Μεγαλύτερο κατά 2 εβδομάδες
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου, γιατί προβληματίζομαι έντονα και οι γιατροί όχι μόνο δεν με καθησυχάζουν, αλλά με μπερδεύουν περισσότερο. Το θέμα μου ίσως δεν είναι κάτι σοβαρό, αλλά έχει αρχίσει και επισκιάζει μια κατά τ’ άλλα υπέροχη εγκυμοσύνη. Απλώς θα ήθελα τη γνώμη και τα σχόλια άλλων μαμάδων που μπορεί να είχαν παρόμοια εμπειρία για να νιώσω λίγο καλύτερα.
Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι και αισίως μπαίνω στον όγδοο μήνα σε λίγες μέρες. Όλα πήγαιναν καt’ ευχήν μέχρι την περασμένη εβδομάδα που πήγαμε για τον καθιερωμένο υπέρηχο και ο γιατρός φάνηκε προβληματισμένος.
«Το παιδί, μου λέει, φαίνεται να είναι 2 εβδομάδες μεγαλύτερo»
Τι σημαίνει αυτό;
«Εσύ είσαι στην 30η εβδομάδα κύησης και το μωρό φαίνεται να είναι 32 εβδομάδων. Αυτό σημαίνει ότι έχεις ζάχαρο«
Καλά θα μου πείτε, δεν είναι τίποτα φοβερό, ο διαβήτης της εγκυμοσύνης είναι κάτι σχεδόν σύνηθες. Μέχρι τώρα όλες μου οι εξετάσεις ήταν καθαρές, αλλά ίσως να προέκυψε ξαφνικά… Μου γράφει να κάνω καμπύλη ζαχάρου (τη δίωρη με τα 75ml) και να πάω σε ενδοκρινολόγο. Πράγματι, κάνω την καμπύλη, η οποία δεν έδειξε τίποτα. Ο ενδοκρινολόγος βλέπει την καμπύλη, ότι είναι φυσιολογική αλλά κατευθείαν μου δίνει μια αυστηρότατη δίαιτα και μηχάνημα για να μετριέμαι 4 φορές τη μέρα. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε κάποια ένδειξη ότι έχω ζάχαρο, μόνο το ότι το παιδί είναι μεγαλύτερο. Και το αμνιακό υγρό εντάξει κι εγώ δεν έχω πάρει υπερβολικό βάρος, μόλις 8 κιλά. Δεν έχει σημασία όμως γι’ αυτους: δίαιτα και μετρήσεις.
Κάνω υπομονή 5 μέρες αν και η δίαιτα είναι εξαντλητική και οι μετρήσεις βγαίνουν σχετικά καλές (σάμπως είμαι γιατρός για να ξέρω;). Μετά την πάροδο λίγων ημερών, κάνω πάλι εξετάσεις αίματος, ούρων, δεν δείχνουν τίποτα. Πάω στο γιατρό μου και μου μιλάει για ινσουλίνη.
«Μα αφού δεν έχω ζάχαρο, για ποιο λόγο να κάνω ινσουλίνη;«
«Έλα, πώς κάνεις έτσι, θα κάνεις 1-2 ενέσεις, αυτό είναι όλο» η απάντηση…
«Μα είμαστε σίγουροι ότι λόγω ζαχάρου είναι το μωρό πιο μεγάλο;» Άλλωστε στην οικογένειά μου έχουμε ιστορικό μεγάλων μωρών (ο πατέρας μου γεννήθηκε 5,5 κιλά με φυσιολογικό τοκετό!!!).
