Πώς να εξηγήσω στον άντρα μου ότι πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά;
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα μου, γιατί ειλικρινά με έχει πάρει πολύ απο κάτω τον τελευταίο καιρό…
Είμαι η μαμά Λίνα απο Κύπρο και είμαι 26 ετών. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 8 χρόνια. Περάσαμε 4 χρόνια με απόσταση λόγω σπουδών (εγώ Θεσσαλονίκη και αυτός Πάτρα) και πριν 3,5 χρόνια επιστρέψαμε μόνιμα στη Κύπρο. Αρραβωνιαστήκαμε τον Απρίλιο του 2011 και έκτοτε μείναμε μαζί. Κάναμε ένα παιδάκι που σήμερα είναι 11 μηνών και παντρευτήκαμε μόλις τον περασμένο Ιούνιο.
Πάντα ο χαρακτήρας του συζύγου μου ήταν λίγο νευρικός και απότομος. Τσακωνόμασταν καμιά φορά αλλά εντάξει, τα βρίσκαμε αμέσως. Απο τότε που μετακομίσαμε μαζί μετά τον αρραβώνα μας τσακωνόμασταν πιο συχνά λόγω αυτού του εριστικού χαρακτήρα που έχει. Είναι ο τύπος που μπορεί να έρθει να βρει το σπίτι ολοκάθαρο, φαγητό μαγειρεμένο και τα ρούχα πλυμένα και σιδερωμένα και να αρχίσει να φωνάζει για μια ασήμαντη λεπτομέρεια που ενδεχομένως έμεινε πίσω… Επίσης εγώ είμαι ο τύπος που δεν ανέχεται την παρατήρηση τύπου «εγώ ξέρω καλύτερα απο σένα«, δέχομαι φυσικά κάθε συμβουλή αλλά πρέπει ο άλλος να μου τη πει ευγενικά και καλοπροέραιτα.
Απο τότε που ήρθε το παιδί στη ζωή μας όπως είναι φυσικό ο χρόνος μου μειώθηκε τραγικά. Πολλές φορές δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα στο σπίτι. Και εκεί έχω μούτρα και φωνές.
Επίσης ο άντρας μου βρίζει χωρίς έλεος. Βρίζει απο το κεσεδάκι του γιαουρτιού που έκανε το λάθος να πέσει απο τη πόρτα του ψυγείου μέχρι και έναν άσχετο περαστικό που περνάει απο το σπίτι και μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο. Τον έχω χιλιοπαρακαλέσει να μην βρίζει μπροστά στο παιδί αλλά ουδέποτε δεν με έλαβε υπόψην. Επίσης δεν θέλω να μου φωνάζει μπροστά στο παιδί και να με μειώνει. Είναι μικρό αλλά καταλαβαίνει και θεωρώ πως το μυαλό του είναι σαν σγουγγάρι οτι βλέπει τώρα αργότερα θα τα κάνει και αυτό! Δεν θα το αντέξω να έρθει το ίδιο μου το παιδί να με βρίσει, να μου βάλει τις φωνές ή κάτι σχετικό. Δεν θα το αντέξω!
Γενικά ο τρόπος που μου συμπεριφέρεται ο άντρας μου έχει αλλάξει τραγικά. Μου φωνάζει μπροστά στους φίλους μας και καμιά φορά με βρίζει (και καλά αστείο;). Μου μιλάει άσχημα και προσβλητικά. Η δική μου συμπεριφορά δεν είναι έτσι αλλά καμιά φορά αναγκαζομαι να είμαι και εγώ επιθετική απέναντι του και αυτό φυσικά κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Έχω δοκιμάσει άπειρες φορές να του μιλήσω με το καλό αλλά πάντα η συζήτηση καταλείγει σε καυγά. Και πάντα φταίω εγώ… Πολλές φορές του μιλάω και δεν με ακούει και μετά θυμώνει γιατί δεν του είπα κάτι ή μπορει να του λέω για παράδειγμα «δώσε νερό στο μωρό» και να μην ακούει με αποτέλεσμα να το λέω 3-4 φορές και την 4η φορά να το λέω επιτακτικά και δυνατά για να με ακούσει. Για αυτό με κατηγορεί πως «τον διατάζω» και αντιδρά έτσι.
