Καλώς τα ψεματάκια!
Έχει λίγο καιρό που η κόρη μας, σχεδόν 3 1/2 ετών, έχει αρχίσει τα ψεματάκια… Όχι κάτι φοβερό και τρομερό, απλά το κλασικό: δεν το έκανα εγώ, αυτός το έκανε!
– Αθηνά, ποιος έριξε αυτά στο πάτωμα;
– Ο Αρχέλαος!
(ο Αρχέλαος στο μεταξύ να κοιμάται :P)
– Αθηνά, ποιος έσκισε αυτό το βιβλίο;
– Ο παππούς!
(ο οποίος άλλη δουλειά δεν είχε από το να σκίζει βιβλία!)
– Αθηνά, ποιος έβγαλε τα ρούχα από το συρτάρι;
– Ο Billy
(… το κανίς! Γνωστά τα κανίς για τις ικανότητες τέτοιου τύπου)
Όλα αυτά συνοδεύονται φυσικά από χαμόγελο αθώας περιστεράς. Αν μπορούσε, σίγουρα θα σφύριζε και αδιάφορα!
Και άμα της πεις «Μα καλά, είναι δυνατόν ο τάδε να το έκανε;», γελάει με χάχανο σαν μαγισσάκι και σου λέει και ξεδιάντροπα «χοχοχο, όχιιιιι!»
Φυσικά έχουμε ήδη αρχίσει να εξηγούμε πως δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα και πως είναι ανθρώπινο να κάνουμε λάθος. Δεν είναι κακό, αρκεί να μην το θέλουμε και φυσικά να ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται. Νέα αποστολή για τη μαμά και τον μπαμπά λοιπόν!
Εσείς πώς χειρίζεστε τα ψεματάκια τους σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία;
o 4 χρονων γιος μου εχει μαθει πολυ καλα το παραμυθι του Πινοκιου. Μολις κανει κατι και τον ρωταω ποιος το εκανε αυτο, απανταει: Ο Πινοκιο μαμα, μεγαλωσε η μυτη μου?????
Εγώ της δικης μου που ειναι 4 της εξηγώ ότι αν μου πει αλήθεια δε θα την μαλωσω ενώ αν ανακαλυψω ψέματα θα της στερησω κατι πχ αυτοκόλλητα που της αρέσουν πολύ.πραγματι οταν έκανε μεγάλη αταξία πχ έσπασε ένα βάζο παρολο που φοβήθηκα πολύ και ήθελα να βάλω τις φωνές της είπα ηρεμα: ποιος το έκανε;- θα με μαλώσεις μαμά;-αν μου πεις αλήθεια οχι-εγώ το έκανα μαμά μου! Και πιστέψτε με πιάνει!ακομα κι αν κάνει κατι στο παιχνίδι με τα αλλά παιδάκια να χαλασει δηλαδή ένα ξένο παιχνίδι μου λέει εγώ το έκανα μαμά μου κατά λάθος.πιστευω δηλαδή ότι έχει κατσλαβει ότι είναι χειρότερο να λες ψέματα παρα να πεις στη μαμά την αλήθεια. Και κάθε φορα που λέει την αλήθεια εννοείται ότι την επιβραβευω!!!!
αχ, σαν την Aspa και εγω...σιχαίνομαι τόσο πολύ το ψέμα που γίνομαι έξαλλη...προσπαθώ να το δώ σαν φάση και οτι θα περάσει, αλλά ώρες ώρες δεν την γλιτώνει την τιμωρία....το χειρότερο που έχει κάνει είναι να δαγκωθεί μόνη της για να κάνει σημάδι και να κατηγορήσει κάποιον άλλον οτι της το έκανε.....με ανησύχησε τόσο πολύ......σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο???
Kαλα ολα αυτα....και μεις 3μιση ειμαστε αλλα σε αυτη τη φαση δεν εχουμε φτασει ακομα να...μεγαλωνει η μυτη μας. Μια φορα ομως-- ακομα γελαω--που εανε ζημια και την ρωτησα τι εκανες, μου απαντησε ΟΧΙ ΕΓΩ......Ο ΜΠΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ!!!.... Σημειωστε οτι ο ...Μπα ειναι ενας λουτρινος κουνελος που δε ζει χωρις αυτον....:))))))
Εγ ως άνθρωπος έχω μεγαλο προβλημα με τα ψεμματα. Τα απεχθάνομαι ιδιαιτερα και ως εκ τούτου προσπαθω να δώσω στην τριχρονη κόρη μου να καταλάβει πως το να λέμε ψέμματα ειναι ένα απο τα χειρότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ως ανθρωποι. Φυσικά περνάμε κι εμείς απο τη φάση των ψεμματων (όπου στην ερώτηση: ποιος το έκανε αυτο, συνήθως η απαντηση ειναι: ο παλιατζης!!!!!) αλλα επειδή μερικές φορές πιστεύω ότι μπερδεύεται τι ειναι φαντασία και τι αληθεια προσπαθω να μην ειμαι απολυτως κάθετη. Ωστοσο συνήθως ειμαι μαλλον αρκετά αυστηρή με τα ψέμματα και δεν τα αφηνω να περάσουν ντούκου. Είμαι της γνώμης ότι ναι μεν φάση ειναι και περνάει, αλλα επειδή η κάθε φάση χρησιμεύει και στο να μαθαίνουμε τον κοσμο, αυτή ειναι μια καλή ευκαιρία να διδάξουμε το σωστό και το λάθος. Η προσωπικη μου άποψη και αντιμετώπιση ειναι να μην τα παραβλέπω, αλλα να τα επισημαίνω και ενίοτε να τιμωρώ κιόλας, καθως ξέρει πολυ καλα ποσο κακό ειναι να το κάνει και ποσο δεν μπορω να το δεχτω να μου λέει ψέμματα.