Δημόσιος θηλασμός χωρίς ταμπού

Η Hollie McNish είναι μία μαμά από την Αγγλία, η οποία ασχολείται με την ελεύθερη ποίηση και έχει λάβει πολλές διακρίσεις.

Παρακάτω εξηγεί τους λόγους που την ώθησαν να δημιουργήσει το ποίημά της με τίτλο Embarassed (Σε αμηχανία).

Έγραψα αυτό το ποίημα σε μια δημόσια τουαλέτα λίγο αφότου το 6 μηνών μωρό μου αποκοιμήθηκε. Ήμουν μόνη στην πόλη και την πρώτη φορά που τη θήλασα κάποιος μου συνέστησε να μείνω σπίτι. Τα μωρά χρειάζεται να θηλάζουν κάθε 2-3 ώρες. Μου είναι αδύνατο να τρέξω σπίτι. Είναι χαζό το επιχείρημα άλλωστε. Αλλά ένιωσα αμήχανα και για 6 μήνες την πήγαινα στις τουαλέτες όπου ήμουν μόνη χωρίς την υποστήριξη του φίλου μου, των φίλων μου ή της μαμάς μου. Το μισώ αυτό που έκανα αλλά ήμουν αγχωμένη, κουρασμένη και ένιωθα περίεργα. Και τώρα το βρίσκω περίεργο που στην τηλεόραση και στα μέσα ποτέ δεν παρουσιάζεται ο θηλασμός, σε σαπουνόπερες και καρτούν, οπουδήποτε. Εμείς και η Αμερική είμαστε τόσο τρομαγμένοι. Είναι παράξενο. Βρίσκω την κουλτούρα μας ολοένα και πιο παράξενη, όταν οι άνθρωποι πασχίζουν να βρουν χρήματα. Κοστίζει στους γονείς πολλά λεφτά να πληρώσουν για κάτι που οι περισσότερες από μας μπορούν να το βρουν δωρεάν, αυτές που είμαστε τυχερές και το σώμα μας μπορεί να το παράγει. Έχω αρκετές φίλες που παραπονιούνται πως δεν έχουν λεφτά μα σταματούν να θηλάζουν γιατί αισθάνονται αμήχανα, και αγοράζουν φόρμουλα. Γιατί να πληρώνουμε δισεκατομμυριούχες εταιρίες για κάτι που τα σώματά μας παράγουν ΔΩΡΕΑΝ. Είναι πιστεύω πραγματικά καλό μάρκετινγκ που αισθανόμαστε τόσο άσχημα για αυτό που κάνουμε. Και με θλίβει πιο πολύ κάθε μέρα. Σε λίγο θα αγοράζουμε ιδρώτα από τα σουπερμάρκετ και θα τον τρίβουμε στο δέρμα μας και θα δίνουμε λεφτά να πάρουμε ηλεκτρονικά βιβλία για να διαβάζουμε στα παιδιά μας το βράδυ παραμύθια. Μα για στάσου…

–

Το ποίημα (που στα Αγγλικά έχει ρίμα):

Αρχικά
νόμιζα πως ήταν εντάξει
μπορούσα να καταλάβω τους λόγους
Έλεγαν «Μπορεί να βλέπουν μικρά παιδιά ή να αισθάνεται άβολα ένας άντρας»
αυτό το μικρό κομμάτι σάρκας που δεν περίμεναν να δουν
έτσι κι εγώ ακροβατώντας νευρικά παρέμεινα διακριτική.

Έξι μήνες ζωής και γω καθόμουν σε καπάκια τουαλέτας,
όσο η μικρή ρουφούσε το γάλα της, τα ρουθούνια της να μυρίζουν κάτουρα
Να προσπαθώ να μη χτυπήσω το κεφαλάκι της σε ρολά τουαλέτας.

Αναρωτιέμαι αν το να την ταΐζω σε δημόσιες τουαλέτες την προσβάλει
Γιατί κουράστηκα να είμαι διακριτική και να είμαι «ευγενική» μιας και οι πρώτες γουλιές του μωρού μου είναι βουτηγμένες στα σκατά,

Πέρασα τους πρώτους μήνες της όμορφης ζωής της να τη θηλάζω
και να είμαι αγχωμένη και να νιώθω άβολα και να θέλω να κάνω το σωστό.

Καθόμουν περιτριγυρισμένη από την οικογένειά μου μέχρι που βγήκα από το σπίτι
Μου πήρε οκτώ μήνς για να βρω την αυτοπεποίθηση να πάω στην πόλη
Και πλέον τα σχόλια γύρω μου με κόβουν σα μαχαίρι
Καθώς μπαίνω στις τουαλέτες κι αισθάνομαι χάλια.
Γιατί της δίνω γάλα που δεν είναι σε μπουκάλι
Πιστεύοντας πως θα σβήσει η εξαρτημένη γενιά της λευκής σκόνης
Βλέπω να προσπαθούν να την πουλήσουν σε όλη τη γη
και το γυναικείο στήθος να έχει απαγορευτεί. Εκτός κι αν τα έχει πετάξει κάποια έξω για να τα δείχνει.