Συγγνώμη για το μπερδεμένο κείμενο είμαι πραγματικά πολύ θλιμμένη, αγχωμένη και θυμωμένη. Πάνω απ όλα με νοιάζει για το παιδί δεν θέλω να βλέπει αυτές τις εικόνες που βλέπει και δεν θέλω να μεγαλώσει με φωνές και κλάματα. Προχθές σε ένα ακόμα καυγά μου φώναζε ο σύζυγος και εγώ κρατούσα το μπεμπάκι μου και έκλαιγα και αυτό φοβήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να φωνάζει στον μπαμπα του με τατατα και νανανα και να κλαίει! Πραγματικά ένιωσα τόσο άσχημα απέναντι στο παιδί μου…
Τι να κάνω; Δεν θέλω να χωρίσω. Αγαπώ τον άντρα μου κάνω οτι παιρνάει απο το χέρι μου να μην τον εκνευρίζω.. αγαπώ την οικογένεια μου δεν θέλω να τη χαλάσω…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δυστυχώς, περνάω τα ίδια και ίσως χειρότερα. Έχει σηκώσει και χέρι. Κάνω υπομονή και κουράγιο να ναι αραιά αυτά τα γεγονότα. Βοήθεια καμιά από πουθενά. Αυτά που λένε για βοήθεια από κοινωνικούς λειτουργούς κτλ δεν ισχύουν .Ας μας λυπηθεί ο Θεός και να ευχόμαστε καθημερινά να είμαστε ήρεμα στα σπίτια μας όσο μπορούμε να τα καταφέρνουμε...
Κι ο δικός μου τα ίδια. Δεν βρίζει. Το πολύ να πει ένα από σιχτηρ. Ή ότι είμαστε χαζές . Όμως είναι μονίμως μέσα στα νεύρα κι όλο χειροτερεύει. Από τότε που κάναμε τα παιδιά έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Ξυπνάω το πρωί και προσπαθώ να βρωμάει δύναμη να αντέξω. Την γκρίνια του, την κριτική του, τις φωνές του...και προπάντων προσπαθώ να βρω τρόπους να μην φωνάζει στα παιδιά. Αλλά το μόνο που λειτουργεί είναι να τα απομακρύνω από αυτόν. Τις καθημερινές δουλεύουμε και οι δύο και ευτυχώς τα παιδιά είναι με τους γονείς μου που είναι πολύ υπομονετικοί άνθρωποι. Ύστερα γυρνάω από τη δούλεια.( πλέον έχω σταματήσει να νευριάζω κι εγώ με το παραμικρό. Γιατί με είχε κάνει σαν τα μούτρα του και περίμενα κι εγώ πότε θα κάνει κάτι για να του την πω. Πολλές φορές ξέσπαγα και στην μεγάλη μου κόρη. Δηλ μπορεί να βρεις φώναζα. Και στη μάνα μου. Ήμουν απότομη μαζί της. Τώρα όμως το κατάλαβα και σταμάτησα.) Όταν λοιπόν γυρίζω, παίζω μαζί τους και ύστερα έχουμε την σειρά μας, τις ταιζω τις κάνω μπανάκι κάνω κι εγώ μαζι τους και μετά διαβάζουμε παραμύθια και πάμε για ύπνο. Πλέον δεν τον αφήνω να συμμετέχει πουθενά. Παλαιότερα; Πχ Σάββατο. Είμαστε όλοι στο σπίτι. Ξυπνάμε. Αλλάζω πάνα στη μικρή, πάω την μεγάλη για τσισα ταυτόχρονα έχω βάλει να ετοίμαζαται ο καφές. Ο άντρας μου Πχ κάνει το πρωινό. Πάμε στο τραπέζι. Οι μικρές γκρινιάζουν. Ο άντρας μου φωνάζει. Η μεγάλη δε θέλει να πιει γάλα. Την πιέζει μέχρι που Μια μέρα το παιδί είχε μια γουλια γάλα στο στόμα και δεν την κατάπινε και έβαλε τα κλάματα. Μετά (αφού Μας έχει κάνει τον νταή στο τραπέζι κι έχω καταλήξει με δύο παιδιά να κλαίνε και να προσπαθώ μόνη μου να τα ηρεμήσω ταυτόχρονα), αυτός ανοίγει την τηλεόραση και πίνει τον καφέ του. Εγώ μαζεύω την κουζίνα. Η μεγάλη πάει να του τραβήξει την προσοχή. Της δίνει ένα φιλάκι. Μετά της λέει ότι βλέπει τηλεόραση και να μην τον ενοχλεί. Μετά η μεγάλη χτυπάει τη μικρή. Της βάζει τις φωνές. Κλαίει και η μεγαλη και η μικρή. Πάραταω την κουζίνα και προσπαθώ να ηρεμήσω δύο παιδιά ταυτόχρονα. Κι αυτό είναι μόνο το πρωί!!! Φανταστείτε πώς κυλάει η μέρα ως το βράδυ!!!
