Είναι το στενό αυτό διαδρομάκι στο οποίο εγκλωβίζεσαι όταν το παιδί σου δεν είναι καλά. Μπροστά σου έχεις δύο πόρτες, μία από τη μια και μία από την άλλη πλευρά. Προσπαθείς να μαντέψεις ποια πόρτα θα ανοίξει για εσένα: αυτή των χαρμόσυνων ή αυτή των τραγικων μαντάτων.
Εκείνη την ώρα, είσαι εντελώς μόνος στο στενό αυτό διαδρομάκι. Οι τοίχοι του είναι διάφανοι και κανονικά μπορείς να δεις όλα όσα γίνονται γύρω σου, μα μόνο όταν πια ανοίξει μία από τις πόρτες, μπορείς να θυμηθείς τι στο καλό γινόταν όσο εσύ ήσουν εκεί. Θυμάσαι ανθρώπους να σε κοιτάζουν με συμπόνοια, άλλους να αγκαλιάζουν σφιχτά το παιδί τους και άλλους να είναι σκεπτικοί.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι εσύ ως μάνα το είχες δει φευγαλέα το σκηνικό να τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια σου καιρό πριν. Κάτι σε άγχωνε και σε τσίτωνε, όμως το απέδιδες στα παιχνίδια του μητρικού μυαλού, αυτού του υπεραγχωμένου.
Η στιγμή που τελικά κρατάς πια το σπλάχνο σου στην αγκαλιά σου -τα χέρια του σφιχτά γύρω από το λαιμό σου, τα φιλιά του ζουμερά πάνω στα μάγουλά σου- είναι μια νέα λύτρωση.
Όταν έχεις παιδιά, όλα τα δεδομένα αλλάζουν. Ναι, τη βάζω τη ζωή τους πάνω από τη δική μου.
Το μισώ το στενό αυτό διαδρομάκι της μοναξιάς και του φόβου. Μισώ τη σκέψη του να ανοίξει η λάθος πόρτα.
Θα ήταν υπέροχο να ήταν στο χέρι του καθενός μας να αποφύγει να το ζήσει. Μα δεν είναι… Μέρα νύχτα οι όροφοι γεμάτοι με τα βλαστάρια κάποιων. Όλοι λίγο πολύ με το ίδιο άγχος, τον ίδιο φόβο.
Περιστέρια πετούν γύρω από τα μπαλκόνια. Η φτερωτή ελπίδα. Η ελπίδα σε κρατά στα πόδια σου σε εκείνο το διαδρομάκι. Ταΐζεις τα περιστέρια και τα ευχαριστείς που σου στέλνουν το καλό του σημάδι.
Τα χεράκια σφιχτά στο λαιμό σου. Πάει, πέρασε και αυτό.
Υ.Γ. Χίλια ευχαριστώ στο προσωπικό του νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία». Είναι απίστευτη η προσφορά τους, ειδικά σε τέτοιους καιρούς δύσκολους που ακόμα και η υγεία των παιδιών μπαίνει σε δεύτερη μοίρα… Να ‘στε όλοι καλά!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Αχ βρε κορίτσια μακάρι να μην πονέσει κανένα παιδάκι και να έχουν όλα τα παιδάκια υγεία. Πονάει η καρδιά μου, με την σκέψη και μόνο ότι θα συμβεί κάτι στο παιδάκι μου τρελαίνομαι. Εύχομαι να είναι όλα περαστικά!!!
ολα περαστικα κ αγυριστα να ειναι κουραγιο μανα κουραγιο!
Αυτο το στενό διαδρομακι το περάσαμε και εμεις με τον μικρό μου Αγγελακο, ηταν τεσσάρων μηνών οταν τον χειρουργησαμε στο Αγία Σοφια για κρανιοσυνοστεωση. Την ώρα του χειρουργιου το μόνο που ήθελα ηταν να περάσουν οι δυο ώρες και να πάρω το μωρο μου αγκαλια. Την Τρίτη που μας πέρασε είμασταν στο νοσοκομείο για επανέλεγχο, σφιχτηκε η καρδιά μου οταν μπήκα, ήθελα να φύγω, γιατί το αγγελουδι μου πονέσε εκει μέσα!!! Αντί να ειναι στο σπιτάκι του με του με τον αδερφουλη του ηταν με όρους, παυσιπονα και αντιβιωσεις. Ηταν για το καλό του όμως. Ηταν μια περιπέτεια που περάσαμε και δε θα την ξεχάσω ποτε, το σημάδι της τομης στο κεφάλι μου τη θυμίζει κάθε φορα που χαιδευω το αγγελουδι μου. Και εγω με τη σειρά μου θέλω να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στο προσωπικό του νοσοκομείου και φυσικά στο γιατρό μας που με τον τροπο του με έκανε να του εμπιστευτω τον Άγγελο μου!!!
Μακάρι τα βάσανα των παιδιών να κρατούν τόοοοσο λίγο! Υγ. Στη Θεσσαλονίκη πότε θα χτιστεί το νοσοκομείο παίδων, οεοε?????????
Μέσα από τη καρδιά μου χίλια περαστικά στο κοριτσάκι σας και σε όλα τα παιδάκια γρήγορα να γυρίσουν υγιέστατα σπίτι τους!
Να ρωτησω κατι?? που πηγαν καποια σχολια?? πως εξαφανιστηκαν και γιατι???? αυτα που ειχα γραψει που ειναι ??? Δεν καταλαβαινω:-(((