Πιπίλισμα δαχτύλου ΤΕΛΟΣ! Να σας πούμε πώς;

Τριών χρονών έγινε χθες η γλυκιά μου Αθηνά! Μεγάλωσε το κοριτσάκι μου! Και μάλιστα τα γενέθλιά της την βρήκαν να έχει κόψει εδώ και ένα περίπου μήνα τη συνήθεια που δύσκολα κόβεται: το πιπίλισμα του αντίχειρα!

Να τα πάρουμε από την αρχή: μέχρι τους 6 μήνες η Αθηνά έπαιρνε πού και πού μόνο πιπίλα. Εκεί στους 6 μήνες έβαλε το δάχτυλο στο στόμα και έκτοτε πιπίλα δεν ξαναέβαλε στο στόμα της, παρά μόνο τον αντίχειρα, τον οποίον έβαζε στο στόμα ευτυχώς όχι καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, παρά μόνο όταν ήθελε να κοιμηθεί και αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου της (όταν π.χ. άλλαζε πλευρό). Αν και δεν το έκανε λοιπόν συχνά, ήταν αρκετό για να δημιουργηθεί ήδη κάτι σαν κάλος στο δάχτυλό της. Τα δόντια της δεν έδειχναν ακόμα σημάδια παραμόρφωσης (η γνάθος δηλαδή), όμως ένιωθα ότι όσο πλησίαζε προς τα 3 (και έχοντας ξεπεράσει τα 2 1/2 που μέχρι τότε δεν είχα κάνει καμία προσπάθεια να κόψουμε τη συνήθεια μιας και ένιωθα ότι τη χρειαζόταν ακόμα αυτή την ανακούφιση, όπως άλλα παιδιά έχουν την πιπίλα και άλλα το νάνι τους), έπρεπε σιγά σιγά να κοπεί.

Κάναμε αρχικά μία κουβέντα, όπου της εξήγησα ότι έχει πια μεγαλώσει και ότι καλό θα ήταν να μη βάζει άλλο το δαχτυλάκι στο στόμα, ενώ της διαβεβαίωσα ότι θα εξακολουθώ να είμαι κοντά της κάθε βράδυ μέχρι να την πάρει ο ύπνος, να της λέω παραμύθια και να της χαιδεύω τα μαλλάκια. Έδειξε να καταλαβαίνει και η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να καταπιέσει το χεράκι που αυτόματα τσουφ! πεταγόταν προς το στόμα. Ένιωσα όμως ότι ζοριζόταν και έτσι το άφησα για αργότερα.

Το αργότερα ήρθε πριν ένα μήνα. Δεν ξέρω πώς, αλλά εκείνη τη μέρα είχα την έμπνευση να πω το εξής:

– Αθηνά, με πήρε η Hello Kitty τηλέφωνο

(Κόκκαλο η Αθηνά που λατρευει τη γατούλα Hello Kitty)

–… και μου είπε ότι τώρα που θα γίνεις 3 χρονών, καλό θα ήταν να μην βάζεις άλλο το δαχτυλάκι στο στόμα. Στεναχωριέται μήπως το πληγώσεις και μήπως στραβώσουν τα δοντάκια σου. Θέλεις να προσπαθησουμε λοιπόν να κοιμόμαστε χωρίς δαχτυλάκι;

– Ναι! αναφώνησε η Αθηνά, η οποία τις πρώτες νύχτες ξεχνιόταν, τις επόμενες φιλούσε την άκρη του αντίχειρά της (χαχα, αυτό ήταν πολύ αστείο) και τις επόμενες έβαζε το δάχτυλο μόνο ασυναίσθητα ενώ κοιμόταν (και αυτό πολύ σπάνια πια), ενώ σε λίγο κόπηκε εντελώς.

Ήταν απίστευτο! Η συνήθεια που νόμιζα ότι δεν θα κοβόταν ΠΟΤΕ, κόπηκε εξαιρετικά εύκολα! Σήμερα ένα μήνα μετά, δεν βάζει ΚΑΘΟΛΟΥ το δάχτυλο στο στόμα. Και όλα αυτά, επειδή το είπε η Hello Kitty!

Για να το κάνω ακόμα πιο ρεαλιστικό και σαν ανταμοιβή, στα μισά της προσπάθειας της είπα ότι με ξαναπήρε η Hello Kitty (είδατε πόσο νοιάζεται η γάτα για εμάς;) και μου είπε πως αν η Αθηνά σταματήσει τελείως να βάζει το δάχτυλο στο στόμα μέχρι τα γενέθλιά της, τότε… ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΗΣ!

Ε αυτό ήταν…

Και επειδή η Αθηνά τα κατάφερε, η Hello Kitty όχι μόνο ήρθε στο πάρτι μας, αλλά της έφερε και δώρο ένα βιβλίο της με αυτοκόλλητα για βραβείο! Αμ πώς!

(ευχαριστώ πάρα πολύ τη Φωτεινή Δημοπούλου-Παιδικά Γλέντια για την υλοποίηση της ιδέας!!)

Περίμενα με το που έφευγε η Hello Kitty να έβαζε πάλι δάχτυλο στο στόμα, αλλά όχι, όχι, όχι… Κάτι μου λέει ότι ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ οριστικά! We did it, που λέει και η Ντόρα η εξερευνήτρια!

Ελπίζω η ιστορία μας να σας δώσει έμπνευση! Ξέρω ότι είναι δύσκολο, ξέρω ότι λες «Άντε λίγο ακόμα μωρέ και καααάποια στιγμή θα το κόψουμε»), όμως αν νιώθετε ότι το παιδί είναι πια έτοιμο και μπορεί να συζητήσει και να καταλάβει, just do it!