Όλοι όσοι μιλάτε αρνητικά εύχομαι να σας τύχει κάτι που να μη μπορείτε να διαχειριστείτε. Δεν έχουν μόνο αρνητικά οι φωνακλαδες και εκεί είναι η παγίδα γιατί ξέρεις ότι αυτή η παράνοια δεν είναι ο άντρας που αγάπησες. Στο ότι δεν αλλάζουν συμφωνώ, απλά πρέπει ολες οι παθουσες να βρούμε ένα τρόπο να κρατάμε το σπίτι μας ήρεμο όσο αυτό είναι δυνατό. Αυτή η απογοήτευση που νιώθεις... αναρωτιέσαι γιατί τόση κακία, ψάχνεις να βρεις τι φταίει. Πολλοί είναι από προβληματικά σπίτια και δυστυχώς κάποια πράγματα τους είναι ριζωμενα στο μυαλό. Εγώ πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει λύση, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, απλά παρακαλάω την Παναγία να βάλει το χέρι της και αυτά να συμβαίνουν όλο και πιο αραιά, κάτι που στην δική μου περίπτωση ευτυχώς γίνεται.
Και εμενα το ιδιο του λεω κανε υπομονη...οταν κατι γινετε δεν αντεχει κ φωναζει κ λεει στο παιδι η μανα σου φταιει...απο τότε που έχει ερθει το δευτερο παιδακι ολα εχουν αλλαξει..τον μεγαλο τον μαθαινει ασχημα πραγματα..εχει χαλάσει η σειρα του...κοιματε στο σαλονι τα μεσημερια κ το βραδυ κοιματε αργα 12..(προσωπικος χρονος μηδεν)του κανει ολα τα χατηρια κ οταν σκουζει κ θελει κατι του φωναζει...κ ο μικρος αντιδρα ασχημα...ολη την ωρα μου λέει τα παιδια κ τα δυο.εμενα θα θελουν κ εσενα οχι...ξεσπαω σε κλαματα κ λεει οτι το κανω επιτηδες...αν εχεις εναν αθρωπο κ σου λέει ολη την ωρα τα κανεις λαθος κ μονο αυτος ειναι σωστος τι να πω...ειμαι σε αδιεξοδο κ εγω...να φυγω ή να το παλεψω?η αληθεια οταν λειπει απο το σπιτι ειμαστε πιο ηρεμοι...το παιδι το μεγαλο.με ακουει σε ολα ηρεμα κ ωραια...μολις ερχετε ο αντρας σπιτι ολα αλλαζουν....δεν ξερωωωω τι να κάνω να φυγω για λιγο διαστημα να τον φοβησω τι να κανω?αλλα αν φυγω θα μου πει να μην ξαναγυρισω...
Κοριτσι μου μόλις διάβασα το σχόλιο σου ήταν λες και το έγραψα εγώ. Και εγώ τα ίδια περνάω. Ένα παιδάκι έχουμε και μου κάνει ακριβώς τα ίδια. Μέσα στην ειρωνία. Με μειώνει μπροστά στο παιδί, του λέει όλη την ώρα πως εγώ φταίω για ότι γίνεται. Και πως θα μεγαλώσει και θα πάρει χαμπάρι ο μικρός ποιος είναι τι.. όλο βλακείες. Τον ενοχλεί οτιδήποτε κάνω. Πάω για δουλειά και με παίρνει τηλέφωνα να γυρίσω σπιτι.(δεν δουλεύει εκείνος) και ότι είναι όλη την ώρα με το παιδί και το μεγαλώνει μόνος του κλπ.. πραγματικά είμαι σε παρά πολύ δύσκολη θέση και δεν ξέρω τι να κάνω.
Οι περισσότερες γυναίκες είναι γεννημένες θύματα χωρίς ίχνος αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, για αυτό μερικοί ''μάγκες'' τις έχουν του κλώτσου και του μπάτσου! Από πριν το γάμο βλέπουν την καφρίλα και τη σχιζοφρένεια του συντρόφου, αλλά ''τις τύφλωσε ο έρωτας''!!! Μετά να μη διαμαρτύρονται. Δευ ευθύνεται κανείς για τη δική τους διανοητική αναπηρία!!!
Κάνω εμετό με το προηγούμενο σχόλιο.
Κορίτσι μου υπομονή.. πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξει ποτέ.. Όπως φοβάμαι οτι ούτε ο δικος μου αντρας θα αλλάξει ποτέ.. αν βρεις τον τροπο,σε παρακαλω πες τον και σε εμένα..
