Για τον Αλέξανδρο

Για τον Αλέξανδρο

της Μανίνας Ζουμπουλάκη

Το βράδυ που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έβλεπα ειδήσεις, πολύ έγκυος. Άκουσα την είδηση «νεκρός από σφαίρα αστυνομικού έπεσε δεκαεξάχρονος στα Εξάρχεια» και κόντεψα να λιποθυμήσω… όπως φαντάζομαι και η μαμά του Αλέξανδρου. Άρχισα να τηλεφωνώ με αγωνία στο γιό μου, στο κινητό του… όπως φαντάζομαι και η μαμά του Αλέξανδρου. Στην έκτη κλήση ο μικρός μου απάντησε, φρικαρισμένος.

«Μαμά δεν ξέρω τι να κάνω μαμά, σκοτώσανε ένα παιδί!» φώναξε.

Και… ένοιωσα το στομάχι μου να πέφτει στο πάτωμα, κι εδώ σταματάνε τα κοινά σημεία με τη μαμά του Αλέξανδρου. Που δεν θέλω, δεν θέλω με τίποτα, ούτε καν να θυμηθώ πώς ένοιωσα όταν έμαθα την καταστροφή, πόσο μάλλον να σκεφτώ πώς ένοιωσε η μαμά του – δεν υπάρχει φοβερότερο πράγμα για μια μαμά από το να μαθαίνει τα φρικτότερα νέα του κόσμου. Την ένοιωσα όμως αυτήν την άγνωστη μαμά και την νοιώθω ακόμα, και δεν την ξεχνάω ποτέ: είναι σαν εμένα και σαν εσένα. Έχει φωτογραφίες των παιδιών της στο πορτοφόλι της. Φωτογραφίες στο σπίτι, σε άλμπουμ στη βιβλιοθήκη, στο κινητό της. Τα παιδιά είναι η ζωή σου, ξέρεις πώς είναι αυτή η ζωή και για τι πράγμα μιλάω. Προς στιγμήν τα παίρνεις σαν δεδομένα, λες «σε παρακαλώ κάτσε ήσυχος!» και «μην πετάς παιδί μου τα ρούχα σου έτσι στο πάτωμα!» και «μπορείς να κάνεις ησυχία, που μ’ εχεις τρελάνει με το ντάμπα-ντούμπα;» Το μαλώνεις, μαλώνεις μαζί του, του κρατάς μούτρα, κόβεις το χαρτζιλίκι, εκνευρίζεσαι που δεν τρώει τα μπιφτέκια που έφτιαξες με τόσο κόπο/άγχος το πρωί, σε πιάνει απελπισία που δεν σε ειδοποιεί όταν παρα-αργεί… αλλά είναι παιδάκι σου. Παίρνεις σαν δεδομένο ότι θα είναι το παιδάκι σου για πάντα και όταν αποστασιοποιείσαι μόνον λες «αχ ας είναι καλά το παιδάκι μου!» επειδή περνάει απ΄ το μυαλό σου η ιδέα ότι μπορεί και να μην είναι καλά μ’ έναν αόριστο τρόπο, κάπου, κάπως, κάποτε…

Το να μην υπάρχει πιά στον κόσμο αυτό το παιδάκι σου, στον κόσμο που σέρνεσαι εσύ… είναι η μεγαλύτερη κατάρα. Ψάχνω να βρώ λέξεις να το περιγράψω και δεν βρίσκω (καλά, που είναι λειψές οι λέξεις το ξέρουμε, δεν λέω κάτι καινούργιο). Δε με νοιάζει καν σε ποιο μέρος (και με ποια συνείδηση) ζεί ο άνθρωπος που σκότωσε τον Αλέξανδρο, έχει συγκεντρώσει απάνω του αρκετή αρνητική ενέργεια για εκατό ζωές κι άλλους τόσους θανάτους. Με νοιάζει ότι ένα παιδί κάποιας άλλης μαμάς δεν ζεί πιά. Όχι από αρρώστια ή δυστύχημα αλλά από σφαίρα…

Η αρρώστια, το δυστύχημα – είναι ο εφιάλτης κάθε μαμάς. Η σφαίρα δεν μας πέρναγε από το μυαλό εδώ και 20 χρόνια περίπου. Αλλά μας περνάει τώρα. Δεν είναι και μεγάλη παρηγοριά για την μαμά του Αλέξανδρου, απλώς θέλω να της πώ ότι την σκέφτομαι, την νιώθω, σκέφτομαι το παιδάκι της και την ίδια. Αν ταξιδεύει η καλή αύρα,  ας πούμε στο Σύμπαν, την στέλνω προς το μέρος της.