Με έδιωξαν από το σπίτι, γιατί αγάπησα και έμεινα έγκυος από έναν «ξένο»

Το όνομά μου είναι Μαρίνα. Διαβάζω καιρό τώρα τις ιστορίες πολλών μαμάδων και αποφάσισα να στείλω και την δική μου για να πώ και εγώ σε κάποιον όλα όσα μου συνέβησαν.

Σε ηλικία 16 ετών γνώρισα τον άντρα μου. «Ξένος»!!! Από την Αλβανία. Ένα παιδί 21 ετών. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή και αυτός το ίδιο. Όμως το ότι ήταν Αλβανός ήταν πρόβλημα για την οικογένεια μου.  Το ήξερα κι έτσι κρυβόμασταν για πολύ καιρό. Δέκα χρόνια ήμασταν μαζί μέχρι που έμεινα έγκυος. Σε αυτά τα δέκα χρόνια συνέβησαν πολλά. Έχασα τον μπαμπά μου, στην αρχή κιόλας της σχέσης μας,  τελείωσα το σχολείο, έφυγα για να σπουδάσω, έμαθαν οι δικοί μου την σχέση μας ( η μητέρα μου και τα δύο μου αδέρφια), με έδιωξαν μακριά να μείνω με συγγενείς για να τον «ξεχάσω», μου είπαν ψέματα συγγενικά πρόσωπα ότι δήθεν η μητέρα είναι σοβαρά άρρωστη και εξ’ αιτίας μου κινδυνεύει και ότι πρέπει να χωρίσω σύντομα γιατί θα την χάσω. «Φίλες» μου όσο σπούδαζα ανέφεραν όλες τις κινήσεις μου στην μητέρα μου μήπως και συναντηθώ με τον «Αλβανό» -έτσι έλεγε η μητέρα μου- να την ενημερώσουν αμέσως.

Παρ’ όλα αυτά και πολλές ακόμα δυσκολίες εμείς εκεί και οι δύο δεν αλλάζαμε γνώμη. Έφτασε ο καιρός που έμεινα έγκυος. Μετά από δέκα χρόνια σχέσης. Στην αρχή που το έμαθα  έκλαιγα, έλεγα ότι δεν ήθελα το παιδί. Στην πραγματικότητα φοβόμουν. Φοβόμουν πώς θα το πω στους δικούς μου. Έχω δύο αδέρφια ο ένας εκ των οποίων τότε σπούδασε στην σχολή Αξιωματικών της Αστυνομίας και η μισή καταγωγή μας είναι από την Μάνη (από μπαμπά).

Έμαθα για την εγκυμοσύνη από τον πρώτο κιόλας μήνα. Τότε είχα έξι μήνες που δούλευα σε μία πολύ καλή δουλεία κοντά στο σπίτι μου, στην επαρχία, πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα. Μία οικογενειακή επιχείρηση που με εκτιμούσαν και τους εκτιμούσα πολύ. Φοβόμουν ακόμα πως θα το πάρουν και στην δουλειά. Βρισκόμουν σε κατάσταση πανικού.

Ο άντρας μου όμως μου έλεγε: κορίτσι μου μην ανησυχείς, θα δεις μόλις μάθουν για το παιδί, όλα θα πάνε καλά.

Όμως εγώ ήξερα την οικογένεια μου και τις αντιδράσεις τους. Πήγαμε λοιπόν στον γιατρό να επιβεβαιώσουμε την εγκυμοσύνη.

Ο γιατρός μου λέει: Μαρινάκι έχεις δίδυμα!!!

Τα έχασα. Εκείνη την στιγμή ότι σκέψεις είχα κάνει χαθήκαν όλες. Ξαφνικά ένιωθα πολύ δυνατή να τα αντιμετωπίσω όλα. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Θα μου πείτε αν ήταν ένα δεν θα ένιωθες το ίδιο; Πιστεύω το ίδιο θα ένιωθα αλλά εκείνη την στιγμή που το άκουσα, ένιωσα ότι ο Θεός μου έστειλε δύο για να προχωρήσω στην ζωή μου. Ήθελε να μου πει ότι μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα και θα τα καταφέρω, ότι η ζωή που είχα μέχρι εκείνη την στιγμή τελείωσε και έπρεπε να ξεκινήσω καινούργια.

