Ο συγχωρεμένος ο παππούς μου έλεγε στον καθένα μας τουλάχιστον 10 φορές την ημέρα:
«Τα μάτια σου 14″
Ποιος ξέρει τι περίεργο του είχε λάχει στη ζωή του, πάντως ένιωθα ότι έτρεφε μια φοβία για τα πάντα.
Προχθές τον θυμήθηκα, όταν ο γιος μου κατάπιε ένα κουμπί. Για την ακρίβεια ένα κούμπωμα κουμπιού στο μέγεθος ενός δίλεπτου.
Ας τα πάρουμε από την αρχή:
ο μικρός έπαιζε στο δωμάτιο μας. Σε κάποια φάση σηκώνεται και αρπάζει μια βερμουδίτσα και αρχίζει να τη μασουλάει. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, ας τη μασουλήσει.
Έλα μου όμως που η βερμουδίτσα αυτή είχε πάνω της ξεχασμένο κάτι που κανείς μας δεν είχε προσέξει: ένα μικρό πλαστικό σακουλάκι με ανταλλακτικά για το βασικό κούμπωμα!
Κάποια στιγμή λοιπόν τον ακούω να κάνει έναν περίεργο θόρυβο και σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου καταλαβαίνω πως κάτι έχει στο στόμα του και τον αρπάζω αμέσως και του κάνω την ειδική λαβή για να το βγάλει.
Μπίνγκο! Τσουπ, πέφτει ένα κουμπί!
Κάνω τον σταυρό μου, λέω στοn Μάνο πως πρέπει να ανάψουμε μια λαμπάδα, ένα κάτι, γιατί είχαμε Άγιο!
Έτσι όπως γελάει ο Αρχέλαος -χαμπάρι αυτός!- μετά την τούμπα που τον έφερα, παρατηρώ κάτι ακόμα στο στόμα του. Τσουπ, να ‘σου μια κόπιτσα. Όχι ρε φίλε… Κρύος ιδρώτας με έπιασε. Μα πού τα είχε βρει;;
Τον αρπάζω, τον ξαναγυρίζω ανάποδα και τον χτυπάω ελαφρά λες και ήταν πινιάτα και έψαχνα να βρω τι κρύβει μέσα της.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, βρήκα και άλλο θησαυρό: το άλλο μέρος της κόπιτσας (δεν ήταν μωρέ κόπιτσα, δεν ξέρω πώς τα λένε αυτά, σαν κλιπ που μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο για να κουμπώσει)
Βρίσκομαι λοιπόν με ένα κουμπί και δύο κόπιτσες-κλιπς και ένα μωρό -από το στόμα του οποίου τα ψάρεψα- μέσα στην τρελή χαρά.
Πιάνω τη βερμουδίτσα να δω από πού στο καλό τα είχε ξηλώσει. Και τότε βλέπω το σακουλάκι των ανταλλακτικών σκισμένο. ΣΟΚ.
Αρχίζω να κατηγορώ εμένα, να κατηγορώ τη μαμά μου -η οποία του είχε πάρει τη βερμουδίτσα δώρο και είχε μεν βγάλει τα ταμπελάκια αλλά όχι τα ανταλλακτικά- να κατηγορώ τον μικρό που βάζει ότι βρει στο στόμα του, τέλος πάντων, ήμουν σε μια κατάσταση σοκ.
Τότε με έπιασε ένα άλλο άγχος: ΠΟΣΑ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ;
Βάζω τη μαμά μου να πάρει τηλέφωνο στο μαγαζί απ’ όπου την αγόρασε και να ρωτήσει πόσα πραγματάκια είχε μέσα το σακούλι αυτής της βερμούδας.
Η απάντηση ήρθε λίγα λεπτά αργότερα.
ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ
Έκανα το χώρο άνω κάτω προσπαθώντας να βρω το τέταρτο εξάρτημα (το πίσω μέρος του κουμπιού). ΠΟΥΘΕΝΑ.
Ω ρε φίλε, το κατάπιε…
Και αν πάθει κάτι;
Ακολουθούν μερικά λεπτά, όπου ο Μάνος είναι άσπρος σαν πανί, κρατάει αγκαλιά τον μικρό και τον κοιτάζει έτοιμος να τα μπήξει, το μωρό κλασικά χασκογελάεΙ, εγώ προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και αναζητώ ακτινολόγο απόγευμα Τετάρτης στη Χαλκιδική. Κλάφτα. Πιο εύκολα θα έβρισκα χρυσό εκείνη την ώρα παρά ακτινολόγο.
Έχουμε δυο γιατρούς εδώ στην παρέα, ο ένας είναι ακτινολόγος -ΦΙΟΥ!!- και μας καθησυχάζει.
