Ευχαριστώ την μαμά μου για τα λάθη που έκανε
Είμαι κι εγώ μια πολύ νέα μανούλα. Πιστεύω πως όλες μας έχουμε αναρωτηθεί αν είμαστε σωστές μάνουλες και τι θα πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε καλές μάνες… Δύσκολη αποστολή αλλά αξίζει.
Προσπαθώ να θυμηθώ πως με μεγάλωσε η δικιά μου μαμά, αλλά οι στιγμές που αφιέρωνε μαζί μου ήταν ελάχιστες, οπότε οι αναμνήσεις λίγες έως ανύπαρκτες. Σαν να μεγάλωσα μόνη μου στον «αυτόματο πιλότο». Δεν την θυμάμαι να παίζoυμε μαζί, να πηγαινουμε μια βόλτα μαζί, να με κανει κούνια στην παιδική χαρά (για την ακρίβεια δεν την θυμάμαι να με πήγε ποτε παιδική χαρά). Δεν τη θυμάμαι να μου διαβάσει ένα παραμύθι, να μου δώσει ένα φιλί καληνύχτας ή έστω ένα φιλί καλημέρας. Ακόμη και για το σχολείο μόνη μου ετοιμαζόμουν.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν μου έδειχνε εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρω το οτιδηποτε…. Η μάνα μου με την μεγαλύτερη μου αδελφή ήταν οι ξερόλες του σπιτιού με αποτέλεσμα η δική μου αυτοπεποίθηση στα πατώματα. Η καθημερινότητα μου ήταν ένας συνεχής αγώνας να αποδείξω σε έμενα και στους άλλους ότι τελικά αξίζω.
Αποτέλεσμα η μητέρα μου να έχει χάσει την ζωή μου, να μην ξέρει τα προβλήματα μου και να με έχει «χάσει» αφού προ πολλού όλα τα αντιμετώπιζα μονή μου από τα πιο απλά μέχρι και τα πιο σοβαρά όπως προβλήματα υγείας.
Όλα αυτά όμως είχαν ένα καλό. Μπορεί να μην ξέρω τι να κάνω εγώ για να μεγαλώσω σωστά την κόρη μου αλλά τουλάχιστον ξέρω τι να μην κάνω.
Σε ευχαριστώ μαμά για τα λάθη που έκανες σε εμένα, γιατί μπορεί εσύ να έχασες εμένα αλλά μέσα από τα λάθη σου ξέρω τι να κάνω για να μην χάσω κι εγώ την κόρη μου.
Φ.Κ.
Υ.Γ θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον φύλακα άγγελο μου. Δεν είχα κανένα να εμπιστευτώ κανένα να με συμβουλεύσει αλλά παρόλα αυτά κάποιος φύλακας άγγελος με έσωσε από πολλές κακοτοπιές….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ δεν θυμώνω με τη μάνα μου με το ότι ποτέ δε με πήρε αγκαλιά,δε με φίλησε,δε μου είπε ότι μ' αγαπάει, δε με έπαιξε, δε με ρώτησε τι νιώθω. ¨Σας μεγάλωνα έτσι για να γίνεται δύνατοι¨ είναι η απαντήση της.Θυμώνω όμως που το ίδιο κάνει στα παιδιά μου, που συνέχεια τα συγκρίνει με άλλα παιδιά, και που μας κατηγορεί ότι ασχολούμαστε πολύ, θα έπρεπε να τα έχουμε πιο ελεύθερα και ότι τα κάνουμε μαμόθρεφτα.Έχω μάθει να ανέχομαι σε μένα αλλά δε μπορώ να ανεχτώ στα παιδιά μου.
