Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2004 και παντρευτήκαμε το 2009. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου «ξεκαθάρισε» όταν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε γάμο ήταν οι απόψεις του για τα πεθερικά και τα σόγια. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι εκείνος έχει χάσει και τους δύο γονείς του και ότι είναι μοναχοπαίδι, αλλά αυτό που εξέφρασε ήταν ότι δεν θέλει πολλά πολλά, γιατί ονειρεύεται να κάνει μια όμορφη οικογένεια και όχι μια «τυπική ελληνική» που πιθανόν να καταλήξει… σε διαζύγιο.
Θέλοντας να προστατεύσουμε αυτό που δημιουργούσαμε, αποφασίσαμε (οκ, εκείνος αποφάσισε και εγώ ακολούθησα) πως θα έχουμε τις απαραίτητες σχέσεις και συναναστροφές με τους δικούς μου, βάζοντας όρια και κρατώντας ισορροπίες. Αποφασίσαμε πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μόνοι μας και δε θα ζητήσουμε ποτέ βοήθεια, μιας και έτσι θα εξασφαλίζαμε πραγματική ανεξαρτησία. Γιατί από αυτά που έχουμε ακούσει και που προσωπικά έχω διαβάσει και εδώ στο eimaimama, αλλά και αλλού, οι πολύ «νιανιά» σχέσεις μόνο προβλήματα φέρνουν. Αν βάλεις τα πεθερικά ή άλλους μέσα στο σπίτι, τους δίνεις λόγο στη ζωή σου. Κι αν δέχεσαι οικονομική ή άλλη βοήθεια, τότε επίσης κινδυνεύεις να τους έχεις συμβουλάτορες που ορίζουν την κάθε σου κίνηση.
Δεν ξέρω αν πράξαμε σωστά ή λάθος, απλά λέω ότι αυτό το δρόμο ακολουθήσαμε εμείς.
Και εξακολουθώ να πιστεύω πως με αυτή την επιλογή ένα ζευγάρι εξασφαλίζει πολύ θετικά πράγματα και προλαμβάνει καταστάσεις. Δεν μπορώ όμως να μην εξετάσω τις σχέσεις με τους γονείς… όταν αυτοί γίνονται παππούδες και γιαγιάδες. Όταν δηλαδή έρχονται στην οικογένεια παιδιά, τα εγγόνια τους.
Πρόλαβα να ζήσω με τη γιαγιά μου μέχρι τα 11. Είμαι 34 και ακόμα δεν μπορώ να την ξεχάσω. Θυμάμαι το πρόσωπό της, τις εκφράσεις, τη μυρωδιά της. Θυμάμαι το μαύρο δερμάτινο πορτοφόλι με τα ψιλά για την εκκλησία, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο άφηνε τα κλειδιά να πέσουν σιγά σιγά στην τσέπη της όταν έμπαινε στο σπίτι, προκειμένου να μην ενοχλήσει.. Θυμάμαι τα πάντα, μου λείπει πολύ και ξέρω πως αν την είχα, θα ήταν ο άνθρωπος που θα ήξερε όλες μου τις σκέψεις. Γιατί η γιαγιά μου ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Και ο πιο ήρεμος. Και ο πιο υπομονετικός. Πέρασε απίστευτους πόνους για τους οποίους άργησε πολύ να μας μιλήσει. Όταν πια παραδέχτηκε πόσο υποφέρει, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από εκείνη. Είχε μάθει να υπομένει για «να μη γίνει βάρος!».
Δεν ξέρω να απαντήσω αν τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή αν πρέπει να τα φυλάει γυναίκα ή να πηγαίνουν νωρίς στον παιδικό σταθμό. Ξέρω όμως ότι τα παιδιά έχουν να πάρουν πολλά από μια γιαγιά και έναν παππού (όταν αυτοί έχουν μεν στραβά, αλλά είναι τουλάχιστον ισορροπημένοι). Σίγουρα τη διαπαιδαγώγηση πρέπει να έχουν οι γονείς. Τα όρια πρέπει να τα βάζουν εκείνοι. Ο παππούς και η γιαγιά δεν έχουν αυτό το ρόλο. Ο παππούς και η γιαγιά είναι λογικό να «κακομαθαίνουν». Ο παππούς και η γιαγιά δεν τρέχουν στους δικούς μας ρυθμούς. Έχουν μια ηρεμία και μια γαλήνη που βοηθά πολύ τα παιδιά. Δεν πειράζει αν δεν κρατήσουν τα σωστά γεύματα και δώσουν λίγα μπισκότα πριν το φαγητό, ούτε αν δεν τηρήσουν το «μισή ώρα τηλεόραση»… γιατί ο παππούς και η γιαγιά θα πουν τις πιο όμορφες ιστορίες, θα αγκαλιάσουν ζεστά, θα ακούσουν με υπομονή και θα γελάσουν με τα πιο «άχαρα» παιδικά αστεία. Ο παππούς και η γιαγιά θα ξαναγίνουν παιδιά για τα εγγόνια τους κι αυτό είναι αξία ανεκτίμητη!
μαμά Ματίνα
—
Η Ματίνα Γώγου-Καρύδα είναι μαμά δυο κοριτσιών
και ασχολείται και με το… διαδικτιακό της παιδάκι gamoi.com,
το πιο χρήσιμο πόρταλ για εσάς που ετοιμάζετε γάμο ή βάπτιση!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Δυστυχώς οι παππουδογιαγιαδες δεν είναι όπως ήταν οι δικοί μου τουλάχιστον.. Εγώ τους έχω κάθε μέρα λόγω του ότι μένουν δίπλα και φυσικό είναι να έχουν επιρροή στο παιδί μας. Είναι υπερπροστατευτικοι και αυτό δεν είναι καλό γιατί το παιδί πλέον φοβάται πολύ πολλά πράγματα.. Δεν θέλει να παίζει με άλλα παιδάκια θέλει με μεγάλους. Δεν το αφήνουν σε χλωρο κλαρι. Περπατάει και πάνε από πίσω και την κρατάνε για να μην πέσει. Όσες φορές και να το πω ότι δεν είναι καλό αυτό για το παιδί τόσες με γράφουν.. Δεν λέω να τους έχουμε μακριά αλλά και το κάθε μέρα δεν είναι καλό..
Συμφωνώ με την Τουλα σε όλα!Τα δικά μου έχουν όχι μονο τους παππούδες αλλά και τους προ παππούδες και είναι πολύ τυχερά γιατί ο καθένας τους μαθαινει διαφορετικά πραγματα και βλέπω οτι περνάνε πολύ ωραια.!
ΜΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΟΓΙΑΓΙΑΔΕΣ......!!!!!!!!ΔΗΛΑΔΗ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΞΩ ΑΠ΄ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ ΑΠ'ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠ'ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΤΟΝ "ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΑΣ??????" Η΄ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ?????ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΝΕΙΣ...?????ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ ΠΑΡΑΛΟΓΟ.ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ....ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ...ΕΠΙΣΗΣ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΠΟΝΑΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ, ΠΑΡΑ ΕΜΕΝΑ.....ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΜΕ ΛΙΓΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...!!!!!ΑΦΗΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΝ ΑΓΑΠΗ,ΑΓΚΑΛΙΕΣ, ΧΑΔΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.....ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ ΓΙ'ΑΥΤΑ...!!!!!!