Μπαίνω και σε δύο ιατρικά sites που εμπιστεύομαι και διαβάζω ότι εφόσον δεν βλέπω το παιδί να δυσανασχετεί, να μη μπορεί να αναπνεύσει, να είναΙ ανόρεκτο, να έχει πυρετό και εφόσον αυτό που κατάπιε δεν είναι αιχμηρό ή τοξικό, κατά πάσα πιθανότητα όλα καλά και θα το βρούμε σε 1-5 μέρες στα… κακά. Όπως διάβασα κάπου, αν κατάφερε να το καταπιεί, τότε θα καταφέρει να το κάνει και… κακά!
Τις επόμενες 24 ώρες τον παρακολουθώ σαν γεράκι. Αναπνέει; Τρώει; Γιατί κλαίει; Μήπως δεν νιώθει καλά; Πνίγεται; Θα ζήσει; (ναι, πέρασα και φάσεις εσωτερικής υστερίας). Το παιδί μια χαρά εν τω μεταξύ.
Α! Είχαμε βέβαια και το ερώτημα: το έφαγε ή δεν το έφαγε τελικά; Μήπως τζάμπα αγχωνόμασταν;
Μέχρι που πήραμε την απάντηση 27 ώρες μετά, στην τρίτη γεμάτη πάνα της ημέρας (το προηγούμενο βράδυ εν τω μεταξύ να προσπαθεί ο καημένος και να μην κάνει τίποτα… «Να δεις που το κουμπί θα φταίει» σκεφτόμουν).
Ανάμεσα στο μυρωδάτο περιεχόμενο ξεπρόβαλε καμαρωτό καμαρωτό… ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ!! Αθικτο! Έτοιμο να τοποθετηθεί στη βερμούδα αν χρειαστεί που λέει ο λόγος! χοχοχοχο!
Ω Θεέ μου! Χάρηκα τόσο πολύ! Αν δεν κοιμόταν ο μικρός την ώρα της αλλαγής, θα τον είχα σηκώσει να τον χορέψω σε όλο το δωμάτιο.
Βρήκαμε το κουμπι-ι! Βρήκαμε το κουμπι-ι! Και δώστου χορός και γλέντια ο Μάνος, η Αθηνά και εγώ!
Κάπου εκεί πετάγεται η Αθηνά η οποία με ρώτησε:
– Μαμά, βρήκαμε το κουμπί;
– Ναι παιδί μου!
– Στα κακά;
– Ναι αγάπη μου!
– Αυτό που έφαγε το νινί;;;;
Ουπς! Έχει γούστο, σκέφτομαι… και ακολουθεί μία διδασκαλία εκ νέου στο τριχρονάκι ότι δεν βάζουμε παιχνίδια/κουμπιά/κτλ στο στόμα γιατί είναι επικίνδυνο μπλα μπλα μπλα. Όχι τίποτα, αλλά μπορεί να ήθελε και αυτή να ανακαλύψει τη χαρά του να… τρως κάτι και να το βρίσκεις την άλλη μέρα στα κακά σου! (γιουπι!!)
Στις 27αυτές ώρες το τι ιστορίες μου είπαν ανθρωποι για πράγματα που είχαν φάει οι ίδιοι, τα παιδιά τους, τα αδέρφια τους, δεν περιγράφεται… Εγώ σύμφωνα με τη μαμά μου είχα φάει μια… χριστουγεννιάτικη μπάλα! Τη δάγκωσα, την έσπασα και μασούλησα κάποια κομματάκια. Πολύ ψηλά στις προτιμήσεις έπαιζαν οι μπίλιες και τα κέρματα.
Όπως έλεγε και ο παππούς μου λοιπόν…
τα μάτια σας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ!
Εγώ με τούτο τον μικρό θα τα έχω δεκαπέντε, γιατί πραγματικά δεν τον προλαβαίνω τον άτιμο!
Τέλος καλό, όλα καλά, αλλά ναι θα το ομολογήσω… Μπορεί να μην το έδειξα, αλλά ΧΕΣΤΗΚΑ από το φόβο μου -σόρρυ για τη λέξη, αλλά όσες το ζήσατε -και θα είστε φαντάζομαι πολλές- καταλαβαίνετε.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν κάτι ειναι αιχμηρό ή τοξικό (ιδιαίτερη προσοχή και στις μπαταριούλες ρολογιού, παιδιά!!), τρέχουμε ΑΜΕΣΩΣ στο νοσοκομείο. Το ίδιο κάνουμε και αν το παιδί δείχνει να δυσκολεύεται να αναπνεύσει, αν ανεβάσει πυρετό, αν είναι ανόρεκτο, αν είναι υποτονικό… Μάνες είμαστε, θα καταλάβουμε πότε κάτι πάει πραγματικά ΣΤΡΑΒΑ…
Προσοχή και στα ρημαδο-σακολουάκια των ρούχων…
Ουφ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ ΩΣ ΑΓΟΡΟΜΑΝΑ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΣΠΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ… ΔΕΝ ΘΕΛΩ!