Αχ κι εγώ.. η μαμά μου πάντα ήταν αγχωμένη για τα λεφτά, για τα λόγια του κόσμου, για την πεθερά της, κουρασμένη μόνιμα, νευρική, να μας μαλώνει, να μας χτυπά κάποιες φορές, να μας συγκρίνει με τα παιδιά των φιλενάδων τους, να μας γεμίζει τύψεις και ενοχές για τα πάντα μα για τα πάντα. Μεγαλώσαμε, πήγαμε όλοι σε ψυχολόγο!!!, διώξαμε πολλά από αυτά ( εμείς ξέρουμε το πως..), της τα είπαμε, τα είδε,τα κατάλαβε ,έβαλε τα κλάματα και είπε τι κακό έκανε στα 3 παιδιά της. Έδινε το δικό της αγώνα να μας μεγαλώσει και ήταν δύσκολος, δεν της κρατώ καμία απολύτως κακία, μόνο λυπάμαι γιατί έχασε τις καλές παιδικές στιγμές μας, Στα εγγόνια της είναι η μάνα που δεν ήταν σε εμάς . ΑΨΟΓΗ!!! Ξέρω όμως το λόγο για ότι έκανε και στεναχωριέμαι ακόμη και τώρα: έχασε τη μαμάς της όταν ήταν 1 έτους, (είναι 55 τώρα) τη θήλαζαν 1 χρόνο οι γειτόνισσες που είχαν παιδιά στην ίδια ηλικία, η γιαγιάς της παρούσα αλλά κέρβερος, ο παππούς ξαναπαντρεύτηκε μία ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΉ γυναίκα, τέλεια θετή μητέρα, αλλά η μαμά ήταν ήδη 5 χρονών και η απουσία της δικής της μαμάς την είχε σημαδέψει τόσο που η καταπληκτική μητριά της δεν μπόρεσε να σβήσει τα σημάδια, μόνο να τα απαλύνει. Αυτή λοιπόν η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ γυναίκα, ήταν τέλειος άνθρωπος, τέλεια γιαγιά, και αυτό το έμαθε η μαμά μου και το πράττει στα παιδιά μου. Όση αγάπη και χάδια δεν μου έδωσε η μαμά μου, την πήρα από αυτή τη γυναίκα την οποία φώναζα ΓΙΑΓΙΑ με καμάρι και όταν έφυγε ένιωσα σαν να έχασα ένα κομμάτι μαμάς...
Αχ, αχ ,αχ μου ανοίγεις πληγές που δεν μπορώ, θα τις εκφράσω:... Με 2 τέλειες μεγαλύτερες αδελφές κι εγώ το μαύρο πρόβατο, έχω φάει απόρριψη που πάει σύννεφο. Δυστυχώς η απάντηση μου στο άρθρο σου δε θα είναι ευχάριστη, γιατί έχω άλλη άποψη. Προσωπικά δεν την ευχαριστώ τη μαμά μου γι' αυτό, γιατί δεν βοήθησε καθόλου αυτή η διάκριση στη συμπεριφορά της στο να φτιάξω έναν σωστό χαρακτήρα. Αντιθέτως, μου δημιούργησε τρελές ανασφάλειες, ενοχικά συμπλέγματα και προβλήματα, που -ενώ νόμιζα οτι τα είχα ξεπεράσει- τα βρίσκω μπροστά μου τώρα "στα δύσκολα" που έγινα μαμά. Κι εγώ ξέρω "τι να μην κάνω", δηλαδή αυτό που έκαναν οι γονείς μου, αλλά αυτό ειναι και παγίδα, γιατί οι πληγές του παρελθόντος καμιά φορά λειτουργούν υποσυνείδητα, δεν μπορείς να τις ελέγξεις, κι απλά σε σέρνουν να κάνεις λάθη στο παιδί σου. Μπορείς π.χ. από εσωτερική ανάγκη να μην περάσει το παιδί σου ό,τι πέρασες εσύ, να πας στο άλλο άκρο και να μην το καταλάβεις. Π.χ. κάποια στιγμή εδω μέσα με είπανε υπερπροστατευτική, υπερβολική, οτι θα κάνω το παιδί μαμάκια και τέτοια. Πιθανόν να μην έχουν άδικο, γιατί καθώς εμένα δεν προσεχε η μαμά μου ποιες ήταν οι πραγματικές ανάγκες μου και με απέρριπτε επειδή δεν ήμουν "το τέλειο παιδί", προσπαθώ υπερβολικά να "διαβάζω" το γιο μου, οτιδήποτε τον ενοχλεί με κάνει τούρμπο, και δεν μπρώ να του πω "όχι" επειδη εγώ μόνο "όχι" έτρωγα. Νομίζω οτι καταλαβαίνεις τι λέω. Είναι κι αυτό μια άποψη.