Καμία ξεκάθαρη απάντηση… Πώς κρίνουμε έτσι αυθαίρετα εκ του αποτελέσματος; Είναι σαν να λέει κάποιος ότι τον πονάει το πόδι και αμέσως βγάζουμε τη διάγνωση ότι έχει γάγγραινα… Αν είχα ζάχαρο, θα έκανα υπομονή 2 μήνες με δίαιτα, θα έκανα και ινσουλίνη και ό,τι χρειαζόταν. Όπως βλέπω όμως δεν είναι αυτό. Θα προτιμούσα να με υπέβαλλαν σε 1000 εξετάσεις ακόμα παρά να πάμε στην εύκολη λύση «ενέσεις ινσουλίνης». Μπορεί να μην είναι κάτι φοβερό, αλλά θέλω κάποιος να μου μιλήσει απλά για να το κατανοήσω. Δεν ξέρω, τόσο ο γιατρός μου όσο και ο ενδοκρινολόγος με έχουν απογοητεύσει, καθώς συχνά φάσκουν και αντιφάσκουν μεταξύ τους. Κι εμείς με το σύζυγό μου βρισκόμαστε στη μέση, ανήσυχοι και μπερδεμένοι.
Αν το παιδι είναι όντως πολύ μεγάλο, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά; Δεν τη θέλω την καισαρική, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητη. Θέλω να την αποφύγω, θέλω να φέρω το γιο μου στον κόσμο όπως έχει προβλέψει η φύση. Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι σε έναν μέσο όρο που έχουν οι γιατροί στο μυαλό τους; Όλα τα δάχτυλα στο χέρι μας ίδια είναι; Αν το παιδί μου είναι μεγαλόσωμο, τι πρέπει να κάνω, να το μικρύνω με το ζόρι; Στο κάτω-κάτω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου είμαστε μικροκαμωμένοι. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι το να είναι μικρότερο ένα παιδί αποτελεί πρόβλημα. Τώρα διαπιστώνω ότι και μεγαλύτερο να είναι, πάλι πρόβλημα τα θεωρούν οι γιατροί…
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, περιμένω τα σχόλια και τις απαντήσεις που οι γιατροί αρνούνται να μου δώσουν…
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 9/3/13:
Θέλω ειλικρινά να σας ευχαριστήσω όλες μέσα από την καρδιά μου που διαβάσατε την ιστορία μου, που γράψατε σχόλια και απαντήσεις και κυρίως που με καθησυχάσατε και μου δώσατε δύναμη. Και πάνω απ’ όλα θέλω να ευχαριστήσω εσένα, Ολίβια, που μου έδωσες την ευκαιρία να μοιραστώ τις ανησυχίες μου, όπως και να ακούσω τόσες ενδιαφέρουσες ιστορίες και γνώμες.
Το 90% των σχολίων σας έλεγαν να πάρω μια δεύτερη γνώμη. Αν και είμαι από την Αθήνα, παντρεύτηκα και ζω στην επαρχία. Πάντα ήθελα να φύγω από την Αθήνα και γενικώς δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι στην Αθήνα (και γενικώς στις μεγάλες πόλεις) κάποια πράγματα είναι «καλύτερα». Είμαι δασκάλα και αν άκουγα από κάποιον ότι οι δάσκαλοι της Αθήνας είναι καλύτεροι από τους δασκάλους της επαρχίας, αν μη τι άλλο θα προσβαλλόμουν. Ίσως όμως με τους γιατρούς είναι αλλιώς τα πράγματα… Ίσως βέβαια απλώς να έπεσα στην περίπτωση, δεν είναι σωστό να γενικεύουμε καταστάσεις…
Με τα πολλά, μου έκλεισε ραντεβού η μητέρα μου με έναν γυναικολόγο στην Αθήνα, στον ίδιο που είχε η ίδια όταν γέννησε τη μικρότερη αδερφή μου (έχουμε 10 χρόνια διαφορά ηλικίας). Πάντοτε θυμάμαι ότι μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για το συγκεκριμένο γιατρό, πόσο σεβασμό δείχνει τόσο στην έγκυο όσο και στη διαδικασία του τοκετού. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν πήγα κι εγώ εξαρχής εκεί!!! Βέβαια, και στο γιατρό που πήγα εδώ στην επαρχία, συστημένη πήγα από φίλες μου που έχουν να λένε τα καλύτερα. Τώρα πλέον είμαι πεπεισμένη ότι η σχέση γιατρού και ασθενούς είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό, δεν ταιριάζουν όλοι οι γιατροί με όλους τους ασθενείς. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γυναικολόγο και έγκυο!