(Χωρίς πλάκα, ΤΡΕΜΩ τη μέρα που θα περπατήσει, σας το έχω ξαναπεί. Ομορφε μου άγγελε, γίνε λίγο πιο φρόνιμος, σε ικετεύω!!)
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
διορθωση ημερομηνιας λογω κεκτημενης ταχυτητας... 1964
θα σας +ω μια ιστορια. Η ιστορια αυτη εχει να κανει με την γλυκεια μου μαμα. η μαμα μου 49 χρονια πριν για τριτη φορα μανουλα στην ζωη της με ενα βρεφος στην αγκαλια 8 μηνων και 2 μωροπαιδια να την κρατανε απο την φουστα κατεβηκε απο το χωριο της 6 χιλλιομετρα μακρια απο τον πιο κοντινο κεντρικο δρομο. ιδρωτας φοβου και απελπισιας στο μετωπο της, τα 2 μικρα να κλαινε χιλλιοταλαιπωρημενα απο το γρηγορο περπατημα και την αποσταση και το βρεφακι στην αγκαλια της να καιγετε....... φτανει λοιπον στον κεντρικο επιτελους και μην εχωντας το μυαλο καθαρο πεταγετε στην μεση του δρομου με αποπειρα να σταματησει ενα διερχομενο φορτηγο. το καταφερε. ο οδηγος εντρομος κατεβαινει και η μαμα μου πεφτει στα ποδια του αγνωστου θεου της και τον παρακαλαει να την παει στο νοσοκομειο. ο οδηγος συμφωνει, δεν ηταν και τυφλος ο ανθρωπος εβλεπε οτι το μωρο αρχιζε να αφριζει απο το στομα, φορτωνει τα κουτσουβελα και την μητερα μου και ξεκιναει πανικοβλητος με την κορνα να μην σταματαει λεπτο... 25 χιλλιομετρα περιπου πιο μακρια η μητερα μου παραδιδει το βρεφος στους νοσοκομους με την ελπιδα οτι εκεινοι θα το σωσουν. ο ενας απο αυτους την ρωταει τι επαθε το παιδι... δεν ξερω , απανταει η μητερα μου, αρχισε ξαφνικα σπασμους και πυρετο... ΔΕΝ ΞΕΡΩΩΩΩΩΩΩ, να ουρλιαζει κλαιγοντας... τα μικρα κλαινε και αυτα! τηνν απομακρυνουν, παιρνουν το παιδι και αρχιζουν τις εξετασεις.. το 1961 τα μεσα λιγοστα , δεν υπηρχαν μηχανηματα και οι γιατροι εμπειρικα βγαζαν τα αποτελεσματα. ο πυρετος αναιβαινει, δεν πεφτει με οτι και να εκαναν. το ειχαν τυλιξει σε σεντονια βρεγμενα και παγω γυρω γυρω.. αυτο μονο προλαβε να δει απο το μωρο της. μετα την απομακρυναν. της συνεστισαν να ηρεμησει και αν μπορει να θυμηθει... για καλη της τυχη την πλησιαζει ενας ειδικευομενος τοτε γιατρος. την ρωταει την μαγικη ερωτηση.. εχετε ματακι στην κουνια του παιδιου;; εκεινη απαντα καταφατικα. πρεπει να μαθουμε αν ειναι ακομα στην κουνια ή λειπει. πανω στην απελπισια της και μην εχοντας τι αλλο να κανει παιρνει ενα ταξι, κατεβαζει τα μικρα στην αδερφη του πατερα μου που ζει στην πολη και συνεχιζει για το χωριο. ο πατερας μου εκεινο το διαστημα ηταν στην αθηνα για μια ακομα ενχειριση στοο ποδι του μπας και καταφερει να το σωσει τελικα.. τραυμα που αφησαν πισω τους οι γερμανοι Φτανει στο σπιτι, ψαχνει την κουνια και τοτε συνειδητοποιει οτι το ματακι ολοκληρο κοσμημα, ματακι μαζι με παραμανα ηταν μεσα στο παιδι της. Γρηγορα παλι πισω για να ειδοποιησει τους γιατρους. οΟ ειδικευομενος γιατρος ηταν γιγουρος για την απαντηση πριν καν η μητερα μου να του το πει. οταν του το πε της εξηγησε οτι δεν μπορουσε εκεινος να κανει πολλα πραγματα καθοτι ειδικευομενος ακομα αλλα θα μιλουσε στον ανωτερο του ιατρο και μαζι θα επαιρναν το ρισκο. η μητερα μου οπως καταλαβαινουμε ολες μας στην απελπισια...