Παιδιά τυχερά… με παππού και γιαγιά!

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2004 και παντρευτήκαμε το 2009. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου «ξεκαθάρισε» όταν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε γάμο ήταν οι απόψεις του για τα πεθερικά και τα σόγια. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι εκείνος έχει χάσει και τους δύο γονείς του και ότι είναι μοναχοπαίδι, αλλά αυτό που εξέφρασε ήταν ότι δεν θέλει πολλά πολλά, γιατί ονειρεύεται να κάνει μια όμορφη οικογένεια και όχι μια «τυπική ελληνική» που πιθανόν να καταλήξει… σε διαζύγιο.

Θέλοντας να προστατεύσουμε αυτό που δημιουργούσαμε, αποφασίσαμε (οκ, εκείνος αποφάσισε και εγώ ακολούθησα) πως θα έχουμε τις απαραίτητες σχέσεις και συναναστροφές με τους δικούς μου, βάζοντας όρια και κρατώντας ισορροπίες. Αποφασίσαμε πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μόνοι μας και δε θα ζητήσουμε ποτέ βοήθεια, μιας και έτσι θα εξασφαλίζαμε πραγματική ανεξαρτησία. Γιατί από αυτά που έχουμε ακούσει και που προσωπικά έχω διαβάσει και εδώ στο eimaimama, αλλά και αλλού, οι πολύ «νιανιά» σχέσεις μόνο προβλήματα φέρνουν. Αν βάλεις τα πεθερικά ή άλλους μέσα στο σπίτι, τους δίνεις λόγο στη ζωή σου. Κι αν δέχεσαι οικονομική ή άλλη βοήθεια, τότε επίσης κινδυνεύεις να τους έχεις συμβουλάτορες που ορίζουν την κάθε σου κίνηση. 

Δεν ξέρω αν πράξαμε σωστά ή λάθος, απλά λέω ότι αυτό το δρόμο ακολουθήσαμε εμείς. 

Και εξακολουθώ να πιστεύω πως με αυτή την επιλογή ένα ζευγάρι εξασφαλίζει πολύ θετικά πράγματα και προλαμβάνει καταστάσεις. Δεν μπορώ όμως να μην εξετάσω τις σχέσεις με τους γονείς… όταν αυτοί γίνονται παππούδες και γιαγιάδες. Όταν δηλαδή έρχονται στην οικογένεια παιδιά, τα εγγόνια τους. 

Πρόλαβα να ζήσω με τη γιαγιά μου μέχρι τα 11. Είμαι 34 και ακόμα δεν μπορώ να την ξεχάσω. Θυμάμαι το πρόσωπό της, τις εκφράσεις, τη μυρωδιά της. Θυμάμαι το μαύρο δερμάτινο πορτοφόλι με τα ψιλά για την εκκλησία, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο άφηνε τα κλειδιά να πέσουν σιγά σιγά στην τσέπη της όταν έμπαινε στο σπίτι, προκειμένου να μην ενοχλήσει.. Θυμάμαι τα πάντα, μου λείπει πολύ και ξέρω πως αν την είχα, θα ήταν ο άνθρωπος που θα ήξερε όλες μου τις σκέψεις. Γιατί η γιαγιά μου ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Και ο πιο ήρεμος. Και ο πιο υπομονετικός. Πέρασε απίστευτους πόνους για τους οποίους άργησε πολύ να μας μιλήσει. Όταν πια παραδέχτηκε πόσο υποφέρει, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από εκείνη. Είχε μάθει να υπομένει για «να μη γίνει βάρος!». 

Δεν ξέρω να απαντήσω αν τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή αν πρέπει να τα φυλάει γυναίκα ή να πηγαίνουν νωρίς στον παιδικό σταθμό. Ξέρω όμως ότι τα παιδιά έχουν να πάρουν πολλά από μια γιαγιά και έναν παππού (όταν αυτοί έχουν μεν στραβά, αλλά είναι τουλάχιστον ισορροπημένοι). Σίγουρα τη διαπαιδαγώγηση πρέπει να έχουν οι γονείς. Τα όρια πρέπει να τα βάζουν εκείνοι. Ο παππούς και η γιαγιά δεν έχουν αυτό το ρόλο. Ο παππούς και η γιαγιά είναι λογικό να «κακομαθαίνουν». Ο παππούς και η γιαγιά δεν τρέχουν στους δικούς μας ρυθμούς. Έχουν μια ηρεμία και μια γαλήνη που βοηθά πολύ τα παιδιά. Δεν πειράζει αν δεν κρατήσουν τα σωστά γεύματα και δώσουν λίγα μπισκότα πριν το φαγητό, ούτε αν δεν τηρήσουν το «μισή ώρα τηλεόραση»… γιατί ο παππούς και η γιαγιά θα πουν τις πιο όμορφες ιστορίες, θα αγκαλιάσουν ζεστά, θα ακούσουν με υπομονή και θα γελάσουν με τα πιο «άχαρα» παιδικά αστεία. Ο παππούς και η γιαγιά θα ξαναγίνουν παιδιά για τα εγγόνια τους κι αυτό είναι αξία ανεκτίμητη!

μαμά Ματίνα

—

Η Ματίνα Γώγου-Καρύδα είναι μαμά δυο κοριτσιών

και ασχολείται και με το… διαδικτιακό της παιδάκι gamoi.com,

το πιο χρήσιμο πόρταλ για εσάς που ετοιμάζετε γάμο ή βάπτιση!