Κατά βάθος το ένστικτό μου έλεγε αυτό που μου είπατε οι περισσότερες: πάρε δεύτερη γνώμη. Και όχι μόνο αυτό… Κάτι μέσα μου μου έλεγε έντονα ότι έπρεπε να αλλάξω γιατρό. Η λογική μου όμως αντιδρούσε: να αλλάξω γιατρό τώρα στον όγδοο; Λίγο πριν το τέλος; Προσπαθούσα να το εκλογικεύσω λέγοντας στον εαυτό μου ότι θα άλλαζα γιατρό όταν και αν με το καλό μείνω έγκυος σε δεύτερο παιδάκι. Όμως δεν ησύχαζα.
Να μην σας τα πολυλογώ, το ραντεβού με το γυναικολόγο στην Αθήνα πήγε καλύτερα από κάθε προσδοκία! Μια ευγενέστατη φυσιογνωμία που αμέσως μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη ότι όλα θα πάνε καλά. Κοιτάει τις εξετάσεις μου και μένει έκπληκτος όταν του λέω για την ιστορία με το ζάχαρο. «Οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά, δεν βλέπω το λόγο που μπήκες σε όλη αυτή τη διαδικασία, δεν έχεις ζάχαρο». Του εξέφρασα την ανησυχία μου για το πόσο μεγάλο είναι το μωρό και αν θα μπορέσω να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Ακόμα πιο καθησυχαστικός!
«Υπάρχουν περιπτώσεις που μικρά μωρά δεν έχουν πάρει σωστή θέση και ο τοκετός είναι δύσκολος. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι μεγάλα μωρά είναι σε πολύ καλή θέση και ο τοκετός είναι ομαλός».
Αμέσως μετά κάναμε υπέρηχο και doppler. Περιττό να σας πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια δεν έπαιρνα ούτε ανάσα, μόνο άκουγα τον χειριστή του υπερήχου να απαγγέλει τις μετρήσεις, ενώ μία κοπέλα τις κατέγραφε. Ο μπεμπάκος μου κλοτσούσε μερικές φορές, ήθελε να τους δυσκολέψει. Εγώ όμως ούτε ανάσα!!! Στο τέλος με διαβεβαίωσαν ότι το μωρό μου είναι 100% υγιές και φυσιολογικό, ότι βρίσκεται σε πολύ καλή θέση και ότι δεν έχω να ανησυχώ για τίποτα… Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένιωσα, κόντεψα να βάλω τα κλάματα από την ανακούφιση! Στην κυριολεξία πήγε η καρδιά μου στη θέση της…
Με το σύζυγό μου δεν χρειάστηκε να πούμε δεύτερη κουβέντα. Με το βλέμμα και μόνο συνεννοηθήκαμε: αλλάζουμε γιατρό επιτόπου!!! Μετά από ένα μήνα με άγχος, δίαιτα, μετρήσεις ζαχάρου, νιώσαμε και πάλι ανάλαφροι και χαρούμενοι… Και κάτι μέσα μου μου λέει ότι όλη αυτή η ηρεμία και η χαρά θα μας ακολουθήσει και στη διαδικασία του τοκετού, χάρη σε αυτόν τον υπέροχο γιατρό. Υποθέτω ότι το σωστό θα ήταν να πάρω τον άλλο και να την ενημερώσω ότι άλλαξα γυναικολόγο. Προς το παρόν αποφεύγω να το κάνω, αισθάνομαι πολύ άβολα. Όπως και να ‘χει όμως, προέχει η υγεία μας, η δική μου και του παιδιού μου. Αν παρεξηγηθεί, πρόβλημά του, εκείνος με ανάγκασε να φύγω με τη συμπεριφορά του.
