Ένας Άγγελος στη ζωή μας!

Μια φορά και έναν καιρό πριν από λίγα χρόνια, ήμασταν τέσσερις στην  οικογένεια μας. Ο μπαμπάς, τα δύο αδέλφια σου και εγώ, Άγγελε μας! Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν σε μεγάλο δίλημμα. Έπρεπε να κάναμε και ένα τρίτο παιδάκι για να συμπληρωθεί η οικογένεια μας. Αλλά δεν το παίρναμε απόφαση, μιας και η μαμά, αγόρι μου, δούλευε. Έτσι μια μέρα που πηγαμε στον Παππουλη-πνευματικο μας με τον μπαμπά, μας παρότρυνε αυτός να κάνουμε το μεγάλο αυτό βήμα.

Ήταν σαν ένα χέρι απο ψηλά να μας έσπρωξε απαλά και έτσι και έγινε!

Στον τρίτο μήνα που πήγα στον γιατρό, μωρό μου, σε είδα απο τον υπέρηχο να βάζεις το χεράκι σου στο στόματακι σου! Συγκινήθηκα τόσο πολύ, η καρδιά μου σκίρτησε απο ευτυχία! Ένα πλασματάκι τόσο μικρό ακόμα αλλά με τόσα πολλά συναισθηματα να μου γεμίζει την ψυχή μου. Αγάπη! Ο γιατρός με την σωστή καθοδηγησή του και παρ’ όλο που βγήκαν οι εξετάσεις όλες καλές, μου πρότεινε να κάνω αμνιοπαρακέντηση λόγω ηλικίας. 36 σχεδόν έφτανα

Έγω και ο μπαμπάς δεν δεχτήκαμε να το κάνουμε και είπαμε πως ότι μας εστειλε ο καλός Θεούλης θα το δεχτούμε με αγάπη. Η μαμά, μωρό μου, δεν θα άντεχε να κάνει κάτι κακό στο Αγγελούδι της… Δεν θα το δεχόταν με τίποτα η συνείδηση της… Θα πέθαινε απο τις τύψεις πριν το κάνει.

Η εγκυμοσύνη δεν ήταν και τόσο ευκολη, γιατί βλέπεις, δεν ήμουν και εικοσιπεντάρα! Είχα μουδιάσματα στα χέρια, τα πόδια μου επίσης μούδιαζαν. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά το βράδυ γιατί δεν βολευόμουν, όπως και να γυρνούσα στο κρεβάτι…. Πάντως εσύ ήσουν πολύ ήσυχος μπορώ να πω, τόσο που ανησυχούσα καποιες φορές και περίμενα να κουνηθείς λίγο για να καταλάβω ότι όλα πάνε καλά και ότι είσαι εσύ καλά για να είναι και η μαμά καλά! Πολλές φορές αυτό το επιβεβαιωνε και ο συχνός σου λόξυγγας!!

Και επιτέλους συμπλήρωσαν οι μέρες μου, αλλά εσύ παραήσουν ήσυχος. Πήγα στο νοσοκομείο την ημέρα εκείνη και μετά απο προσεκτική εξέταση των γιατρών και αφού είχα λίγα πονάκια (γλυκά ακόμα) με αφήσανε να γυρίσω στο σπίτι, παρόλο που είχα λίγο υγρό μέσα μου εκεί που ήσουν εσύ μωρό μου…

Την επομένη ημέρα ξανάπηγαμε με τον μπαμπά στο νοσοκομείο, είχανε πολλή δουλειά, εκτατους τοκετούς. Περασαμε καποιες στιγμές εκεί περιμένοντας με αγωνία. Η μέρα ήταν 6 Αυγούστου του Σωτήρος, μεγάλη μέρα αλλά και σημαδιακή για μας…. Ο μπαμπάς, λόγω της δουλειάς του, του είχε μπεί στο μάτι του κάτι και τον ενοχλούσε, έπρεπε να πάει σε οφθαλμίατρο γιατί πονούσε πολύ.¨Ετσι ήρθε η γιαγιά κόντα μου, η μαμά μου.