Τυχαία βρέθηκα εδώ ψάχνοντας για πατεράδες που βρίζουν.Ειμαι αρκετά μικρή και αυτο που θα σου πω μπορείς να το παρεις σαν "πώς βλέπουν τα παιδιά την κακή συμπεριφορά των γονιών τους".Ο πατέρας μου με βρίζει με το παραμικρό.Νευριαζω και πολλές φορές κλαίω απ τα νεύρα μου,αλλα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω έτσι σε κάποιον άλλον άνθρωπο.Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην στενωχορει την μητέρα μου.Ελπιζω να βοήθησα έστω και λίγο.Αντιο και σου εύχομαι να βρεις κάποια λύση αν δεν την έχεις βρει ηδη:)
Μήπως είναι ερωτευμένος με άλλη? Πολύ το φοβάμαι.
αγαπούμε τον άλλο μέσα από αυτά που μας δίνει και δεν εννοώ οικονομικά ωφέλη, τον αγαπούμε μέσα από την τρυφερότητά του, τον γλυκό του λόγο, την φιλοφρόνησή του, την στήριξή του, την ενθάρρυνσή του και άλλα πολλά. Τι αγαπάς από αυτόν τον άνθρωπο. Μην συμβιβάζεσαι, δεν έχει σημασία πόσα παιδιά έχεις με κάποιον αλλά πως σου φέρεται, τι εισπράττεις συναισθηματικά από την σχέση σας, πως νιώθεις...Αν νιώθεις αρνητικά μην τον κρατάς. Δεν υπάρχει λόγος να μένουμε σε κάτι αν νιώθουμε μέσα μας την έλλειψη και την αρνητικότητα.
fantasou na mhn yphrxan kai oikonomika ofelh ti tha ginotane
Πρεπει να καταλαβεις κατι: "Δεν θα αλλαξει ΠΟΤΕ". Γιατι αφου ηταν ετσι απο την αρχη τον παντρευτηκες?
ωωωχχ,,περσινή ανάρτηση κ δεν το ειδα. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω......
Κορίτσι μου οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μην μπεις στο τρυπακι να τον αλλάξεις δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα παρά μόνο να χάσεις χρόνια από τη ζωή σου, να στερήσεις μια ήρεμη μάνα από το παιδί της και να γεμίσεις τις μέρες σου,τους μήνες σου και τα χρόνια σου με αποτυχημένες προσπάθειες και ενοχές. Κοίτα πρώτα εσένα να είσαι καλά για να είναι και το παιδί σου και στηρίξου στα πόδια σου.
Ξέρεις κάτι ? το χειρότερο από όλο το κείμενο σου , είναι ότι τελικά δεν θέλεις να χωρίσεις !!!!!!! Δεν πρόκειται κοπέλα μου να αλλάξει....να χειροτερέψει μάλλον είναι το πιο πιθανό.Σκέψου ότι έτσι θα μιλάει και στο παιδάκι σου, θα λέει εκείνο τις πρώτες του λεξούλες, θα προσπαθεί να επικοινωνήσει και τι θα εισπράτει ? Δηλ, αν το παιδί ,,κάνει μια ζημιά, κάνει φασαρία,δεν τον ακούει , τι θα γίνει ? Φύγε τρέχοντας , όσο είναι καιρός και απάλλαξε το παιδί σου από το να μεγαλώσει με φωνές, ουρλιαχτα,βρισιές και ποιος ξέρει τι άλλο.Είμαι σίγουρη ότι αργότερα θα σε ευγνωμονεί. Να προσέχεις τον εαυτό σου κ το μωράκι σου !!!!!! **Και δεν τα λέω τυχαία.Τα έχω ζήσει !!!!!!!!
Εγώ το μόνο που θα ήθελα να ρωτήσω ειναι: τι σχέση έχει ο άντρας σου με την μητέρα του;
ΠΟΤΕ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΑΞΕΙ...ΤΖΑΜΠΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΧΑΛΑς ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ....ΔΕΝ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ....ΑΠΟΡΟ ΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ....
