Μα τι έχει το παιδι;

Ενάμιση χρόνο μετά τη γέννηση της μικρής μου Ελικωνίδας και έχοντας περάσει σε επόμενο στάδιο ανάπτυξης, θα ήθελα να θίξω το θέμα με τίτλο: «Τι έχει το παιδί;»

Από το στάδιο αυτό έχουν περάσει όλες οι μανούλες, μιας και κανένας δε μας προμήθευσε με το απαραίτητο ‘εγχειρίδιο’ οδηγιών χρήσης ενός νεογέννητου.

Πόσες φορές έκλαιγε η μικρούλα μου και αγωνιζόμουν να αποκωδικοποιήσω τα κλάματά της σε έννοιες όπως: πεινάω, νυστάζω, βαριέμαι, είμαι λερωμένη κλπ. Τη στιγμή μάλιστα που όλοι με κοίταζαν άλλοτε με αυστηρό, άλλοτε με επικριτικό και άλλοτε απλώς με περίεργο ύφος.

Η απενοχοποίηση της κατάστασης για εμένα τουλάχιστον έγινε πολύ αργότερα, ίσως την προηγούμενη εβδομάδα όπου έπειτα από πολύ καιρό βγήκαμε με το σύζυγό μου οι δυο μας για φαγητό και ποτό. Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να παρατηρήσουμε ένα νέο ζευγάρι που είχαν γίνει πρόσφατα γονείς. Οι δύσμοιροι νέοι βρίσκονταν ακριβώς στην ίδια φάση που ήμασταν κι εμείς πριν ενάμισι χρόνο. Είχαν ένα πανέμορφο κοριτσάκι το οποίο ενώ αρχικά κοιμόταν γαλήνια στο καροτσάκι του, ξαφνικά ξύπνησε με κλάματα και ουρλιαχτά (όσο μπορεί να ουρλιάξει ένα τόσο δα πλασματάκι).

Τα λεπτά που ακολούθησαν ήταν δραματικά, η μαμά έψαχνε το μικρό πλασματάκι και αναρωτιόταν τι μπορεί να το τάραξε τόσο. Ακολούθησαν όλες οι καθιερωμένες ενέργειες, του έδωσε μπιμπερό με γάλα το οποίο δεν ήθελε, του έδωσε μπιμπερό μάλλον με χαμομήλι το οποίο επίσης απέρριψε. Κοίταξε την πάνα του μήπως και είχε λερωθεί, όμως δεν φάνηκε κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια άρχισε να το ελέγχει στο κεφαλάκι, στην κοιλίτσα ακόμη και στο στοματάκι για τυχών περίεργες αλλαγές. Την ίδια στιγμή ο πατέρας και μια μεγαλύτερης ηλικίας κυρία (πιθανολογώ ότι ήταν η μητέρα της κοπέλας) κοιτούσαν επικριτικά τη νεαρή μαμά που δεν μπορούσε να βρει από τι ενοχλείται το μωράκι της.

Πραγματικά πόσες φορές έχουμε νιώσει όλες την ίδια απόγνωση, πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί από τι ταλαιπωρείται το μωράκι ή τι μπορεί να θέλει. Πόσες φορές δεν έχουμε ικετέψει να πέσει ως εκ θαύματος από τον ουρανό ένα βιβλίο που θα εξηγεί κάθε ιδιαίτερη έκφραση του μωρού μας. Και πόσες φορές τέλος δεν έχουμε ευχηθεί να καταλάβαιναν και οι γύρω μας ότι γονιός δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Γίνεσαι μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε επικρίνει, να σε αμφισβητεί και να σε κοιτάζει σχεδόν με οίκτο, επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις με την πρώτη ματιά τι έχει το μόλις λίγων ημερών μωρό σου!

Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες (και τους μπαμπάδες), που ένιωσαν έστω και μια φορά αυτό που ένιωσα κι εγώ.

μαμά Χαρίκλεια

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com