Τι μου έμαθε αυτή η ιστορία; Να ακούω το ένστικτό μου, αυτή τη φωνή μέσα μου που μιλάει σιγά αλλά καθαρά. Δεν ξέρω αν έγινε ποιο δυνατό τώρα που ετοιμάζομαι να γίνω μανούλα, αλλά τώρα πλέον πιστεύω ότι η γυναικεία διαίσθηση πολύ σπάνια πέφτει έξω τελικά. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που σου υπαγορεύει το ένστικτό σου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αλλάζεις γυναικολόγο 2 μήνες πριν την ΠΗΤ! Σας ευχαριστώ όλες και πάλι, ήσαστε για μένα ένα πολύτιμο στήριγμα!
Κοριτσι γλυκοζιομενη μετρησανε? εμενα το μωρο μου ηταν μεγαλο ( και εμεισ ειμαστε και οι 2 πανω απο 1,80) και ο γιατρο μου ελεγε στον τελευταιο υπερηχο πως ειιναι 3500κιλα Την επομενη και μολισ 35 εβδομαδων για αλλους λογους γεννησα ενα μωρο 2800 ο γιατροσ μου ειχε πει εξ αρχης οτι το βαρος του υπερηχου παιζει πανω καζτω 400γρ Αν υπΑΡΧΕΙ ΖΑΧΑΡΟ ΠΑΝΤΩς ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΚΕΤΟ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΣΤΙς 38 ΕΒΔΟΜΑΔΕς
Έκανα και γλυκοζυλιωμένη και μου τη βρήκε 5,2% (δίπλα γράφει ότι οι φυσιολογικές τιμές είναι από 6%-7%) και από κάτω το HbF μου λέει 0,1% με φυσιολογικές τιμές < 2.0%. ΔΕν ξέρω αν έβγαλες άκρη από αυτά, είναι λίγο μπερδεμένα!
5,2 είναι και γαμώ τα νούμερα!! Το κακό με τη γλυκοζυλιωμένη είναι οτι δείχνει μια γενική κατάσταση (το μέσο όρο) και όχι αν υπάρχει επι μερους πρόβλημα. π.χ. αν εχεις γενικά πριν το φαγητό 80 και μετά 120 η γλυκοζυλιωμένη θα είναι σχεδόν ίδια με το αν πριν το φαγητό είχες 60 και μετά 140... Η πρώτη περίπτωση είναι φυσιολογική, η δευτερη υπογλυκαιμία και μετά ανεβασμένο.
Περνώντας οι μέρες βλέπω ότι το ζάχαρό μου εξαρτάται πολύ από το τι θα φάω. Ακολουθώ διατροφή (όχι πάρα-πάρα πολύ αυστηρή, αλλά ούτε τρώω ό,τι μου κατέβει) και νομίζω ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Πχ σήμερα το πρωί είχα 74 και 1 ώρα μετά το πρωινό είχα 114 (για πρωινό έφαγα ένα τοστ με μαύρο ψωμί και τυρί με μειωμένα λιπαρα). Άλλες μέρες που έτρωγα γάλα light με fitness εκεί που σε νηστεία είχα 80, ξαφνικά πήγαινε στο 140. Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί. Μεθάυριο έκλεισα ραντεβού με άλλο γιατρό στην Αθήνα, στο Ιασώ κι εκεί ελπίζω να βγάλω άκρη!
Άννα προφανώς υπάρχει ένα μικρό θέμα με το σάκχαρο. Καλά έκανες και έκλεισες με άλλο γιατρό. Να έχεις υπόψιν ότι και η ψυχολογία παίζει ρόλο. Ο διαβήτης θέλει ηρεμία. Εγώ όταν τραβούσα σύχγιση (φρόντιζε η μανούλα μου να με απογειώνει κάποιες φορές) κατευθείαν ανέβαζα σάκχαρο! Παρόλη την ινσουλίνη και τη διατροφή. Μπορεί να είχα φάει μια φρυγαλιά ολικής και να είχα πιει μισό ποτήρι γάλα και η μέτρηση να ήταν στο 280!!! Από τη σύχιση και τον καβγά! So keep calm and relax!
κοριτσι μου αλλσξε γιατρο.............εμενα η γιατροασ μου χαιροτανε που ο μικροσ μου φαινοτανε μεγαλυτεροσ γιατι ηξερε οτι το μωρο παντα βγαινει μκροτερο απο οτι δειχνει...τον περιμεναμε 4κιλα και 58 ποντουσ και ηρθε 3100 50εκ...