Ο χαρακτηρας που περιγραφεις ειναι ο ιδιος ακριβως με τον πατερα μου!!! Κοριτσακι μου γλυκο δε θα σου να χωρισεις 'η να μεινεις...πια ειμαι εγω αλλωστε να σου προτεινω κατι εσυ τον ζεις καθημερινα εσυ θα αποφασισεις! Θα σου μιλησω απο την πλευρα του παιδιου ομως.... παντα ημουν σε μεγαλη κοντρα με τον πατερα μου και ξερεις γιατι? γιατι συνεχως ΕΒΡΙΖΕ μειωνε και προσβαλε τον αλλον...ειχε και εχει ( αλλα ποιος τον ακουει πλεον?) απιστευτα νευρα και ξεσπασματα, και ενα στομα αστα να πανε... εβριζε την μαμα μου, τον αδελφο μου, την αδελφη μου και μενα. Εγω ομως ως η πιο αντιδραστικη παντα του απαντουσα και εκει γινοταν χαμος.... μετα φυσικα τα ξεχνουσε και ειχε την απαιτηση να ειναι ολα μελι γαλα( αλλωστε αυτος θεωρουσε και θεωρει πως ειναι καλος πατερας).Η ψυχολογικη κακοποιηση ειναι πολυ χειροτερη απο την σωματικη γιατι δεν φαινεται ειναι υπουλη , τα σημαδια της ομως τα αφηνει πολυ βαθια στην ψυχη ενος παιδιου μετεπειτα ενηλικα. Μακαρι να ειχαν χωρισει....ελα ομως που η μαμα μου ηταν και ειναι τρελα ερωτευμενη μαζι του και αυτος επισης μαζι της....ναι μεν το βλεπει οτι εγω πλεον ειμαι πολυ απομακρη απεναντι του, αλλα...ποτε της δε σκεφτηκε να κανει κατι ουσιαστικο.Δεν ξερω γιατι στα γραφω αυτα....δε σου λεω χωρισε τον προς Θεου ,απλα σου λεω το νου σου στο παιδι προστατευσε το, αν δεις οτι το βρισιμο και η απαξιωτικη συμπεριφορα μεταφερθει και σε εκεινο...κανε κατι δραστικο θα το κουβαλαει το μικρο σου μια ζωη και θα ειναι κριμα!!!! Ο αντρας σου δε θα αλλαξει ποτε.....οσο μεγαλωνει ο ανθρωπος χειροτερος γινεται και οχι καλυτερος..... Αχ αγγιξες ευαισθητη χορδη....
Εφυγα για τον ιδιο λογο με μωρο 2 μηνων σε μια ξενη χωρα χωρισ να γνωριζω κανεναν!!! Με εβριζε χτυπουσε κ εσπαγε τα παντα μεσ το σπιτι με απειλουσε οσο ημουν εγκυος!γεννησα δυναμωσα πηρα το μωρο χωρις να εχω κανεναν κ πηγα σε αλλο σπιτι απλα!!!να βρεις τη δυναμη να φυγεις!οποιον ψυχολογο κ να ρωτησεις καλυτερα παιδι χωρισμενων γονιων παρα κακοποιημενησ μανας!!λυπησου το μωρο σου και φυγε!!ποτε δεν θα αλλαξει. Στην αρχη φταιει ταχα οτι δεν σε ξερει,μετα φταιει οτι δεν το σεβεσε,μετα το ενα μετα το αλλο,βριζει επειδη δεν μπορει να αλλαξει καναλι στην tv και μην νιωθεις θυμα!!δες ολοκαθαρα!!!τσακωνετε με τους παντες και τα παντα!!!φυγε φυγε φυγε!!μετα ερχετε το ξυλο,το κερατο περναν τα χρονια και αφου δεν εφυγες τωρα θα σε πεισει οτι φταις κ θα μεινεις μια ζωη!!!
Ετσι και ο πρωην μου. Τα παιδια μας (8 ετων) πηραν τους ρολους του θυματος (μαμα ειμαι αχρηστος θελω να πεθανω, γιατι με γεννησες?) και του θυτη (να χτυπαει αλλα παιδακια, να αντιμιλα, να μην ακουει να απαιτει). Πηρα συστημενο γραμμα απο το σχολειο να παω να μιλησουμε. Οταν δε περασαμε στην σωματικη βια, καταλαβα οτι επρεπε να φυγω. Η Νινα εχει απολυτο δικιο. Ο κακοποιητης δεν κακοποιει συνεχως, εχει κυκλους, μπορει ακομα και να εχετε καλες περιοδους που να κρατανε μηνες! Και παντα σου λεει οτι σε αγαπαει μετα. Υπαρχει μια χειραγωγηση, δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα κοριτσια. Κατ'αρχην "στα γυρναει" ετσι ωστε να αμφιβαλλεις ακομα και για αυτα που εζησες. Ποτε δεν εχεις δικιο, ποτε δεν ζηταει συγνωμη, παντα κατι