Όχι, εγώ δεν ευχαριστώ τη μαμά μου που ήταν και είναι πάντα απόν!!! Απόν και ως μαμά και ως γιαγιά.... γιατί? Θέλω κι εγώ κάποιες-λίγες στιγμές, ένα χάδι της, μια αγκαλιά της και στην τελική το χαμόγελο της! Μου λείπει μια μαμά και δεν ντρέπομαι να το πω.... Με στενοχωρεί που δεν ήταν παρόν στο μαιευτήριο όταν ήρθε στη ζωή το παιδάκι μου, που τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης δε σκέφτηκε ποτέ να έρθει στο σπίτι μου για να μου κάνει λίγο παρέα... Που στη βάπτιση του μικρού μου αστεριού ήρθε κι αυτή ως απλή καλεσμένη και μόνο!!! Πολλές φορές νιώθω να ζηλεύω όταν χτυπάνε τα τηλέφωνα των φίλων μου και είναι η μαμά του για να ρωτήσει τι κάνουν, αν είναι καλά.... εμένα το δικό μου τηλέφωνο ποτέ, ποτέ όμως δεν χτυπάει από τη μαμά μου!!! Παρόλα αυτά υπάρχει..... Κάποιες φορές νοιώθω θυμό, τις περισσότερες νιώθω απάθεια!!! Κρίμα.....
Ειρήνη μου ακριβως τα ιδια κι εγω. Μα ακριβως. Ουτε κι εμενα ηταν η μανα μου στο μαιευτηριο την ωρα της γεννας λογω αναπαντεχης ασθενειας αλλα το χειροτερο ουτε τισ επομενες μερες καθισε μαζι μου. Ηρθε σαν απλος επισκεπτης δυο απο τα 5 απογευματα τησ παραμονησ μου στο μαιευτηριο. Ουτε στο σπιτι οταν γυρισα εμεινε εστω ενα βραδυ να μου δειξει πραγματα. Ειμαι νεα μαμα και πριν την κορη μου ουτε να κρατησω μωρο δεν ηξερα οποτε ειχα πολυ αναγκη μια βοηθεια τις πρωτες μερες. Πλεον ουτε τηλεφωνο δεν με περνει βεβαια σε αυτο φταιω κι εγω που εχω ξεκοψει γιατι οπως λες τισ περισσοτερες φορες νιωθω κι εγω απαθεια. Η στεναχωρια εγινε θυμος και ο θυμος απαθεια...ολα αυτα που λες ειναι λεσ και τα εχω γραψει εγω. Λες και εχουμε την ιδια μαμα....χεχε..
τελικα δεν ειμαι η μονη με αδιαφορη μαμα. και εγω πιστευω πως η μαμα μου ηταν αδιαφορη απο τεμπελια. Δεν ηταν ποτε διπλα μου, δε με αγκαλιαζε , πολλες φορες δε μου προσφερε τα βασικα.... οταν θυμαμαι καποιες καταστασεις θυμωνω, αλλες φορες την λυπαμαι και την δικαιολογω γιατι ο μπαμπας μου ειναι πολυ νευρικος, απολυτος και δεν την αφηνει να ανασανει. παντως απο τοτε που παντρευτηκα και εκανα τη δικη μου οικογενεια νιωθω τη θα πει οικογενεια και συμφωνω απολυτος μαζι σου. δεν θελω να επαναλαβω τα λαθη της. επισης καταλαβαινω απολυτα τη θα πει να μεγαλωνεις στον αυτοματο πιλοτο...
