Η αδικία (;;) του να είσαι δεύτερος

Το έχω ξαναγράψει: τα πράγματα που κάνουν οι γονείς στο δεύτερο παιδί, δεν έχουν καμία σχέση με όσα κάνουν στο πρώτο. Τουλάχιστον ποσοτικά. Μου το θύμισε σήμερα ξανά αυτό το ξεκαρδιστικό αφιέρωμα του buzzfeed.

Έχουμε και λέμε:

φτιάχνοντας τις βαλίτσες των διακοπών μας, συνειδητοποίησα ότι η Αθηνά -φταίει βέβαια το ότι είναι και κορίτσι!!- είχε τόσα πολλά φορέματα/κολάν/μπλουζάκια/παπουτσάκια που αναγκαστικά αφήσαμε τα μισά πίσω. Τα ρούχα του Αρχέλαου (δεν υπερβάλλω, κυριολεκτικά τόσα ήταν): 4 t-shirts, 2 πουκάμισα, 2 παντελόνια και 2 (ναι, 2!) κορμάκια. Α! Και μια μακρυμάνικη μπλούζα. Φανταστείτε ότι ούτε μαγιό δεν του είχαμε πάρει!

Στο μεταξύ, το δεύτερο παιδί κοιμάται στο κρεβατάκι του πρώτου, το οποίο είναι μεν λευκό, αλλά έχει ροζ πάντα (γιε μου, αν το διαβάζεις αυτό ενήλικας πια, να θυμάσαι πως τα χρωματικά στερεότυπα είναι τόσο πασέ, είναι απίθανο να εκτιμάς την ομορφιά του κάθε χρώματος. Άλλωστε γιε μου από το 2010 τουλάχιστον εως και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, οι άντρες φοράνε με πολλή χαρά και μοδάτο attitude ροζ πουκάμισα και μπλούζες). Έχει κοριτσίστικες σαλιάρες, παίζει με Hello Kitty και κουζινικά (ευτυχώς είχαμε και μπόλικα Playmobil 1-2-3) και τα ολόδικά του παιχνίδια μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών.

Να συνεχίσω; Δεν συνεχίζω. Λίγο και ηοικονομική κρίση που μας έχει κάνει όλους να σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά το τι θα αγοράσουμε (αν αγοράσουμε), λίγο το γεγονός ότι στο πρώτο παιδί τα βλέπεις όλα ρομαντικά και έχεις αυτή την προσμονή του να τα έχεις όλα τέλεια, ε στο δεύτερο είσαι λίγο ότι να ‘ναι, χύμα στο κύμα.

Αλλά ας μην μείνουμε μονο στο οικονομικό.

Θα το έχετε παρατηρήσει και εσείς.

Πρώτο παιδί τρώει τούμπα και ψιλοχτυπάει. Γονείς το τρέχουν στα επείγοντα.

Δεύτερο παιδί τρώει τούμπα και ψιλοχτυπάει. Γονείς πηγαίνουν με χαλαρό βήμα προς το ψυγείο να φέρουν βούτυρο για το καρούμπαλο (και αν!)

Πρώτο παιδί ντυμένο στην τρίχα.

Δεύτερο παιδί βγάζει όλο το καλοκαίρι με πάνα. Άντε και με κανένα κορμάκι.

Πρώτο παιδί, άγχος γονιού αν έφαγε καλά, αν έκανε όσα κακα έπρεπε, αν θα πάει παιδικό σταθμό ή όχι.

Δεύτερο παιδί… χαλλλλαρά.

Με την πρώτη ματιά μοιάζει με απέραντη αδικία (ένα παιδί έτσι θα το έβλεπε), εγώ όμως εστιάζω στο θετικό κομμάτι και δηλώνω ότι είναι θεϊκό να είσαι το δεύτερο χύμα στο κύμα παιδί. Γιατί το «δεν έχω τόσο άγχος» σε συνοδεύει γενικά στη ζωή σου, αφού τα πάντα τεστάρονται πάνω στο πρώτο και οι γονείς σου έχουν πια μαζί σου και οικειότητα και χαλαρότητα.

Θα έλεγα -όσο μπορεί ένα γονιός να κάνει τη γονεϊκή αυτοκριτική του- ότι ούτε στο πρώτο παιδί μας είμαστε αμάν αγχωτικοί, αλλά αντικειμενικά στο δεύτερο είμαστε τόσο χαλαροί όσο χαλαρός είναι ένας χίπης (η πεθερά μιας φίλης μας εν τω μεταξύ μας λέει «χίπηδες» επειδή λέει κοιμόμαστε με τα παιδιά μας χαχα, το θυμήθηκα και αυτό τώρα)

Εγώ πάντως είμαι σίγουρη πια πως η σειρά που έρχεται κάθε άνθρωπος στην οικογένεια, έχει να μας πει πολλά για το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Δείτε το γύρω σας. Δείτε το και σε εσάς τους ίδιους. Ε; Τι λέτε;