Ολιβίλα (η μυρωδιά της μανούλας)

Η Ολίβια θηλάζει τον Αρχέλαο.

Αυτό είναι το καινούργιο για μένα σ΄αυτή τη γέννα.

Η Ολίβια θηλάζει τον Αρχέλαο.

Παρακολουθώντας την βγάζω το συμπέρασμα τα ότι αυτό το γεγονός είναι αναμφισβήτητα μας στο ΤΟΡ5 των καλύτερων πραγμάτων που ’χει ζήσει στη ζωή της.

H εμπειρία μας με το θηλασμό στο πρώτο μας παιδί ήταν μικρή

Απλώς κάθε φορά που την βλέπω να αστράφτει το πρόσωπο της, καθώς ο Αρχέλαος θηλάζει, έρχεται στη νήμη μου η μάνα μου, που όταν η Ολιβ ηταν εγκυος στην Αθηνά μας, είπε ότι όταν πρωτονιωσε τα παιδιά της να τη θηλάζουν… αισθάνθηκε την απόλυτη γαλήνη.

Προφανώς κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό για μια μανούλα, για μένα να μοιάζει ελαφρώς μυστηριακό.  Όπως σας έχω ξαναπεί όμως, είμαι φανατικός θιασώτης της άποψης, που λέει ότι τέτοιου είδους ζητήματα αποφασίζονται αποκλειστικά από τη μαμά.

Ετσι την στήριξα όταν δεν μπόρεσε να θηλάσει την Αθηνά, τη στηρίζω και τώρα που τα πάει μια χαρά με τον Αρχέλαο.

Ως μανούλες κλείνετε για μια στιγμή τα μάτια και καταλαβαίνετε.

Για μένα δεν έχει και δεν είχε καμιά διαφορά.

Όμως στην προκειμένη περίπτωση, δεν μπορώ να βοηθήσω.

Οσο χρόνο και ναχω (ξέρετε είμαι παιδόθεν πολυδισεκατομμυριούχος στον χρόνο) δεν μπορώ να βοηθήσω… με την Αθηνα αποστείρωνα, σηκωνόμουν το βράδι… το πρωί με το κρύο… έδινα και κανένα μπιμπερό κ.λ.π.

Εδώ; Τι γίνεται;

Τίποτα…

Ξέρω…ξέρω να απασχολούμαι με την Αθηνά… φυσικά… μα αυτό ήρθε από μόνο του, καθώς η μικρή… η μεγάλη δηλαδή χαχαχαχαχαχα…. περνά την φάση «είμαι κεραυνοβόλα ερωτευμένη με τον μπαμπά μου»… και ο μπαμπάς –άλλο που δεν ήθελε- ανταποκρίνεται…

Όμως δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ξεκουράζει την γυναίκα ακόμα και αν απολαμβάνει το γεγονός ότι θηλάζει το παιδί της… Ένα μωράκι που κινεί χεράκια ποδαράκια ακανόνιστα, που γκρινιάζει μόλις πεινάσει (τα παιδιά μας πεινάνε συνεχώς)… και αυτή η μυρωδιά της μαμάς του είναι το πιο ασφαλές συναίσθημα στον κόσμο του… τον κάνει να θέλει να είναι ΣΥΝΕΧΩΣ κρεμασμένος πάνω της…

Σήμερα το βράδι κατσαμε όλοι μαζί στον καναπέ μπροστά στη τηλεόραση να φάμε… τα πιάτα στο τραπεζάκι μπροστά… η Αθηνά να θέλει οπωσδήποτε να την ταϊσει η μαμά την σούπα… κεραυνοβόλα ερωτευμένη με μένα… αλλά τη σούπα ήθελε να της την ταϊσει η μαμά της… ο Αρχέλαος απολαμβανε το μητρικό γάλα με γαλήνια χαρά… η Ολιβ προσπαθούσε να κόψει ένα κολοκυθάκι… το οποίο γλυστρούσε… και γιατί δεν της το εκοβες εσύ;…θα αναρωτηθείτε… γιατί και η Ολιβ σαν την κόρη της που ήθελε να την ταϊσει η μαμά της, ήθελε και εκείνη  να κόψει μόνη της το κολυθάκι.

Και αργότερα  με τον Αρχέλαο αγκαλιά θέλει να γράψει για το eimaimama… και εκείνος προφανώς την εμπνέει που λαγο-κοιμάται στην αγκαλιά της που μοσχομυρίζει ολιβίλα, την μυρωδιά της ασφάλειας… η Αθηνά δόξα τω Θεώ κοιμάται εύκολα και ξυπνάει δύσκολα… την ακούω type-type-type να γράφει… και ξαφνικά ο Αρχέλαος, σαν να κατάλαβε ότι λίγο από την προσοχή της έφυγε απ’ αυτόν και αρχίζει τις διαμαρτυρίες.

Να τον πάρω εγω λιγάκι στην αγκαλιά.

Πριτς…

Εγώ μυρίζω Μανίλα κι όχι Ολιβίλα…

Aρχίζω και πιστεύω ότι μέρος αυτης της υπεροχης αίσθησης του θηλασμού, είναι και η ταλαιπωρία… γιατί η Ολιβ κουράζεται… αλλά δεν διαμαρτύρεται… ούτε για ένα δευτερόλεπτο…