Όχι άλλους μουσαφίρηδες!
Είμαι η μαμα Δ. και θα σας γράψω το δικό μου μικρο θεματάκι! Ζω με τον άντρα μου στην Αθήνα εδώ και 2 χρόνια και έχω ένα αγοράκι 26 μηνών.
Ο άντρας μου δουλεύει ως ιδιωτικός υπάλληλος και εγώ έχω γραφείο στο σπίτι και κρατάω και το παιδί. Είμαστε τελείως μόνοι μας, ούτε γονείς, ούτε συγγενείς, με λιγοστούς φίλους, αλλά το πρόβλημα μου είναι οτι δεν είμαστε σχεδόν ποτέ μόνοι πραγματικά!! Εγω είμαι απο την Πελοπόννησο και ο άντρας μου απο την Μακεδονία.
Εγώ δεν εχω αδέρφια αλλά εχω αρκετά ξαδέρφια, τα οποία όλο και κάποια δουλειά έχουν στην Αθήνα και επειδή είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια (μεγαλώσαμε σχεδόν στο ίδιο σπίτι, σαν αδέρφια) έρχονται να μείνουν στο σπίτι μας. Στην αρχή όταν μου έλεγαν οτι θα έρθουν Αθήνα για κάποιο λόγο, τους προσκαλούσα ευχαρίστως να μείνουν σε εμάς, αλλά τώρα πια τους έγινε συνήθεια!! Επίσης οι γονείς μου έρχονται συχνά, να δουν τον μικρό και να τον κρατήσουν για να ξεσκασουμε και να βγουμε και εμεις λιγο έξω.
Από την άλλη πλευρά, το σόι του άντρα μου δεν έρχεται πολύ συχνά, αλλά όταν έρχεται κάνει αρμένικη επίσκεψη! Μπορεί να κάτσουν και 15 – 20 μέρες, και καλά τα πεθερικά μου, που κρατάνε και το παιδί ή με βοηθάνε με το σπίτι, ο μικρός του αδερφός που είναι άνεργος, ερχεται και καθεται και μήνα ολόκληρο, ετσι για ντολτσε βιτα!
Ήταν τώρα 7ο Σαββατοκύριακο στην σειρά, που είχαμε πάλι φιλοξενούμενους (τους νονούς του μικρού αυτή τη φορά από την Θεσσαλονίκη) και δεν αντέχω άλλο και ψυχολογικά και οικονομικά!!
Φανταστείτε ότι πριν 2 μήνες έμαθα ότι ήμουν έγκυος και δεν μπορούσα να εκφραστώ γιατί ήταν εδώ τα πεθερικά μου και δεν ήθελα να το πω, γιατί ήταν πολύ νωρίς και έστειλα στον άντρα μου sms! Και δυστυχώς, μετά από μία εβδομάδα απέβαλα και πάλι δεν μπορούσα να του το πω, να κλάψω, να εκφραστώ, γιατι ήταν εδώ ένας ξαδερφός μου και δεν ήθελα να το καταλάβει, περίμενα να κοιμηθεί για να κλάψω στην αγκαλιά του άντρα μου!
Υπήρξαν μέρες που έχουμε μείνει και 8 άτομα σε σπίτι 80 τμ, με μικρό παιδί και εργασιακό χώρο δικό μου μέσα!! Δεν μπορώ να κλείσω την πόρτα σε κανέναν από αυτούς, είναι όλοι στενοί συγγενείς και ήθελα να τους φιλοξενήσω αρχικά, αλλά αυτό γίνεται ΣΥΝΕΧΕΙΑ, κουράστηκα! Δεν μπορώ να βάλω και το παιδί σε μία σειρά, ξεφεύγει συχνά από το πρόγραμμα του με αυτές τις επισκέψεις!
Θα γίνω πολύ κακιά αν πω σε όλους «ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ»;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτό το πράγμα που οι άλλοι έχουν καταχραστεί μέχρις εσχάτων την φιλοξενία σου κι εσύ θα είσαι η κακιά αν τους την πεις, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι! Γιατί όντως θα γίνεις κακιά και αφολόξενη αν τους το πεις. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να το κάνεις γιατί όπως βλέπεις όλοι σκέφτονται την παρτάρα τους και δεν έχουν όριο. Κι όσο δε μιλάς, στο τέλος θα σου πουν και να φύγεις από το σπίτι για να φέρουν και τους φίλους τους!! Εσύ αποφασίζεις! Αλλά βάλε όρια!
Καλησπέρα!Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνεις για αρχή είναι να τους λες ότι θα λείπετε ή ότι περιμένεις κόσμο, μια δικαιολογία τέλος πάντων. Λογικά μια δυο φορές αν τους αρνηθείς θα ντραπούν να ξαναέρθουν! Αν πάλι δεις ότι συνεχίζεται η κατάσταση, πρέπει να πάρεις πιο δραστικά μέτρα!
Κακιά δεν θα γίνεις καθόλου κοπέλα μου. Θέλεις και εσύ την ηρεμία σου και την ηρεμία της οικογένειας σου. Καλό όμως είναι πρώτα να το συζητήσεις με τον άντρα σου, να πάρετε μαζί αυτή την απόφαση. Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος τις ίδιες σκέψεις με εσένα κάνει.
Μπορείς να λες οτι έχεις κόσμο και δε χωράτε κι άλλοι.. Η οποιαδήποτε τέτοια δικαιολογία στην αρχή για κάποιο καιρό μέχρι να το πάρουν χαμπάρι και να έρχονται μόνο όποτε τους καλείς απο μόνη σου! Δε χρειάζεται να βγεις η "κακιά" λέγοντας "Τέλος το ξενοδοχείο", όλα μπορούν να γίνουν με τρόπο ;) Είναι πολύ άσχημο σταδιακά να παύεις να έχεις ιδιωτική ζωή και σε πολλές περιπτώσεις όταν το παίρνεις χαμπάρι να είναι ήδη αργά! Εύχομαι να μην είναι αργά και για σένα! Καλή τύχη!
Δυστυχώς εδώ ισχύει η παροιμία "δώσε θάρος στο χωριάτη...". Κατά την προσωπική μου γνώμη δεν θα γίνει κακή. Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν να μην υπήρχε το "δεδομένο" της φιλοξενίας. Αλλά πλέον έχεις να επικαλεστείς (και δεν είναι δικαιολογία, είναι πραγματικότητα) το ίδιο σας το παιδάκι! Και στην τελική, όποιος παρεξηγηθεί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Πες το ευγενικά, βρες δικαιολογίες πραγματικές (ή μη) και ξέκοψέ το σιγά-σιγά. Καλή τύχη!! ΥΓ: να χαίρεσαι την οικογένειά σου!