Το όνομά μου είναι Μαρίνα. Διαβάζω καιρό τώρα τις ιστορίες πολλών μαμάδων και αποφάσισα να στείλω και την δική μου για να πώ και εγώ σε κάποιον όλα όσα μου συνέβησαν.
Σε ηλικία 16 ετών γνώρισα τον άντρα μου. «Ξένος»!!! Από την Αλβανία. Ένα παιδί 21 ετών. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή και αυτός το ίδιο. Όμως το ότι ήταν Αλβανός ήταν πρόβλημα για την οικογένεια μου. Το ήξερα κι έτσι κρυβόμασταν για πολύ καιρό. Δέκα χρόνια ήμασταν μαζί μέχρι που έμεινα έγκυος. Σε αυτά τα δέκα χρόνια συνέβησαν πολλά. Έχασα τον μπαμπά μου, στην αρχή κιόλας της σχέσης μας, τελείωσα το σχολείο, έφυγα για να σπουδάσω, έμαθαν οι δικοί μου την σχέση μας ( η μητέρα μου και τα δύο μου αδέρφια), με έδιωξαν μακριά να μείνω με συγγενείς για να τον «ξεχάσω», μου είπαν ψέματα συγγενικά πρόσωπα ότι δήθεν η μητέρα είναι σοβαρά άρρωστη και εξ’ αιτίας μου κινδυνεύει και ότι πρέπει να χωρίσω σύντομα γιατί θα την χάσω. «Φίλες» μου όσο σπούδαζα ανέφεραν όλες τις κινήσεις μου στην μητέρα μου μήπως και συναντηθώ με τον «Αλβανό» -έτσι έλεγε η μητέρα μου- να την ενημερώσουν αμέσως.
Παρ’ όλα αυτά και πολλές ακόμα δυσκολίες εμείς εκεί και οι δύο δεν αλλάζαμε γνώμη. Έφτασε ο καιρός που έμεινα έγκυος. Μετά από δέκα χρόνια σχέσης. Στην αρχή που το έμαθα έκλαιγα, έλεγα ότι δεν ήθελα το παιδί. Στην πραγματικότητα φοβόμουν. Φοβόμουν πώς θα το πω στους δικούς μου. Έχω δύο αδέρφια ο ένας εκ των οποίων τότε σπούδασε στην σχολή Αξιωματικών της Αστυνομίας και η μισή καταγωγή μας είναι από την Μάνη (από μπαμπά).
Έμαθα για την εγκυμοσύνη από τον πρώτο κιόλας μήνα. Τότε είχα έξι μήνες που δούλευα σε μία πολύ καλή δουλεία κοντά στο σπίτι μου, στην επαρχία, πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα. Μία οικογενειακή επιχείρηση που με εκτιμούσαν και τους εκτιμούσα πολύ. Φοβόμουν ακόμα πως θα το πάρουν και στην δουλειά. Βρισκόμουν σε κατάσταση πανικού.
Ο άντρας μου όμως μου έλεγε: κορίτσι μου μην ανησυχείς, θα δεις μόλις μάθουν για το παιδί, όλα θα πάνε καλά.
Όμως εγώ ήξερα την οικογένεια μου και τις αντιδράσεις τους. Πήγαμε λοιπόν στον γιατρό να επιβεβαιώσουμε την εγκυμοσύνη.
Ο γιατρός μου λέει: Μαρινάκι έχεις δίδυμα!!!
Τα έχασα. Εκείνη την στιγμή ότι σκέψεις είχα κάνει χαθήκαν όλες. Ξαφνικά ένιωθα πολύ δυνατή να τα αντιμετωπίσω όλα. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Θα μου πείτε αν ήταν ένα δεν θα ένιωθες το ίδιο; Πιστεύω το ίδιο θα ένιωθα αλλά εκείνη την στιγμή που το άκουσα, ένιωσα ότι ο Θεός μου έστειλε δύο για να προχωρήσω στην ζωή μου. Ήθελε να μου πει ότι μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα και θα τα καταφέρω, ότι η ζωή που είχα μέχρι εκείνη την στιγμή τελείωσε και έπρεπε να ξεκινήσω καινούργια.