Όταν ήρθαν οι γιατροί και με εξέτασαν, είδαν ότι δεν είχε καθόλου υγρό μέσα και δεν κατάλαβα ποτέ έσπασαν τα νερά μου. Αποφάσισαν ότι έπρεπε να γίνει καισαρική, γιατί δεν θα άντεχες, ήσουν στρεσαρισμένο…. Άρον άρον έγιναν οι εξετάσεις και περίμενα να έρθει γρήγορα η στιγμή που θα ελευθερωθώ και θα σε πάρω στην αγκαλιά μου, Άγγελε μου. Πριν με πάρουν μέσα στο χειρουργείο εξέτασε η μαία τους χτύπους της καρδούλας σου και τρόμαξε γιατί είχαν αρχίσει οι αλλοιώσεις, δεν ακουγόταν καλά….

Πριν προλάβω να ξαναδώ τον μπαμπά σου, μωρό μου, για ακόμα μια φορά πριν μπω στο χειρουργείο για να πάρω δύναμη, όλα έγιναν πολύ γρηγορα γιατί ήταν θέμα λεπτών, ίσως και δευετερολέπτων, αν θα σε προλαβαίνανε….. Το λέω και ανατριχιάζω μόνο στην σκέψη.

Ο γιατρός φώναξε τον μπαμπά σου, μωρό μου και του είπε πως επιτέλους όλα πήγαν καλά! Ήρθε και η παιδίατρος, μετά απο προσεκτική εξέταση είπε στον μπαμπά σου πως μάλλον έχεις σύνδρομο Down. Έπεσε η γη κάτω απο τα πόδια του… τρελάθηκε. Μούδιασε ολόκληρος. Το ίδιο και η γιαγιά, η θεία, τα αδελφάκια σου, όλοι οι συγγενείς. Δεν ήξεραν πως να φερθούν.

Εσύ, μωρό μου, ήσουν μελανιασμένο στα χεράκια σου και στα ποδαράκια σου. Άλλα και η καρδούλα σου ήταν μουδιασμένη, γιατί δεν ήξερες αν θα σε δεχόμασταν με αγάπη, αν αντέχαμε την Αγάπη σου.

Όταν ξύπνησα επιτέλους γυρισα και σε είδα, πουλάκι μου, κοιμόσουν μαραζωμένο μέσα στο κρεβατάκι σου. Όλοι περίμεναν να συνέλθω, ο μπαμπάς αμέσως μου είπε πως μάλλον το μωρό μου έχει σύνδρομο Down. Δεν με  ενδιαφέρει τι έχει… Είναι το αίμα μου, είναι η ψυχή μου.

Πεθαίνω σε ένα λεπτό για εσένα, όπως κάθε μανούλα για το παιδί της!

Οι μέρες μέσα στο νοσοκομέιο δεν περνούσαν, απο την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου και δίπλα σου οι αγγελοι μας, η αδελφή μου η μεγάλη και η ξαδελφούλα σου που είναι πάντα κόντα μας! Έπρεπε να μας χωρίσουν μωρό μου γιατί είχες ίκτερο… Η καρδιά μου ράγισε, δεν ήθελα να σε πάρουν απο κοντά μου…. αλλά έπρεπε.

O μπαμπάς δεν μπορούσε να το δεχτεί οτί έχεις σύνδρομο Down, το σοκ  ήταν μεγάλο για αυτόν. Ερχόταν πρωί απόγευμα και μόνο που τον έβλεπα σε τι κατάσταση ήταν, έκλαιγα σε τέτοιο σημείο που κόπηκε το γάλα μου, μόνο λίγο πρόλαβες να πάρεις αγγελούδι μου.

Ένας ακόμα προστάτης σου είναι ο μεγάλος αδελφός σου που απο την πρώτη στιγμή, αν και ήταν μόλις 11 1/2 χρονών, έπαιρνε το ποδήλατο του και ερχόταν καθε μέρα μια-δυό ώρες κοντά μας δίπλα σου! Τόση αγάπη για σένα!

Ο μεσαίος αδελφός σου ήταν μικρός ακόμα για να είναι και αυτός δίπλα μας στο νοσοκομείο, είχε όμως τον τρόπο του και αυτός!

Ήρθαν και όλες οι φίλες και φίλοι μας να μας συγχαρούν για τα γεννητούρια, όλοι χαρούμενοι αλλά δεν μπορούσαν να κρύψουν την αμηχανία τους μπροστά στο γεγονός.

