Τα δικά μου… δικά μου!
Το έχω ξαναπεί πως αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα με δυο παιδιά. Βασικά και τη μητρότητα αλλιώς την περίμενα, αλλά αλλιώς μου βγήκε. Προς το καλύτερο.
Η ζωή με δυο παιδιά λοιπόν είναι πολύ συναρπαστική! Όλα είναι διπλά, τόσο η αγάπη, όσο και η κούραση. Όμως ειλικρινά περίμενα να είναι πιο κουραστικά τα πράγματα. Περιμένω βέβαια να μεγαλώσει λίγο ακόμα ο μικρός να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά ακόμα και τώρα που για την ηλικία του είναι ομολογουμένως πολύ… παιδί (με αυτόν ειλικρινά δεν κατάλαβα φάση μωρό!) φαίνεται πως ακόμα και τα δύσκολα είναι αρκετά εύκολα ελεγχόμενα.
Το μοναδικό βασικό μας θέμα είναι το ότι η Αθηνά δεν θέλει να μοιραστεί μαζί του τα αγαπημένα της πράγματα. Αυτά είναι όσα είναι Hello Kitty και όσα ειναι ροζ. Ενώ παίζουν μαζί όλη μέρα, έχει κωδικοποιήσει όλα της τα παιχνίδια με «του επιτρέπω» και «δεν υπάρχει περίπτωση». Και δώστου να τραβάει ο ένας από τη μια και η άλλη από την άλλη, να πέφτουν τσιρίδες και καμιά φορά κανένα κροκοδείλιο δάκρυ. Ευτυχώς δεν πέφτουν -ακόμα- σφαλιάρες και τράβηγμα μαλλιών.
Παράπονο δεν έχω βέβαια, πάντα θα βρει κάτι να του δώσει στη θέση αυτού που δεν τον αφήνει να κρατήσει (συνήθως είναι η απόλυτη χαζομάρα και ο Αρχέλαος δεν είναι δα και κουτός, δεν συμβιβάζεται εύκολα). Άλλο ένα «ευτυχώς»: ξέρει πια και δεν του δίνει μικρά πραγματάκια που μπορεί να τα βάλει στο στόμα και να πνιγεί.
Την βλέπεις όμως καμιά φορά, όταν την πιάνω με το καλό, πώς το δίνει το αγαπημένο της πραγματάκι, ακόμα και αν είναι Kitty. Το δίνει με χαμόγελο και ας βλέπω εγώ το μάτι ραντάρ πώς πάει, προσέχοντας μην τυχόν και φύγει έστω και μια τρίχα από την Κitty της.
Σε μία τέτοια στιγμή τους πέτυχα και σήμερα με τον κινητο-φωτογραφικό μου φακό: μέσα στη φουσκωτή πισίνα της Hello Kitty (ευχαριστούμε Ελπίδα για το δώρο!!), η Αθηνά δεν αφήνει τον Αρχέλαο να πάρει την μπάλα. Και κάπως έτσι είδα για πρώτη φορά το προσωπάκι του τόσο παραπονιάρικο, σαν να λέει «Δεν μου φτάνει που με έχουν φλομώσει στην Kitty και τα ροζ, δεν μου τα δίνουν κιόλας!»
Υπομονή, γιε μου! Θα έρθει η μέρα που θα της κρύβεις όλα σου τα αυτοκινητάκια. Γιατί θα τα θέλει η ζηλιαρογατούλα αδερφή σου, δεν θα τα θέλει;
ολιβια καλημερα, σχετιεκα με το δικα μου-δικα σου...οκ...θελει και αυτος τα δικα του πραγματα και μονο ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΑΚΙ,πως θα το κανουμε!!!.............και οσο για την Αθηνούλα μια χαρα τα μοιραζεται το κοριτσι σου, απλα καποια πραγματα της τα θελει μονο δικα της και σαν ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!!! μια χαρα την βρισκω, δεν ειναι παιδι που ειναι ατσαλη και δεν προσεχει τα ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ!! .................................... και κατι ασχετο αλλα δεν ηξερα που να το αναφερω ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ¨ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ"!! ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΛΟ Σ/Κ
και μεις ετσι ειμαστε....τα δικα της δικα της και τα δικα του ΔΙΚΑ ΤΗΣ!!! βεβαια υπαρχουν μερες και ωρες που παιζουν μαζι, ακομα και με ενα κομματι χαρτι...και αλλες που ουτε σκουπιδακι δεν τον αφηνει να πιασει...με τισ φιλες της ομως...ΟΛΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ!!!!!!γιατι ξερει πως οι φιλες της θα φυγουν, ενω ο μικρος θα ειναι εκει παρων....ερχεται η ωρα της γιατι ο δικος μας αρχισει να περπαταει....
ΖΥΓΑΚΙ!!!!!!!!!!!!γιαυτο και θα χαμογελαει παντα..και θα σου κανει και κατι παραπονα βεβαια που θα ματωνει η ψυχη σου..ο γιος μου ειναι ζυγακι..η κορουλα 8 μηνων ειναι σκορπινα και δεν ξερω τι γινετε μαυτο!!!!!!!!!!υγεια πανω απολα σε ολα τα παιδακια!!!και χαμογελα!!!!
