Ατύχημα στο σπίτι
Είμαι μια μαμά πολύ ψύχραιμη σε αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά μου. Δεν τρέχω πίσω τους συνέχεια ούτε όταν πέφτουν, ούτε όταν κλαίνε. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό…
Είμαι μόνη μου στο σπίτι Κυριακή απόγευμα με την 13 μηνών κόρη μου. Είναι ένα δύσκολο μωρό που δεν τρώει, δεν κοιμάται και γενικά με έχει κάνει κομμάτια από την κούραση και την αυπνία. Αποφασίζω να σιδερώσω λίγα ρούχα και είναι συνεργάσιμη. Της δίνω καποιες κούκλες να παίξει και φαίνεται απασχολημένη.
Ξαφνικά ενώ δεν την κοιτώ περπατώντας μέσα στο σαλόνι, πέφτει και χτυπά. Ακούω τα σπαραχτικά κλάματα και πάω κοντά της ήρεμα. Την βρίσκω με το στόμα της γεμάτο αίματα. Πανικόβλητη τρέχω στο νεροχύτη της ρίχνω νερό για να εντοπίσω την πηγή της αιμορραγίας. Το αίμα δεν σταματά… Καλώ τον άνδρα μου στο κινητό να επιστρέψει στο σπίτι.
Τα 5 αυτά λεπτά που τον περίμενα να επιστρέψει ανακαλύπτω οτι η κόρη μου έχει χάσει το δόντι της και απο εκεί προέρχεται η αιμορραγία.
Καλώ στο Παίδων, τους περιγράφω τι έχει γίνει και μου απαντούν να πάω στο Σωτηρία που εφημερεύει οδοντίατρος ενηλίκων και οτι αυτοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα στο 13 μηνών κοριτσάκι μου. Φτάνει ο άνδρας μου κάθιδρος στο σπίτι νομίζοντας οτι θα φύγουμε για Παίδων και μένει άφωνος όταν του λέω τι μου είπαν. Αρχίζει μια συζήτηση για το αν πρέπει να πάμε στο Σωτηρία ή όχι. Η αιμορραγία έχει μειωθεί κι εμείς είμαστε αναποφάσιστοι για το τί πρέπει να κάνουμε…
Όλα αυτά που σας περιγράφω έχουν συμβεί στα πρώτα 20 λεπτά από το ατύχημα.
Καλώ τον παιδίατρο κι αυτός μου λέει ότι έπρεπε να έχω βρεί το δόντι και να το ξαναέβαζα μέσα στο ούλο!! Εννοείται οτι δεν ξέρω καν πού βρίσκεται το δόντι! Καλώ τον οδοντίατρο μου και μου λέει οτι αυτό που μου είπε ο παιδίατρος ισχυε παλιά αλλά τώρα πια δεν εφαρμόζεται. Αν η αιμορραγία δεν σταματούσε τελείως μέσα στην επόμενη ώρα να πήγαινα στο ιατρείο του να της κάνει ράμματα. Έχουμε στα χέρια μας ένα μωρό που αιμορραγεί και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε!!!
Μετά απο 45 λεπτά απο το ατύχημα η αιμορραγία έχει σταματήσει και χάσκει ένα τεράστιο κενό στο φαφούτικο στόμα της κόρης μου. Μετά απο 2 ώρες το παιδί έχει σταματήσει πια να κλαίει και έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά μου. Της φτιάχνω γάλα στο μπιμπερό της, το αρπάζει με λαχτάρα και πείνα το βάζει στο στόμα κι αρχίζει να ουρλιάζει! Είναι αδύνατον να πιπιλίσει την θηλή του μπιμπερό καί της πιπίλας λόγω του πόνου της…
Ετσι σε ένα βράδυ χάσαμε το δόντι μας, το γάλα μας και την πιπίλα μας!!!! Για τους επόμενους 6 μήνες οποτε έβλεπε γάλα είτε σε ποτήρι, είτε σε μπιμπερό ούρλιαζε…
Κάθε πρωι και βράδυ έτρωγε γιαούρτι αντί για γάλα τόσο που τώρα πια το σιχαίνεται όταν το βλέπει… Ευτυχώς δεν έπαθε ζημιά το μόνιμο δόντι που βρισκόταν μέσα στο ούλο το οποίο εμφανίστηκε πρόωρα στην ηλικία των 5 λόγω άνεσης χώρου… Όλα πήγαν τελικά καλά…
Αλήθεια γιατί δεν μας δέχτηκε το Παίδων; Δεν θα έπρεπε να την εξετάσει γναθοχειρούργος; Βασίστηκε στα λόγια μιας τρελής απο ανησυχία μάνας, άσχετης από ιατρική, για να μην δεί το παιδί;;;
