Μια δύσκολη εγκυμοσύνη και μια γρήγορη γέννα

Η ιστορία της Κωνσταντίνας

Μετά από τόσες ιστορίες που διάβασα και το κλάμα που έριξα, είπα να γράψω και τη δικια μου ιστορία… Δεν πέρασα και εγω λίγα…

Ολα ξεκίνησαν αρχές Φεβρουαρίου που έμαθα οτι ειμαι έγκυος (στο 2 παιδάκι). Με ΠΗΤ 16/10/12.

Τον πρώτο μήνα όλα καλά… Μετά ξεκινήσανε εμετοί, ΠΟΛΛΟΙ εμετοί όμως και όλο αυτό για δυο μήνες μέχρι που χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για λίγες μέρες γιατι μέχρι και αίμα έβγαλα. Και αφού πέρασαν αυτοί οι δυο μήνες κατασκηνωνοντας στην τουαλέτα, ηρεμήσαμε για ενα μήνα.

Οταν μπήκα στον 5ο μήνα και μετά απο εξετάσεις δείχνουν οτι ο μεγαλοκυτταριος βγήκε αμφισβητούμενος και με στέλνει ο γιατρός στο Παστερ για περαιτέρω εξετάσεις… άγχος, στεναχώρια, αλλα τελικά ολα καλά. Ειχα περάσει μια λοίμωξη και ευτυχώς δεν ειχε περάσει στο μωρό. Για να είμαστε σίγουροι, με στέλνει ο γιατρός να κάνω αμνιοπαρακέντηση… όλα καλά.. ηρεμούμε…

Τον ιδιο μήνα πάω στο γιατρό για τη καθιερωμένη εξέταση και μας λεει «Το μωρο έχει υγρό στο κεφάλι και ειναι στο ανώτατα φυσιολογικό όριο«

Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου…

«Θα το παρακολουθήσουμε» μου λεει «γιατι επειδή ειναι αγοράκι, ειναι φυσιολογικό αυτο…«

Με είδε μετά απο λίγες μέρες και πάλι τα ιδια… Και για να είμαστε πάλι καλυμμένοι και σίγουροι, με στέλνει για 2η φορά μέσα στον ιδιο μήνα ξανα για αμνιοπαρακέντηση για αλλο λόγο τώρα, για το υγρό στο κεφαλακι του. Και οταν ρώτησα το γιατρό τι ειναι αυτο το υγρό, μου λεει «Αν ανέβει κι άλλο το υγρό, ειναι τα μωρα τα υδροκέφαλα…«

ΣΟΚ εγκεφαλικό!!!!!! Κλάμα, πολυ κλάμα…

Κάνουμε και τη 2η αμνιοπαρακέντηση… αναμονή για τα αποτελέσματα, τα οποία αργούσαν… Τις παίρναμε λίγες-λίγες τις απαντήσεις, οι τελευταίες βγήκαν μετα απο 20 μέρες. Και ευτυχώς ολα καλά.. αλλα το υγρό δεν έπεφτε απο το κεφαλάκι του…

Και μετα απο ολα αυτα και αφου έχω μπει ηδη στον 7ο άρχισαν οι συσπάσεις…. Και ξανα μέσα στο νοσοκομείο για 2η φορά και το υγρό σταθερό… Ηταν η πρώτη φορά που έβλεπα το γιατρό μου ανήσυχο. Και αφού βγήκα απο το νοσοκομείο, μου είπε να κάνω μαγνητική για να δούμε το κεφαλάκι του και τι γίνεται…

Πάμε για τη μαγνητική, το ιδιο απόγευμα παίρνω το γιατρό και μου λεει ολα καλά!!!!

Με το που κλείνουμε το τηλέφωνο, απο τη χαρά μου και την ανακούφιση με πιάνουν κλάματα αλλα με λυγμούς… Δεν μπορούσα να σταματήσω. Αγκαλιές, φιλιά, κλάματα ανακούφισης με τον άντρα μου. Παει και αυτο, λέμε…. Αλλα δεν ήταν το τελευταίο…

Αρχες Ιουλίου πάμε στο γιατρό, του λέω οτι έχω λίγα υγρά, με εξετάζει και μου λέει «Θα γεννήσεις πρόωρα…«

Αλλη σφαλιάρα… Ειχε ανοίξει ο τράχηλος…

Μου δίνει κολπικά υποθετα, μαγνήσιο, έβαλα πέσο για να κρατήσουμε το τράχηλο (κατι σαν δαχτυλίδι) γιατι απο 3,5 που έπρεπε να ειναι εμένα ήταν 1,5. Και εννοείται ξάπλα για 3 μήνες, ολο το καλοκαίρι στο κρεβάτι. Μόνο στο μπάνιο πήγαινα. Και η βόλτα μου ήταν η επίσκεψη στο γιατρό.

