Όχι πια μωρό

To μάτι μου άνοιξε διάπλατα, όταν άκουσα το «Ξυπνώ νωρίς να πάω στη φιογκο-μπουτίκ και πάντα χαμογελάωωωωω«

Στο σαλόνι η Μίνυ Παραμυθούλα έλεγε τα δικά της.

Τι ώρα να είναι; Κοιτάω το ρολόι. 7 και μισή! ΣΟΚ! Η Αθηνά έχει ξυπνήσει και βρισκεται ήδη στο σαλόνι.

Τρέχω τρέχω τρέχω -καλά, δεν είχα και τεράστια απόσταση να διανύσω- πανικόβλητη και βλέπω το κορίτσι μου να έχει κάτσει στο τραπεζάκι της παρέα με τη Μίνυ και να τρώει πρωινό. Μη φανταστείτε, ότι βρήκε μπροστά της και μπόρεσε να φτάσει: σταφίδες και ψωμί.

– Γεια σσσου, μαμά! μου λέει χαμογελώντας και με αρπάζει για φιλί.

Είναι η πρώτη φορά που έχει ξυπνήσει τόσο νωρίς από μόνη της. ‘Η μάλλον η πρώτη φορά που ξεγλίστρησε χωρίς να το παρω χαμπάρι.

Σήμερα έφαγα τη μεγάλη φλασιά: το κορίτσι μου μεγάλωσε. Το κορίτσι μου δεν είναι πια ΚΑΘΟΛΟΥ μωρό και ας λέμε καμιά φορά «Ε μωρέ, τριών χρονών είναι ακόμα, μωρό είναι και αυτό«

Όχι, δεν είναι μωρό. Το νιώθω πια κάθε φορά που συζητάμε. Κάθε φορά που π.χ. μιλάω με το Μάνο για ένα θέμα που νομίζω -ναι καλά- πως δεν καταλαβαίνει και όμως το καταλαβαίνει. 

Σήμερα δεν με άφησε να αλλάξω πάνα στο μωρό.

– Όχι εσύ μαμά, εγώ εγώ!

Και το έκανε. Αν όχι τέλεια όπως εγώ -που αν μη τι άλλο, δεν θα έχω αλλάξει και καμιά χιλιάρα πάνες; Μη λέω και λίγες- το έκανε καλά. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και καλύτερα από τον μπαμπά της.

Πλέον έχει περισσότερο από ποτέ άποψη για τα πάντα. Από το τι θα φορέσει, μέχρι ποιο παιχνίδι θα διαλέξει. Μελετάει καλά καλά τα ράφια, ζυγίζει την επιθυμία της και στο τέλος καταλήγει. Σε ένα, όχι σε δέκα. 

Μα η άποψη της δεν σταματά εκεί. Σήμερα λέγαμε για το πόσο ωραία περάσαμε στη γιαγιά. Και ότι θέλουμε να ξαναπάμε.

– Ναι, αλλά με αεροπλάνο!

– Μόνη σου;

– Όχι, με τη μαμά και το νινί.

– Και ο μπαμπάς;

– Ο μπαμπάς με το αυτοκίνητο.

Για τον οικογενειακό προγραμματισμό μας, ξέρουμε πια που θα απευθυνόμαστε. Στην Αθηνά, το τρομερό μας τρίχρονο.

Θα ορκιζόμουν ότι τη μέρα που την άφησα στο σπίτι για να πάω να γεννήσω τον αδερφό της ήταν ακόμα μωρό. 7 μήνες μετά μοιάζει λες και μεγάλωσε τρεις φορές γρηγορότερα.

Δεν θυμάμαι πια πολλά από τη φάση «η Αθηνά μωρό». Και να σας πω… δεν μου λείπει κιόλας. Ok, ίσως επειδή έχω άλλο μωρό τώρα στην αγκαλιά μου. 

Είμαι σίγουρη πως τα πολύ ωραία τώρα αρχίζουν… Ανυπομονώ να τα ζήσω…

Και ξέρω πως όσοι έχετε μεγαλύτερα παιδιά, χαμογελάτε κάτω από τα μουστάκια σας… 🙂