Το καλό μου το παιδί
Θέλω απόψε να γράψω για την κόρη μου, την Αθηνά.
Η αλήθεια είναι ότι η Αθηνά -όπως και κάθε τρίχρονο που σέβεται την… ηλικία του- περνάει αυτή την περίοδο φάσεις αρνητισμού, εκνευρισμού, επανάστασης και ασταμάτητης ζαβολιάς, βεβαίως βεβαίως. Είναι όμως καλό παιδί. Είναι πολύ καλό παιδί. Και αυτό με συγκινεί πολύ.
Τις προάλλες, για παράδειγμα, της ζήτησα να πετάξει την πάνα του αδερφού της στα σκουπίδια. Πάντα με βοηθάει στην αλλαγή. Μου φέρνει πάνα καθαρή, ρουχάκια και χωρίς διαμαρτυρία θα πετάξει την πιφ πιφ πάνα στα σκουπίδια στην κουζίνα, αν της το ζητήσω.
Επιστρέφει ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα με την πάνα στα χέρια:
– Μαμά, δεν έχει σακούλα!
Τώρα θα σας φανεί ηλίθιο, αλλά συγκινήθηκα.
Συγκινήθηκα αρχικά γιατί άκουσα από το στόμα της άλλη μια πρόταση (έχουμε πάρει φόρα επιτέλους και αρχίσαμε και εμείς να μιλάμε ωραία και καλά).
Συγκινήθηκα όμως γιατί δεν φανταζόμουν πως το τριχρονάκι μου θα έχει τη δυνατότητα να υπολογίσει ότι ο σκουπιδοτενεκές πρέπει να έχει μέσα τη σακούλα για να πετάξουμε κάτι. Εδώ πολλές φορές εμείς, ενήλικες άνθρωποι και φερόμαστε λίγο στα παλιά μας τα παπούτσια. Βασικά ξέρω πολλούς ενήλικες που χαλαρά θα άνοιγαν το καπάκι και θα πετούσαν μέσα την πάνα χωρίς να έχει σακούλα (είναι οι ίδιοι ενήλικες που χαλαρά πετάνε στα σκουπίδια τους με τα κωλόχαρτα και τα απομεινάρια φαγητού στους κάδους ανακύκλωσης).
Όμως η μικρή μου δεν πέταξε έτσι απλά την πάνα. Ούτε την παράτησε παραδίπλα για να συνεχίσει το παιχνίδι της.
Επέστρεψε για να με ενημερώσει και πήγαμε μαζί να παρουμε καινούργια σακούλα να τη βάλουμε στον σκουπιδοτενεκέ μας.
Ειλικρινά, δεν με νοιάζει αν θα γίνει επιστήμονας, οσκαρική ηθοποιός ή αστροναύτης. Με νοιάζει βασικά να βρει την κλίση της, το ταλέντο της.
Αλλά και να είναι καλός άνθρωπος. Και ας ζούμε πια σε έναν κόσμο που ολοενα και γιγαντώνεται ο σκατανθρωπισμός -μην μου πείτε ότι το βλέπω μόνο εγώ.
Χαίρομαι που μεγαλώνω ένα συνειδητοποιημένο τρίχρονο. Και αυτό το παράδειγμα με τον σκουπιδοτενεκέ είναι μόνο ένα απ’ όσα καθημερινά παραδείγματα έχω να σας διηγηθώ.
Εύχομαι και ο αδερφός της να της μοιάσει.
Ναι, είμαι πολύ περήφανη για την κόρη μου. Για το καλό μου το παιδί.
η αγαπη!!!! ειναι καλο παιδακι κ σ'αυτο εχεις συμβαλει εσυ κ ο μπαμπας της!!!
μπράβο Ολίβια για το Αθηνάκι σου! κι εμένα το παιδάκι μου είναι πραγματικά πάρα πολύ καλό (κουκουβά κουκουβά!) σε σημείο που προβληματίζομαι μήπως στο μέλλον την πατήσει. γιατί όπως λες σε αυτόν τον κόσμο με τους σκατανθρώπους φοβάμαι μην τσαλαπατήσουν το λουλουδάκι μου. μήπως θα έπρεπε να την "ατσαλώσω" κατά κάποιον τρόπο να μην έχει τόσες ευαισθησίες? σίγουρα θέλω να είναι και όταν μεγαλώσει πάνω από όλα ένας καλός άνθρωπος αλλά φοβάμαι ότι ο κόσμος είναι πολύ σκληρός. δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό για την Αθηνά?
Κάποτε ευτυχώς, κάποτε δυστυχώς τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας! Αύτη είναι η ευτυχής περίπτωση!Μπράβο στην Αθηνά και στους γονείς της:0) Κατά τα άλλα όλα κακομαθημένα συναντάω,χωρίς τρόπους και μικρομέγαλα(((((
εγώ το ένοιωσα αυτό με το 15 μηνο μικρό μου που είχε πάρει κάτι να το πάει στο σκουπιδοντενεκέ που δεν είχε σακούλα.. και δεν το πέταξε με κοιτούσε με απορία... και δεν το πετούσε.. ήταν σαν να μου έλεγε μαμά δεν έχει σακούλα. Μόλις βάλαμε σακούλα το πέταξε. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από όσα εμείς φανταζόμαστε.. είναι αν θα βρεθούν οι συνθήκες να το αποδείξουν και αν εμείς μπορούμε να το δούμε.
Να μην εκπλήσσεσαι Ολίβια! Η μικρούλα σου είναι καθρέφτης δικός σου και του Μάνου!! Οπότε το πρώτο μπράβο ανήκει σε σας!