Η μεταλλική γεύση

Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι:

Από πολύ μικρός ήξερα ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν μου ’πε κανείς να την κάνω. Μάλλον με απέτρεπαν θα ’λεγα.

Από πολύ μικρός έχω ένα περίεργο ένστκτο –που φωνάζει μέσα μου σε μια δικιά μας γλώσσα- πού είναι το ενδιαφέρον.

Προσπαθώ να το εξηγήσω:

Είναι σαν να αλλάζει η γεύση μου… πιο μεταλλική. Για ένα δευτερόλεπτο… αλλά αυτό είναι αρκετό. Δεν φαντάζεστε πόσες φορές στην καριέρα μου είπα σε αρχισυντάκτες μου:

– Εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης…

Με αγριοκοίταξαν και μετα από 2 μήνες φυσικά ξεχνούσαν ότι τους το ’χα πει. Είναι πολύ κουραστικό αυτό.

Λυτρώθηκα με το internet.

Οποτε νιώθω αυτην την μεταλλική γεύση, το χειρίζομαι όπως νομίζω.

Πριν από 4-5 νύχτες  (μετά τις 23:00) η Ολιβ μιλούσε στο κινητό  με κάποια φίλη της. Το συνηθίζει αυτό…

Όταν έκλεισε μου είπε:

– Η καημένη η Φρόσω περιμένει να γεννήσει και πονάει πολύ…

– Ποια είναι η Φρόσω;

– Μια μαμά… είναι στο μαιευτήριο τώρα…

– Την ξέρεις την Φρόσω;

– Ναι… από το eimaimama…

Ωπ… η γεύση μου έγινε μεταλλική.

– Α, ΟΚ…

Θα μίλησε μέχρι και 3-4  φορές εκείνο το βράδι με την Φρόσω.

Εκείνη στο μαιευτήριο κοιλοπονούσε και η Ολιβ δίπλα μου στο κρεββάτι με τον Αρχέλαο αγκαλιά της έστελνε και έπαιρνε SMS

Δίπλα εγώ με την πατούσα της Αθηνάς στο μέτωπό μου, προσποιόμουν ότι κοιμόμουν αλλά  το απολάμβανα…

Θυμήθηκα εκείνους που τους είπα ότι το internet θα δέσει τους ανθρώπους… και με κοίταξαν σαν τρελό… θυμήθηκα εκείνους που τους έλεγα ότι η επικοινωνία η αμφίδρομη θα ισοπεδώσει όσα ξέραμε μέχρι σήμερα στον τομέας της Επικοινωνίας και με βγάζανε από τη σύσκεψη…. Για να μην τους την χαλάω.

Μόλις το εζησα αυτό με την Ολιβ και τη Φρόσω ήξερα ότι θα το γράψω post.

Εκτός από τον άνδρα της που της κρατούσε το χέρι είχε και μια φίλη που της e-κρατούσε το χέρι.

Ετσι γινόταν παλιά… όταν ο κόσμος ήταν αθώος.

Και απέξω περίμεναν μερικές εκατοντάδες e-μαμάδες για να μάθουν τα ευχάριστα νέα. Ακριβώς όπως στο χωριό, στη γειτονιά, όταν τα πράγματα ηταν ακόμα αθώα.

Το πρωί με ξύπνησε λέγοντας μου φωτεινό πρόσωπο:

– Η Φρόσω γέννησε κοριτσάκι, 4 κιλά!

Το μεθεπόμενο μεσημέρι καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο πάλι με κάποια φίλη της βηματίζοντας ξυπόλητη στο σαλόνι… ξαφνικά την βλέπω εκεί που μόνο ακούει να φρενάρει απότομα.

Η μεταλλική γεύση.

Και αμέσως μετα να ξεσπάει σε κλάμματα.

Να μη σας πω για τη γεύση.

Μια άλλη Μανούλα, η Αλεξάνδρα, έχασε τον άνδρα της απρόσμενα. Ηταν με το ποδηλατο του και τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο. Εχουν μια κορούλα 3 ετών. Πώς να εξηγήσεις σε μια 25χρονη κοπέλα, ότι ο άνδρας της έφυγε από τη μια στιγμή στην άλλη;

Πώς να το πει στο παιδί;

Πώς να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ σε εκείνο το υπνοδωμάτιο;

Τι να τα κάνει τα όνειρά της;

Σε ποια γλώσσα να της εξηγήσεις το ανεξήγητο;

Εχω απάντηση και η γεύση  μου είναι εξαιρετικά μεταλλική.

Με τη γλώσσα της αλληλεγγύης.

Το internet έχει πολλά καλά… έχει και πολλά κακά…. Έχει όμως μια τεράστια αγκαλιά. Είναι ωραίο να έχεις τα γενέθλια σου και 200 άτομα να σου λένε από μια ευχή… ή να σου στέλνουν μια happy Birthday κάρτα.

Είναι ωραίο… ωραίο συνάισθημα… εντελώς νέο… αλλά ωραίο.

Είναι διαφορετικό να ‘σαι χήρα μόνη σου σε ένα διαμέρισμα και άλλο να ‘σαι χήρα με 50.000 φίλες. Δεν λέω ότι είναι ωραίο, λέω ότι είναι καλύτερο από το να είσαι μόνη.

Είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟΣ (γιατί σας έχω παρακολουθήσει) ότι δεν έκλαψε μόνο η Ολιβ… κλάψατε πολλές για το παλικάρι τον Χρήστο, που τόσο άδικα χάθηκε.

Αυτό δεν καθαρίζει το μαύρο της Αλεξάνδρας… του ακουμπά όμως έναν κόκο ζάχαρη….

Δεν είναι αστείο αυτό.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΤΕΙΟ.

Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο με συγκινεί που τόοοοοοοοσοι πολλοί άνθρωποι, ακόμα και όταν με συναντουν στον δρόμο, μου λένε πόσο ανησύχησαν όταν αρρώτησε η Αθηνούλα μας…

Αν αυτό δεν είναι αλληλεγγύη….τότε τι διάολο είναι;

Οσες πιο πολλές μαζεύεστε τόσες πιο πολλές χαρές και λύπες θα ’χετε. Δυστυχώς σ’ αυτό η στατιστική είναι αμείλικτη.

Θυμηθείτε όμως ότι η αλληλεγγύη θα παίξει σημαντικότατο ρόλο στα χρόνια που έρχονται.

Οι άνθρωποι είχαν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον… αντιθέτως από όσα λέγονται, το internet ήρθε για να τους (ξανα)φέρει κοντά.

Τσακωθείτε όσο θέλετε αναμεταξύ σας…

Όμως να θυμάστε: Να είστε μια γροθιά.

Θα χρειαστούμε να δωσουμε μερικές γροθιές. Να είστε σίγουρες.

Αλεξάνδρα μου, έχεις όλη μου την αγάπη.

Μάνος