Ευχαριστώ την μαμά μου για τα λάθη που έκανε
Είμαι κι εγώ μια πολύ νέα μανούλα. Πιστεύω πως όλες μας έχουμε αναρωτηθεί αν είμαστε σωστές μάνουλες και τι θα πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε καλές μάνες… Δύσκολη αποστολή αλλά αξίζει.
Προσπαθώ να θυμηθώ πως με μεγάλωσε η δικιά μου μαμά, αλλά οι στιγμές που αφιέρωνε μαζί μου ήταν ελάχιστες, οπότε οι αναμνήσεις λίγες έως ανύπαρκτες. Σαν να μεγάλωσα μόνη μου στον «αυτόματο πιλότο». Δεν την θυμάμαι να παίζoυμε μαζί, να πηγαινουμε μια βόλτα μαζί, να με κανει κούνια στην παιδική χαρά (για την ακρίβεια δεν την θυμάμαι να με πήγε ποτε παιδική χαρά). Δεν τη θυμάμαι να μου διαβάσει ένα παραμύθι, να μου δώσει ένα φιλί καληνύχτας ή έστω ένα φιλί καλημέρας. Ακόμη και για το σχολείο μόνη μου ετοιμαζόμουν.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν μου έδειχνε εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρω το οτιδηποτε…. Η μάνα μου με την μεγαλύτερη μου αδελφή ήταν οι ξερόλες του σπιτιού με αποτέλεσμα η δική μου αυτοπεποίθηση στα πατώματα. Η καθημερινότητα μου ήταν ένας συνεχής αγώνας να αποδείξω σε έμενα και στους άλλους ότι τελικά αξίζω.
Αποτέλεσμα η μητέρα μου να έχει χάσει την ζωή μου, να μην ξέρει τα προβλήματα μου και να με έχει «χάσει» αφού προ πολλού όλα τα αντιμετώπιζα μονή μου από τα πιο απλά μέχρι και τα πιο σοβαρά όπως προβλήματα υγείας.
Όλα αυτά όμως είχαν ένα καλό. Μπορεί να μην ξέρω τι να κάνω εγώ για να μεγαλώσω σωστά την κόρη μου αλλά τουλάχιστον ξέρω τι να μην κάνω.
Σε ευχαριστώ μαμά για τα λάθη που έκανες σε εμένα, γιατί μπορεί εσύ να έχασες εμένα αλλά μέσα από τα λάθη σου ξέρω τι να κάνω για να μην χάσω κι εγώ την κόρη μου.
Φ.Κ.
Υ.Γ θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον φύλακα άγγελο μου. Δεν είχα κανένα να εμπιστευτώ κανένα να με συμβουλεύσει αλλά παρόλα αυτά κάποιος φύλακας άγγελος με έσωσε από πολλές κακοτοπιές….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ δεν θυμώνω με τη μάνα μου με το ότι ποτέ δε με πήρε αγκαλιά,δε με φίλησε,δε μου είπε ότι μ' αγαπάει, δε με έπαιξε, δε με ρώτησε τι νιώθω. ¨Σας μεγάλωνα έτσι για να γίνεται δύνατοι¨ είναι η απαντήση της.Θυμώνω όμως που το ίδιο κάνει στα παιδιά μου, που συνέχεια τα συγκρίνει με άλλα παιδιά, και που μας κατηγορεί ότι ασχολούμαστε πολύ, θα έπρεπε να τα έχουμε πιο ελεύθερα και ότι τα κάνουμε μαμόθρεφτα.Έχω μάθει να ανέχομαι σε μένα αλλά δε μπορώ να ανεχτώ στα παιδιά μου.
