Η περιπέτεια του Νικολάκη

Η περιπέτεια του Νικολάκη

της Νίκης Γλυνού

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό και όμορφο αγοράκι που τον λέγαν Νικολάκη. Κάθε μέρα η μαμά του τον ξυπνούσε νωρίς το πρωί για να ετοιμαστεί και να πάει στο σχολείο. Έτρωγε το πρωινό του για να γίνει δυνατός, έβαζε την τσάντα στην πλάτη του, έδινε ένα γλυκό φιλάκι στη μαμά του και έφευγε χαρούμενος, ανυπομονώντας να δεί τους συμμαθητές του..!

Πρίν φτάσει όμως στο σχολείο του περνούσε πρώτα απο τα αγαπημένα του ξαδερφάκια την Χριστίνα &την Αγγελίνα για να πάνε παρέα ως εκεί. Για να φτασουν όμως στο σχολείο έπρεπε πρώτα να περάσουν απο το »μαγεμένο δάσος». Το δάσος αυτό ήταν πανέμορφο και καταπράσινο, γεμάτο ψηλά δέντρα, μικρούς θάμνους, πολλά χρωματιστά λουλούδια, τόσα πολλά που μύριζε όλο το δάσος απο το άρωμα που άφηναν. Είχε μεγάλη ποικιλία πουλιών, καθώς επίσης και πολλα μικρά και μεγάλα ζωάκια. Ο ήλιος κάποιες φορές χανόταν απο τον ουρανό λόγω της πυκνής βλάστησης και τα μεγαλα και ψηλά δέντρα.

Αυτό το δάσος όμως δεν ήταν σαν όλα τα άλλα, είχε πολλά μονοπάτια και τα παιδιά που θα περνούσαν απο εκεί έπρεπε να προσέχουν να μην πάνε απο λαθος μονοπάτι και χαθούν. Τα 3 ξαδερφάκια περπατώντας και τραγουδώντας φτάνανε κάθε πρωι στο σχολείο χαρούμενα, έτοιμα για να μάθουν γράμματα.

Μια μέρα όμως στην επιστροφή απο το σχολείο για το σπίτι και ενω τα 3 παιδιά περπατούσαν μέσα στο δάσος, ο Νικολάκης είπε στα 2 κορίτσια οτι ξέρει ένα μονοπάτι πιο σύντομο για να φτάσουν στο σπίτι τους… Τα κορίτσια κοιταχτήκανε μεταξύ τους και του απάντησαν πως η μαμά τους τους έχει πεί να μην ακολουθήσουν ποτέ άλλο μονοπάτι απο αυτό που εκείνη τους έχει δείξει γιατί μπορεί να χαθούν.. Ο Νικολάκης όμως επέμενε και τελικά μπήκανε στον πειρασμό να ακολουθήσουν το νέο μονοπάτι. Εκεί υπήρχε κάτι μαγικό! Τα πουλιά οσο πετούσαν, μαγικη σκόνη που λαμπίριζε έπεφτε απο τα φτερά τους ,τα ζώα μιλούσαν ανθρώπινα και χαιρετούσαν τα 3 παιδάκια, τα δέντρα είχανε χερια, ματια και στομα και τραγουδουσαν στα παιδιά.. Όλα ήταν μαγικά!

Τα 3 παιδάκια ενιωθαν υπεροχα!

Η ώρα όμως περνούσε και δεν έφταναν στη έξοδο για το σπιτι τους και άρχιζε να σκοτεινιάζει… Τα κορίτσια φοβήθηκαν και ζητουσαν να πανε στο σπιτι τους…. Ο Νικολάκης όμως είχε και αυτός χασει τον προσανατολισμο του. Τότε θυμήθηκε κάτι που του είχε πεί η δική του μαμά: »Αν ποτέ χαθείς στο δάσος, να κοιτάξεις ψηλα στον ουρανό να κανεις την προσευχη σου και θα δεις πολλά αστέρια και το φεγγαράκι… Αυτά ξέρουν και θα σου δείξουν το δρόμο της επιστροφής»

Ετσι κι εγινε λοιπον! Ξαφνικά τα αστερια και το φεγγαρι σχηματιστηκαν ετσι, ωστε να δειξουν στα 3 μικρα παιδια το σωστο δρομο για να γυρισουν σπιτι τους. Τα παιδια βγηκαν στο σωστο μονοπατι χαρουμενα και αρχισαν να τρεχουν απο χαρα για να φτασουν γρηγορα σπιτι τους. Οι γονεις τους θα ειχαν ανησυχησει πολυ… Και τα 3 παιδια μολις φτασανε σπιτι τους αγκαλιασανε τη μαμα και τον μπαμπα και αφου τους είπαν ολη την αλήθεια τους υποσχέθηκαν πως αλλη φορα θα ακουνε παντα τις συμβουλές τους!

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!