Ο άντρας μου μόλις το έμαθε έκλαιγε!!! Ξεκινήσαμε λοιπόν να δούμε πως θα το πούμε στους δικούς μου. Άργησα πολύ να τους το πω. Έφτασα τεσσάρων μηνών!!!! Δεν μπορούσα να ξεστομίσω λέξη. Κάθε φορά που πήγαινα να ανοίξω κουβέντα (σε κάποιο από τα αδέρφια μου) δεν μπορούσα. Τελικά η μητέρα μου το είχε καταλάβει λόγω του ότι όπως σας είπα ήμουν 4 μηνών και είχε φουσκώσει πολύ η κοιλιά μου. Άρχισε να ουρλιάζει, να κλαίει, να φωνάζει ότι με τύλιξε ο Αλβανός και τελικά ύστερα με συνεννόηση με τον αδερφό μου τον αστυνομικό με έδιωξε από το σπίτι χωρίς να πάρω ούτε δύο ρούχα.
Έφυγα και πήγα στον άντρα μου ο οποίος νοίκιαζε ένα σπίτι στο ίδιο χωριό με εμένα. Μόλις μπήκα μέσα και τον αντίκρισα με πήρε αγκαλιά και του λέω «τελείωσε». Λες και μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος. Μείναμε εκεί τρείς ημέρες. Το ίδιο βράδυ έξω από το σπίτι ήταν ένα αυτοκίνητο με δύο άντρες και μας παρακολουθούσε.
Ήτανε Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2009 που με έδιωξε η μητέρα μου από το σπίτι. Το ίδιο πρωί η μητέρα μου με τον αδερφό μου πήγανε σε όλες τις τράπεζες που είχαμε κοινούς λογαριασμούς και σήκωσαν όλα τα χρήματα. Μέχρι τότε δεν είχα δικό μου λογαριασμό όλοι ήταν κοινοί. Εμείς ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για σπίτι στην περιοχή όπου δούλευα. Το ίδιο απόγευμα κι ενώ ήμουν στο σπίτι με τον άντρα μου, ήρθε ο αδερφός μου και μου πήρε το αυτοκίνητο χωρίς να μιλήσει. Το αυτοκίνητο αυτό ήταν του αδερφού μου αλλά λόγω ότι πηγαινοερχόμουν εγώ στην δουλειά με αυτό είχαμε συμφωνήσει λίγους μήνες πριν ότι θα το έπαιρνα εγώ και θα του έδινα τα χρήματα που το είχε αγοράσει όπως και είχε γίνει. Μέσα σε τρείς μήνες του είχα δώσει ήδει τα μισά χρήματα. Το λάθος μου ήταν ότι ο αδερφός μου ήταν στην σχολή τότε και δεν μπορούσε να έρθει μία καθημερινή να πάμε στο Υπουργείο να κάνουμε την μεταβίβαση, οπότε το αυτοκίνητο ήταν δικό του!!!! Και το πήρε!!!! (και καλύτερα γιατί θα βρισκόμουν και κατηγορούμενη ότι του το έκλεψα)
Τότε τον πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας και του έλεγα γιατί το έκανες αυτό; Και η απάντησή του ήταν «Δεν έχω αδερφή. Η αδερφή μου πέθανε και σήμερα έχουμε κηδεία σπίτι μας όπως τότε με τον πατέρα μου και μην μας ενοχλείς«
Αυτό ήταν, από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Ύστερα από δύο ημέρες η μητέρα μου με τον αδερφό μου (τον Αστυνομικό) ήρθαν στην δουλεια μου για να βρουν το αφεντικό μου και να του πουν να με διώξει από την δουλεια, ότι είμαι π……, ότι ο Αλβανός θα τους ξεκληρίσει την οικογένεια και πολλά άλλα τέτοια. Φυσικά τους πέταξε έξω.
