Ταλέντο ή παγίδα;

Έχω έναν ξάδελφο τον Οδυσσέα.

Όταν ήταν πολύ μικρούλης… πριν καν αρχίσεi να μιλά σωστά… η μητέρα του, η θεια μου η Ελένη του τραγουδούσε ένα απλό παιδικό τραγουδάκι για να φάει…

– Λα-λαλα-λαλα-λααααα

Στο σπίτι τους υπήρχε ένα πιάνο.

Ένα πρωινό η μαμά του, έκπληκτη είδε τον μικρό Οδυσσέα να έχει ανοίξει το πιάνο και παίζει με το ένα δάκτυλο «Λα-λαλα-λαλα-λααααα».

Η ίδια αγαπούσε τη μουσική και αμέσως κατάλαβε ότι ο γιόκας της είχε –αν μη τι άλλο- μουσικό αυτί. Τον πήγε αμέσως στο Ωδείο… και είχε δίκιο.

Ο Οδυσσέας άρχισε να περνά (χαλαρά) τις τάξεις στο ωδείο… Ολοι ήταν ενθουσιασμένοι μαζί του. Θυμάμαι σαν σε όνειρο –καθώς ο ξάδελφός μου είναι 6 χρόνια μεγαλύτερός μου- να μαζεύεται κόσμος σπίτι για να ακούσει τον Οδυσσέα να παίζει πιάνο… ένα τραγούδι άκουγε και αυτό ήταν αρκετό για να το παίξει αμέσως.

Ολοι –ειδικοί και μη- συμφωνούσαν ότι ο ξάδελφός μου ήταν γεννημένος για μουσικός. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία. Και ξαφνικά εκείνος εγκαταλείπει το Ωδείο και τελειώνοντας το σχολείο μπαίνει στην Νομική …κάνει λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό στο Ναυτικό Δίκαιο… και ασχολείται μέχρι και σήμερα με το αντικείμενο που σπούδασε.

Και το πιάνο;

Μμμμμμμ… συνεχίζει βέβαια να αγαπά τη μουσική και να την παρακολουθεί σε ένα άλλο επίπεδο από ό, τι οι υπόλοιποι… αλλά ο ίδιος δεν ασχολήθηκε ποτέ ως μουσικός. Όποτε πάω σπίτι του τον καθίζω στο πιανο και απολαμβάνω το ταλέντο του… Παίζει για κανένα 20λεπτο…γεμίζοντας τον χώρο και τη διάθεση μου με νότες… αλλά αυτό είναι όλο… μετά ξαναγυρνα στα ναυτιλιακά του.

Ισως να μην το ξέρετε, αλλά κι εγώ σκιτσάρω πολύ καλά. Ολοι μου οι φίλοι από παλιά (συγγενείς κ.λ.π.) ήταν απόλυτα σίγουροι (ακόμα και σήμερα επιμένουν μερικοί) ότι επρεπε να γίνω σκιτσογράφος.

Ελα όμως που εγώ το ’χω το ταλέντο, αλλά δεν το αγαπώ… ή μάλλον: Το αγαπώ, αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί του… Συνήθως όταν άνθρωπους που έχω χρόνια να δω και μου λένε:

– Εχω ακόμα εκείνο το σκιτσάκι που μου ’κανες στην χαρτοπετσέτα… ή στο σουβέρ του τάδε Bar….

Δεν θυμάμαι τίποτα. Ποτέ… και όμως του άλλου του ΄χε κάνει εντύπωση που εκτός που το’χε κρατήσει, είναι και το πρώτο πράγμα που (συνήθως) μου λέει.

Και όμως δεν έγινα σκιτσογράφος… not even close… όχι επειδή φοβόμουν τη σύγκριση με την πατέρα μου…. Άλλωστε εκείνος υπέγραφε με το μικρό του (Αρχέλαος) και η σύγκριση δεν θα παρανόμευε… δεν έγινα σκιτσογράφος, επειδή απλoύστατα το σκιτσάρισμα δεν το αγαπώ επαρκώς… το αγαπώ τόσο όσο να σκιτσάρω ακατάπαυστα αν βρεθεί μπροστά μου χαρτί και μολύβι… αλλά μόνο ΑΝ βρεθεί… o πατέρας μου δεν μπορούσε να ζήσει ούτε μια στιγμή χωρίς χαρτί και μολύβι… θα ήταν ο χειρότερος εφιάλτης του. Εκείνος όταν «εβλεπε» ένα θέμα ενστικτωδώς ήθελε να το σκιτσάρει… ενώ εγώ να το γράψω… Τελείως διαφορετικά πράγματα…

Τηλεφωνησα στον ξαδελφό μου τον Οδυσσέα, να τον ρωτήσω αν μετάνιωσε που δεν έγινε μουσικός.

– Όχι καθόλου… μου ΄πε… αγαπώ πολύ τη μουσική, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένος που ασχολήθηκα με τα ναυτιλιακά.

Λατρεύω να γράφω… αποκλειστικά… γι’ αυτό και εξαιρετικά σπάνια εικονογραφώ τα κείμενά μου. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο και επι προσθέτως λατρεύω να χαζεύω σκιτσα άλλων με ταλέντο … π.χ. του φίλου μου του Αντώνη Κυριαζή…

Η Τέχνη είναι καλλονή… αλλά για να παντρευτεί κάποιος/α  (με την Τέχνη) δεν αρκεί η ομορφιά της… πολλοί αγαπούν το τζόκινγκ, αλλά ελάχιστοι γίνονται Μαραθωνοδρόμοι.

Μόλις έγινε γνωστό ότι ο γιος μας θα πάρει το όνομα του Αρχέλαου, παρα πολύς κόσμος μου γράφει ή μου (του) λέει:

– Αντε και να γίνεις σαν τον παππού σου…. Να κληρονομήσεις εκτός από το όνομα και το ταλέντο του…

Και εγώ ανατριχιάζω από το βάρος που βάζουν (άδολα βέβαια) στις πλάτες αυτού του αγοριού.

Οσο και να σας φαίνεται περίεργο εχώ δεν έχω καμιά αγωνία για να δω αν έχει το ταλέντο… Αν πιάνει το χέρι  (μάτι) του θα χαρώ… αλλά το βασικό ερώτημα είναι αν θα το ερωτευθεί, αν το ’χει…

Αν το εχει, θα τον συγκρίνουν μια ζωή με τον παππού του…

Αν δεν το ’χει θα τον ρωτούν μια ζωή «αν σκιτσάρει κι αυτός»…και όταν τους απαντά «όχι» θα λένε: «αχ, τι κρίμα…»

Αν το ΄χει, αλλά δεν γουστάρει να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό, πάλι «αχ, τι κρίμα…»

Δεν πιστεύω άλλωστε στα κληροδοτούμενα (ή κληρονομημένα) ταλέντα… γιατί πάντα υπάρχει η προσωπική πινελιά (της ζωής) που αλλάζει ΟΛΟ το σκηνικό.

Αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΜΙΑ δεν έχει σκεφτεί να με ρωτήσει ή εμένα ή την Αθηνά μας, αν σκιτσάρει… λες και το κληροδοτούμενο ταλέντο πηγαίνει στο… όνομα ή το φύλο…

Το μεγάλο ταλέντο στη ζωή είναι να κάνεις (ασχοληθείς) με αυτό που αγαπάς εσύ κι όχι οι άλλοι…

Σας φιλώ

Μάνος

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr