Γιορτάζετε! Το ξέρετε;

Την Ολιβ μου την παρακολουθώ τέσσερα χρόνια 24 ώρες το 24ωρο.

Δεν σταματά ποτέ.

Σαν τη μαμά της που επίσης δεν σταματά ποτέ να ασχολείται full power με αυτό που αγαπά.

Κι ο πατέρας μου έτσι ήταν: Δεν σταματούσε ποτέ να σκιτσάρει.

Εγώ πάλι δεν είμαι έτσι.

Ενθουσιάζομαι με μιαν ιδέα. Ασχολούμαι σαν τρελλός μαζί της για μερικές μέρες και μετά … βαριέμαι. Η επόμενη ιδέα μου κάνει σαγηνευτικά νοήματα.

 Όταν λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι του 2009 έφτιαξε το blog της και μου το έδειξε, σκέφτηκα σαν Μάνος.Μου άρεσε πολύ η ιδέα, αλλά σκέφτηκα ότι η Ολιβ ήταν για άλλα πράγματα.

 Δεν υπολόγισα (ως άπειρος) τον παράγοντα μητρότητα.

 Δεν υπολόγισα (γιατί δεν ήξερα) ότι αυτό το πράγμα στις γυναίκες λειτουργεί σαν σφυριά.

 Και αφού δεν υπολόγισα τα δυό παραπάνω , φυσικά αγνοούσα ότι χιλιάδες γυναίκες εκεί (εδώ) έξω έχουν φάει τη συγκεκριμένη σφυριά.

Πολλοί μου δίνουν συγχαρητήρια για το eimaimama. Πάντα καμαρώνω , αλλά πάντα ντρέπομαι γιατί εγώ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ για το eimaimama…. Άρα δεν αξίζω τα συγχαρητήρια.

Το βρήκα έτοιμο και χαίρομαι να γράφω πού και πού.

Τη θαυμάζω γι΄αυτό.

Γενικώς θαυμάζω τους ανθρώπους που γεννούν μιαν ιδέα, την πιστεύουν και την εφαρμόζουν με τον δικό τους τρόπο.

Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι η Ολιβ.

Πριν παντρευτούμε την πήρα αγκαλιά και της είπα

–Κοίτα, εγώ είμαι χορτασμένος από την καριέρα που έκανα. Ξέρω τι θέλω να κάνω και στο μέλλον και θα το κάνω (το έκανα). Τωρα είναι η δικιά σου ώρα.

Και εκείνη έκανε το eimaimama.

Kατά τη γνώμη μου πέρασε την μητρότητα στην καινούργια εποχή (όχι μόνο η Ολιβ, αλλά και άλλα μαμαδοsites) χρησιμοποιώντας όμως παλιά και απαραίτητα υλικά.

Ξαναγεννήθηκε η μαγεία της γειτονιάς. Το ιδανικό περιβάλλον για να κυοφορήσει, γεννήσει και μεγαλώσει μια γυναίκα τα παιδιά της.

Το κείμενο της φίλης μου της Δροσούλας τα λέει όλα.

Σ΄αυτή τη γειτονιά υπάρχουν κάθε λογής γειτόνισες. Όπως σε όλες τις γειτονιές: Οι φίλες, οι κούκλες, οι έξυπνες, οι κουτούλες, οι κακιασμένες, οι με τον σταυρό στο χέρι κ.λ.π.

Κάποτε άνοιγαν την πόρτα και έβγαιναν στη γειτονια.

Σήμερα ανοίγουν τον υπολογιστή ή το κινητό.

Η προγιαγιά της Ολιβ θήλαζε την γιαγιά της και την δίδυμη αδελφή της, με βγαλμένο τον γοφό (η προγιαγιά) κάτω από μία αμαξα στη διαδρομή από κάποιον διωγμό.

Η Ολιβ (όπως και εσείς) θήλασε προσφατως τον Αρχέλαο στην κρεββατοκάμαρα.

Δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο οι συνθήκες… το σκηνικό δλδ… ο παρανομαστής είναι ο ίδιος κι απαράλλαχτος. Ο θηλασμός. Το αρχέγονο αυτό ένστικτο (;) φυσικά και δεν αλλάζει.

Ετσι και με τη γειτονιά.

Δεν είναι κατασκευασμένη η γυναίκα για να μεγαλώνει, γεννά το παιδί της μόνη της. Δεν συνέβη στις σπηλιές δεν συμβαίνει και τώρα… ή μάλλον όχι… συνέβη για 3-4 γενιές… που οι γυναίκες φυλακίστηκαν σε έναν διαμέρισμα πολυκατοικίας μακριά από τη γειτονιά της, μακρυά από τη πατρίδα της στις μεγαλουπόλεις.

Μόνη της.

Δεν είχε που να μιλήσει γι’ αυτό το μοναδικό που συνέβαινε στο κορμί της. Δεν είχε ιδέα τι να κάνει με ένα μωρό. Δεν είχε ιδέα γενικώς…

Οι φίλες -ως συνήθως- είχαν εξαφανισθεί.

Ο άνδρας ήταν γκάου επί του θέματος.

Συνήθως δεν είναι η πεθερά ο άνθρωπος που η γυναίκα θέλει να συζητήσει τέτοια πράγματα. Μην ξεχνάτε ότι όλη αυτή την περίοδο τα νεύρα της κρέμονται σε μια φθαρμένη κλωστή.

Σ’ αυτην ακριβώς τη φάση ήταν και η Ολιβ τον Ιουλιο του 2009.

Τη θυμάμαι σαν τώρα στο γραφειάκι της πίσω από την πελώρια οθόνη του υπολογιστή της να λάμπει από χαρά στις πρώτες ανταποκρίσεις γυναικών. 

Οι συμβουλές από πολλές είναι βάλσαμο.

Η συμβουλή από μία είναι θηλειά.

Αν θυμάστε στις ελληνικές ταινίες του ’60 στη γειτονιά ερχόταν μετα τη δουλειά η δικηγορος, και εκείνη που δουλευε στην φάμπρικα και εκείνη που’χε ο μπαμπάς το περίπτερο. Και το βράδυ βγαίνανε με τις νυχτικιές τους να τα τα πουν. Για τα παιδιά τους, τη ζωή τους, τους φόβους τους… μπορεί και να κάπνιζαν κιόλας.

Σας θυμίζει τίποτα;

Όχι, οι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν για να ζουν μόνοι.

Σας βλέπω στις μαμαδοσυναντήσεις.

Δεν έρχεστε για να παίξουν τα παιδιά σας στα παιχνίδια.

Δεν έρχεστε να κερδίσετε δώρα.

Ερχεστε για να ακουμοπήσετε η μία την άλλη. Να αγκαλιασθείτε. Να δείξετε η μία τα παιδια της στην άλλη.

Είναι τόσο ανθρώπινο αυτό…

Είναι ωραίο που έρχεστε στην αυλή μας.

Όχι δεν βοηθά μόνο η Ολιβ. Λάθος. Και σεις βοηθάτε την Ολιβ να μεγαλώσει τα παιδιά μας. Κι όχι μόνο την Ολιβ, αλλά και τις άλλες και οι άλλες και τις άλλες.

Εχετε σκεφτεί πόση γνώση και πόση εμπειρία υπάρχει σε 80.000 μανούλες διεσπαρμένες σε όλη την Ελλάδα;

80.000 μόνο στο «Ελληνίδες μαμάδες»!

Τιγκάρουν το Ολυμπιακό Στάδιο.

Είναι μια σχετικά μεγάλη ελληνική πόλη. Σχεδόν δυο φορές σαν τη Λαμία. 60.000 κατοίκους έχουν οι Σέρρες.

Μια γνωση όχι μονοσήμαντη , αλλά ποικιλόμορφη….

Αυτην ακριβώς που χρειάζεται μια μάνα για να νοιώσει (όσο το δυνατόν) ασφαλής

Θα σας πω το μυστικό της Ολιβ.

Δεν μπορούν να το κλέψουν γιατί αυτό ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις.

Η Ολιβ λοιπόν δεν έχει δεύτερες σκέψεις.

Όταν δεν έχεις δεύτερες σκέψεις, τότε δεν μπορείς να γράψεις παρα την αλήθεια (σου).

Τέσσερα χρόνια γιορτάζει το eimaimama.

Tα παιδιά μας μεγαλώνουν, ήρθαν κι άλλα, ετοιμάζονταν να έρθουν κι άλλα κι άλλα και έτσι η γειτονιά παραμένει ζωντανή.

Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά μας είναι το αγκίστρι μας στην νέα εποχή που έρχεται. Εχουμε μεγάλη ευθύνη για αυτην τη γενιά.

Χρονια Πολλά!

Μάνος