Θέλω να του ζητήσω συγγνώμη…

Έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος για να αποφασίσω να σας πω και τη δικη μου ιστορια εγκυμοσύνης και τοκετού.

Είμαι η Π., μαμά ενός μπέμπη που σε λίγες μέρες γίνεται ενός έτους. Πριν ακόμα μείνω έγκυος διάβαζα τις ιστορίες τοκετού και φανταζόμουν τη στιγμή που θα κράταγα και το δικό μου μωράκι στην αγκαλιά μου. Όπως και έγινε. Μετά από 5 χρόνια σχέσης με τον άντρα μου ήρθε και η μέρα του Ιουλίου του ’11 που και εγώ επιτέλους κράτησα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Η χαρά μου φυσικά δεν περιγράφεται, το ίδιο και για τον άντρα μου που, έχοντας 2 κόρες από τον προηγούμενο γάμο του, λαχτάραγε ένα αγοράκι. Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως αυτό το παιδί είναι αγόρι αν και, μεταξύ μας, για εμένα είτε αγόρι είτε κορίτσι το ίδιο θα μου ήταν.

Πήγαμε στο γιατρό, ακούσαμε την καρδούλα του και ναι, αυτά που διάβαζα και έβλεπα στην τηλεόραση είχαν γίνει πραγματικότητα. Μόλις άκουσα την καρδούλα του μωρού μας έβαλα τα κλάματα. Από εκείνη την ώρα το μονο που σκεφτόμουν ήταν ο φυσιολογικός τοκετός που θα βίωνα και μετέπειτα ο θηλασμός. Αυτό το ξεχωριστό δέσιμο μάνας-παιδιού.

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη που πολλές φορές ξέχναγα ότι ήμουν έγκυος. Δούλευα, ετοίμαζα και το γάμο μας, και ο καιρός πέρναγε σα νεράκι. Έτσι φτάσαμε στον Φεβρουάριο και ο καιρός πλησίαζε όλο και πιο πολύ στην τελική ευθεία.

ΠΗΤ είχα 21/03/12. Ο μπόμπιρας όμως είχε άλλα σχέδια και ξημερώματα 03/03/12 στις 5.00 το πρωί στον ύπνο μου νιώθω ένα σφάχτη στην κοιλιά και πετάγομαι από το κρεβάτι μου ανυποψίαστη για το τι μπορεί να μου συμβαίνει. Πάω στην τουαλέτα και βλέπω πως αυτός ο πόνος ήταν σπάσιμο νερών. Δεν ταράχτηκα καθόλου, λέγοντας από μέσα μου «αποκλείεται, ο γιατρός μού είπε πως ακόμα έχω μέρες«. Όσο πέρναγε η ώρα όμως, έχανα νερά. Μετά από 30 λεπτά ξυπνάω τον άντρα μου λέγοντας του χαρακτηριστικά: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΤΡΟΜΑΞΩ ΑΛΛΑ ΣΠΑΣΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΑ!!!!!!!!!!!!» Καλά, για πότε πετάχτηκε πάνω, πήρε τον γιατρό τηλέφωνο, ετοιμάστηκε και με περίμενε, ούτε που το κατάλαβα. Εγώ πάλι αναίσθητη, μπήκα έκανα μπάνιο, έκανα όλη τη γνωστή περιποίηση, έπλυνα κάτι πιάτα που είχα, γενικά ήμουν εντελώς ατάραχη. Να πω επίσης πως δεν είχα κανέναν απολύτως πόνο. Ο άντρας μου πάλι, να με κοιτάει με μια απορία στα μάτια και να μου λέει: «Καλέ πας καλά;;;; Γεννάμε λέμε και εσύ κάθεσαι ακόμα;;; Πρέπει να φύγουμε«. Ήξερα όμως πως είχα άπλετο χρόνο μέχρι να γεννήσω σαν πρωτότοκη.

Με τα πολλά φτάνουμε στο μαιευτήριο στις 6.45 το πρωί. Μόλις έφτασα εκεί είπα μέσα μου «τέρμα τα αστεία, τώρα θα γεννήσεις«.

Ξέχασα να σας πω πως φτάνοντας στο μαιευτήριο βλέπω τους γονείς και τον αδερφό μου να περιμένουν. Καλέ πότε τους πήρε τηλέφωνο και πώς έφτασαν πριν από εμάς ούτε που ξέρω.

Για να μην τα πολυλογώ, δίνω στον άντρα μου ένα φιλί και του λέω: «Εννοείται πως θα έρθεις μέσα μαζί μου ε;;;«

«Φυσικά και θα είμαι δίπλα σου» μου λέει.

Άλλωστε 9 μήνες τον είχα ζαλίσει. «Σε θέλω δίπλα μου στην αίθουσα όταν θα γεννιέται το παιδί μας. Θέλω να τον υποδεχτούμε μαζί«. Οπότε πες, πες, τον είχα ψήσει. Δεν φημίζεται για την ψυχραιμία του και φοβόμουν μήπως καταρρεύσει.