Σε νιώθω απόλυτα... Η μάνα μου, μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον όπου τα "πρέπει" έδιναν κι έπαιρναν, σ' ένα περιβάλλον που καλλιέργησε ό,τι ψυχαναγκασμό θα μπορούσε να καλλιεργήσει και αφήνοντας ελάχιστο περιθώριο για ελευθερία, αντί να κάνει την επανάστασή της, έπεσε θύμα του... Έτσι έμαθε από μικρή ότι η μόνη της προτεραιότητα πρέπει να'ναι οι δουλειές του σπιτιού, το μαγείρεμα, το "φάε" και "ντύσου" και το "σουτ, τι θα πει ο κόσμος και οι θείοι"... Μοιραία, αυτή η προτεραιότητα επηρέασε και την οικογένειά της, εμάς, τα παιδιά της και τον πατέρα μας, αφού αντί να βάζει εμάς ως προτεραιότητα, έβαζε όλο το υπόλοιπο σόι.. μην γίνει κάτι που θα δυσαρεστήσει το σόι... μην ακουστούμε και ενοχληθεί ο θείος.. μην μαλώσουμε με το ξαδελφάκι μας και ενοχληθεί η θεία.. κλπ κλπ κλπ.. Η ίδια δεν χαλαρώνει ποτέ, δεν ηρεμεί ποτέ, μονίμως παλεύει με κάτι... και φυσικά, όλα αυτά της βγαίνουν ψυχοσωματικά, με το παραμικρό αρρωσταίνει, δε μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις με ψυχραιμία, θα την πιάσει άγχος, πανικός και στεναχώρια ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Από την εφηβεία και μετά μ' έχασε ακριβώς όπως το περιγράφεις κι εσύ.. σχεδόν ποτέ δε μπορώ να συζητήσω μαζί της για τα προβλήματά μου, τις σκέψεις μου, αυτά που με απασχολούν, ακριβώς γιατί ξέρω ότι δε θα μπορέσει να το διαχειριστεί όπως πρέπει. Οπότε, από το να στεναχωριέται, προτιμώ το να μην ξέρει... Αυτό που με νύχια και με δόντια θέλω να πετύχω είναι να μπορέσω να έχω επικοινωνία με το παιδί μου... Όσο γίνεται περισσότερο κι όσο γίνεται πιο ουσιαστικά... Αυτό που εγώ δεν είχα με τη μάνα μου, να το έχω με το παιδί μου...
Ωχ Ρούλα,βοήθεια-νομίζω οτι είμαι η μάνα σου!! Δεν θα'θελε με τίποτε να με βλέπει έτσι η κόρη μου!! Για πες,τι να αποφύγω επακριβώς? :-)
Έλα στη θέση των παιδιών σου και του άντρα σου, άκου αυτά που τους λες και δες αυτά που τους κάνεις ή που τους υποχρεώνεις να κάνουν και νομίζω θα ξέρεις τι πρέπει να αποφύγεις... Το ότι συνειδητοποιείς ότι είναι προβληματική αυτή η κατάσταση, είναι ένα μεγάλο βήμα. Η μάνα μου, ό,τι και να της πω, όσες φορές και να της το πω, δεν...
ΣΟΦΙΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣ ΚΑΝΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ
Τώρα που έχω γίνει μάνα και περιμένω και δευτέρο παιδάκι δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορούσε αυτή η γυνάικα να μιλάει έτσι σε ένα παιδάκι 8 χρονών .... Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Θεός στέλνει παιδιά εκεί που είναι άξιοι να τα μεγαλώσουν και νομίζω ότι αυτός που το έγραψε είχε απόλυτο δίκιο
για να ειμαι ηλικρινης αυτο που θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια ηταν το ξυλο.αφου να φανταστειτε εκανα πωσ ειμαι αρρωστη για να παρω μια αγκαλια απο την μαμα μου.καμια φορα που τησ τα λεω τωρα λεει πωσ εκανε λαθη. ομωσ εμενα μου εμεινε κουσουρι απο τοτε που εκανα την κορη μου μονο αγκαλιεσ εδωσα και φιλια. την αγαπαω πολυ και το δειχνω και οταν μου λεει σαγαπαω πολυ μαμα, πεθαινω. τα παιδια χρειαζονται αγαπη και οι μαμαδεσ πρεπει να ειναι οι πρωτεσ που θα την δινουν απο την καρδια τουσ
Συμφωνώ μαζί σου. Η μαμάδες πρέπει να είμαστε το α και το ω. Πρέπει να ζούμε για τα παιδιά μας και να μεγαλώνουμε μέσα από αυτά και όχι χωρίς αυτά....Μακάρι να ήσουν η μαμά μου...χεχε Θα είχα χορτάσει αγκαλίστες...