εκανες λαθος και εφταιγες. Εκεινος ποτε. Καντε μια ερευνα στο Γουγγλη για το Συνδρομο Της Στοκχολμης γιατι αυτο συμβαινε με τον κακοποιητη, φτιαχνεις αυτο που λεμε "αρρωστημενη εξαρτηση". Πολυ λιγες γυναικες το βλεπουν και κανουν κατι για αυτο. Παντα υπαρχει η ελπιδα οτι θα φτιαξει. Δυστυχως ερευενες δειχνουν οτι μονο ενα 3% των ανθρωπων αυτων πραγματικα αλλαζουν μονιμα και αυτο γιατι ειναι η ψυχολογια τους. Εκεινοι εχουν δικαιωμα, οι αλλοι υποχρεωσεις και ο,τι ειναι δυσκολο, δεν αξιζει. Πηρα τα παιδακια μου και εφυγα λοιπον. Ναι ειναι δυσκολα, ναι δεν εχω να πληρωσω το νοικι μου καμια φορα, ναι δεν εχουν παιχνιδια (γιατι πηραμε λιγα απο το σπιτι και δεν εχω να τους παρω αλλα), ναι δυσκολευομαι να παρω στον γιο μου δευτερο ζευγαρι παπουτσια ΑΛΛΑ... ειμαι επιτελους ελευθερη!!! (και ειναι δυσκολα γιατι ζω πουλωντας κατι κουκλακια που φτιαχνω, τα αγορακια μου εχουν ειδικες αναγκες και δεν εχω οικογενεια να με βοηθησει ουτε φιλους). Ειμαι αισιοδοξη για το μελλον... Μην φοβαστε λοιπον... εγω το καθυστερουσα και το καθυστερουσα γιατι δεν εχω τιποτα απο περιουσια, τιποτα στο ονομα μου, με ειχε αποκοψει απο ολους τους φιλους μου... τελικα επρεπε να το ειχα κανει νωριτερα! Ειμαι πολυ πιο ευτυχισμενη :) Φτωχη, αλλα ευτυχισμενη! Κουραγιο λοιπον σε ολες τις γυναικες που περνανε το ιδιο. Ενα τηλ στο Δικτυο Κακοποιημενων Γυναικων εστω να τα πειτε ανωνυμα, θα βοηθησει πολυ!
Και δεν είναι μόνο η περίπτωση της σωματικής ή λεκτικής κακοποίησης. Εγώ αναφερόμουν στην περίπωση του συντρόφου που είναι παρών-απών. Που δεν καταλαβαίνει πόσο κουράζεσαι, που δε σε στηρίζει ούτε πρακτικά ούτε ψυχολογικά, που στην καθημερινότητα είναι απών. Ο άνθρωπος που διαλέγουμε πρέπει να μας σεβέται σε όλα τα επίπεδα.
Εννοειται πως ηταν απων. Ελειπε ολη την ημερα, βεβαιωνονταν οτι εχουν κοιμηθει τα παιδια για να γυρισει, ποτε δεν ασχοληθηκε, ποτε δεν επαιξε μαζι τους. 4 χρονια καναμε θεραπειες, ΜΙΑ φορα ΔΕΝ πατησε, ουτε το ονομα της δασκαλας τους δεν ηξερε. Αν τον ρωταγες ποιο ειναι το αγαπημενο τους χρωμα, δεν ηξερε να σου πει. Μιλαμε για τετοιον "πατερα". Εννοειται φυσικα οτι οπου πηγαινα ειμουνα μονη μου, δεν ηρθε ποτε παιδικη, σε εναν γαμο οικογενειακο, μια βολτα... και τις λιγες φορες που τον πεισαμε, μας εκανε να κλαιμε απο τα νευρα μας. "Μην κουνιεσαι, μην μιλας, μην σηκωθεις να παιξεις με τα παιδακια, σκασε, κατσε εκει, τρωγε και μην μιλας" Οπως ειπε η ψυχολογος, γαμος ειναι δυο ζωα δεμενα στον ιδιο ζυγο που τραβανε προς την ιδια κατευθυνση μαζι με την ιδια δυναμη και ταχυτητα... εγω δεν ειμουνα ποτε παντρεμενη παρα μονο στα χαρτια τελικα :(
Το να ζητησεις την βοηθεα ψυχολογου ,η συμβουλου γαμου ειναι ταμπου δυστυχως ακομα στην Ελλαδα.Και εμενα ο αντρας μου εχει γινει πολυ επιθετικος τον τελευταιο καιρο .Αποτομος ,βλασφημος με μειωνει λες και ειμαι ενα τιποτα...και πολλα αλλα που με κανουν δυστυχως να κλαιω σχεδον καθε βραδυ κρατωντας αγκαλια την 6 μηνων κορουλα μου ,γνωριζοντας πως δεν πρεπει.Σημειωτεων το παιδι αναστεναζει συνεχεια πλεον. Πντα ηταν αποτομος και εβριζε με το παραμικρο αλλα ηταν υποφερτο ως ενα σημειο. Πιστευω πως ο λογος ειναι η μητερα του η οποια υπηρξε μια πολυ αυστηρη μητερα μονο για τον αντρα μου και θεωρω πως του εχουν μεινει καταλειπα.