«Αθηνά, θα τραγουδήσεις ένα τραγούδι στον αδερφό σου;«
«ΟΧΙ!«
«Θα δώσεις ένα φιλάκι στον αδερφούλη σου;«
«Ο-ΧΙ!«
«Έλα μωρέ, Αθηνά!«
«Ο-ΧΙ Ο-ΧΙ Ο-ΧΙΙΙΙΙ!«
Τον τελευταίο καιρό η Αθηνά είναι του «ΌΧΙ». Κάτι όχι μεγάλα και φωναχτά σαν του Μεταξά. Λίγο η ηλικία, λίγο το γεγονός ότι ήρθε στη ζωή μας ένα νέο μωρό, η άρνηση δίνει και παίρνει.
– Θα τον αγαπήσει ποτέ αληθινά; ρωτούσα το Μάνο.
Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μας, μπαίνω συνέχεια στη θέση της κόρης μας. Δεν ξέρω πως θα ένιωθα αν ήμουν αυτή. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του τι μπορεί να αισθάνεται όταν με βλέπει να τον χαιδολογώ ή με ακούει να ζουζουνίζω μαζί του. Στο μυαλό μου έρχεται η θεωρία «Σκέψου να σου φέρει ο άντρας σου μια γκόμενα και να σου πει «Αγάπη μου, από σήμερα η Τζέσυ θα μένει μαζί μας!» Έτσι νιώθει ένα παιδί όταν αποκτά αδερφάκι«. Χάλια με λίγα λόγια… Τρομακτικά…
Η αλήθεια είναι πως η Αθηνά κάθε άλλο παρά αρνητική είναι απέναντί του. Απλά μέχρι χθες ένιωθα ότι απλά έχει καταλάβει ότι…. πρέπει να τον αγαπάει, όμως μέσα της βράζει. Ε δεν είναι και λίγο να πρέπει να μοιράζεσαι τη μαμά και τον μπαμπά. Όσο και να σου λένε όλη μέρα πως σ’ αγαπούν απεριόριστα πολύ και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό, ε, εντάξει… Αυτό το μικρό πιτσιποκάκι σου τη σπάει λίγο, ειδικά όταν η μαμά του λέει «Τι παιδάκι είσαι εσύ!» ή ο μπαμπάς του τσιμπάει τρυφερά τη μύτη.
Μέχρι χθες όλες αυτές οι σκέψεις…
Μέχρι χθες που η Αθηνά διάβαζε ένα βιβλίο πάνω στο κρεβάτι μας και δίπλα της άραζε ο μικρός. Εγώ πετάχτηκα μέχρι την κουζίνα, όταν ξαφνικά άκουσα το μικρό να κλαίει. Ήταν η ώρα του για μαμ. Τελείωσα το πλύσιμο του πιάτου που είχα στα χέρια μου και κινήθηκα προς την κρεβατοκάμαρα. Και καθώς πλησίαζα, είδα την τρυφερότερη εικόνα της ζωής μου:
η Αθηνά είχε σκύψει πάνω από το κεφαλάκι του και τον γέμιζε σβουρηχτά φιλιά. Ο μικρός δεν έκλαιγε πια, αλλά έκανε «Ου ου!» χαράς.
Και τότε συνειδητοποίησα ότι η μεταξύ τους αγάπη έχει ήδη γεννηθεί… Και με το χρόνο θα μεγαλώσει… Και ας έχουμε και μερικά επαναστατικά «Όχι» στο μεταξύ! Άλλωστε… αγάπη με το ζόρι, δεν γίνεται!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Tελικα μονο τα δικα μου παιδακια εχουν θεμα.εχουν 22 μηνεs διαφορα η μεγαλη ειναι 4μιση και ο μικροσ 3,αλλα απο οταν γεννηθηκε δεν το εχει δεχτει ποτε,ωρεs ωρεσ δειχνει καποια στοιχεια αγαπηs απεναντι του αλλα τιs περισσοτερεs φορεσ δεν το θελει καθολου και το χειροτερο ειναι οτι ειναι επιθετικη απεναντι του πολυ!!!!Απεναντιαs ο μικροs την λατρευει!!!! εχω δοκιμασει τα παντα ακομα και ψυχολογουs αλλα.....τιποτα!ανησυχω και στεναχωριεμαι απιστευτα καθημερινα.πραγματικα αν καποιοσ εχει να μου πει καποια τεχνικη ασ το κανει γιατι θα σκασω!!