Ο άντρας  μου μόλις το έμαθε έκλαιγε!!!  Ξεκινήσαμε λοιπόν να δούμε πως θα το πούμε στους δικούς μου. Άργησα πολύ να τους το πω. Έφτασα τεσσάρων μηνών!!!! Δεν μπορούσα να ξεστομίσω λέξη. Κάθε φορά που πήγαινα να ανοίξω κουβέντα (σε κάποιο από τα αδέρφια μου) δεν μπορούσα. Τελικά η μητέρα μου το είχε καταλάβει λόγω του ότι όπως σας είπα ήμουν 4 μηνών και είχε φουσκώσει πολύ η κοιλιά μου. Άρχισε να ουρλιάζει, να κλαίει, να φωνάζει ότι με τύλιξε ο Αλβανός και τελικά ύστερα με συνεννόηση με τον αδερφό μου τον αστυνομικό με έδιωξε από το σπίτι χωρίς να πάρω ούτε δύο ρούχα.

Έφυγα και πήγα στον άντρα μου ο οποίος νοίκιαζε ένα σπίτι στο ίδιο χωριό με εμένα. Μόλις μπήκα μέσα και τον αντίκρισα με πήρε αγκαλιά και του λέω «τελείωσε». Λες και μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος. Μείναμε εκεί τρείς ημέρες. Το ίδιο βράδυ έξω από το σπίτι ήταν ένα αυτοκίνητο με δύο άντρες και μας παρακολουθούσε.

Ήτανε Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2009 που με έδιωξε η μητέρα μου από το σπίτι. Το ίδιο πρωί η μητέρα μου με τον αδερφό μου πήγανε σε όλες τις τράπεζες που είχαμε κοινούς λογαριασμούς και σήκωσαν όλα τα χρήματα. Μέχρι τότε δεν είχα δικό μου λογαριασμό όλοι ήταν κοινοί. Εμείς ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για σπίτι στην περιοχή όπου δούλευα. Το ίδιο απόγευμα κι ενώ ήμουν στο σπίτι με τον άντρα μου, ήρθε ο αδερφός μου και μου πήρε το αυτοκίνητο χωρίς να μιλήσει. Το αυτοκίνητο αυτό ήταν του αδερφού μου αλλά λόγω ότι πηγαινοερχόμουν εγώ στην δουλειά με αυτό είχαμε συμφωνήσει λίγους μήνες πριν ότι θα το έπαιρνα εγώ και θα του έδινα τα χρήματα που το είχε αγοράσει όπως και είχε γίνει. Μέσα σε τρείς μήνες του είχα δώσει ήδει τα μισά χρήματα. Το λάθος μου ήταν ότι ο αδερφός μου ήταν στην σχολή τότε και δεν μπορούσε να έρθει μία καθημερινή να πάμε στο Υπουργείο να κάνουμε την μεταβίβαση, οπότε το αυτοκίνητο ήταν δικό του!!!! Και το πήρε!!!! (και καλύτερα γιατί θα βρισκόμουν και κατηγορούμενη ότι του το έκλεψα)

Τότε τον πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας και του έλεγα γιατί το έκανες αυτό; Και η απάντησή του ήταν «Δεν έχω αδερφή. Η αδερφή μου πέθανε και σήμερα έχουμε κηδεία σπίτι μας όπως τότε με τον πατέρα μου και μην μας ενοχλείς«

Αυτό ήταν, από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Ύστερα από δύο ημέρες η μητέρα μου με τον αδερφό μου (τον Αστυνομικό) ήρθαν στην δουλεια μου για να βρουν το αφεντικό μου και να του πουν να με διώξει από την δουλεια, ότι είμαι π……, ότι ο Αλβανός θα τους ξεκληρίσει την οικογένεια και πολλά άλλα τέτοια. Φυσικά τους πέταξε έξω.

