέλαος;» χαχα)

Δεν έμεινε πολύ ακόμα… Φάγαμε τον γάιδαρο και είμαστε στην ουρά! Το πόσο ανυπομονώ, δεν περιγράφεται! Και μόνο στη σκέψη ότι θα έχω ένα νεογεννητάκι στην αγκαλιά μου, νιώθω συγκίνηση… Νομίζω πως κατά βάθος, ακόμα δεν το έχω πιστέψει!

Συν-εγκυούλες μου… Πώς είστε;