Φανταστικές κλωτσιές

– Τικ, τικ, τικ

Κάτι τέτοιο νιώθω κάποια βράδια μεσα στην κοιλιά μου. Και σκέφτομαι «Ωχ, μήπως πλακώνω το μωρό;» ή «Ουφ, καλά είναι το μωρό!«

Και τελικά, κανένα μωρό δεν πλακώνω, γιατί πολύ απλά δεν είμαι έγκυος. Γέννησα το δεύτερο παιδί μου σχεδόν 5 μήνες πριν.

Και όμως αυτή η αίσθηση του να έχω ένα μωρό στην κοιλιά μου ακομα έρχεται μια στις τόσες. Και όχι, δεν εννοώ ότι έχω φουσκωμενη κοιλιά, απλά νιώθω αυτές τις μικρές κλωτσίτσες και τα μικρά φτερουγίσματα.

Μου συνέβαινε για αρκετό καιρό αφού γέννησα την Αθηνά και να που μου συμβαίνει και τώρα…

Και τότε με πιάνει μια νοσταλγία… Πέρασα 1 1/2 χρόνο της ζωής μου μεγαλώνοντας ανθρωπάκια στο σώμα μου.

«Από τα 5 χρόνια που ειμαστε μαζί, το 1 1/2 ήσουν εγκυος!«, μου είπε σήμερα ο Μάνος γελώντας αφού μου είχε προσφέρει πιο πριν την τελευταία φριγανιά στο ντουλάπι λέγοντας -μπερδεύτηκε και αυτός!- «Προηγείται η έγκυος«

– Τι έγκυος καλέ; This? Last Year! του είπα και εγώ και μου εξήγησε ότι ξεχαστηκε και αυτός.

Κοίτα να δεις… Δυο εγκυμοσύνες πέρασα και αν και ηταν ζάχαρη, όλο για κάποιο λόγο γκρίνιαζα… Και τελικά όποτε επιστρέφουν τα φτερουγίσματα (που μπορεί να είναι και το έντερο τωρα που το σκέφτομαι, χαχαχα), λέω από μέσα μου «Ααααααχ, τι καλά που ηταν!»

Τώρα κατόπιν δύο κυήσεων, ΤΩΡΑ συνειδητοποιώ πια με δέος όλο αυτο το μαγικό που έγινε μέσα στο σώμα μου… Δυο αδέρφια μοιραστηκαν το ίδιο σπιτι για εννιά μήνες… Ο Αρχέλαος μεγάλωσε στη μήτρα που η Αθηνά είχε πριν 2 χρονια εγκαταλειψει για να έρθει στον κόσμο… Και η περίοδος από το θετικό τεστ εγκυμοσύνης μεχρι το πρώτο τους κλάμα που τότε μου φαίνονταν αιώνας, σήμερα πια μου μοιάζει μιλισεκόντ.

Και να έχω και αυτά τα τικ, τικ, τικ βράδυ παρά βράδυ και όλο να αναπολώ τη φουσκωμένη μου κοιλιά… 

Συμβαινει και σε εσάς;