Ότι αξίζει, πονάει (Ο μικρός ταξιδευτής)

Κάθε βράδυ ψάχνω να βρω στον ουρανό το πιο λαμπρό αστέρι και εκεί φαντάζομαι ότι ζεί ο δικός μου μικρός πρίγκιπας. Φαντάζομαι ότι έχει το δικό του μικρό τριαντάφυλλο να φροντίζει και ότι δεν είναι εντελώς μόνος του! Δεν θα τον δω να μεγαλώνει όμως τον φαντάζομαι, τον ονειρεύομαι κάποιες φορές και νιώθω ότι είναι καλά!

Ούτε πέντε μήνες μέσα στην κοιλίτσα μου και πέταξε και έφυγε σαν πουλάκι! Πάνε τρείς μήνες σχεδόν τώρα που τον κράτησα στη χούφτα μου και είδα τα μικροσκοπικά του ποδαράκια και χεράκια! Ένα εμβρυάκι 75γρ.! Ένα τοσοδούλικο πλασματάκι! Μας το φέρανε σε πυρεξάκι. Όπως κάνουν για όλα τα μωράκια που έχουν την ευλογία να γεννηθούν ζωντανά! Όλα τα σχόλια και τις ευχές που μας είχατε στείλει αγαπημένες μαμάδες τα διαβάζω συχνά πυκνά και παίρνω δύναμη και θετική ενέργεια! Ειλικρινά δεν πίστευα ποτέ ότι μια εγκυμοσύνη δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά τελειόμηνη! Πλανήθηκα οικτρή πλάνη! Πόσες μαμάδες έχουμε βιώσει την ίδια ιστορία!

Όλοι μου έλεγαν να πάρω δύναμη από το παιδί μου, ότι με χρειάζεται και ότι πρέπει να είμαι δίπλα της και να είμαι καλά! Όμως όταν βιώνεις έναν θάνατο, δυσκολεύεσαι να δεις το φώς στο τούνελ στην αρχή. Δεν έχεις κουράγιο για τίποτα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει καθημερινά και να τριγυρίζει σαν ζόμπι μέσα στο σπίτι. Όλα μου φαίνονταν μαύρα, δεν είχα όρεξη για τίποτα. Το μαγείρεμα είχε πάει περίπατο. Το κοριτσάκι μας ζωγράφιζε λυπημένα προσωπάκια, μια μαμά να κλαίει όπως είχε πει στον μπαμπά της. Είχα πάθει εμμονή με τον σύζυγό μου, να είναι καλά με την τόση ταλαιπωρία που τράβηξε. Δεν μπορούσα να είμαι μακριά του ούτε λεπτό, μετά τα όσα είχαμε περάσει το μοιραίο εκείνο Σαββατοκύριακο, το χειρότερο της ζωής μου μέχρι τώρα. Δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ. Αν έβλεπα πριν στα μάτια του τον κόσμο τώρα βλέπω και τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. ‘Ηταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές, να μου κρατάει το χέρι όταν οι πόνοι της γέννας είχαν γίνει αφόρητοι, να μου δίνει δύναμη να συνεχίσω όταν δεν άντεχα και παρακαλούσα το Θεό να με λυτρώσει από το ψυχικό μαρτύριο. Τον ευχαριστώ δημόσια για ότι έχει κάνει για την οικογένειά μας, για την απόλυτη στηριξή του, για την ψυχική του δυναμη. Τον αγαπάω τόσο πολύ!

Μέσα στην μαυρίλα μου αναζήτησα βοήθεια του ψυχολόγου. Μια εξαιρετική φίλη μας ψυχολόγος με βοήθησε να εξηγήσω στο παιδί μας, που έμεινε τρεις μέρες στη γιαγιά όταν η μαμά και ο μπαμπάς ήταν στο μαιευτήριο , και να της πω τα πράγματα ως έγιναν. Ότι δηλαδή η καρδούλα του μπέμπη μας σταμάτησε να χτυπάει και έπρεπε ο γιατρός να τον βγάλει από την κοιλίτσα της μαμάς. Μου είπε να γράψω όλα όσα αισθάνθηκα και βίωσα. Και έτσι γεννήθηκε ο «Μικρός Ταξδιδευτής». Η μικρή έκανε ερωτήσεις για το πού είναι το μωρό μας, αν έκλαψε όταν γεννήθηκε, αν πόνεσα όταν εκείνος γεννήθηκε. Σε όλες απάντησε με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς υπεκφυγές. Τουλάχιστον έτσι έκρινα ότι είναι το σωστό. Τώρα ξέρει ότι το μωρό μας είναι στον ουρανό.

