Η μαμά ρωτάει: Μήπως τον κακόμαθα;
Είμαι η μαμά Γ. και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου… Να μου πειτε και εσείς τη γνώμη σας…
Είμαι μαμά δυο αγοριών, ο ένας 5 χρονών και ο άλλος 11 μηνών. Και τα δυο μου παιδια τα μεγάλωσα με τον ίδιο τρόπο, απλά στο μωρό εφάρμοσα με περισσοτερο ζήλο και σε μεγαλύτερο βαθμό τις αρχές του attachment parenting (ανεμπόδιστο θηλασμό, σλινγκ, ύπνο μαζί αρκετές φορές, αγκαλιές χωρίς περιορισμό και όλα τα σχετικά….)
Και τώρα αναρωτιεμαι…. εκανα καλα;
Να σας εξηγησω γιατι το λέω αυτό…
Το μωρό είναι πλέον κολλημένο πάνω μου. Δεν πάει σε κανέναν άλλο εκτός από εμένα, τον μπαμπά του και λίγο στη μαμά μου… Δεν θέλει να μείνει με κανεναν άλλο ούτε λεπτό… Ηρεμεί μόνο με εμενα…. Γαντζώνεται πάνω μου και δεν με αφήνει… Μπιμπερό δεν δέχεται με τίποτα και αναρωτιεμαι τώρα που θέλω να αποθηλασω τι θα γίνει…. Κάθε πρωί που φεύγω για τη δουλεια κλαίει σπαραχτικά (από όταν έρθει η κοπέλα που τον κρατάει, πριν φύγω καν), αγκαλιά δεν τολμάει να τον πάρει άνθρωπος, ούτε καν άτομα που γνωρίζει π.χ. ο μπαμπας μου, που τον βλέπει κάθε μέρα.
Όλο αυτό λοιπόν, με έχει κουρασει τοοοοσο πολύ… και ενώ στην αρχή καμάρωνα που είμασταν αυτοκόλλητοι, τώρα κουράστηκα που δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς αυτόν….
Ο πρώτος μου γιος, παρόλο που θήλασε και αυτός ένα χρόνο, ήταν εντελώς ανεξάρτητος.
Φταίω εγώ που τον «κακόμαθα» όπως μου λένε; Εχει τρομάξει με κάτι και δεν εμπιστευεται τους ανθρώπους; Ή απλά κάθε παιδί είναι διαφορετικό;;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτό το θέμα με την κοπέλα που τον κραταει, μήπως δεν περνάει καλά μαζί της; Κοιταξε το.. Γνωστή μου είχε θέμα με την κοπέλα που της κρατούσε το παιδί, σαν σπιτέλεσμα ήταν ευερεθιστο, νευρικό και δεν εμπιστευοταν την αγκαλιά κανενος άλλου εκτος της μαμάς!
Μήπως είναι απλά η φάση της προσκόλλησης; Κι η κόρη μου πέρασε μια τέτοια φάση (και μας είχαν πρήξει ότι την κακομάθαμε και μας καταδυναστεύει μπλα μπλα μπλα...) Τώρα μια χαρά είναι, και σε άλλον κόσμο πάει και στις γιαγιάδες μένει και φεύγει μακρυά μας για να παίξει. Καλό κουράγιο σου εύχομαι και υπομονή... Πιστεύω ότι θα περάσει.
Κ εγω τα ιδια βιώνω...κ αναρωτιέμαι αν εχω κανει κατι λάθος!μιλωντας ομως με τον εαυτό μου κ με τον σύζυγο μου παντα καταλήγω οτι ειναι θεμα χαρακτήρα του καθε μωρου!
Αυτοί οι λόγοι που περιγράφεις είναι η αιτία που είμαι αντίθετη με το ap!!! (Ξέρω ξέρω θα πέσετε να με φάτε) Εγώ έχω ένα παιδί (22 μηνών τώρα) που δεν στερήθηκε την αγκαλιά, αλλά που δεν κοιμήθηκε ποτέ μαζί μου (ούτε και θέλει δηλαδή), που κάθεται για ώρα στο καρότσι της η στο πάρκο της την ώρα που κάνω δουλειές, υπάκουο και πάρα πολύ βολικό. Κάθεται με όποιον την αφήσεις (εννοείται σε λογικά πλαίσια), είναι απίστευτα ανεξάρτητη και κοινωνική. Έκανες όμως ότι θεωρούσες πως ειναι καλύτερο για το παιδί σου και αυτό είναι πολύ καλό. Προσπάθησε σταδιακά να κάνεις το παιδί να καταλάβει πως είναι ασφαλής στην αγκαλιά της γιαγιάς και του παππού και πως δεν έχει να φοβηθεί κάτι όταν δεν είναι στην αγκαλιά σου. Πως θα το κάνεις αυτό; Με υπομονή! Ίσως κάποια που το έχει κάνει να σε βοηθήσει... Σου εύχομαι σε κάθε περίπτωση καλή τύχη και υπομονή. ;)
Μαίρη μου, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Το ΑΡ μου φαίνεται σαν μια νέα μόδα, τα πάντα θέλουν μέτρο. Όχι βέβαια να στερείς στο παιδί την αγκαλιά σου, αλλά όχι και να το έχεις αυτοκόλλητο! Το κυριότερο είναι να ακούς το ένστικτό σου, οι μόδες έρχονται και παρέρχονται (όπως και το Cry It Out, το οποίο θεωρώ απαράδεκτο!!!) και οπωσδήποτε καλό είναι να αποφεύγουμε τα άκρα... Μέτρον άριστον!
Καλά, το cry it out το θεωρώ εντελώς διεστραμμένο! Απορώ ποιος κομπογιαννίτης το επινόησε! Οκ, το a.p. ίσως είναι λίγο over the top.. Αλλά το άλλο είναι δράμα.. Τι να πεις μόδες της εποχής!
Μην αμφισβητείς τις μεθόδους σου επειδή είσαι μπουχτισμένη. Ούτε να αισθάνεσαι τύψεις γι’ αυτό. Άνθρωπος είσαι. Το μωρό σου περνάει μια φάση πιστεύω. Δεν νομίζω ότι το «πρόβλημά» του οφείλεται στο attachment parenting που εφάρμοσες, αλλά στην κλασική φάση που περνάνε πολλά μωρά σε κάποια φάση της βρεφικής ζωής τους με έντονο άγχος αποχωρισμού και έντονη προσκόλληση στη μητέρα τους! Είναι μια φάση και θα περάσει. Κάνε υπομονή και μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Επίσης νομίζω ότι δεν σε βοηθάει να συγκρίνεις τα δυο παιδιά σου μεταξύ τους γιατί σίγουρα θα βρεις διαφορές. Δεν είναι όλα τα παιδάκια ίδια. Anyway, είμαι βέβαιη ότι το παιδάκι δεν είναι κακομαθημένο. Απλώς περνάει μια φάση..