Επιτέλους ήρθε η μέρα που βγήκαμε απο το νοσοκομείο. Μου φανηκε ότι ήταν αιωνας…. Ο μπαμπάς μωρό μου επιτέλους σε πήρε αγκαλιά και σε έβγαλε στο μπαλκόνι…Τον κοίταξες στα μάτια βαθιά και ήταν σαν να του έλεγες «Θα καταφέρεις να μ’ αγαπήσεις;» Μέσα στην ψυχή του όλα ξύπνησαν μεμιας! Σε Λατρευει  και σε έχει μέσα στην καρδιά του!

Ολοι σε αγαπάμε μωρό μου και σε έχουμε μέσα στην ψυχή μας, όλοι μας σε δέχτηκαν στην οικογένεια με αγάπη. Πάντα η ματιά σου είναι βαθειά, βλέπεις πιο μέσα απο τα μάτια, μέσα στην ψυχή μου και δεν μπορώ να κρύψω τίποτα απο εσένα. Σε αγαπάω απο την πρώτη στιγμή που βγήκες στον κόσμο τρομαγμένο, ντροπαλό και γεμάτο αγωνία. Δεν λέω πως η ζωή μας είναι γεμάτη με ροδοπέταλα ή πως είναι όλα ευκολα. Πως δεν αγωνιούσαμε πότε θα κάτσεις σε καρεκλάκι, πότε θα σταθείς όρθιο ς,πότε θα  περπατήσεις.

Τώρα πλέον είσαι 4 1/2 και ακόμα δεν άκουσα εγώ η μαμά σου αυτήν την τόσο ιερή λέξη.

Κάνουμε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία για να σε βοηθησουμε να  μιλήσεις, να γίνεις αυτόνομος. Σταμάτησα απο την δουλειά μου για να είμαι δίπλα σου! Έχω μάθει πολλά απο εσένα, όπως το να έχω υπομονή, πως κάθε μικρό κατόρθωμα δικό σου είναι και ένα μεγάλο βήμα για εμάς! Πως δεν πρέπει να στεναχωριομαστε για πραγματά ασήμαντα. Η ζωή είναι μικρή, ας χαιρόμαστε κάθε στιγμή σε κάθε ευκαιρία! Μας γεμίζεις με αγάπη, με χαμόγελο, με ευτυχία, η αγκαλιά σου είναι βάλσαμο.

Επειδή έχεις σύνδρομο Down δεν σημαίνει οτι δεν έχεις αισθήματα, οτι δεν έχεις δικαίωμα στην ζωή, στην αγάπη, σε κάθε όμορφη και δύσκολη στιγμή. Ο κάθε ανθρωπος είναι ίσος με το άλλον, αλλά και διαφορετικός! Και εσύ έχεις τον χαρακτήρα σου, πηγαίνεις σε προνήπιο με τμήμα ένταξης, όλα τα παιδιά είναι μια αγκαλιά για σένα, σε αγαπάνε και εσύ τους αγαπάς, αλλά είσαι ντροπαλός με τους μικρούς φίλους σου.

Αντιθετως πλησιάζεις τους μεγάλους, ξέρεις όμως που πας, σε ποιόν άνθρωπο -λες και τους καταλαβαίνεις- πας μόνο σε αυτούς που αντέχουν την αγάπη σου. Καθε μέρα είναι και μιά καινούργια πρόκληση για εμάς μαζί σου, Αστέρι μας. Θα είμαστε πάντα μαζί σου, θα σου μάθουμε να είσαι ανεξάρτητος. Είσαι μοναδικός, είσαι σπουδαίος, γιατί είσαι ήρωας, είσαι ένα παιδί χωρίς κακία μέσα του, άδολο, αθώο, αγαθό και αυτά τα χαρίσματα τα έχουν μόνο τα παιδιά γιατί έχουν καθαρή την ψυχή τους απο κάθε κακό!

Σε Αγαπώ πολύ, Αγγελέ μου και σε ευχαριστώ που διάλεξες εμάς για γονείς σου!

Είσαι ένας Άγγελος στην ζωή μας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com