Δε θέλω άλλο παιδικό πάρτι σε παιδότοπο

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Πριν απ’ όλα να πω ότι σέβομαι τον κόπο και το κέφι όσων μπαίνουν στο έξοδο –στις μέρες μας που όλα πρέπει να τα υπολογίζεις δεν είναι και μικρό-  να οργανώσουν παιδικό πάρτι σε παιδότοπους.

Από την άλλη, όσο και να σέβομαι την ανάγκη των παιδιών να πηγαίνουν στα πάρτι των φίλων τους προκειμένου να αποκτήσουν παρέες κλπ, δεν μπορώ να αφήνω πλέον έξω από τα «θέλω» και τον εαυτό μου.

Πες με «εγωιστή μπαμπά» αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτό το απολύτως ψεύτικο, στημένο σκηνικό «χαράς» που τι κάνει; Μαθαίνει στα παιδιά έναν τύπο, μια διαδικασία και όχι την πραγματική διασκέδαση με τους φίλους τους.

Μη νομίζεις ότι σου μιλάει η «μητέρα Τερέζ». Το έχω κάνει κι εγώ …

Έλα τώρα να σου αποδομήσω όλη αυτή ψευτοδιασκέδαση που τελικά το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί εκνευρισμό:

Φτάνεις, βάζεις το παιδί να βγάλει τα παπούτσια του (ναι, αυτά τα παπούτσια για τα οποία πριν φύγεις από το σπίτι μπορεί να σφάχτηκες με το καμάρι σου γιατί δεν τα ήθελε, ή δεν τα ήθελες εσύ –πέδιλα το καταχείμωνο… δε σου λέω τίποτα καινούρι …), περιμένουν να έρθουν όλα τα παιδάκια και μετά τα παραλαμβάνει ο μάγος. Εδώ έχω να γράψω πραγματεία… αλλά θα το κάνω άλλη φορά.

Μετά κόβουν την τούρτα, μετά φαί, μετά τρώνε την τουρτα και μετά φεύγουν –τα παιδιά– φωνάζοντας: πού είναι το δώρο μου; 

Άλλος καρκίνος αυτή η θλιβερή συνήθεια να πρέπει να δωροδοκήσεις τους καλεσμένους στο πάρτυ σου! (και γι’ αυτό νομίζω ότι έχω να σου πω κάτι μια άλη φορά).

Και καλά, όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται υπερβολικά και να λες με το μυαλό σου ότι πάει, ο Καφάτος απλώς θέλει να γκρινιάξει.

Σου διαφεύγει η μικρή λεπτομέρεια ότι όσο συμβαίνουν αυτά που το παιδί σε τελευταία ανάλυση δεν τα καταλαβαίνει έτσι όπως εσύ ό ενήλικας… εσύ ο ενήλικας κάθεσαι στην ροτόντα που σου «κάθεται» κι αρχίζεις να φλυαρείς με τη γιαγιά, τη θεία, άλλον δόλιο πατέρα ή μάνα… για ό,τι παπαριά έρθει του καθενός στο μυαλό να πει. Στο top ten φυσικά το σχολείο και οι κακοί δάσκαλοι, μετά η κρίση και οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι –για τους πολιτικούς πάντα κρατείται μια πισινή αφού δεν είστε και κολλητοί οπότε μην «καρφωθούμε»,  μετά… μετά τέλος. Ξανα-μανά τα ίδια με ένα ιντερμέδιο για τον καιρό. Αν δεν υπήρχε κι αυτός ο καιρός, πόσες κουβέντες δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ! (η τελευταία φράση είναι η αγαπημένη ατάκα των μετεωρολόγων, δεν είναι δική μου αλλά τη βρίσκω γεμάτη σοφία… σε σχέση με τις κοινοτυπίες των παρτι)

Πρέπει δε να σου πω ότι ειδικά για τα σχολεία, όταν τα παιδιά μου ήταν σε προνηπιο και νηπίο, στη γειτονιά μου η κουβέντα ήταν  «εσείς σε ποιο ιδιωτικό θα πάτε», όχι αν «θα πάτε δημόσιο ή θα κοιτάξτε για ιδιωτικό». Εμείς έτσι  κι αλλιώς –και προ κρίσεως εννοώ– είμαστε υπέρ του δημόσιου σχολείου, οπότε τι να πεις μετά από τέτοια δήλωση…

Σουξέ έχουν επίσης οι εμπειρίες από αρρώστειες, ατυχήματα, και άλλες φυσικές καταστροφές για τις οποίες όλοι φυσικά έχουν κάτι να πουν και να ταυτιστούν συνάμα. Επίσης την ώρα που κάποιος περιγράφει το πιο τρομερό πράγμα που έχει συμβεί στον ίδιο ή σε κάποιον γνωστό του… τσουπ στο κρίσιμο σημείο –φυσικά– πετάγεται ο άλλος: εμένα να δεις…  (χειρότερο από πολιτικό πανελ: αφήστε με να ολοκληρώσω…)

Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όσο τα περιγράφω –εκτός κι αν είναι αλλά δεν μπορώ να τα περιγράψω τόσο καλά, παίζει κι αυτό.

Εκείνο πάντως που θέλω να πω είναι τα πάρτι στον παιδότοπο είναι ένα τόσο στημένο πράμα,  όσο στημένη ήταν και η ζωή μας στα τέλη των 90’ς και 00’ς. Τότε που το Lifestyle δεν άφηνε να δουν ότι το σπίτι σου δεν ήταν το Loft με θέα στο central park και άρα πώς θα κάνεις ρε κακομοίρη πάρτι για το παιδί σου στα 80 τετραγωνικά…

Το στήσιμο φέρνει ξιπασιά και τέλος πάντων κοίτα γύρω σου σήμερα να δεις τους ξιπασμένους πόσο σπασμένοι έχουν γίνει.

Βαριέμαι τα παρτι στους παιδοτόπους, γιατί πάνω απ΄ όλα τιμούν το δεύτερο συνθετικό τους «τόπους» και λιγότερο το «παιδί». Είναι αντίγραφα, κακέκτυπα παρακμιακών ballrooms που σκοτώνουν τον αυθορμητισμό. Ακόμη και η μουσική που «πρέπει» να είναι τόσο δυνατά ώστε να μην ακούγονται οι γεννήτριες που κρατάνε φουσκωμένα τα φουσκωτά… ακόμη κι αυτό δεν είναι παιδικό. Για να μη μιλήσω για την ίδια τη μουσική που μου έχει τύχει να ακούσω σε παιδότοπο (και γι’ αυτό θα σου πω άλλη φορά… όλο υποσχέσεις δίνω σήμερα).

Μακάρι να μπορούμε να περνάμε καλά με γιορτούλες σπίτι, με κέφι, κόλαση από παιδικές φωνές και πόνους στη μέση από τον τρίημερο καθαρισμό του παιδικού δωματίου που διαλύθηκε! Δεν πειράζει.