Θα μου πειτε με την αγαπη μου θα μπορουσα να τον βοηθησω σημαντικα ,αλλα νομιζω πως πια δεν εχω το κουραγιο γιατι ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ.ψαχνω να βρω που κανω λαθος ,προσπαθω να μην του δινω αφορμες ,να περνω το μερος του για να νιωθει πως τον υποστηριζω ακομα και στο παραλογο...θελω να τον βοηθησω αλλα πια δεν ξερω πως...θελω να του ζητησω να δουμε καποιον ειδικο και φοβαμαι πως θα μου αρνηθει.Δεν θελω να φτασουμε στον χωρισμο θελω να μεγαλωσουμε μαζι το παιδι μας και να μας κανει καλυτερους ανθρωπους!Τα παιδια δεν φταινε πουθενα και ποτε
Διαβάζοντας το κείμενο της Λίνας καθώς και πολλά από τα σχόλια, μου δημιουργήθηκε μια απορία...Χωρίς να θέλω ούτε να προσβάλλω, ούτε να κατακρίνω κάποια από εσάς, αναρωτιέμαι πως δεν είχατε δει όλα αυτά τα ελαττώματα των συζύγων σας πριν τους παντρευτείτε ή έστω πριν κάνετε παιδιά. Γιατί απλά δεν καταλαβαίνω πως ένας ήρεμος και πράος άνθρωπος μεταμορφώνεται σε "τέρας"...Ή μήπως έτσι ήταν από πριν?? Άρα το σφάλμα δεν είναι μόνο δικό τους αλλά και δικό σας σε πολλές περιπτώσεις. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο, τον ερωτεύεσαι, τον παντρεύεσαι και μετά θέλεις να τον αλλάξεις... Όσο λανθασμένη και αν είναι η συμπεριφορά του, αυτή ήταν από πριν. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ τους ανθρώπους με βίαιη ή ακραία συμπεριφορά, απλά δεν τους συναναστρέφομαι. Αν το κάνω σημαίνει ότι είμαι έτοιμη να υποστώ και τις συνέπειες. Συγγνώμη αν γίνομαι απόλυτη, ξέρω ότι δεν ισχύουν τα ίδια σε όλες τις περιπτώσεις και θέλω να επαναλάβω ότι δεν έχω πρόθεση να κρίνω αρνητικά τις επιλογές οποιουδήποτε ανθρώπου. Απλά έτσι το σκέφτομαι εγώ...
Στην αρχή είσαι εσύ και αυτός. Σε πιάνει το μαμαδίστικό σου και θέλεις να τον προσέχεις και να τον φροντίζεις. Σου ζητάει ευγενικά στην αρχή να κάνεις μερικά πράγματα για εκείνον, γιατί ο ίδιος δεν προλαβαίνει κι εσύ χαίρεσαι που τον βοηθάς και μάλιστα δίνεις και τον καλύτερο εαυτό σου. Στην πορεία μερικά πράγματα γίνονται δεδομένα. Εσύ είσαι υπεύθυνη για κάποιες δουλειές του ή δουλειές του σπιτιού επειδή έτυχε να σου ζητήσει βοήθεια μερικές φορές ή επειδή προσφέρθηκες μόνη σου να τις κάνεις. Αλλά δεν έχεις παιδιά κι ακόμη αντέχεις. Κι αν σου πει και καμμιά κουβέντα λες δεν πειράζει είναι αγχωμένο το μωρό μου. Στην πορεία έρχονται τα παιδιά. Κι εκεί γίνεται ο χαμός. Δε βοηθάει, γιατί ποτέ δε βοηθούσε άλλωστε, και διαμαρτύρεται γιατί εχασε την καλή του υπηρέτρια. Περνάς από πολλά στάδια. Γιατί δεν είμαι καλή σε όλα? Μήπως είμαι αργή? Γιατί κάποιοι άντρες βοηθάνε κι αυτός όχι? Γιατί έκανα τόσο λάθος επιλογή? Γιατί το έκανα αυτό στα παιδιά μου? Και αυτός όχι μόνο δε βοηθάει, αλλά μειώνει συνεχώς τις προσπάθειες σου και λέει και το περιβόητο σιγά τι κάνεις όλη μέρα. Η αλήθεια είναι εκεί από την αρχή, αλλά δεν την βλέπεις γιατί στην αρχή έχεις πολλή υπομονή, πολλή αγάπη και γιατί μπορεί να κρύψει σε μεγάλο βαθμό τα ελλατώματά του. Αν διαβάσει το σχόλιο (μακάρι!!) καποια κοπέλα που δεν έχει ακόμη οικογένεια, θέλω να της πω να δίνει τεράστια σημασία στις