Ο πόνος για μας χρόνο με το χρόνο γίνεται πιο γλυκός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μας αν όλα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Κλαίω.

Θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο. Τον γιατρό μου που ήταν δίπλα μου κάθε ώρα και στιγμή… Πάνω από όλα φίλος. Κόντεψε να τρελαθεί. Να τον έχει ο Θεός καλά. Τις οικογένειές μας , που ήταν δίπλα και ειδικά την Έφη την κουνιάδα μου. Την Όλγα, τον Μαρίνο, την Άννα και τον Γιώργο.

Νιώθω ότι πέφτει η αυλαία και θέλω να δώσω την καρδιά μου σε όλους που στάθηκαν δίπλα μας.

Ολίβια, σ’ ευχαριστώ που μας δίνεις το βήμα για να γράψουμε τα εσώψυχά μας…

Να σας έχει ο Θεός καλά,

Αλεξάνδρα

[divider]

O μικρός ταξιδευτής

της Αλεξάνδρας Σκύφτα

Η Μυρτώ, η μαμά και ο μπαμπάς ζούνε σε ένα όμορφο σπίτι με κήπο σε μια μεγάλη και πολύβουη πόλη.

Κάθε μέρα το πρωί η Μυρτώ που έχει κλείσει τα τρία, πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Εκεί συναντά τις αγαπημένες της φίλες και την δασκάλα της. Μαθαίνει να ζωγραφίζει, να τραγουδάει και να μοιράζεται τα παιχνίδια της!

Η Μυρτώ είναι μοναχοπαίδι. Δεν έχει αδελφό ή αδελφή. Στεναχωριέται πολύ γιατί όταν ο μπαμπάς και η μαμά δουλεύουν , εκείνη είναι μόνη της στο σπίτι της γιαγιάς και δεν έχει με ποιόν να παίξει…

Τα Σαββατοκύριακα η Μυρτώ τρέχει χαρούμενα στον κήπο με το σκυλάκι της τον Ρόκο. Ο μπαμπάς της δείχνει πώς να πετάει το μπαλάκι και η μαμά πάντα φτιάχνει φρέσκια λεμονάδα και τη σερβίρει σε γυάλινα ποτήρια με πολύχρωμα σχέδια.

Τον τελευταίο καιρό όμως κάτι έχει αλλάξει. Η μαμά είναι συνέχεια άρρωστη και δε σηκώνεται καθόλου από το κρεβάτι. Ούτε για να φτιάξει την αγαπημένη λεμονάδα της Μυρτώς. Ούτε στη δουλειά της πάει.

Η μαμά παίρνει αγκαλιά τη Μυρτώ και της χαϊδεύει τα μαλλιά. Έχει κάτι πολύ σημαντικό να της πεί! Σε εννέα μήνες θα φέρει στον κόσμο ένα μωράκι και έτσι η Μυρτώ θα γίνει «μεγάλη αδελφή»!

Τα μάτια της μικρούλας ανοίγουν διάπλατα και κοιτάζει με απορία τη μαμά! Δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι σημαίνει να είσαι μεγάλη αδελφή. Θα πονέσει; Μήπως χρειαστεί να πάει στο γιατρό; Η μαμά της φιλάει το μέτωπο και της εξηγεί ότι δεν θα παίζει πια μόνη της και θα έχει παρέα στις σκανταλιές της το μωρό που τώρα μοιάζει με ένα τόσο δα σποράκι μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς.

Η Μυρτώ παρατηρεί προσεκτικά… Μα πού είναι αυτό το μωρό και εκείνη δεν μπορεί να το δει; Η μαμά λέει ότι μέρα με τη μέρα η κοιλιά της θα γίνεται όλο και πιο μεγάλη γιατί θα μεγαλώνει και το μωρό! Και όταν θα είναι τόσο μεγάλο που δεν θα μπορεί να χοροπηδάει και να κάνει τούμπες, τότε η μαμά θα πάει στο μαιευτήριο να γεννήσει! Και τότε η Μυρτώ θα αποκτήσει έναν αδελφούλη ή μια αδελφούλα!