Μετά από λίγες ημέρες και ενώ είχαμε βρεί ένα μικρό σπίτι και μέναμε στην πόλη όπου δούλευα, ήρθε η μητέρα μου στην δουλεια μου, φώναζε, εκτός εαυτού και στο τέλος μου έδωσε κλωτσιά στην κοιλιά. Έτσι για να μάθω όπως είπε. Δυστυχώς εκείνη την στιγμή στο γραφείο δεν ήταν κανένας άντρας, μόνο η κυρία που δουλεύαμε μαζί. Τους ειδοποίησε όλους και ήρθαν. Αμέσως με πήγαν στο νοσοκομείο ο γιατρός κάλεσε την Αστυνομία, Εισαγγελέα ένας χαμός. Όλοι μου έλεγαν να κάνω μήνυση, όμως δεν μπορούσα. Τα είχα εντελώς χαμένα. Εκείνη την ημέρα, μέσα σε όλα αυτά έμαθα ότι στην κοιλίτσα μου είχα δύο αγοράκια και ότι ευτυχώς ήταν μία χαρά. Από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα εγώ, ο άντρας μου και τα παιδάκια μου είμαστε υπό την προστασία της οικογένειας όπου και δουλεύω.
Γέννησα πρόωρα, όπως ήταν αναμενόμενο μετά από τόση στεναχώρια, σε δημόσιο νοσοκομείο, με την οικογένεια του άντρα μου και με τα αφεντικά μου. Κανένας δικός μου δεν εμφανίστηκε!!!!!!!! Τα μωρά μου δεν τα είδα έφυγαν αμέσως με το ΕΚΑΒ και τον μπαμπά τους για ιδιωτική κλινική στην Αθήνα και έμειναν αρκετές μέρες σε θερμοκοιτίδα. Κι εγώ στο νοσοκομείο με την κουνιάδα μου και τις συνυφάδες μου να με προσέχουν. Όλες τις μέρες εκεί…
Έμεινα στο σπίτι 3 μήνες με τα παιδιά μου και γύρισα στην δουλειά, περισσότερο γιατί ήθελα να ξεχνιέμαι, οι σκέψεις μου ήταν γύρω απ’ όλα όσα είχαν συμβεί, δεν μπορούσα να ξεχάσω τίποτα και δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα. Για δύο χρόνια έτρωγα κάθε μέρα ρύζι. Όσο και να φαίνεται παράξενο!!! Δεν μπορώ να εξηγήσω τι είχα πάθει, δεν πήγα ποτέ σε ψυχολόγο αλλά πιστεύω πώς όλα όσα έγιναν με επηρέασαν και ξέσπασα εκεί.
Δεν μπόρεσα να χαρώ την εγκυμοσύνη, το άκουσμα του φύλλου των παιδιών, την γέννα, τον ερχομό των παιδιών στο σπίτι. Ήμουν στον κόσμο μου χαμένη. Ευτυχώς ο άντρας μου, η ζωή μου, όπως τον αποκαλώ, από την πρώτη στιγμή που έμαθε για την εγκυμοσύνη με στήριξε, με άκουσε, με ένιωσε, με ανέχτηκε και αφού γέννησα έμεινε με τα παιδιά κι έγινε και μάνα και πατέρας. Δυόμισι χρόνια έμεινε με τα παιδιά στο σπίτι από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί.
Αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ που ήσουν πάντα εκεί
Ξεκινήσαμε από το μηδέν για να στήσουμε ένα σπίτι. Δεν είχαμε τίποτα αλλά ούτε και πολλά χρήματα και όμως σιγά-σιγά όλα έγιναν.
Σήμερα με την μητέρα μου έχω κάποιες σχέσεις και με τον έναν αδερφό μου (όχι με τον Αστυνομικό). Θα μου πείτε, τους συγχώρεσες; Δεν ξέρω!!!! Απλά νιώθω ένα κενό. Έχω παγώσει. Έχω τα παιδάκια μου και τον άντρα μου και δόξα το Θεό είμαστε μια χαρά. Παλεύουμε και δουλεύουμε πολύ καθημερινά με τον άντρα μου για να τα καταφέρουμε αλλά δεν μας νοιάζει. ΑΞΙΖΕΙ!!!!!!!!!!!!!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
entaksei ellhnes kai ratsismos pane paketo ayto to katalabame alla eidame kai tous ellhnes antres poso entaksei einai....