Αν μένεις Αθήνα πάνε βρες την Αναστασίου του Αλεξάνδρα. Εγώ είμαι παθούσα του διαβήτη κύησης 2 φορές. Απ'όσο ξέρω έχει την μεγαλύτερη εμπειρία σε γυναίκες που έχουν διαβήτη κύησης. Μην αγχώνεσαι, ψάξτο και όλα θα πάνε καλά!
Εγώ θα ήθελα να σου πω να μην μπαίνεις στο τριπάκι να στεναχωριέσαι και να αγχώνεσαι,γιατί έτσι περνάει η πιό όμορφη περίοδος(της εγκυμοσύνης)έτσι..χωρίς να την χαρείς,αλλά με άγχος κι ένα σωρό αρνητικές σκέψεις..κι εγώ έτσι την πάτησα γιάυτό σ'το λέω..Απο τον πρώτο κιόλας υπέρηχο ο γιατρός μας μας είπε πως ο σάκος είναι μεγαλύτερος απ' ό,τι θα έπρεπε και το ίδιο μας έλεγε και για το μωρό στους υπέρηχους που ακολούθησαν..οτι είναι δέκα μέρες μεγαλύτερο.Είχαμε αγχωθεί και το αντιμετωπίζαμε σαν πρόβλημα μέχρι που ο ίδιος μας καθησύχασε λέγοντας μας πως μπορεί η σύλληψη να έγινε νωρίτερα απ' ότι νομίζαμε..δηλαδή πως μπορεί να ήμουν έγκυος ενώ ήμουν αδιάθετη λόγο μικρού κύκλου περιόδου(λιγότερο απο 28 ημέρες)κι έτσι η ημερομηνία τελευταίας περιόδου απλά να μην ήταν ακριβής.Έτσι μας έδωσε 2 ημερομηνίες και το έβλεπε κι ο ίδιος πάνω κάτω με τις μετρήσεις.Ο μικρός γεννήθηκε 3,650 54 εκατοστά και τώρα η αλήθεια είναι πως αν και 6 μηνών του φοράμε φορμάκια 9-12,αλλα απλά είναι όντως ένα μεγάλο μωρό,όπως πιστεύω τα περισσότερα αγοράκια...Μην αγχώνεσαι όλα καλά θα πάνε..Με το καλό..καλή λευτεριά να έχεις..ελπίζω να βοήθησα..
Εγω θυμάμαι στην αυχενικη ακομα, ο γιατρος μας ειχε ρωτήσει αν εχουμε στο οικογενειακό ιστορικο μας γεννες με μεγαλα μωρα και ποσο ειχα γεννηθει εγω και πόσο ο άντρας. Οσο για την καμπύλη εγω με τρίδυμα την εκανα στην 26η εβδομαδα. Ξερω οτι εχει 2 καμπύλες μια που κανεις πιο νωρις με λιγοτερες μετρήσεις( και οπως ελεγε ο γιατρος μου ανακριβης) και μια οπως έκανα εγω με 3-4 τσιμπηματα που ειναι και σωστη. Και να εισαι οριακη στην μια ωρα αυτο που τους ενδιαφέρει είναι να έχεις καθοδικη πορεια. Εσυ γραφεις κατι για 1.3 και 1.5 εγω το ακουω λιγο πολυ ....με την ταπεινη μου γνωμη θα σου ελεγα και εγω να παρεις και αλλη γνωμη γιατι σιγουρα το να μην έχεις πρόβλημα και να κανεις ινσουλίνη πιστευω θα σου δημιουργήσει θεμα.... ειχα φίλες με διαβήτη κύησης και ξερω οτι το να φτασεις να κανεις ινσουλινη ειναι το ύστατο σημειο!!! Παρε και αλλες αποψεις δεν χανεις τπτ ισα ισα για το μωρο σου προκειτε..... ακομα και να αλλαξεις γιατρο η πρωτη ή η τελευταια θα εισαι;;; Πανω απο ολα η υγεια σας.