εκλαιγε την μια, ουρλιαζε τηνν αλλη, κατηγορουσε τον εαυτο της και ειχε φτασει σε παραληρημα. μην εχοντας τι αλλο να κανει κλειστηκε στο εκκλησακι του νοσοκομειου και παρακαλεσε τον αγιο νεκταριο να βοηθησει το παιδι της..εκλαιγε και παρακαλουσε... παρακαλουσε και ουρλιαζε απο πονο. πονο που μονο μια μανα μπορει να νιωσει.... εμεινε εκει ολο το βραδυ.. οι γιατροι δεν της ειπαν ποτε τι εκαναν ή τουλαχιστον στο μυαλο της αυτο το σημειο ειναι θολο... το επομενο πρωι που την εψαχναν την βρηκαν στο εκκλησακι. Το μονο που θυμαται οτι της ειπαν ειναι: το παιδι σου θα ζησει! μολις απελευθερωθηκε απο αυτο που καταπιε. την πηγαν σε κατασταση σοκ ακομα να της δειξουν το μωρο.. κοιμοταν σαν τιποτα να μην εχει συμβει.. ο πυρετος ειχε υποχωρησει και του εδιναν φαρμακα κεθε λιγες ωρες.. Ο ¨αγγελος¨ της την πλησιασε ξανα! παρε να εχεις μαζι σου αυτο που πηγε να ξεκανει το παιδι σου, της ειπε.. οι προσευχες σου ακουστηκαν.. οτι και αν εκανες επιασε τοπο και της εδωσε ενα χαρτινο βαθυ πιατακι απο αυτα που εχουν τα εργαλεια μεσα οι γιατροι με μια οξειδωμενη οσο δεν παει αλλο ΑΝΟΙΚΤΗ παραμανα και ενα ματοχαντρο. ολο αυτο της ειπε , ετσι ανοικτο οπως το βλεπεις διαπερασε ολο τον οργνισμο του παιδιου σου ... ΟΛΟΝ.. χωρις να τον πειραξει πουθενα! αυτο ειναι θαυμα... αυτο δεν γινεταιι. δεν μπορει να γινει να λεει και να ξαναλεει ο γιατρος. κρατησαν τον μικρο για μια εβδομαδα μεσα και τον παρακολουθουσαν.. ολα πηγαν καλα! Η μητερα μου πηρε το μαθημα της, ο αγιος το ταμα του και ο αδερφος μου την ζωη του πισω!!!! Δεν θα δωσω συμβουλες σε καμια μαμα. καθε μια παντα κανει το καλυτερο για το παιδι της. μοναχα θα ευχηθω να μην περασει καμια μανα τους πονους της δικης μου μανας! ποτε και για τιποτα! υγεια και πανω απο ολα υγεια στα σπιτια ολων μας!!!
Κοριτσια να μεινετε ψυχραιμες εκεινη την ωρα που περνετε χαμπαρι οτι εχουν βάλει ξένο σωμα στο στομα τους γιατι αλλιως δεν θα τα βοηθήσετε. Εμένα η μικρή μου 22/5 εβαλε στο στομα της φην τάπα που κλείνει τις μπαταριες σε ρολοι χειρός. Αυτη οπως εκατσε σφηνωσε και της έκλεισε τη δίοδο να περνάει αερας να πνίγεται και να μην βγαινει τιποτα με κανένα χειρισμό νοσηλεύτρια παιδιατρικής εγω σημειωτέων. Τελικα με κινδυνο να το χασω το παιδι μου εβαλα το χερι παρακαλω μην το κανετε μπορει να σπρωξετε πιο μεσα το αντικείμενο και νσ πνιγει το παιδι, και το έβγαλα κι ας γεμησαμε αιματα απο το στομα και τις αμυγδαλλες της. Οι γιατροι στην κλινικη που δουλεύω απορησαν από την ψυχραιμία μου και μου εδιναν συγχαρητήρια οτι έδωσα για δευτερη φορα ζωη στο παιδι μου εγω χεστηκα για τα συγχαρητήρια ετρεμα και εσφιγγα το παιδι μου οι τυψεις οτι δεν ειδα οτι έσπασε το ρολόι και σγινσν ολα αυτα ακομα με καίνε κοριτσια προσοχη μεγάλη. Ομως συμβαίνουν κι αυτα και στις καλύτερες οικογένειες!
Επρεπε να με δειτε να ταρακουναω το μωρουλι μου, 4 μηνω,ν μια απ τη μια και μια απ την αλλη για να βγουν απο τα αυτια του οι χαντρουλες που του ειχε χωσει η "μεγαλη" μου. Κι οταν της ειπα οτι δεν βαζουμε τιποτα στ αυτια μας, μου λεει "η μαμουλα γιατι βαζει;"
KORITSIA ΚΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΧΩΜΑΤΑ...ΤΟΝ ΜΑΛΩΝΩ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ....