Αυτή τη φορά δεν την ξαναπατάω

Έγκυος στο δεύτερο, συχνα σκέφτομαι τι πήγε στραβά στο πρώτο; Πώς μπορω να μη μου ξανασυμβεί… εφταιγα; Δε θα την χαρω ετουτη την εγκυμοσύνη, να το δείτε! Τι έγινε λοιπόν…

Σε ένα ευτυχισμένο γάμο δυο επιτυχημένοι Αιγωκεροι, ΌΧΙ δε μπορούν να αποτύχουν σε κανένα κομμάτι της ζωής τους… δεν ερχόταν όμως το παιδι… Έψαξα, έγινα γκουρού των εξετάσεων, γιατρούς εδώ, εκει και παραπέρα, εφαγα την γνωστη συμβουλη κατα του άγχους με το κουταλι, έμαθα απέξω κάθε site υπογονιμοτητας και μητρότητας και τελικα με την βοηθεια του γιατρου τα καταφέραμε! Και εκει που είδα την πολυπόθητη 197 χοριακη, είπα να χαλαρωσω! Επιτέλους εγκυμοσύνη, αισιοδοξία, χαρα, δουλεια (τα πάμε με το ζωδιο) πέρασαν οι μήνες και σε έναν υπερηχο μου λέει ο γιατρός φίρμα της επαρχιακής πόλης στην οποια θα γεννουσα…

– Έχεις μειωμένο αμνιακο υγρό, πρέπει το παιδι να βγει

Ok σκέφτηκα δεν ειναι δα και νωρίς 39+4 άλλωστε…

– Tο βραδυ κατα τις 11 θα μπεις στην ιδιωτική κλινικη θα αραξεις, θα τακτοποιηθεις, θα πας στην μαια να σε δει και κατα τις 6 θα έρθω να βάλουμε ορο για πρόκληση

«Οτι πεις γιατρε» απάντησα «σου έχω εμπιστοσύνη«

Mέχρι τότε βλέπετε είχα μάθει να τιμώ με εμπιστοσύνη τους συνεργάτες μου…

Στον δρόμο για την κλινική κοιτουσα το ψηφιακό ρολόι του αυτοκινήτου και μετρουσα συσπασεις…

– Γιώργο γίνονται πιο συχνές…

– Οτι ειναι να γίνει θα γίνει, εκει που πάμε μια η άλλη ξέρουν…

Μπαίνω, τακτοποιω τα διαφορα και κατεβαίνω στη μαια… τρεις γυναίκες, μια μαια 25 χρόνων, γιατρός πουθενα…

Κάθομαι και λέω «έχω συσπασεις«, κοιτάζει τον φάκελο της «Eίστε η Κα τάδε του τάδε γιατρου, Α… είστε ραντεβου με πρόκληση» και φεύγει…

Με κοιτάζει καποια στιγμη μια απλή νοσοκόμα, μου κάνει κλισμα, ξυρισματα είχα κάνει και αραζω σε ένα κρεβάτι, οι πόνοι πιο συχνοι… δίπλα μου η μητέρα μου και ο άντρας μου… περιγράφω την κατάσταση… τη μάνα μου την ζωνουν τα φίδια… ο άντρας μου εχει εμπιστοσύνη στους συνεργάτες, εγω το ίδιο (τα πάμε με το ζωδιο μη τα ξαναλέμε) Κατα καιρούς ποναω πολυ, ιδρωνω, χανω την ψυχραιμία μου, μετα ηρεμω, δεν έχω κάνει ανώδυνο, είχε πει ο φιρμογιατρος οτι αυτα ειναι μαλακιες… Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, γκρινιαζω στη μαια αλλα ο φάκελος ειναι συγκεκριμένος μέχρι τις 6 που θα ερθει ο γιατρός να είμαι χαλαρή…

Το παιδι κατεβαίνει… κλαίω και μου λένε με υποτιμητικό ύφος «πρωταρα είσαι, γι’ αυτο κανεις έτσι, απο το άγχος«

Το άγχος… Ακόμη και γω το πίστεψα και ζητούσα συγνώμη για την απαράδεκτη συμπεριφορα μου, η μητέρα μου μιξοκλαιει στα κρυφά, ο άντρας μου εχει ψαρωσει και θυμάται να το παίξει ο άντρας του σπιτιου (αφου πλεον εγω είχα χάσει το κοντρόλ) και δε δέχεται κουβέντα απο τη πεθερά… θα περιμένουμε τον γιατρο! Το σώμα μου ιδρώνει, τα άκρα μου κρυωνουν, ο καρδοτοκογραφος δεν πιάνει καλα λόγω πάχους, η ώρα ειναι 3:30 νομίζω…

– Το παιδι κατεβαίνει σας λέω!! Κοίταξε με επιτέλους απο κάτω λέω στη μαια, με κοιτάζει…

Γούρλωνει τα ματια και λέει «Διαστολη 8 και βαλε… Τον γιατρο αμέσως τηλέφωνο!»

«Επιτέλους» σκέφτομαι «γενναω!!«

Πλακωσε και ενας αναισθησιολογος, μου κάνει επισκληριδιο με συνοπτικές, έχω διαστολη πάνω απο 8, πόνους τρομερους…

Μου φωνάζουν «Μεινε ακίνητη, γιατι θα μείνεις παραλυτη αν κουνιεσαι«

Απο κάτι ταινίες θυμάμαι να πάρω ανάσες για να κρατησω το σώμα μου ακίνητο, θυμάμαι να μιλάω απο μέσα μου στο παιδι… λιγο ακόμη αγάπη μου, λίγη υπομονη και θα πανε ολα καλα… ηρεμω με την επισκληριδιο και αρχίζω πλέον να κατεβαζω το παιδι με τη βοήθεια της μαιας, η ώρα ειναι 4 περίπου, ο παιδιατρος ειναι τωρα εκει και κοιτάζει ένα μωρο σφηνωμενο στα κόκκαλα της λεκάνης μου να περιμένει τον γιατρο…

Ο άντρας μου ειναι σε κατάσταση σοκ τον βγάζουν έξω, η μητέρα μου έξω κλαίει, έρχεται επιτέλους ο γιατρός… Με κοιτάζει και μου λέει «Δώσε μια τελευταία να βγει τωρα…» Ήταν η μονη στιγμη που φωναξα, όχι απο πόνο νομίζω αλλα απο πίεση, ανακούφιση… Δεν ξέρω, πρόλαβα να ακούσω τον γιατρο να με μαλωνει πάντως… τον ξυπνησα βλέπετε, ούτε καφε δεν ήπιε, να μην ακούει και φωνές!

Τελικα γεννήθηκε το παιδάκι μου υγιες!! Μόλις τον είδα και ηρεμησα… τον κρατησα αγκαλια… ο κόσμος όλος… μου τον πήραν στα γρήγορα… μετα ολική ναρκωση! Χωρις ενημέρωση, χωρις ιστορικό, ξυπνησα με εμετους… δε την παλεύω τη ναρκωση…

«Γιατι;» ρώτησα μόλις συνηλθα… «γιατι ναρκωση;«

Ένιωθα προδομενη, χαζη, κουρασμένη, μα πάνω απο ολα ευτυχισμένη και δεν έδωσα σημασία… Τα άφησα τα άσχημα στην άκρη…

Όμως ακόμη αναρωτιέμαι και γω και το άλλο δυναμικό αστέρι ο άντρας μου… γιατι δε πήραμε εμείς τον γιατρο; γιατι περιμέναμε τη μαια; γιατι άφησε ο άντρας μου να τον κρατούν μακρια μου μετα τον τοκετο; γιατι… γιατις δε ξέρω να σας πω γιατι…

Ξέρω μονο πως αλλαξα γιατρο, πως ελπίζω σε κάτι καλυτερο αυτη τη φορα, πως είμαι πιο ενημερωμένη, πως δε θα παω ανέμελα για τον δεύτερο τοκετο…

Εύχομαι χαρούμενους τοκετους στις γυναίκες όλου του κόσμου!

Μαμά Αγγελική 

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com