Μουτρωμένος είναι ακόμα πιο γλυκούλης νομίζω!
Ώχουτο μωρέ το αγοράκι...
οχι μωρε μωρε....λιγο μωρε να παιξει...
:) den xero ti tha sou po se deka hronia Olivia mou,alla kalitera etsi na min ta mirazete ola tis ta pehnidia,(ohi mono me ton adelfo tis oute me alla me ta alla pedakia, ola theloun metro kai i kalosini:).kai na min ehi tipsis astous siga siga tha vroune lisi an ohi.(isos (HMM) tin agapi sou ston arhelao tin megali:)) na in dihnis otan lipi i athina? dokimaseto an thes kai pes mas.
Σαν να βλεπω τον μπεμπη μου 10 μηνων με τον αδερφο του 3χρονων.... Τελικα οσο κι αν προσπαθεις μιαζηλεια θατην βγαλουν...ουφ... καμια φορα στενοχωριεμαι μηπως κανω κατι λαθος αλλα ειναι φυσιολογικο...
Καλησπέρα!Θα ηθελα να εκφρασω την γνωμη μου...με διαθεση απολυτα φιλικη! Αναρωτιεμαι, αν ειναι απαραιτητο πάντα για το μεγαλυτερο αδερφακι να θελει να μοιραζεται. Συχνα, οι γονεις εκφράζουν ενα αγχος, μια αγωνια... για την σχεση που θα αναπτυχθει μεταξυ των αδερφων. Η προσδοκια αυτη συχνα μπορει να αποτελεσει τροχοπεδη οσο και αν θελουμε να διευκολυνουμε την αναπτυξη μιας στενης και αγαπησιαρικης σχεσης!!! Ειναι απολυτα κατανοητο και επιθυμητο να μας αρεσει η ιδεα μιας στενης αδερφικης σχεσης. Ομως, χρειαζεται η δικη μας επιθυμια και προσδοκια να ειναι ναι μεν διευκολυντικη κ ενισχυτικη, εχοντας ομως επιγνωση οτι αλλα εξισου πολυ σημαντικα πράγματα θα καθορισουν τελικα την αδερφικη σχεση. Μια επισημανση κανω και τιποτα περισσοτερο. Το σχολιο μου δεν φερει καμια κριτικη διαθεση...Απλα, επισημανω μια επιπλεον ματια ... Η αδερφικη σχεση ειναι δυσκολη και ευκολη οπως καθε σχεση...Ειναι μια σχεση που αναπτυσσεται με το χρονο και περναει πολλες διακυμανσεις...Χρειαζεται να δειξουμε εμπιστοσυνη σε αυτο που χτιζουμε με το καθε παιδι ξεχωριστα ως γονεις και εν συνεχεια αυτο θα παρει το δρομο, για να "κλειδωσει" τη αδερφικη σχεση. Κατα την γνωμη μου, ειναι πολυ υγιες οταν ενα αδερφακι δεν θελει να μοιραστει κατι πολυ αγαπημενο και δικεδικει να το κρατησει για το ιδιο. Αντιστοιχα, υγιες μπορει να ηταν και το αναποδο. Θελω να πω δεν υπαρχει κανενα λογος να προσπαθουμε να "αλλαξουμε" μια τετοια συμπεριφορα! Χρειαζεται αποδοχη και καταονηση. Το πιο σημαντικο ειναι να ειμαστε σε επαγρυπνηση που βρισκομαστε εμεις (εννοω εσωτερικα) σε σχεση με την αδερφικη σχεση,ποιες ειναι οι δικες μας αναγκες και γενικα να ειμαστε σε επαφη με το "κεντρο" μας. Η αδερφικη σχεση θελει και αυτη το χρονο της και οι γονεις ειναι εκει να διευκολυνουν χωρις οι δικες του προσδοκιες να καθοριζουν το τι τελικα θα επιλεξει η καθε υπαρξη να πραξει...
Συμφωνω με αυτα που γραφεις. Δυσκολο να εισαι παντα σε αυτη την φαση,αλλα καλο ειναι να ειναι ο στοχος μας αυτο, να κραταμε τις ισορροπιες. Ολιβ θα ερθει η ωρα που θα μοιραζονται,οταν θα παιζουν μαζι,οταν δεν θα ειναι με τα φιλαρακια τους αλλα τα δυο τους,εκει θα παιξουν πολυ μαζι,θα μοιραστουν γιατι θα εχουν αναγκη ο ενας την συντροφια του αλλου και θα μαθουν ετσι να συμβιβαζονται. Ασε που μολις γινει νηπιο κ ο μικρος και αποκτησει την...κολεξιον παιχνιδιων του κι αυτος ολο και κατι θα γυαλισει στην Αθηνα και θα αρχισουν οι ανταλλαγες "να σου δωσω τις πολυ ποκετ μου?Θα με αφησεις να παιξω με τον Μακουην?" (βγαλμενο απο την ζωη χεχε )
Καρδιά μου...Φατσουλίνι μου πεντάμορφο.... Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον Αρχέλαο να ΜΗΝ χαμογελάει!!!! Αλλά ακόμα και γκρινιάρης-δικαιολογημένα- είναι ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ!!!!!!!!!!!♥♥♥