Το προσωπάκι της Μυρτώς φωτίζεται! Σηκώνει τη μπλούζα της, φουσκώνει και ξεφουσκώνει την κοιλίτσα της λέγοντας «Κοίτα μαμά, έχω και εγώ μωράκι στην κοιλίτσα μου!». Η μαμά γελάει και της ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί της «Σε αγαπώ πολύ ψυχούλα μου».

Οι μέρες περνούν….

Ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι που τρέχει… Η μαμά είναι έγκυος πέντε μηνών!

Η Μυρτώ περιμένει με αγωνία τον αδελφούλη της! Το μεσημέρι όταν γυρίζει από το σχολείο της τρέχει γρήγορα στην αγκαλιά της και ζητάει να δει την κοιλιά της! Τη ρωτάει αν έχει μεγαλώσει ο μπέμπης, αν κοιμάται, αν έχει ξυπνήσει και του τραγουδάει τραγουδάκια και του λέει τα νέα της χαρτί και καλαμάρι!

Στην τάξη της η φίλη της η Μαρία θα έχει και εκείνη στο σπίτι της ένα μωρό σε λίγους μήνες, μια μικρή αδελφούλα! Η δασκάλα τους, η Κυρία Κωνσταντίνα ζητά από τα παιδιά να φέρουν μια οικογενειακή φωτογραφία και η Μυρτώ υπόσχεται να φέρει όταν γεννηθεί και το μωρό! Όλα τα παιδάκια κάθονται σε ένα κύκλο και η δασκάλα με την απαλή φωνή τους διαβάζει το παραμύθι του «Μικρού Ταξιδευτή». Η Μυρτώ πλάθει τις εικόνες στο μυαλό της και ακούει με προσοχή το πώς ξεκινάει το ταξίδι της ζωής μας… το πώς ξεκίνησε το δικό της ταξίδι μέχρι να γεννηθεί, όταν ακόμα βρισκόταν και εκείνη μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς! Εκεί όπου τώρα είναι και ο αδελφούλης της και σε λίγο θα ολοκληρώσει το δικό του ταξίδι !

Η δασκάλα εξηγεί με λόγια απλά την ευτυχία που φέρνει ένα μωρό στην οικογένεια! Η Μυρτώ την ακούει με προσοχή γιατί θέλει να γίνει η καλύτερη αδελφή του κόσμου! Ανυπομονεί να γεννηθεί το μωρό για να του μάθει τόσα πολλά πράγματα, όπως να μιλάει, να περπατάει, να χαιρετάει, να παίζει με τις πλαστελίνες, να στέλνει γλυκά φιλάκια ! Θα βοηθάει και τη μαμά να του αλλάζει πάνα, να τον κάνει μπάνιο και να τον βάζει για ύπνο…

Περιμένει υπομονετικά τη μαμά της να έρθει να την πάρει το μεσημέρι από τον παιδικό για να της πει όσα καινούργια έμαθε για το τι σημαίνει να είσαι μεγάλη αδελφή!

Τι έκπληξη!

Σήμερα θα μείνει στης γιαγιάς! Αχ, είναι τόσο χαρούμενη η Μυρτώ! Τρέχει γρήγορα και πέφτει με δύναμη στην αγκαλιά της! Η γιαγιά κρατάει σφιχτά την Μυρτώ και κλαίει…. «Τι έχεις γιαγιάκα μου και κλαίς; Μήπως σου κάηκε το φαγητό;» τη ρωτάει όλο ενδιαφέρον η Μυρτώ. Η γιαγιά χαμογελάει και κοιτάζει τρυφερά την εγγονή της…

Η σκέψη της τρέχει, πουλί ταξιδιάρικο, στην κόρη της…

Η μαμά της Μυρτώς είναι στο μαιευτήριο…

Έτσι ξαφνικά όπως άρχισε να χτυπά, η καρδούλα του μωρού σταματά να χτυπά και πρέπει να το γεννήσει…

Παρακαλάει το Θεό να είναι η κόρη της καλά και να μην πονάει! Να μεσιτεύσει για την ψυχούλα του μωρού… να απαλύνει τον πόνο της μάνας για το όνειρο που έμεινε στη μέση, να της δώσει φώτιση και να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της! Και όταν αντικρύσει τη Μυρτώ να διαλυθούν όλα τα πυκνά σύννεφα της θλίψης και της μελαγχολίας…