Μολις τωρα αποδειξατε ποσο πολιτισμενος λαος ειμαστε..οχι ρε επρεπε να τα ριξει και να καθεται μετα να κλαιει την μοιρα της με καποιον Ελληναρα σαν εσας..ενα μεγαλο μπραβο στα παιδια για την υπομονη και την επιμονη τους..οσο για τους συγγενεις κακως που τους μιλας ακομη..αν σαγαπουσαν πραγματικα θα σε στηριζαν..μονο που προσπαθησε η ιδια σου η μανα να κανει ζημια στα μωρα σου κ σε σενα για μενα δεν ειναι αξια να λεγεται μανα..σας ευχομαι ολοψυχα τα καλυτερα..
Αγάπη μου γλυκιά, δε μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση.. Κι αν προτίμησαν να σε στερηθούν για να μην "πει ο κόσμος", θα έρθει η μέρα που θα μετανιώσουν και θα σε αναζητήσουν. Κι εγώ δεν θα ήθελα η κόρη μου να ερωτευτεί και να δεσμευτεί από τα 16 της χρόνια.. Ονειρεύομαι για εκείνη σπουδές και όμορφα φοιτητικά χρόνια πριν γνωρίσει τον άνδρα των ονείρων της, όμως δεν είναι δική μου απόφαση. Τό ότι είσαι με έναν άνθρωπο από άλλη χώρα είναι κάτι που δεν παίζει κανένα ρόλο.. Ανθρώπους ερωτευόμαστε, όχι διαβατήρια. Την ίδια πίκρα αισθάνθηκαν οι παππούδες μου όταν η μαμά μου (Σουηδέζα) αποφάσισε να ζήσει με έναν Έλληνα. Βλέπετε και ο Έλληνας μετανάστης δεν είχε την πιο καλή φήμη. Πρώτα είμαστε συνάνθρωποι και μετά συμπατριώτες. Κάποτε στραβοκοίταζαν κάποιον αν παντρευόταν κορίτσι από άλλο χωριό, έλεγαν "πήρε ξένη". Σήμερα το ξεπεράσαμε. Όσο ο κόσμος εξελίσσεται και μορφώνεται, τόσο αυτά θα αλλάζουν, αλλά όπως καταλαβαίνεις, θα χρειαστούν ακόμη κάποια χρόνια. Βρες την ευτυχία στην οικογένειά σου και θα δεις που σιγά σιγά όλα θα μπουν στη θέση τους.
Δεν περιμενα οτι θα ξαναεγραφα τοσο γρηγορα.Δυο ομως απανωτα φαινομενα ρατσισμου! (Αλβανοι-ομοφυλοφιλοι).Δεν θα ασχοληθω με τα (ανηςυχητικα πολλα) σχολια περι φυλετικης καθαροτητας,κ.λπ Εχω ομως υποχρεωση να επιςημανω, απο πολλες προσωπικες επαφες που ειχα με Αλβανικες οικογενειες, στο νοσοκομειο οπου εργαζομαι, αλλα και απο την συναναστροφη με τους Αλβανους γειτονες μου ( στη γειτονια μου μενουν πολλοι), οτι εχω θαυμασει την αφοσιωση τους στην οικογενεια τους, (φροντιζουν τα παιδια τους, ιδιως στο νοσοκομειο, οσο λιγοι), την ευφυια τους, την εργατικοτητα , την προςαρμοςτικοτητα και την περιφανεια τους, που ειναι πραγματικα εντυπωσιακη.Δεν καταδεχονται να παρουν τιποτα τζαμπα, αν τους το προσφερεις, ουτε και χρηματα, αν σε εξυπηρετησουν σε κατι , εκτος της εργασιας τους. Δεν θελω να υποτιμησω και τους ανθρωπους αλλων εθνικοτητων που μενουν και εργαζονται πολυ σκληρα στην Ελλαδα ( π.χ. Πακιστανους,που λεει και ο κυριος πιο πανω). Γραφω ομως για τους αλβανους που γνωρισα, γιατι η κουβεντα ειναι γι αυτους, και γιατι πραγματικα αιςθανθηκα την υποχρεωςη να μεταφερω το ποσο εντυπωσιαστηκα απο οςους συμπατρωτες τους ετυχε να γνωρισω απο κοντα, και σημειωνω , πολλες φορες σε ωρες πολυ δυςκολες γι αυτους.