Μπαίνω λοιπόν στην αίθουσα, αρχίζει, φοράω την όμορφη και σέξι ρομπίτσα και πάω στο δωμάτιο. Εκεί έρχεται μια μαία και αρχίζει να μου βάζει ορούς, «γιατί καλέ το κάνεις αυτό;» να ρωτάω εγώ. «Μα καλέ«, να μου λεει, «πρέπει να ξεκινήσουμε ορό για να ξεκινήσουν οι πόνοι!«, μου λέει. Μέχρι εκεί καλά. Δεν ήξερα τι με περίμενε όμως!!!!!! Θυμάμαι στο τελευταίο ραντεβού με τον γιατρό μου να του λέω δε θέλω επισκληρίδιο και καισαρική σε καμία περίπτωση!!!!! Κρατήστε το αυτό γιατί ειναι σημαντικό για το παρακάτω.

Με συνδέουν με τον καρδιοτοκογράφο και με ξαπλώνουν στο κρεβάτι. Άρχισαν να περνάνε οι ώρες και άρχισαν οι πόνοι. Εγώ να χτυπιέμαι σαν το ψάρι και να έρχεται κάθε τρεις και λίγο η μαία και να μου λέει: «Να κάνουμε επισκληρίδιο;;;«

«Όχι«, να λέω, «δεν θέλω«. Ήθελα να ζήσω τον φυσιολογικό τοκετό μου στο απόλυτο.

Φτάσαμε στις 3 ώρες ξάπλα, εγώ να τα έχω παίξει και να φωνάζω πως θέλω να σηκωθώ να περπατήσω. Και να μη με αφήνουν. Όλους τους μήνες της εγκυμοσύνης μου διάβαζα πως η γυναίκα ξέρει καλύτερα ποια στάση τη βολεύει για να ανακουφίσει τους πόνους της και πως το περπάτημα βοηθάει και στη διαστολή.

Μετά από 3 ώρες λοιπόν η διαστολή μου ήταν στο 2 και ο τράχηλος κλειστός. Ο μικρός έχανε εύκολα παλμούς και ακόμα ακούω τη μαία να μου λέει «ανάπνεε να βοηθήσεις το μωρό«. Η αλήθεια όσο άκουγα τους παλμούς του μωρού να πέφτουν πάθαινα έναν πανικό και έλεγα «τώρα να δεις θα με πάνε σε καισαρική«. Σαν κάτι μέσα μου να μου έλεγε πως τελικά όσο και να προσπαθήσω δε θα γεννήσω φυσιολογικά.

Έτσι και πέρναγαν οι ώρες, που η αλήθεια είναι πως μου φάνηκαν βουνό. Οι πόνοι δυνάμωναν, η διαστολή να προχωράει αργά και οι παλμοί του μωρού να πέφτουν και να ανεβαίνουν συνέχεια. Κάποια στιγμή, ούτε και ξέρω στις πόσες ώρες μετά, έκανα και τη μαγική επισκληρίδιο και ωσάν μαγεία έπαψα να πονάω και το έκοψα στον ύπνο. Είχα εξαντληθεί από τους πόνους βλέπετε.

Αυτό το πράγμα συνέχισε μέχρι το απόγευμα. Με διαστολή στο 5 στις 5 το απόγευμα, ακούω από τον γιατρό μου την απαγορευμένη για εμένα λέξη. ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. Αυτό ήταν. Το όνειρο ενός φυσιολογικού τοκετού μόλις είχε τελειώσει για εμένα.

Εκεί πάγωσα. Έκλεισα το μυαλό μου, έπαθα κατάθλιψη, ναι, εμένα η κατάθλιψη είχε αρχίσει πριν καν γεννήσω!!!!!!

Χαιρετάω τον άντρα μου έξω από την πόρτα του χειρουργείου με δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα όμως όχι χαράς που θα γινόμουν επιτέλους μανούλα, που σε λίγο θα κράταγα τον γιο μας αγκαλιά, αλλά δάκρυα λύπης που δυστυχώς θα έκανα καισαρική!!!!

Μπαίνοντας στο χειρουργείο θυμάμαι πως έλεγα συνέχεια «κοιμήστε με, κοιμήστε με, δεν θέλω να είμαι ξύπνια» και μια νοσοκόμα να μου λέει: «Καλέ δεν θέλεις να κρατήσεις το μωράκι σου αγκαλιά;;;;» η απάντησή μου εντελώς παγωμένη και αδιάφορη.

«Θα το κρατάω μια ζωή, δεν πειράζει αν δεν το πάρω τώρα«.

Φυσικά και δεν με κοίμισαν. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι όσο ο γιατρός έπαιρνε το μωρό μου από την κοιλιά μου.

Όταν τον έβγαζε, γυρνάει και μου λέει: «Καλέ ο γιος σου έχει περικεφαλαία και χαμογέλαγε!!» Φυσικά το έλεγε για να μην τρομάξω από το σχήμα του κεφαλιού του λόγω της πίεσης και της ταλαιπωρίας που πέρασε τόσες ώρες!!!

