Γίναμε -επιτέλους!- τέσσερις!

Μόνο η κλισεδιάρικη ατάκα «Πλέω σε πελάγη ευτυχίας» μπορεί να εκφράσει την κατάσταση που ζούμε από τη Δευτέρα τα ξημερώματα, όταν ο γιος μας, ο Αρχέλαος, έκανε επιτέλους την εμφάνισή του… Έκτοτε έχω βουρκώσει εκατοντάδες φορές και έχω γελάσει άλλες τόσες… Η ιστορία της γέννησής του με γεμίζει με συγκίνηση και δέος κάθε φορά που τη φέρνω στο μυαλό μου και υπόσχομαι να τη μοιραστώ πολύ σύντομα μαζί σας. Είναι η ιστορία μιας μαμάς και ενός μωρού που ενωμένοι έζησαν (σχεδόν) αυτό που ήθελαν, κόντρα σε όσα ήθελαν να τους το… χαλάσουν!

Ο γιος μας γεννήθηκε μετά από μια -ατελειώτη μου φάνηκε- εγκυμοσύνη 41 εβδομάδων και 4 ημερών, υγιής, δυνατός και υπέροχος.

Και σήμερα… Ω τι υπέροχη μέρα! Σήμερα έσμιξαν τα αδέρφια για πρώτη φορά… Η Αθηνά μου, το λουλούδι της ζωής μου, έγινε πια η μεγάλη αδερφή στην οικογένειά μας. Ελαφρώς παραξενεμένη, αλλά πολύ περίεργη και καλοπροαίρετη απέναντι στο μικρούλη αδερφό της, να τον γεμίζει φιλιά, να του δείχνει τα παιχνίδια της (ακομα δεν γεννήθηκε ο μικρός και έχει μάθει απέξω και ανακατωτά τι εστί Hello Kitty) και να με βοηθάει να του αλλάξουμε την πάνα. Ότι αξίζει είναι οι στιγμές και για άλλη μια φορά η μητρότητα έρχεται να μου χαρίσει τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου.

Eύχομαι σε όλες τις γυναίκες που με διαβάζουν αυτή τη στιγμή να ζουν και να ζήσουν πολλές τέτοιες ευλογημένες στιγμούλες…

Είμαι η Ολίβια, είμαι καλά, είμαι λεχώνα (τι περίεργη λέξη!), άρα και πολύ ευσυγκίνητη, είμαι μαμά δυο υπέροχων παιδιών και σύζυγος ενός υπέροχου άντρα και εύχομαι σε όλους και όλες τα καλύτερα..!