to xeirotero einai na se exei iothetisei k na sou xtipaei oti tha se girisei pisw
προχώρα μπροστά... Σκέψου πως εσύ δεν έχασες κάτι αλλά κέρδισες από τη στάση τους. Κέρδσες ένα μάθημα ανατροφής για τα δικά σου παιδιά. Καταλαβαίνω πόσο βαθιά πληγωμένη αλλά σκέψου πωσ η ζωη προχωράει μπροστά. Κοίτα από δω και πέρα τον εαυτό σου και την οικογένεια σου και προσπάθησε να δώσεισ στουσ άλλουσ οτι εσύ στερήθηκες. πίστεψε με αυτό θα σε γεμίσει και θα απαλύνει τισ πληγές σου. Έτσι θα μάθεις να χαίρεσαι από την ευτυχία που θα προσφέρεις στους γύρω σου. Καλή τύχη
Poli orea ta les , mia apo ta idia kai egw me tin mana mou , aniparkti pandou , den thimame tipota apo ekini ... o gios mou kondevei dio kai den tone xei dei akoma , kai ton andra mou ton eide meta ton gamo mas ... menei kai makria , alla kalitera Mou didakse kai emena ti NA MIN KANW
Είδες ornella τελικά κάθε αρνητικό γίνετε θετικό. Αν δεν είχαμε ζήσει την αδιαφορία ίσως να μην σκεφτόμασταν πόσο μόνο μπορεί να νιώσει το παιδί μας σε παρόμοια στάση από εμάς. Είναι διαφορετικά όταν κάποιες καταστάσεις τις έχεισ ζήσι στο "πετσί" σου!!! Αρα βγαίνει και κάτι θετικό όσο κι αν μας πληγώνει αυτή η στάση που είχε η μητέρα μας σε εμάς. Ασ δούμε λοιπόν το καλό της υπόθεσης....
Όταν ο φύλακας άγγελος σε προσ'εχει,όλες οι κακοτοπιές γίνονται ρόδινα μονοπάτια όταν μεγαλώνεις και σκέφτεσαι που μπορεί να είχες καταλήξει.Και γω τα σκέφτομαι ώρες ώρες και τρελαίνομαι.Να είσαι δυνατή να προσφέρεις όσα ποιο πολλά μπορείς στο παιδί ή στα παιδιά σου....φιλιά
Μαρινακι μου ξέρεις τι εύχομαι πλέον? ο ίδιος φύλακας άγγελος που φύλαγε εμένα τόσα χρόνια να φυλάει από δω και περα την κόρη μου. Εύχομαι και σε εσένα να είσαι δυνατή!!!
Είναι άδικο να το ζεί ένα μικρό παιδί αυτό.Αλλά υπηρξαν πολλοί στην θέση σου.Και όμως Ο,ΤΙ ΔΕ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ..
Είναι αλήθεια. Τελικά η δύναμη είναι μέσα μας.
Μαρεσεις !!! Μια απο τα ιδια απο εδω , και για τους 2 γονεις ! Εχουν τα καλα τους αλλα τα παρα πολλα κακα που εκαναν θα τα αποφυγω σιγουρα !!!
δεν είναι οτι δεν με αγαπούσε η μαμά μου απλά η τεμπελιά της ήταν μεγαλύτερη από την προθυμία τησ να ασχοληθεί μαζί μου ακόμη και σήμερα. ας μας γίνει τουλάχιστον μάθημα να μην κάνουμε κι εμείσ τα ίδια στα παιδιά μας...