Εγώ θέλω, ο άντρας μου φοβάται.
Έχω ένα ζήτημα που με απασχολεί και θα ήθελα πολύ να διαβάσω τις γνώμες σας!
Είμαι 30 ετών και έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών. Με τον άντρα μου (είναι συνομηλικός μου) είμαστε πολλά χρόνια μαζί και παντρεμένοι από το 2010. Είναι καλός, είναι χρυσός, έχει τις χάρες όλες! Το πρόβλημα είναι πως είναι φοβερά ανασφαλής και η οικονομική κρίση έχει εντείνει αυτό το πρόβλημά του. Δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις και φοβάται να προχωρήσει στη ζωή του.
Η κόρη μας ήρθε στη ζωή μας χωρίς προγραμματισμό και αυτό ήταν κάτι που τον άγχωσε ιδιαίτερα. Τώρα προσπαθώ να τον πείσω να κάνουμε ένα δεύτερο παιδάκι αλλά είναι μάταιο. Φοβάται πως δεν θα τα καταφέρουμε με τα οικονομικά. Πραγματικά μας έχουν τύχει αρκετά με τις δουλειές μας, αλλά τα καταφέρνουμε μια χαρά.
Η μικρή μου μεγαλώνει χωρίς παρέα κι εγώ νιώθω πως μετά από χρόνια δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω σε όλα όσα ζητάει ένα βρέφος. Δεν είχα βοήθεια μέχρι τώρα από μαμάδες και παραμέλησα αρκετά τον εαυτό μου για να αφοσιωθώ σε όσα ζητάει το παιδί. Νιώθω πως ηλικιακά τώρα έχω τις αντοχές να μεγαλώσω κι ένα δεύτερο παιδάκι. Αλλά κυρίως θα ήθελα να μην έχει μεγάλη διαφορά ηλικίας με την κόρη μου.
Πιστεύετε πως ανησυχώ υπερβολικά;
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Μαμά Β.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
γεια σου!ειμαι 31 χρονων κι εχω κι εγω μια κορη 4 χρονων και θα ηθελα καποια στιγμη να της χαρισω ενα αδερφακι.αλλα.. τα αλλα ειναι πολλα,δυστυχως.θα σου πω πως τα βλεπω εγω τα πραγματα απο την δικη μου σκοπια. πρωτον,κι εγω αγχωνομαι για το αν θα μπορουμε να ανταπεξελθουμε οικονομικα στο μελλον.γιατι οσο ειναι μικρο το παιδι ειναι και λιγα τα εξοδα. οταν μεγαλωσει ειναι το θεμα. δευτερον, πιστευω οτι ειναι καλυτερα το παιδι μονο του και να εχει τους γονεις τους,ηρεμους και χαρουμενους,γιατι κακα τα ψεμματα αν υπαρχει οικονομικο προβλημα υπαρχει και γκρινια και τσακωμοι και αγχος. και τριτον,εφοσον ο αντρας μου δεν θελει,και τον πιεσω εγω να κανουμε 2ο παιδι,και μετα ζοριζομαστε ακομα πιο πολυ,(γιατι κι εγω δουλευω εποχιακη και παλι ζοριζομαστε)πιστευω οτι δεν θα ειναι καλο για τη σχεση μας.πρεπει να σεβομαστε τις επιθυμιες του αλλου. τελος,η κορη μου εχει πολλες φιλες κι απο τον παιδικο,απο φιλους δικους μας,κι απο τη γειτονια,εχει σκυλακι,κι ειναι μια χαρα προς το παρον,δεν μου ζηταει αδερφακι. εμενα δεν με νοιαζει κι αν εχουν 5-6 χρονια διαφορα με το 2ο. συμβουλη μου,εχεις χρονια μπροστα σου,μην αγχωνεσαι τοσο,και καποια στιγμη ειμαι σιγουρη οτι θα αλλαξει γνωμη ο αντρας σου ,οταν αρχισει η μικρη να του ζηταει αδερφακι.
Δε διάβασα όλα τα σχόλια παρά μόνο 2 πριν από αυτό που ποστάρω. Συμφωνώ με την 1866 με το απλό λογικό επιχείρημα, αλλά δε συμφωνώ με την Ιωάννα1971. Δε συμφωνώ να κάνεις κάτι στα κρυφά ενώ ξέρεις ότι ο άλλος δε θέλει. Είναι σύζυγός σου, πρέπει να τον σεβαστείς, έχει κι αυτός λόγο. Από την άλλη όμως με αυτά που γράφεις ο σύζυγός σου μου θυμίζει λίγο κάποιους ανθρώπους που ξέρω που είναι ανασφαλείς κλπ και οι οποίοι παίζουν πολύ στα πρόθυρα κατάθλιψης. Δε θέλω να σου βάλω ψύλους στα αυτιά από τη μία γιατί ο άνθρωπος μπορεί να είναι μία χαρά και απλά να είναι έτσι ο χαρακτήρας του, αλλά επειδή πλέον με την οικονομική κρίση δυστυχώς πολύς κόσμος έχει επηρρεαστεί πάρα πολύ άσχημα, ίσως θα έπρεπε πρώτα να μιλήσεις με τον άντρα σου κατ'αρχάς να αναλύσετε λίγο από πού πηγάζουν όλα αυτά τα συναισθήματα και πού θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν. Ίσως θα ήταν καλό να μιλήσει και με κάποιον ειδικό; Το λεω με πολύ ανοιχτό μυαλό, δεν είμαι καθόλου προκατειλημένη του να μιλάς σε οποιονδήποτε αν έχεις κάποιο πρόβλημα ή σε απασχολεί κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, ακόμα και χωρίς να έχεις κανένα σοβαρό πρόβλημα (αλλά βέβαια και τα καθημερινά μαζεύονται και μπορούν να σε τρελλάνουν μερικές φορές!). Έχω πάει κι η ίδια σε ψυχολόγο μία φορά για να μιλήσω για άλλον μεν, αλλά αισθάνθηκα τόσο όμορφα μετά το πέρας της συνεδρίας που το σκεφτόμουν να ξαναπάω και για εμένα, έτσι απλά για να μιλήσω κάπου! Μή με παρεξηγήσεις, δεν κρίνω τον άνθρωπό σου, μιλάω σύμφωνα με τα δεδομένα που έχεις γράψει!