Και έρχεται η στιγμή να τον δω για πρώτη φορά! Να συναντηθούμε μάνα και γιος επιτέλους μετά από 9 υπέροχους μήνες.

Και ναι, αυτή η στιγμή, η στιγμή που ονειρευόμουν τόσο, η πρώτη γνωριμία, έμελε να είναι η χειρότερη!!!!!!!!!

Αντί να γελώ και να τον υποδεχτώ με το καλύτερο χαμόγελό μου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να του πω καλωσήρθες μωρό μου, εγώ ήμουν αδιάφορη, παγωμένη και έλεγα στον γιατρό μου «αυτό δεν είναι δικό μου παιδί, είναι άσχημο, είναι πολύ αδύνατο«.

2790 γεννήθηκε ο μικρούλης μου.

Μου τον πήραν σχετικά γρήγορα απο την αγκαλιά μου μιας και ο γιατρός κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα στο ψυχολογικό κομμάτι.

Τελειώνει η όλη διαδικασία και με πάνε να με δουν ο άντρας μου και οι δικοί μου που όσο πέρναγαν οι ώρες γίνανε πολλοί. Μόλις άνοιξε η πόρτα και τους είδα να ‘τα πάλι τα κλάματα!!!!! Και πάλι δεν ήταν από χαρά, ήταν από φόβο για το τι θα μου πούνε. Γιατί είχα κάνει τόσο άσχημο παιδί και με πρόβλημα στο κεφάλι. Τι χαζή που ήμουν, θα μου πείτε. Το παιδι φυσικά δεν είχε κανένα πρόβλημα, απλά λόγω θέσης είχε ζοριστεί πολύ το κεφαλάκι του και γι’ αυτό βγήκε τόσο ταλαιπωρημένο.

Για να μην τα πολυλογώ, πήγαμε στο δωμάτιο και περίμενα να μου φέρουν το μωρό να το θηλάσω μιας και είχα αποφασίσει και ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό.

Ένα θα σας πω, ακόμα θυμάμαι τη νοσοκόμα που μου τον έφερε την επομένη το πρωί να μου το δίνει αγκαλιά και να μου λέει: «Τάισέ τον!!!!«

Εγώ; Πώς καλέ θα το κάνω αυτό; Αφού δεν ξέρω. Δεν μου έχει δείξει κανείς πώς γίνεται!!! Και εκεί λειτούργησε η φύση. Έκανα ό,τι μου έλεγε το ένστικτο και ό,τι είχα δει κατά καιρούς σε διάφορα βιντεάκια. Πίστευα πως είναι κάτι απλό. Έλα που δεν ήταν! Ο μικρός να μην πιάνει στήθος με τίποτα, να κλαίει, εγώ να πονάω και να λέω αποκλείεται να τα καταφέρω. Έρχεται η νοσοκόμα και αρχίζει να μου πατάει το στήθος και να βοηθάει το μωρό να το πιάσει. «Με τίποτα«, να μου λέει «πρέπει να πάρεις θηλές σιλικόνης«. Το έκανα, ούτε και αυτό βοήθησε φυσικά και έλεγα πως το παιδί δεν με θέλει. Το πάλεψα όμως, αλλά λίγο η ψυχολογική μου κατάσταση, λίγο ότι πόναγα, ο θηλασμός όπως καταλαβαίνετε δεν πήγε και πολύ καλά. Το πάλεψα 40 μέρες μαζί με ξένο, γιατί λόγω έλλειψης γάλακτος δεν χόρταινε ο μικρός.

Η κατάθλιψη, βλέπετε, δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Εγώ και στο σπίτι που γυρίσαμε, πέρα από το τάισμα, όλα τα άλλα τα είχε αναλάβει ο άντρας μου, αφού εγώ επέμενα και έλεγα πως το παιδί μου είναι άσχημο και δεν μπορούσα να χωνέψω το γεγονός πως έχασα το όνειρο ενός φυσιολογικού τοκετού.

Έκανα 2 ολόκληρους μήνες να χωνέψω το γεγονός καισαρική και να αρχίσω να ηρεμώ και να βλέπω το παιδί μου το ομορφότερο, να γνωριστώ μαζί του, να δεθώ μαζί του.

Όλες αυτές τις λεπτομέρειες σας τις είπα μόνο και μόνο για να καταλάβετε πως η κατάθλιψη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε όλα. Λυπάμαι πολύ που η πρώτη μου επαφή με το μωρό μου δεν ήταν αυτή που ονειρευόμουνα.

Θέλω να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη από το παιδί μου για ό,τι ένιωσα τον πρώτο καιρό μαζί του. Ελπίζω να με συγχωρέσει.

Κορίτσια, τελικά δεν παίζει ρόλο το πώς γεννάμε τα παιδιά μας από τη στιγμή που είναι καλά. Πρέπει η πρώτη αγκαλιά να μας μένει αξέχαστη. Κάτι που σε εμένα δεν έγινε.

Σας ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να με διαβάσετε.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com