Μικρές επιβραβεύσεις
Σήμερα η Αθηνά πέρασε τη μέρα στο σπίτι της γιαγιάς Γεωργίας. Πέρασαν θείες, θείοι και ξαδέρφια να τη δουν, έπαιξε με την ψυχή της, τους τρέλανε όλους με τα τσαλίμια της, έφαγε και μπόλικες απαγορευμένες λιχουδιές αντί για την ψαρόσουπά της και γενικά πέρασε ζωή και κότα. Αφού επιστρέψαμε από το γιατρό μου (ο Αρχέλαος έπιασε τα 2 1/2 κιλά και έχουμε ακόμα 5 1/2 βδομάδες μέχρι την ΠΗΤ), ο Μάνος πήγε να τη φέρει στο σπίτι.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η μικρή αποκοιμήθηκε στο αυτοκίνητο. Ο Μάνος την έβαλε στην αγκαλιά μου για να τη μεταφέρω στο κρεβάτι. Και τότε κάτι που με τρελαίνει κάθε φορά που το κάνει: άνοιξε στιγμιαία τα ματάκια της, με κοίταξε και μόλις κατάλαβε σε ποιανής την αγκαλιά βρίσκεται, έβγαλε έναν αναστεναγμό χαράς, ακούμπησε το κεφαλάκι της πάνω στην καρδιά μου και άφησε το σώμα της να παραδοθεί στα χέρια μου με όλο της το βάρος.
Είμαι η μαμά της και 2 1/2 χρόνια μετά τη γέννησή της εξακολουθώ να είμαι ο άνθρωπος πλάι στον οποίον αισθάνεται τη μεγαλύτερη ασφάλεια. Ο Μάνος λέει καμιά φορά «Και εμένα με αγαπάει πολύ, ρε παιδί μου, αλλά η αγάπη που έχει μαζί σου δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα«.
Δεν ξέρω αν για τους τρίτους είμαι αυτό που λέμε καλή μαμά, όμως είμαι σίγουρη πως η κόρη μου έτσι με βλέπει. Το βλέπω στο χαμόγελό της, στη λάμψη των ματιών της κάθε φορά που με αντικρύζει, στις αγκαλιές και τα φιλιά που τόσο γενναιόδωρα μου δίνει και σε όλες αυτές τις μικρές στιγμές όπως αυτή που σας περιέγραψα πιο πάνω. Εκείνες τις στιγμές που μου δίνει να καταλάβω το πόσο πολύ με εμπιστεύεται. Το πόσο ασφαλής είναι πλάι στη μαμά της.
Είμαι τόσο περήφανη που είμαι η μαμά της… Μπορεί ακόμα να μην έχει όλες τις λέξεις που χρειάζονται για να το εκφράσει, όμως μου αρκούν όλες αυτές οι μικρές της κινήσεις που μου δείχνουν πως τα πάω καλά… Μακάρι να καταφέρνω πάντα να σε κάνω να νιώθεις έτσι, καρδουλίτσα μου! Τόσο εγώ, όσο και ο μπαμπάκας σου που και αυτόν τον λατρεύεις όπως μόνο μια κορούλα μπορεί να λατρέψει τον μπαμπά της!
Σε διαβάζω και κάθε φορά συγκινούμαι! Ανυπομονώ τόσο πολύ για όλα αυτά! Και το ποστ αυτό ηρθε την εβδομάδα που αναρωτιέμαι αν θα είμαι καλή μαμά.. Δεν έχω λοιπόν απο το να αφήσω αυτές τις σκέψεις και να περιμένω 2,5 μήνες ακόμα να μου το δείξει η μικρή μου! Να συνεχίσεις να είσαι περήφανη για το Αθηνούλι σου, για τον Μάνο σου, για την οικογένεια σου!
Αχ, Ολίβιά μου πόσο δίκιο έχεις, και εγώ με τον Χρηστάκη μου, που είναι 15 μηνών, έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο (ίσως φταίει ότι ακόμα θηλάζει βέβαια). Ειδικά όταν τον μαλώνω καμιά φορά αν κάνει αταξίες, για να με τουμπάρει αρχίζει και μου κάνει όλα τα κόλπα που έχει μάθει (ματάκια, φιλάκια κλπ) και εγώ φυσικά λιώνω (αν και προσπαθώ να μην του το δείξω για να μην μου πάρει τον αέρα, δεν τα καταφέρνω βέβαια πάντα...) Αφού ο άντρας μου τον κοροϊδεύει καμιά φορά και τον λέει "μαμάκια" αλλά πως να το κάνουμε, η δική μας σχέση με τα παιδάκια μας ξεκινά 9 μήνες νωρίτερα από ότι με τους μπαμπάδες τους, οπότε μάλλον έχουμε το προβάδισμα!! Καλημέρα σε όλες τις μανούλες και με το καλό να δεχτείτε και το μωράκι σας. Να δώσεις ένα γλυκό φιλί στην Αθηνούλα!!
*κάτι *φωτογραφίες (γράφω με το κινητό)
Εμάς ο μικρός μας μόλις σαράντισε και ακόμα δεν έχουμε ζήσει τέτοιες στιγμές. Εγώ όμως θα αναφερθώ σε κάντι εντελώς άσχετο απ' το κείμενό σου...καλέ τι όμορφες φωτοωραφίες που βγάζετε!!! Μερικές είναι σαν επαγκελματικές, γενικότερα όμως σχεδόν όλες είναι καταπληκτικές!!
ελα μωρε ολιβ με συγκινησες....λιωνω !!!!!!!!!!
Είσαι και βέβαια η καλύτερη μαμά του κόσμου για την Αθηνούλα ,όπως θα σαι και για τον αδερφούλη της σε λίγο καιρό! οι λέξεις δε λένε τίποτα μπροστά στις πράξεις,αυτές οι αγκαλιές,οι αναπνοές,τα χουχουλιάσματα στο κρεβατάκι σου δείχνουν τόσα πολλά!
Αχ Ολιβια κι εγω τρελλαινομαι οταν με αγκαλιαζει και μου λεει ''Μανουλα μου σε αγαπω πολυ...εισαι η καλυτερη μανουλα του κοσμου''κι εκει η μανουλα γινεται λιωμα!!Πεθαινω....
Αχ πως σε καταλαβαίνω... Το ίδιο κάνει και ο δικός μου... Είναι 2 μήνες μικρότερος από την Αθηνά... Όταν τον παίρνω κοιμισμένο να τον βάλω στο κρεββάτι του ανοίγει τα ματάκια του λίγο, μου χαμογελάει, του δίνω ένα φιλί και χώνεται στην αγκαλιά μου... Και ξεχνάω όλη την κούραση και περνάνε τα νεύρα που έχω από όσα έχει κάνει όλη τη μέρα... Δεν υπάρχει εκείνο το βλέμμα...