Η μικρή μας ιστορία (μετά τον τοκετό)

…την πρωτη φορα που αρχισα να νιωθω μαμα ηταν οταν ειδα την φωτογραφια της στον υπερηχο…. Τι τελειο συναισθημα!!! Μετρουσα τις μερες να την κρατησω στην αγκαλια μου!!!! Και ναι! Μετα απο 9 μηνες, 1 εβδομαδα και αρκετη ταλαιπωριαααααααααα την εφερα στην ζωη!!!

Το κλαμα της βαλσαμο στην πονεμενη μου και τρομαγμενη μου καρδια!!! Μου την ακουμπησαν για δευτερολεπτα στο προσωπο μου και την πηραν να την»καθαρισουν». Την επομενη μερα την περιμενα να την θηλασω.. και να!! Μπαινει η νοσοκομα με το πυρεξακι μεσα και ερχεται προς το μερος μου!!!

– Το μωρακι σας, μου λεει

Χαμογελαω και μου την δινει αγκαλια! Της λεω «Γιατι ειναι ετσι το παιδι;;» (ειχε ακομα ξεραμενα αιματα στα μαλλακια του)

– Ξερετε, εεεε, δεν ειχε ζεστο νερο και θα την κανουμε μπανιο σημερα το μεσημερι…

Μενω και την  κοιταω σαν χαζη!! Φευγει…. Το μεσημερι περιμενω… αλλα τιποτε!! Το παιδι απλυτο! Θελω να την ταισω, αλλα κανεις να βοηθησει με το θηλασμο! Προσπαθω μονη μου και η μπεμπα δεν συνεργαζεται. Ζηταω βοηθεια απο μια νοσοκομα. Μου δειχνει και μου λεει «Θα τα καταφερεις!!!«

Και ναι!!! Τα καταφερνουμε και οι δυο!! Η χαρα μου μεγαλη!!!

Αργοτερα ζηταω απο την μητερα μου να παει να βρει την υπευθυνη και να της δωσει το μωρο για να πλυθε. Και αφου εγινε και αυτο, μου την φερνει στο δωματιο να την ντυσω με τις κορδελες της και τα φρουφρου της. Την σφιγγω στην αγκαλια μου και δεν αφηνω κανεναν να την παρει (αχ τι τραβηξε η μαμακα μου εκεινες τις μερες) σαν υστερικη εκανα!!!

Την επομενη μου λενε οτι εχει ικτερο…. Χωρις να μου εξηγησουν τι ειναι και εγω ασχετη τελειως με αυτα αρχιζω και κλαιω…. Η μπεμπα μπαινει στην λαμπα στο διπλανο θαλαμο και εγω στο δωματιο να κλαιω συνεχεια και το στηθος μου να ειναι πιο σκληρο απο ποτε! Μου λεει μια κοπελα «Ζητα το θηλαστρο του νοσοκομειου. Θα παθεις ζημια….«

Η νοσοκομα αφαντη!!! Αλλαζε η βαρδια της και φροντισε να εξαφανιστει!!! Μπαινω και το παιρνω μονη μου. Προσπαθησα πολλες φορες αλλα τζιφος!! Τι κομπρεσες ζεστες, τι να το βγαζω με το χερι στο μπανιο,  τιποτε αυτο!!! Εκει γεματο…. Βλεπετε δεν φροντισαν να με ενημερωσουν οτι μπορω να μπω στο θαλαμο που ηταν το παιδι μου να το ταισω!!!! Μπαινει η νοσοκομα στο δωματιο να μου κανει παρατηρηση (!!) γιατι πηρα το θηλαστρο χωρις αδεια!!! Εγινε χαμος!!! Με ακουσε ολο το νοσοκομειο!!!

Εκεινη φοβηθηκε και αφου φροντισα να σκεπαστω με το σεντονι για να κλαψω εξαφανιστηκε! Καποια στιγμη εμφανιστηκε η γιατρος μου και με ενημερωσε οτι μπορουσα να μπω να θηλασω την μπεμπα!

«Γιατι το λετε τωρα;;;; Γιατι δεν με ενημερωσατε πιο νωρις;;;«

Η απαντηση;;;;

«Τωρα σε ειδα!!!»

Μπαινω στο θαλαμο να θηλασω…. Μου φερνουν την μικρη και τα δακρια μου ποταμι!!! Μου δινουν ενα μπουκαλι γαλα να της το δωσω και τους λεω θελω να την βαλω στο στηθος μου.. Εκεινη επιμενει οτι το μωρο δεν θα χορτασει και προτεινει να πιει πρωτα το μπουκαλι και μετα στο στηθος!!!

Δεν το δεχομαι και την βαζω να πιει το γαλα της μαμας της…. Με κοιταζε με τα μικρα ματακια της σαν να μου ελεγε «Παρε με απο δω!!!»

Την επομενη βγαινω και παω στο σπιτι…. ψυχολογια μηδεν! Να κοιταζω την κουνια και να ειμαι απαρηγορητη!!!

Πηγαινα να την ταισω 3 φορες την ημερα… Ολο «θα την παρετε» μας ελεγαν και ολο την κρατουσαν μεσα…. Ζητησα να βγαλω το γαλα και να το αφηνω (ειδα καποιες που το κανανε), αλλα δεν με αφησαν!! Ειπε καποια εξυπνη «Δεν χρειαζεται, αφου πινει το ξενο»

Ειπα, εστω 3 φορες καθημερινα καλα ειναι απο το τιποτα…. Την τελευταια μερα παιρνουν τηλεφωνο να παμε να την παρουμε…. δεν πηγα! Δεν ειχα το κουραγιο…. Πηγε ο αντρας μου…

Και ξαφνικα μπαινει στο σπιτι με την καλαθουνα στο χερι και μου λεει «Κοιτα ποια σου εφερα!!!«

Αυτο ηταν!!! Τρελαθηκα απο χαρα! Ηταν οι πιο ομορφες στιγμες για μενα!!!

Σημερα η καρδουλα μου ειναι 4 χρονων και της εχω χαρισει κ ενα αδερφακι…..

μαμά Ιουλία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com