Μετά από λίγες ημέρες και ενώ είχαμε βρεί ένα μικρό σπίτι και μέναμε στην πόλη όπου δούλευα, ήρθε η μητέρα μου στην δουλεια μου, φώναζε, εκτός εαυτού και στο τέλος μου έδωσε κλωτσιά στην κοιλιά. Έτσι για να μάθω όπως είπε. Δυστυχώς εκείνη την στιγμή στο γραφείο δεν ήταν κανένας άντρας, μόνο η κυρία που δουλεύαμε μαζί. Τους ειδοποίησε όλους και ήρθαν. Αμέσως με πήγαν στο νοσοκομείο ο γιατρός κάλεσε την Αστυνομία, Εισαγγελέα ένας χαμός. Όλοι μου έλεγαν να κάνω μήνυση, όμως δεν μπορούσα. Τα είχα εντελώς χαμένα. Εκείνη την ημέρα, μέσα σε όλα αυτά έμαθα ότι στην κοιλίτσα μου είχα δύο αγοράκια και ότι ευτυχώς ήταν μία χαρά. Από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα εγώ, ο άντρας μου και τα παιδάκια μου είμαστε υπό την προστασία της οικογένειας όπου και δουλεύω.

Γέννησα πρόωρα, όπως ήταν αναμενόμενο μετά από τόση στεναχώρια, σε δημόσιο νοσοκομείο, με την οικογένεια του άντρα μου και με τα αφεντικά μου. Κανένας δικός μου δεν εμφανίστηκε!!!!!!!! Τα μωρά μου δεν τα είδα έφυγαν αμέσως με το ΕΚΑΒ και τον μπαμπά τους για ιδιωτική κλινική στην Αθήνα και έμειναν αρκετές μέρες σε θερμοκοιτίδα. Κι εγώ στο νοσοκομείο με την κουνιάδα μου και τις συνυφάδες μου να με προσέχουν. Όλες τις μέρες εκεί…

Έμεινα στο σπίτι 3 μήνες με τα παιδιά μου και γύρισα στην δουλειά, περισσότερο γιατί ήθελα να ξεχνιέμαι, οι σκέψεις μου ήταν γύρω απ’ όλα όσα είχαν συμβεί, δεν μπορούσα να ξεχάσω τίποτα και δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα. Για δύο χρόνια έτρωγα κάθε μέρα ρύζι. Όσο και να φαίνεται παράξενο!!! Δεν μπορώ να εξηγήσω τι είχα πάθει, δεν πήγα ποτέ σε ψυχολόγο αλλά πιστεύω πώς όλα όσα έγιναν με επηρέασαν και ξέσπασα εκεί.

Δεν μπόρεσα να χαρώ την εγκυμοσύνη, το άκουσμα του φύλλου των παιδιών, την γέννα, τον ερχομό των παιδιών στο σπίτι. Ήμουν στον κόσμο μου χαμένη. Ευτυχώς ο άντρας μου, η ζωή μου, όπως τον αποκαλώ, από την πρώτη στιγμή που έμαθε για την εγκυμοσύνη με στήριξε, με άκουσε, με ένιωσε, με ανέχτηκε και αφού γέννησα έμεινε με τα παιδιά κι έγινε και μάνα και πατέρας. Δυόμισι χρόνια έμεινε με τα παιδιά στο σπίτι από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί.

Αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ που ήσουν πάντα εκεί

Ξεκινήσαμε από το μηδέν για να στήσουμε ένα σπίτι. Δεν είχαμε τίποτα αλλά ούτε και πολλά χρήματα και όμως σιγά-σιγά όλα έγιναν.

Σήμερα με την μητέρα μου έχω κάποιες σχέσεις και με τον έναν αδερφό μου (όχι με τον Αστυνομικό). Θα μου πείτε, τους συγχώρεσες; Δεν ξέρω!!!! Απλά νιώθω ένα κενό. Έχω παγώσει. Έχω τα παιδάκια μου και τον άντρα μου και δόξα το Θεό είμαστε μια χαρά. Παλεύουμε και δουλεύουμε πολύ καθημερινά με τον άντρα μου για να τα καταφέρουμε αλλά δεν μας νοιάζει. ΑΞΙΖΕΙ!!!!!!!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com