Κι όσο πιο συχνά βγαίνω, τόσο λιγότερο το αντέχω αυτό,
Πάω στην πόλη και νιώθω περιτριγυρισμένη από ληστές
Γιατί σ’ αυτή τη χώρα που γεμάτη διαφημίσεις με «βυζιά»
όπως και τα οικογενειακά περιοδικά στα περίπτερα
και τα πάνω ράφια στα WHSmith με τα ανδρικά περιοδικά – γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι’ αυτούς λοιπόν;

Σ’ αυτή τη χώρα που γεμάτη διαφημίσεις με «βυζιά»
όπως και τα οικογενειακά περιοδικά στα περίπτερα
και τα πάνω ράφια στα WHSmith με τα ανδρικά περιοδικά, εγώ ντρέπομαι
μήπως και προσβάλω κάποιον δείχνοντας λίγη σάρκα.
Και δεν προσπαθώ να το δείχνω τριγύρω, δεν θέλω να κάνω σόου
Αλλά όταν μου λένε πως θα ήταν καλύτερο να έμενα σπίτι
Και μια άλλη φίλη μου την πέταξαν έξω από το λεωφορείο
Και μια άλλη γυναίκα της είπαν να φύγει από την παμπ
Ακόμη και η γιαγιά μου είπε πως ίσως «προκαλούσα».
Είμαι σίγουρη πως οι κατασκευαστές γάλακτος λατρεύουν αυτή τη φασαρία
Όλες τις βρισιές και την ανησυχία και τα βλέματα αηδίας
Που οδήγησαν άλλη μία μητέρα να στραφεί από τις ρώγες στη σκόνη
Ντροπιασμένη και αμήχανη από τα σχόλια γύρω της
και της κρατώ το κεφάλι ψηλά και βάζω το χέρι μου γύρω της και ρουφάει από το ίδιο υγρό που έφτιαξαν όλοι οι θεοί του κόσμου, νομίζω

Για όνομα του Θεού, ο Ιησούς το ήπιε
Το ίδιο κι ο Σιντάρτα, ο Μωάμεθ και ο Μωυσής και οι πατέρες τους
Ο Γκάνες και η Σίβα και η Μπρίγκιντ και ο Βούδας και είμαι σίγουρη πως δεν θήλαζαν μυρίζοντας κάτουρο καθώς οι μητέρες τους κάθονταν ντροπιασμένες επάνω στα κρύα καπάκια της τουαλέτας

Σε μια χώρα γεμάτη διαφημίσεις με «βυζιά»
Σε μια χώρα με βαθιά ντεκολτέ, μπούστα και σάρκα
Σε μια χώρα με πάνινες τσάντες και κάδους ανακύκλωσης εγώ προσπαθώ απεγνωσμένα να τα καταλάβω όλα αυτά,

Κρατάω το κεφάλι της
Δεν μπορώ να καταλάβω

Τον θυμό προς το μέρος μας και όχι προς τους ήχους
των φορτηγών που ξεφορτώνουν γάλα σε φόρμουλα
σε χώρες όπου το νερό τρέχει γεμάτο ακαθαρσίες
Σε πόλεις όπου το στήθος είναι μια όαση ζωής
που έχει στερέψει γιατί υπάρχουν προσφορές δύο σε ένα, γιατί δελεάζονται από φίρμες και λογότυπα και χρυσά πρότυπα
που ισχυρίζονται πως «το μητρικό γάλα είναι πιο υγιεινό σε μορφή λευκής σκόνης»
συσκευασμένο και επώνυμο, να έχει τιμή μιας και τίποτα δεν είναι δωρεάν σ’ αυτή τη ζωή που κινείται απ’ το χρήμα.

Το οποίο είναι μια χαρά
αν το χρειάζεσαι ή αν προτιμάς και έχεις τα χρήματα να αγοράσεις μπιμπερό, σε χώρες που το νερό είναι καθαρό και τα βακτήρια σκοτώνονται μόλις βράσεις το νερό,
αλλά σε πόλεις που πνίγονται στη ρύπανση και την αποχέτευση
τα μωρά που τρέφονται με μπιμπερό πεθαίνουν και αυτοί το γνωρίζουν

Σε οικογένειες που τα κέρματα είναι όσο γλυκά είναι τα ζαχαρωτά
πληρώνουμε πια για το ένα πράγμα που ήταν πάντοτε δωρεάν.
Σε χωριά χωρίς νοσοκομειακά κρεβάτια
τα μωρά πεθαίνουν και δε σταματούν να λένε πως το μητρικό γάλα θα τελειώσει

Έτσι, δε θα κάθομαι άλλο σ’ αυτά τα κρύα καπάκια τουαλέτας
Όσο αμήχανα κι αν αισθάνομαι καθώς θηλάζει
Γιατί σ’ αυτή τη χώρα γεμάτη διαφημίσεις με «βυζιά»
Νομίζω πως θα πρέπει να το συνηθίσω αυτό.