Πάλι  αγωνία, πάλι στεναχώρια.. Θα γεννήσω πρόωρα;;;;; Και κλάμα και ξάπλα, ξάπλα, ξάπλα…

Και αφου μπήκα και στον 8ο παρουσιάστηκε και ο διαβήτης…. Δίαιτα και ινσουλίνη…

Ολα μου τα είχαν κόψει, μου έκοψαν και το φαγητό!!!

Αισίως μπήκαμε στον 9ο μήνα… ανακούφιση… Βγάλαμε και το πεσο κόψαμε και τα υπόθετα και απλα περιμέναμε… Αλλα λόγω ζαχαρου έπρεπε να γεννήσω νωρίτερα σε περίπτωσή που δε με πιάνανε οι πόνοι.

Και έτσι 37+5 μπαίνω για 3η φορα στο μαιευτήριο, αυτή τη φορα για να γεννήσω.

1/10/12 ημέρα Δευτέρα, πάω στις παραλαβές μου παίρνουν αίμα, ξύρισμα, καρδιογράφημα κτλ.

Και 5:30 το πρωί στις 2/10/12 μου βάζουν το υπόθετο και περιμένω να με πιάσουν οι πόνοι… Πάει 7 παρά, έρχεται ο γιατρός και με ρωτάει αν πονάω, αλλα τίποτα το σπουδαίο ακόμα…

Έρχεται η μαία, μου λεει «Φώναξε τους δικούς σου να πάρουν τα πράγματα, πας στην αίθουσα…«

Βούρκωσα… Αυτο ηταν, αρχίζουμε… Εξω ηταν η μαμά μου και η πεθερά μου και ο άντρας μου ηταν στο δρόμο για το μαιευτήριο. Τον παίρνω τηλέφωνο, για να δω που ήταν, γιατι δεν ήθελα να με πάρουν και να μην τον χαιρετήσω… Έρχεται ο νοσοκόμος και του ειπα να περιμένουμε λιγο για να χαιρετήσω και τον άντρα μου. Μας πετυχαίνει στο διάδρομο πριν ανέβουμε και πάλι κλάμα -αυτη τη φορά απο συγκίνηση.

Με  ανεβάζουν πάνω, δεν πονούσα και πολύ ακομα, μου βάζουν τον τοκογράφο και μέχρι τις 7:30 πολυ υποφερτοί οι πόνοι…

Στις 8 έρχεται ο γιατρός μου, μου σπαει τα νερά και μετα απο λίγο ξεκινάνε δυνατοί πόνοι ανα 2 λεπτα, πολυ δυνατοί όμως, δεν μπορούσα να πάρω ούτε ανάσες. Προσπαθούσα παρα πολυ, μονο και μονο για να οξυγονώνεται το μωρό, οπως μου έλεγε και η μαία. Μου βάλανε και για λίγο οξυγόνο.

Της λέω «Δεν αντέχω άλλο, θέλω να κάνω επισκληρίδιο» και η απάντηση της ήταν οτι ήταν πολυ νωρίς ακόμα, γιατι ειχα 2 διαστολή και έπρεπε να περιμένουμε λίγο ακόμα, αλλα εγω πονούσα!!!!

Δεν πέρασαν 10 λεπτά απο τότε που της το είπα και ξαφνικά νιώθω το μωρό να κατεβαίνει…

Της λέω «Κατεβαίνει το μωρο» και μου λεει «Αποκλείεται, το χέρι μου θα ένιωσες στη κοιλιά σου«

Της λεω «Όχι, κατεβαίνει το μωρό!!«

Πανικός!!!! Για πότε ηρθε ο γιατρός, για πότε πλάκωσαν 10 άτομα απο πάνω μου και με πήγαν στην αίθουσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και να έχω το γιατρό μου να μου κάνει και αστεία, αλλα εγω εκείνη την ώρα δε καταλάβαινα τίποτα. Το μονο  που ένιωθα ήταν το μωρό να κατεβαίνει… και ολοι σε ενα τρέξιμο.

Και ξεκινάμε, μου λεει ο γιατρός «Κωνσταντινα, πάρε βαθιά ανάσα και σπρώξε..«

Έβαλα όση δύναμη είχα κ έσπρωξα… 2 φορές.. Αυτο ήταν! Άκουσα ενα κλάμα…. Και βγήκε το αγοράκι μου! Μέσα σε 2 ώρες τελειώσαμε!!!

Δεν το πίστευα, το παιδάκι μου!!

Τέλος καλό, όλα καλά!!!

Αυτό ηταν, τα ειχα ξεχάσει ολα οσα είχα περάσει, μόλις τον είδα και τον πήρα αγκαλιά. Ημουν πολύ ευτυχισμένη και ακόμα και τώρα σκέφτομαι αυτές τις 2 ώρες στην αίθουσα… μοναδικές, απίστευτες!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com