Η αγάπη που μεγαλώνει

«Αθηνά, θα τραγουδήσεις ένα τραγούδι στον αδερφό σου;«

«ΟΧΙ!«

«Θα δώσεις ένα φιλάκι στον αδερφούλη σου;«

«Ο-ΧΙ!«

«Έλα μωρέ, Αθηνά!«

«Ο-ΧΙ Ο-ΧΙ Ο-ΧΙΙΙΙΙ!«

Τον τελευταίο καιρό η Αθηνά είναι του «ΌΧΙ». Κάτι όχι μεγάλα και φωναχτά σαν του Μεταξά. Λίγο η ηλικία, λίγο το γεγονός ότι ήρθε στη ζωή μας ένα νέο μωρό, η άρνηση δίνει και παίρνει.

– Θα τον αγαπήσει ποτέ αληθινά; ρωτούσα το Μάνο.

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μας, μπαίνω συνέχεια στη θέση της κόρης μας. Δεν ξέρω πως θα ένιωθα αν ήμουν αυτή. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του τι μπορεί να αισθάνεται όταν με βλέπει να τον χαιδολογώ ή με ακούει να ζουζουνίζω μαζί του. Στο μυαλό μου έρχεται η θεωρία «Σκέψου να σου φέρει ο άντρας σου μια γκόμενα και να σου πει «Αγάπη μου, από σήμερα η Τζέσυ θα μένει μαζί μας!» Έτσι νιώθει ένα παιδί όταν αποκτά αδερφάκι«. Χάλια με λίγα λόγια… Τρομακτικά… 

Η αλήθεια είναι πως η Αθηνά κάθε άλλο παρά αρνητική είναι απέναντί του. Απλά μέχρι χθες ένιωθα ότι απλά έχει καταλάβει ότι…. πρέπει να τον αγαπάει, όμως μέσα της βράζει. Ε δεν είναι και λίγο να πρέπει να μοιράζεσαι τη μαμά και τον μπαμπά. Όσο και να σου λένε όλη μέρα πως σ’ αγαπούν απεριόριστα πολύ και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό, ε, εντάξει… Αυτό το μικρό πιτσιποκάκι σου τη σπάει λίγο, ειδικά όταν η μαμά του λέει «Τι παιδάκι είσαι εσύ!» ή ο μπαμπάς του τσιμπάει τρυφερά τη μύτη. 

Μέχρι χθες όλες αυτές οι σκέψεις…

Μέχρι χθες που η Αθηνά διάβαζε ένα βιβλίο πάνω στο κρεβάτι μας και δίπλα της άραζε ο μικρός. Εγώ πετάχτηκα μέχρι την κουζίνα, όταν ξαφνικά άκουσα το μικρό να κλαίει. Ήταν η ώρα του για μαμ. Τελείωσα το πλύσιμο του πιάτου που είχα στα χέρια μου και κινήθηκα προς την κρεβατοκάμαρα. Και καθώς πλησίαζα, είδα την τρυφερότερη εικόνα της ζωής μου:

η Αθηνά είχε σκύψει πάνω από το κεφαλάκι του και τον γέμιζε σβουρηχτά φιλιά. Ο μικρός δεν έκλαιγε πια, αλλά έκανε «Ου ου!» χαράς.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι η μεταξύ τους αγάπη έχει ήδη γεννηθεί… Και με το χρόνο θα μεγαλώσει… Και ας έχουμε και μερικά επαναστατικά «Όχι» στο μεταξύ! Άλλωστε… αγάπη με το ζόρι, δεν γίνεται!