Και να υπενθυμίσω ότι οι άνδρες για κάποιο λόγο είναι πιο επιρρεπής στην κατάθλιψη πλέον - οι γυναίκες μιλάνε και μοιράζονται τον πόνο τους, οι άνδρες συνήθως όχι! (Αν και γενικά οι γυναίκες ήταν πάντα πιο επιρρεπής γιατί σκέφτονται πάρα πολύ και μεγεθύνουν τα πράγματα στο μυαλό τους!)
Καλησπέρα , θα μπω κατευθείαν στο θέμα: Αν σκεφτόμαστε πώς θα πάει η Ελληνική Οικονομία στο μέλλον τότε,πολλά χαιρετίσματα. Ζούμε μέσα σε μια βαθιά κρίση και ζούμε υπό το καθεστώς χρεοκοπίας. Αν το καλοσκεφτείς , στο ρου της Νέας Ελληνικής Ιστορίας από 1830-31 και μετά, πάντα η χώρα αυτή μαστίζονταν από πολέμους, από χρεοκοπίες (επί Χαρ.Τρικούπη) ,από εθνικές καταστροφές και συμφορές (βλπ προσφυγιά Σμύρνης) βλπ Βαλκανικούς Πολέμους, Α' και Β' Παγκόσμιοι Πόλεμοι, Εμφύλιοι, μετά ήταν η Δικτατορία και το δράμα της Κύπρου, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ακόμα και τώρα εκκρεμεί πάνω από τα κεφάλια μας η Δαμόκλειος Σπάθη των Εξ' Ανατολών Κινδύνου με διεκδικήσεις εδαφών από γείτονες,με γκρίζες ζώνες κλπ κλπ κλπ.Για να μη σε κουράζω: Αν όλοι είχαν το σκεπτικό του συζύγου σου από το 1831 μέχρι σήμερα ,τότε οι Έλληνες θα είχαν εκλείψει. Δε θα έκανε κανείς παιδιά , δε θα υπήρχε ελπίδα, δε θα υπήρχαμε ως Έθνος. Πείνες περάσαμε ,Κατοχές , δυσπραγίες οικονομικές και όμως αντέξαμε...κι όμως γεννιώνταν παιδιά,μεγαλώναν και παίρναν ήθος,μόρφωση ,είχαν αξίες και έστω και αν ήμασταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης ,η "Ψωροκώσταινα" όπως περιπαιχτικά μας έλεγαν,εμείς αντέξαμε .Κι όμως παιδιά γεννιώταν!!!Τώρα θα λυγίσουμε;;
Δεν ξέρω τι σου είπαν οι άλλες κοπέλες στα προηγούμενα σχόλια.. Δεν πρόλαβα να τα διαβάσω. Θα σου πω ότι εγώ είμαι 41 στα 42 και είμαι σε πρόωρη εμμηνόπαυση. Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Όταν αποφάσισα να κάνω παιδί (πολύ αργά) δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ήμουν από τα 34 σε κλιμακτήριο και κανείς δεν το είχε καταλάβει!! Ήμουν όμως τυχερή και τελικά κατάφερα να κάνω την κόρη μου που σήμερα είναι 3 ετών. Δυστυχώς μόλις τελείωσε ο θηλασμός, είδα μια φορά περίοδο που ήταν η τελευταία μου. Από τότε (από τον Απρίλιο του ’11) δεν έχω ξαναδεί περίοδο, ούτε με φαρμακευτική αγωγή! Θέλω να πω, η απόκτηση παιδιού είναι μεν κάτι που αφορά το σπίτι (την οικογένεια) αλλά πιο πολύ αφορά τη γυναίκα. Αυτή θα κυοφορήσει, θα υποστεί τα προβλήματα και τις δυσκολίες (τις σωματικές) και αυτή είναι που καθορίζει χρονικά αυτή την απόφαση. Και οι άντρες αυτά τα ψιλά γράμματα δεν μπορούν να τα διαβάσουν. Με λίγα λόγια, μην το καθυστερείς, γιατί μπορεί μετά να μην μπορείς. Αν ο σύζυγος σου είναι αναποφάσιστος, δεν θα αλλάξει ούτε τώρα ούτε ποτέ. Προφανώς (όπως λες) αν δεν είχε "κάτσει" και το πρώτο σας παιδί, δεν θα αποφάσιζε να κάνετε παιδί ούτως ή αλλιώς. Τώρα λοιπόν φρόντισε εσύ να "κάτσει" το δεύτερο! Δεν είναι εύκολο να πειστεί ένας αναποφάσιστος άνθρωπος, οπότε πρέπει κάποια θέματα που δεν παίρνουν αναβολή να του τα θέτεις προ τετελεσμένου! Δεν γίνεται διαφορετικά. Μην καθυστερείς. Κάντο τώρα που μπορείς!