Τρείς μέρες έμεινε η μαμά της Μυρτώς στο μαιευτήριο. Τρεις εφιαλτικές μέρες γεμάτες πόνο και δάκρυα. Θρηνεί το χαμένο της παιδί και προσπαθεί να ισορροπήσει το μέλλον και το τώρα. Αισθάνεται άδεια μιας και το όνειρο για το παιδί που ερχότανε διακόπηκε τόσο σύντομα και τόσο απότομα. Προσπαθεί να καταλάβει αν έκανε κάτι λάθος εκείνη. Δεν την παρηγορεί το γεγονός ότι ίσως έπρεπε να γίνει τώρα, ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και ότι ίσως το μωρό να μην ήταν καλά… Σκέψεις, δάκρυα, πόνος και πάντα δίπλα της ο μπαμπάς ! Βράχος ακούνητος να θαλασσοδέρνεται στη θύελλα που έχει ξεσπάσει στη ζωή τους…

Εκείνο το Σαββατοκύριακο η μικρή Μυρτώ δεν έπαιξε στον κήπο με τον σκύλο της, δεν του πέταξε το μπαλάκι και δεν ήπιε τη σπιτική λεμονάδα της μαμάς στα πολύχρωμα γυάλινα ποτήρια! Μια χαρά είχε περάσει βέβαια στης γιαγιάς το σπίτι! Κάθε επιθυμία της πραγματοποιούνταν μέχρι να πεις «τρία»! Όμως της έλειπαν πολύ η μαμά και ο μπαμπάς!

Και όταν επιτέλους ήρθαν από το μαιευτήριο έπεσε στην αγκαλιά τους με λαχτάρα και σκούπισε τα δάκρυα της μαμάς που έτρεχαν ποτάμι…

Κάθισαν όλοι μαζί για φαγητό και τότε θυμήθηκε το μωρό στην κοιλίτσα της μαμάς και όπως το συνήθιζε ζήτησε από τη μανούλα να χαιδέψει λίγο τον μπέμπη! Η μαμά κοίταξε στα μάτια την Μυρτώ και της μίλησε σαν να ήταν μεγάλη κοπέλα! Και έτσι η Μυρτώ έμαθε ότι η καρδούλα του μπέμπη είχε σταματήσει και δεν χτυπούσε πια και ότι η μαμά πήγε στο μαιευτήριο για να τον βγάλει ο γιατρός από την κοιλίτσα της.

Η μικρή Μυρτώ ρώτησε τη μαμά αν έκλαψε ο μπέμπης όταν γεννήθηκε, όπως είχε κάνει και εκείνη όταν είχε γεννηθεί! Έτσι της είχε πει η μαμά. Η μανούλα την φίλησε γλυκά και η Μυρτώ με την παιδική της αφέλεια που όμως έδωσε τόση δύναμη στη μαμά, της ζήτησε να μην στεναχωριέται και ότι σύντομα ένα άλλο σποράκι που θα γίνει μωράκι θα βάλει ο μπαμπάς στην κοιλίτσα της!!

Τις μέρες που ακολούθησαν η μαμά έκλαιγε συνέχεια και η Μυρτώ ζωγράφιζε στο δωμάτιό της ήσυχα ήσυχα θλιμμένα προσωπάκια. Ο μπαμπάς εξήγησε τρυφερά στη Μυρτώ ότι η μανούλα θα γίνει καλά και ότι δεν θα έπρεπε να φοβάται όταν τη βλέπει να κλαίει. Και η Μυρτώ κατάλαβε…

Και ο καιρός πέρασε και κύλησε σαν κουβάρι….

Και το χαμόγελο ήρθε και πάλι στο πρόσωπο της μαμάς. Η Μυρτώ ζωγράφιζε χαρούμενα γεμάτα ευτυχία προσωπάκια και τα Σαββατοκύριακα έπαιζαν με τον μπαμπά και τον παππού στον κήπο με το Ρόκο το σκυλάκι τους! Η μαμά έφτιαξε πάλι της υπέροχη λεμονάδα της και καμάρωνε την Μυρτώ που σα νεράιδα την άγγιξε με το μαγικό της ραβδάκι και της μεταμόρφωσε τη λύπη σε χαρά!

Η φουρτούνα είχε πια κοπάσει και τώρα ήταν μπονάτσα! Ο Μικρός Ταξιδευτής τους δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το μεγάλο του ταξίδι. Όμως η μαμά ήξερε ότι θα λάμπει πάντα στον ουρανό ένα αστέρι που θα έχει ένα φώς δυνατό. Ένα αστέρι που πασπάλισε της ζωή τους με αστερόσκονη και πέταξε πάλι πίσω

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com