μαμά Αλεξία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλημέρα!!Σας καταλαβαινω απολυτα. μονο που εμεις παθαμε το ιδιο στον παιδικο σταθμό.(αυτο ειναι αλλο θεμα που θα ηθελα καποια στιγμη να συζητησω μαζι σας) με πηραν και μου ειπαν οτι απλα χτυπησε και ειναι ολα καλα χωρις να πουν τιποτα αλλο.και εγω πιστευοντας τα λογια τους αφησα το παιδι να σχολασει κανονικα. το παιδι ομως ειχε σπασει τα 2 μπροστινα του δοντια εσωτερικα, δηλαδη μεσα στο ουλο και ειχε κοψει και το χαλινο. στο παιδικο εκριναν πως δεν χρειαζονταν γιατρο. ηταν παρασκευη μεσημερι. οταν ηρθε το παιδι σπιτι ηταν πρισμενο και σχεδον παραμορφωμενο. το πηγα το απογευμα σε παιδοδοντιατρο και ειπε οτι επρεπε να κανουμε εξαγωγη 2 δοντια. την αλλη μερα (Σαββατο) πηγα στο παιδων. απο εκει (οπως πολυ καλα αναφερες) ειπαν πως δεν μπορουν να καλυψουν τετοια περιστατικα και πως πρεπει ναπαω στην οδοτριατρικη σχολη που βρισκεται απεναντι απο το παιδων την δευτερα. περασαμε ενα σαββατοκυριακο δραματικο. δεν μπορουσε να φαει και δεν μπορουσε να κοιμηθει. γιατι οταν αλλαζε πλευρο ακουμπουσε πανω στο τραυμα και πεταγωταν ουρλιαζοντας. πραγματι τη δευτερα πηγα στην οδοντιατρικη σχολη (που την συστινω ανεπιφυλακτα) και εγινα 2 εξαγωγες και 4 ραματα. σε ενα παιδι που ειναι 3 1/2 χρονων και φυσκα καθολου συνεργασιμο. αναγκαστικαν να τον δεσουν. και εγω δεν μπορουσα να κανω τιποτα οταν με φωναζε να τον βοηθησω. δεν μπορω ουτε να το σκεφτομαι. τωρα μετα απο σχεδον 3 μηνες. καθε βραδυ με ρωταει για τα δοντια που λειπουν και αν ειναι ομορφος. ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ του κοσμου με τα δικα μου ματια!!!!!!
Αχ ποσο σε καταλαβαινω..και εμεις το χασαμε 14 μηνων..τον κοιταζα που επαιζε παραπατησε επεσε με το πωπουδακι του και χτυπησε το σαγονι του στο γονατο..ανατριχιασα ολοκληρη πεταχτηκε κατι λευκο και πλημμυρισε ο τοπος αιματα απο το στομα του το μωρακι μου σπαραζε και με κοιταζε σαν να ζηταγε βοηθεια και εγω δεν μπορουσα να κανω τιποτα για να το αποτρεψω..κοκκαλωσα δευτερολεπτα που φανηκαν αιωνας πηρα το δοντι το εβαλα σε γαλα και τον αρπαξα αρχισα να τρεχω να βρω παιδοδοντιατρο οπου μου ειπε οτι ημασταν τυχεροι που βγηκε με τη ριζα αλλιως θα καναμε εξαγωγη και οτι τα πρωτα δοντια δεν ξανακολλανε.στα δευτερα γινεται μονο αν μπει αμεσως σε φυσιολογικο ορο η γαλα..περιπου 4 χρονων ειπε να κανουμε επανελεγχο για να δουμε μην επαθαν κατι τα απο κατω..ευτυχως ειναι το μπροστινο και δεν κλεινει το κενο ενω στα πλαινα αν συμβει κλεινει το κενο απο τα γυρω δοντια!!!!περιπου δυο μερες δροσερα γευματα..σημερα ημαστε 4,5 χρονων και ειναι στηγμες που ρωταει να του πω που πηγε το δοντι και σκομη και τωρα ανατριχιαζω οταν το σκεφτω το ολο σκηνικο και με στενοχωρει που το βλεπω φαφουτακι..κουναω ομως το κεφαλι μου για να φυγει η σκεψη και η εικονα και λεω Δοξα το Θεο ειναι απλα ενα δοντι, γερο να ειναι!!γερα να ειναι ολα τα μωρακια μας και εμεις και ολα να ειναι γεγονοτα που να περνανε αν συμβαινουν..περαστικα!!!
