Η ιστορία ενός μπαμπά και μιας κόρης

Tις προάλλες είχε έρθει στο σπίτι για να παίξει με τα ξαδελφάκια της, η ανηψιά μου και βαφτισιμιά μου, η Δάφνη, που εργάζεται στο Λονδίνο.

Στα ξαφνικά ενώ παίζει με την Αθηνά, με ρωτά:

–Δεν μου λες νονό, ποια είναι αυτή η κυρία στο πορτρέτο;

–Ποιο πορτρέτο;

–Εκείνο…πάνω από το γραμμόφωνο.

–Είναι η Μαρία…

–Ποια Μαρία;

–Η μεγάλη αδελφή της μητέρας μου… δλδ της γιαγιάς σου… Δεν σου’χει ποτέ κανείς;

–Όχι…

–Είναι ωραία ιστορία… πες την στην Δάφνη, Μάνο… παρενέβη η Ολιβ.

Δώσε σε story-teller την ευκαιρία να πει ιστορία και του πήρες τη ψυχή.

Η μάνα μου η Γεωργία λοιπόν είχε άλλες 4 αδελφές… τη Μαρία, την Ελένη, τη Βάσω και την Αντωνία. Η μεγαλύτερη η Μαρία, στη δεκαετία του 1930 προσβλήθηκε από φυματίωση, που θέριζε.

Ο παππούς μου ο κυρ-Μανώλης που εκείνη την εποχή είχε περιουσία, πήρε την οικογένεια του και την εγκατέστησε σε ένα ξενοδοχείο στα Βίλια… εκεί που’ναι η σημερινή Μάνδρα… για να αναπνέει η Μαρία καθαρό αέρα.

Η γιαγια μου και τα υπόλοιπα 4 κορίτσια μένανε μακρυά από το δωμάτιο της Μαρίας, για να μην κολλήσουν. Και η κοπέλα έμενε μόνη της… ο παππούς μου που την υπεραγαπούσε καθώς ήταν η πρώτη του (και τώρα που έγινα πατέρας τον καταλαβαίνω) της αγόρασε ένα… γραμμόφωνο για να’χει παρέα.

Ένα γραμμόφωνο-έπιπλο… και όπως μου ’χε διηγηθεί η μάνα μου, όλη την ημέρα το άκουγαν να παίζει και τη Μαρία να συνοδεύει την αγαπημένη της Σοφία Βέμπο στα  ερωτικά της τραγούδια.

Η Μαρία πέθανε 19 ετών το Μεγάλο Σάββατο του 1939.

Ο παππούς μου δεν συνήλθε ποτέ… άνθρωποι που τον ήξεραν με είχαν διαβεβαιώσει ότι ήταν ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, γενναιόδωρος, γλεντζές, κιθαρίτσες, ταβερνούλες και πώς ο λόγος του (όπως συνηθιζόταν άλλωστε εκείνη την εποχή) ήταν συμβόλαιο.

Μετα τον θάνατο της Μαρίας ήρθε η Κατοχή, ο παππούς Μανώλης έδεσε το ζωνάρι γιατί είχε να ζήσει, αλλά 4 (3) παιδιά…. τα οποία όλα υπεραγαπούσε… αλλά ο ίδιος ποτέ δεν ξανάγινε ο ίδιος μέχρι που έπαθε εγκεφαλικό, ημιπληγία…

Θυμάμαι αμιδρά το σπίτι της γιαγιάς μου στην Καλλιθέα… αλλά θυμάμαι καλά τις δυο φωτογραφίες-πορτρέτα  (της Μαρίας και της μικρής Αντωνίας, που πέθανε παιδάκι λίγο αργότερα επίσης από φυματίωση) κραμασμένες  πάνω από το κρεββάτι της.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου… από παιδί δλδ… θυμάμαι και το γραμμόφωνο της θείας Μαρίας, στο δωμάτιο μου… Συνήθως εξαφανισμένο κάτω από σεντόνια, κουβέρτες κ.λ.π. Καμμιά φορά το κούρδιζα και το έβαζα να παίζει…

Δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκε από τα Βίλια στο δωμάτιο μου… Δεν το εγκατέλειψα ποτέ…μέχρι σήμερα που μιλάμε είναι μαζί μου… Εχω αλλάξει 9 (!!!) σπίτια … το γραμμόφωνο ήταν πάντα μαζί μου…

Η τελευταία πληροφορία που ’χα για τη θεία Μαρία ήταν ότι η γιαγιά είχε δώσει ΔΙΑΤΑΓΗ στις κόρες της (Ελένη, Γεωργία και Βάσω) άμα πεθάνει να βάλουν τα δυο προτρέτα των θυγατέρων μαζί της στο φέρετρο.

Πέθανε η γιαγιά Ευαγγελία κάπου στη δεκαετία του ’60 και μέσα στον γενικό πανικό, οι κόρες ξέχασαν την υπόσχεση που της είχαν δώσει.

Τι απέγιναν τα πορτρέτα;

Δεν είχε κανείς την παραμικρή ιδέα…. Ε, και δεν μας απασχολήσε και ιδιαίτερα οικογενειακώς… εγώ καμιά φορά ρωτούσα… επειδή μου θυμιζε την ιστορία το γραμμόφωνο.

Σε μια από τις μετακομίσεις μου, μετά από έναν κακό χωρισμό, βρέθηκα σε νέο διαμέρισμα, αλλά χωρίς… τα βασικά έπιπλα.

Σκεφτηκα την παλιά καλή λύση: Την αποθήκη της οικογένειας. Μπήκαμε με την μητέρα μου σε μια αποθήκη, που δεν ήξερα κάν ό,τι υπήρχε… σκοτεινή… βρώμικη… άγνωστη.

Δεν βρήκα τίποτα απολύτως… φεύγοντας όμως είδα έναν πίνακα ακουμπισμένο στον τοίχο γυρισμένο ανάποδα.

Τον σήκωσα…

–Η Μαρία μας… είπε η μάνα μου, πίσω από την πλάτη.

–Θα την πάρω… της είπα…

–Τι να την κάνεις;

–Να την βάλω εκεί που της πρέπει…

Και την έβαλα πάνω από το γραμμόφωνο ΤΗΣ.

Σε ΟΛΑ τα σπίτια που μετακόμισα.

Καμιά φορά που «κοιταζόμαστε» στα μάτια… το κουρδίζω και της παίζω την αγαπημένη της Βέμπο.

Ε, είμαι ο μοναδικός που φέρω το ονομά του μπαμπά της… ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω και για τους δυο.

Είναι μια συγγενής μου που ΔΕΝ γνωρισα ποτέ… έχουμε όμως εξαιρετική σχέση…  Είναι απ’ αυτά που δεν υπάρχουν λέξεις για να τα περιγράψεις…

Χάρηκα που τα ’παμε.

Μάνος

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.