3 χρονων ο μεγαλος μου οταν γεννησα την δευτερη!την αγαπησε μεμιας!την προσεχε,της τραγουδουσε,15 μερων προσπαθουσε να βαλει την ψευδοθηλη να την θηλασει "ντιντη(κωνσταντης) γαλα μπεμπα"!!!!!! 3 χρονων η δευτερη οταν γεννηθηκε η τριτη!την λατρεψε!εισαι η φιλη μου της ειπε!της λεει και μυστικα!την κουναει στο "ληλατς" με πολλη υπομονη!παιρνει την κουκλα της και θηλαζει διπλα μου κι αυτη! αλλα και η μικρη τους λατρευει και προχθες 6μιση μηνων μονο μπουσουλησε για να τους φτασει!!! τωρα σε αλλα 3 χρονια τι θα κανουν εδω μεσα δε ξερω!ουτε τι θα κανω εγω!!!ή μαλλον ξερω!εγω θα κανω το Ν.Α.Τ.Ο και ο μπαμπας τον Ο.Η.Ε!!! (ωρες ωρες νιωθω οτι την εχουν σα σκυλακι αλλα αφου την αγαπανε φτανει!!!)
Ολιβια! Σε διαβάζω εδώ και πάααααρα πάαρα πολυ καιρο..και δεν έχω γράψει ποτέ καποιο comment στην ενότητα που γράφεις για τις περιπετειες σου με τα ζουζουνακια!!Ευχομαι μια μέρα να γίνω μανουλα,να ζήσω αυτό το θαύμα της ζωής! Γράφεις πάρα πολύ ωραια,και διαβάζω τις αναρτησεις σου με πολύ χαρά!Ευχομαι ΥΓΕΙΑ στην υπέροχη οικογενεια σου..Υγεία και αγάπη,και ΟΛΑ καλά θα πάνε!! Φιλια!
πλζ πλζ.. μην ξανακούσω αυτή την ιστορία με την γκόμενα.. πέρυσι που κάναμε τη μικρή μας την άκουσα τόοοοοοοοοοοσες φορές γιατί ήταν τόοοοοοοοοοοοοοσο της μόδας... που μου έφερνε αηδία. Εξ αρχής δηλαδή ο παραλληλισμός των παιδιών μου με γκόμενες με αποθούσε :) αλλά όταν ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον και μου το λέγανε με μεγάλη χαρά και εξυπνάδα βαρέθηκα. Νομίζω ότι ο γιωσαφάτ το ξεκίνησε? Για εμένα στην αντίστοιχη φάση δεν ήταν σημαντικό να μάθει να τον αγαπάει (δεν υποχρεώνεις τον άλλον να αγαπάει) αλλά να μάθει ότι είμαστε οικογένεια και έχει αδερφάκι. Αυτό το συναίσθημα καλλιεργήθηκε στη μικρή μας και αυτό είναι που την έκανε να αισθάνεται καλά να είμαστε όλοι μαζί και να μην θέλει να την διώξουμε. Επίσης την βοηθάνε παραλληλισμοί από τα δικά μας αδέρφια του μπαμπά και της μαμάς δηλαδή. Γενικά αν και της έχωνε καμιά εδώ και εκεί .. δεν είπε ποτέ να φύγει και έλεγε πολύ υπερήφανη.. είμαστε οικογένεια και είναιη αδελφούλα μου.