Μαμά Αλεξία παλικάρι είσαι! Το διάβασα και μου πάγωσε το αίμα... κι αναρωτιέμαι για 100000ή φορα: αν συμβεί κάτι τέτοιο στο μωρό μου θα μπορέσω να βρω την ψυχραιμία να τ'αντιμετωπόισω????????
αχ αχ τι μου θυμισες παθουσα η ιδια εσπασα τα 4 πρωτα δοντακια μου ( δυο πανω 2 κατω)οταν ημουν 2 ετων οσο απιστευτο και αν σας φαινεται εχω ακομη εικονες απο το γιατρο που με ειχαν παει και τι γαζες που βαζαν στο στομα μου ,ακομη και τη φατσα του γιατρου .οταν τα λεω στη μαμα μου εκπλησετε πως τα θυμαμαι και που επιβεβαιωνει οτι ειναι οπωσ τα λεω.παιδικο τραυμα λιγο αστειο αλλα ολες οι παιδικες μου φωτο ειναι χωρις δοντια και αυτο το κουτσοδοντα απο το να μου το λενε ολοι για χροοοοοονια ειχα πιστεψει οτι ετσι θα ειμαι μια ζωη .με γυρισες πολυ πισω αχαχχαχαχχαχα
Το ίδιο πάθαμε και εμείς πριν λίγες μέρες. Ειναι 3 ετων και ζωηρος και εκεί που έπαιζε του έφυγε το δοντι. Ευτυχώς χωρις σταγόνα αίμα του έσπασε και ούτε πόνεσε.Εμεις σε κατάσταση σοκ. Πήγαμε σε παιδοοδοντιατρο και μας είπε οτι πρέπει να γίνει εξαγωγη το υπόλοιπο δοντι που εχει μείνει μέσα στο ούλο. Αντε να ακινητοποιησεις ένα τρίχρονο για τοπική αναισθησια και μετά εξαγωγη. Τραγικά 20 λεπτά ουρλιαχτων. Τωρα κοιτάζεται κάθε μέρα στον καθρέφτη και περιμένει το νέο δοντακι που νομίζει οτι θα βγει απο μέρα σε μέρα...που να ήξερε οτι θα περιμένει αλλα 3-4 χρονάκια!!!
καλησπέρα, αυτή είναι μια καλή ερώτηση όπου θα επρεπε να είχες ρωτήσει,όταν θα είχατε ηρεμήσει.Να ξέρεις έτσι ώστε να κινηθείς ανάλογα αν ξαναγινόταν!! είναι πάντως γεγονος οτι τα περισσοτερα ατυχήματα γινονται στο σπιτι,δεν δινουμε πολυ προσοχη γιατι νομιζουμε πως ελεγχουμε την κατασταση,,,...,,αμ δεν,,...είναι να μην σου τύχη!!! να ειναι γερή η μικρή σου
ποσο σε καταλαβαινω...εζησα το ιδιο αλλα αντι για δοντι, εκοψε την γλωσσα της....Το παιδων μας δεχτηκε οπου της εκαναν ραμματα χωρις εστω τοπικη αναισθησια...Της κρατουσαν το γλωσσακι της με μια τανάλια...και ο αλλος εραβε,Αυτο ουρλιαζε απο πονους. Ηταν τα πιο αθλια εικοσι λεπτα της ζωης μου. στο σπιτι δε, ήταν σαν να ειχε γινει φονος...παντου αιμα.....απιστευτο αιμα απο το δεκαπέντε μηνων κοριτσάκι μου. Καναμε τρια χρονια να δεχτουμε να παμε σε γιατρο.........ουτε να ξανακουσει...Γι αυτο σου λεω, πόσο σε καταλαβαινω....
Δεν της εκαναν τοπικη αναισθησία, γιατι θα ήταν επικίνδυνο για τα νεύρα που υπάρχουν στη γλώσσα, ίσως να επηρεαζόταν η ομλία της. Εκανα κι εγώ όταν ήμουν 3 ετών, επίσης χωρίς αναισθησία, ο μπαμπάς μου μου κρατούσε τα πόδια για να μην κουνιέμαι. Αλλά από τότε είμαι μια γλωσσού.....