Αχ κι εγώ.. η μαμά μου πάντα ήταν αγχωμένη για τα λεφτά, για τα λόγια του κόσμου, για την πεθερά της, κουρασμένη μόνιμα, νευρική, να μας μαλώνει, να μας χτυπά κάποιες φορές, να μας συγκρίνει με τα παιδιά των φιλενάδων τους, να μας γεμίζει τύψεις και ενοχές για τα πάντα μα για τα πάντα. Μεγαλώσαμε, πήγαμε όλοι σε ψυχολόγο!!!, διώξαμε πολλά από αυτά ( εμείς ξέρουμε το πως..), της τα είπαμε, τα είδε,τα κατάλαβε ,έβαλε τα κλάματα και είπε τι κακό έκανε στα 3 παιδιά της. Έδινε το δικό της αγώνα να μας μεγαλώσει και ήταν δύσκολος, δεν της κρατώ καμία απολύτως κακία, μόνο λυπάμαι γιατί έχασε τις καλές παιδικές στιγμές μας, Στα εγγόνια της είναι η μάνα που δεν ήταν σε εμάς . ΑΨΟΓΗ!!! Ξέρω όμως το λόγο για ότι έκανε και στεναχωριέμαι ακόμη και τώρα: έχασε τη μαμάς της όταν ήταν 1 έτους, (είναι 55 τώρα) τη θήλαζαν 1 χρόνο οι γειτόνισσες που είχαν παιδιά στην ίδια ηλικία, η γιαγιάς της παρούσα αλλά κέρβερος, ο παππούς ξαναπαντρεύτηκε μία ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΉ γυναίκα, τέλεια θετή μητέρα, αλλά η μαμά ήταν ήδη 5 χρονών και η απουσία της δικής της μαμάς την είχε σημαδέψει τόσο που η καταπληκτική μητριά της δεν μπόρεσε να σβήσει τα σημάδια, μόνο να τα απαλύνει. Αυτή λοιπόν η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ γυναίκα, ήταν τέλειος άνθρωπος, τέλεια γιαγιά, και αυτό το έμαθε η μαμά μου και το πράττει στα παιδιά μου. Όση αγάπη και χάδια δεν μου έδωσε η μαμά μου, την πήρα από αυτή τη γυναίκα την οποία φώναζα ΓΙΑΓΙΑ με καμάρι και όταν έφυγε ένιωσα σαν να έχασα ένα κομμάτι μαμάς...
Αχ, αχ ,αχ μου ανοίγεις πληγές που δεν μπορώ, θα τις εκφράσω:... Με 2 τέλειες μεγαλύτερες αδελφές κι εγώ το μαύρο πρόβατο, έχω φάει απόρριψη που πάει σύννεφο. Δυστυχώς η απάντηση μου στο άρθρο σου δε θα είναι ευχάριστη, γιατί έχω άλλη άποψη. Προσωπικά δεν την ευχαριστώ τη μαμά μου γι' αυτό, γιατί δεν βοήθησε καθόλου αυτή η διάκριση στη συμπεριφορά της στο να φτιάξω έναν σωστό χαρακτήρα. Αντιθέτως, μου δημιούργησε τρελές ανασφάλειες, ενοχικά συμπλέγματα και προβλήματα, που -ενώ νόμιζα οτι τα είχα ξεπεράσει- τα βρίσκω μπροστά μου τώρα "στα δύσκολα" που έγινα μαμά. Κι εγώ ξέρω "τι να μην κάνω", δηλαδή αυτό που έκαναν οι γονείς μου, αλλά αυτό ειναι και παγίδα, γιατί οι πληγές του παρελθόντος καμιά φορά λειτουργούν υποσυνείδητα, δεν μπορείς να τις ελέγξεις, κι απλά σε σέρνουν να κάνεις λάθη στο παιδί σου. Μπορείς π.χ. από εσωτερική ανάγκη να μην περάσει το παιδί σου ό,τι πέρασες εσύ, να πας στο άλλο άκρο και να μην το καταλάβεις. Π.χ. κάποια στιγμή εδω μέσα με είπανε υπερπροστατευτική, υπερβολική, οτι θα κάνω το παιδί μαμάκια και τέτοια. Πιθανόν να μην έχουν άδικο, γιατί καθώς εμένα δεν προσεχε η μαμά μου ποιες ήταν οι πραγματικές ανάγκες μου και με απέρριπτε επειδή δεν ήμουν "το τέλειο παιδί", προσπαθώ υπερβολικά να "διαβάζω" το γιο μου, οτιδήποτε τον ενοχλεί με κάνει τούρμπο, και δεν μπρώ να του πω "όχι" επειδη εγώ μόνο "όχι" έτρωγα. Νομίζω οτι καταλαβαίνεις τι λέω. Είναι κι αυτό μια άποψη.