Ο Αρχέλαος έγινε ενός μήνα!

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να ξεκινήσω εντελώς κλισεδιάρικα με τη βαρετή -αλλά ταυτόχρονα τόσο ταιριαστή όταν πρόκειται για τα παιδιά σου- ατάκα «Μα πότε πέρασε τόσος καιρός;» 

Όμως όσο γρήγορα και αν μοιάζουν ώρες ώρες να έχουν κυλήσει οι μέρες από τη γέννησή του, άλλο τόσο μου φαίνεται αυτός ο μήνας αιώνας. Και αυτό όχι εξαιτίας της κούρασης, αλλά του πόσο αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς μας είναι ήδη ο Αρχέλαος. Λες και ζούμε τουλάχιστον ένα χρόνο μαζί του! Σαν να απέχει πολύ ο καιρός που ήμασταν μόνο οι τρεις μας!

Ο μικρός μας είναι ένα πολύ ήσυχο μωράκι. Μου θυμίζει σε πολλά την Αθηνά. Υπναράς -τι ευτυχία! Βλέμμα που σε ακολουθεί παντού. Χαμογελαστός! Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως ένα τόσο δα μικράκι χαμογελάει τόσο πολύ και τόσο συνειδητά! 

Σήμερα κάναμε τις μετρήσεις του μήνα: έφτασε τα 56 εκατοστά (τα φορμάκια 1-3 ήδη «τεντώνουν») και ζυγίζει αισίως 3.380. Από τη μέρα που ήρθαμε στο σπίτι και πήραμε ζυγαριά έχει βάλει 680 γραμμάρια. Ο θηλασμός κυλάει πολύ καλά παρά το τεράστιο άγχος που είχα και των διάφορων χαζών που άκουσα τις πρώτες μέρες και με άγχωσαν περισσότερο και με έκαναν να πάρω ζυγαριά, θήλαστρο και ένα κουτί γάλα, τίποτα δεν άφησα (θα σας τα γράψω άλλη στιγμή αυτά). Όμως τώρα είμαστε ήρεμοι και ωραίοι!

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι παίζει να κύλησαν και ευκολότερα απ’ ότι την πρώτη φορά με το πρώτο μας παιδί, το Αθηνάκι μας. Θες λίγο η εμπειρία, θες ότι το μωρό είναι πραγματικά ένα αγγελάκι, θες ότι η Αθηνά ξεπέρασε πολύ γρήγορα το πρώτο σοκ και αμέσως άρχισε να συνηθίζει στην ιδέα ότι αυτό το νινί είναι το αδερφάκι της… Ανάρρωσα και σε χρόνο dt από την καισαρική (12 ώρες μετά μπήκα μόνη μου για ντους να φανταστείτε… Στη μία βδομάδα δε, δεν περπατούσα, πετούσα!), οπότε δεν ζορίστηκα… Το μόνο που με ζορίζει είναι ότι πονάει κάθε εκατοστό του κορμιού μου, αλλά να ‘ναι καλά ο Μάνος που -παραδόξως- μου κάνει λίγο μασάζ μια στις τόσες και χαλαρώνω.

Ο Αρχέλαος λοιπόν ζει 30 μέρες ανάμεσά μας και τον αγαπάμε ήδη πάρα μα πάρα πολύ. Τον ταράζω όλη μέρα στα φιλιά εννοείται, σιγά μην κρατηθώ… Και όταν μου χαμογελάει, αααααχ… με μαζεύουν από τα πατώματα την έρμη μάνα! Φυσικά το καλύτερό μου είναι να βλέπω τα παιδάκια μου μαζί… Τα χαμόγελα που κάνει για την αδερφή του δεν τα κάνει για κανέναν μας… Και αυτή όμως… Φτου φτου μην το ματιάσω το κοριτσάκι μου… Πόσο καλή αδερφούλα είναι!! Κιχ δεν τολμάει να κάνει ο Αρχέλαος και αμέσως αρχίζει «Μαμά γάλα! Κακάου!» (πώς της ήρθε τώρα ότι το γάλα από το στήθος είναι γάλα κακάο, μην με ρωτάτε!) ή τρέχει να φέρει πάνω ή να του βάλει το καλτσάκι του που έφυγε.

Εδώ και δυο μέρες μας κάνει κάτι κλαματάκια το απόγευμα και υποπτεύομαι ότι περνάει φάση λάιτ κολικών, αλλά με πολύ θηλασμό και ακόμα περισσότερη αγάπη περναει και αυτό… (στις πρώτες φωτογραφίες τον πετύχαμε σ’ αυτή την γκρινιάρικη φάση, εξού και το κλαμμένο προσωπάκι!)

Και φυσικά να μην ξεχάσω… Τα «Σε ποιον μοιάζει το παιδί» έχουν ήδη αρχίσει… Αυτή τη φορά ακούω επιτέλους και το όνομά μου… Μόνο ο χρόνος θα δείξει! Γερά να είναι τα πουλάκια μου και τίποτα άλλο δεν με νοιάζει!

Αγοράκι μας, Αρχέλαέ μας, σ’ αγαπάμε!!!