λεπτομέρειες. Αν ο μεγάλος σου έρωτας σε στήνει στα ραντεβού μπορεί να υποκρύπτει έλλειψη σεβασμού. Αν δε χρησιμοποιεί συχνά λέξεις όπως ευχαριστώ, παρακαλώ μπορεί επίσης να υποκρύπτει ότι σε έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια. Άφησε τον και λίγο να σε υπηρετήσει, να σε κυνηγήσει, μην είσαι συνέχεια του ναι και του δεν πειράζει μωρό μου. Πειράζει και πολύ μάλιστα. Και κατά τη γνώμη μου το τέλος αυτών των σχέσεων είναι επίσης δεδομένο. Το πρόβλημα είναι πως και σε αυτό το κομμάτι αργούμε να δούμε την αλήθεια και παρατείνουμε μια κακή ή ανύπαρκτή σχέση. Τι να πω, μακάρι να είμαι λάθος σε αυτό. Και θα πω και το πιο ακραίο που το έχω σκεφτεί άπειρες φορές. Μη σας πιάνει η αγωνία του πότε θα γίνεται μάνες. Αν βρείτε τον άνθρωπο που σας σέβετε κάντε οικογένεια μαζί του, αν δεν τον βρείτε υπάρχει και η αναδοχή. Καλύτερα να φροντίζεις μόνη σου ένα παιδί, παρά μόνη σου ένα παιδί και έναν μεγάλο γκρινιάρη. Και αυτά τα λέω έχοντας ζήσει τον απόλυτο έρωτα και έχοντας περάσει πολλές δυσκολίες για να είμαι μαζί του. Tην επόμενη φορά που θα ερωτευτείτε παράφορα πατήστε το pause και δείτε αν αξίζει.
Αγαπητη μανουλα... Τον αγαπας, τον συγχωρεις, ελπιζεις... Και το αποτελεσμα; ΜΗΔΕΝ! Οπως κ αλλες μανουλες εκανα προσπαθειες να παμε σε συμβουλο, προσπαθησα να τον προτρεψω να παει σε ειδικο για διαχειρηση θυμου αλλα φυσικα εγω εχριζα κατα τη γνωμη του φαρμακευτικης αγωγης γιατι ημουν αρρωστη... Δεν παλευεται η ενδοοικογενειακη βια... Με τιποτα... Εκανα υπομονη 9 χρονια με απιστευτες βρισιες κ απειλες για τη σωματικη μου ακεραιοτητα. Οταν ηρθε ο μπομπιρακος μου στη ζωη τα πραγματα εγιναν χειροτερα. Ενος ηταν ο μικρος μου και χτυπαγε με το χερι το κεφαλι του!!! Παιδιατρος κ παιδοψυχολογος μου ειπαν οτι αυτο ειναι επακολουθο νευρικης και επιθετικης συμπεριφορας. Με εβριζε κ με απειλουσε, εκλαιγε ο μικρος και αντι το ζωο να ευαισθητοποιηθει φωναζε ποιο πολυ για να ακουγεται πανω απο το κλαμα του μικρου. Αποφασισα οτι ουτε θελω να μεγαλωσω ενα παιδι με τρελα βιωματα αλλα ουτε κ να μεγαλωσω ενα τερας που θα κανει τα ιδια στην κοπελα ή στη γυναικα του. Μειναμε 2 βδομαδες σε διασταση κ τοτε ανακαλυψα οτι τον τελευταιο χρονο ειχε ερωμενη... Προν 2 βδομαδες υπεγραψα τα χαρτια κ τον Νοεμβρη εχω δικαστηριο για το διαζυγιο. Δεν σου λεω να κανεις το ιδιο αλλα προσπαθησε να του πεις να πατε σε συμβουλο κ αν δεις αποτελεσμα ουσιαστικο τοτε μεινε μαζι του. Αν οχι σκεψου αυτο: εσυ εισαι ενηλικας και πληρωνεις τις επιλογες σου. Εσυ κανεις υπομονη κ τον συγχωρεις. Εσυ επιλεγεις να εισαι με καποιον που εχει προβλημα κ σου φαιρεται ετσι. Το παιδακι σου ομως δεν φταιει σε τιποτα. Αξιζεται κατι καλυτερο. Αν αυτο μπορει να το προσφερει το ιδιο ατομο καλως, αν οχι ομως σκεψου την ζωη σου και του παιδιου σου σε 5 χρονια... Βγαλε στην ακρη το συναισθημα κ βαλε τη λογικη σου να λειτουργησει. Συγνωμη που εχω γραψει ολοκληρο κατεβατο αλλα ξερω πως νιωθεις, ξερω οτι τον αγαπας, ξερω οτι τον συγχωρεις. Σκεψου ομως εσενα κ το παιδι σου...
Κατι παει λαθος!Κατι κανεις λαθος!Κατι εχεις σκεφτει λαθος!Αλλα αυτο που νιωθεις (και ξερεις πολυ καλα τι νιωθεις),πρεπει να διορθωθει...Το χρωστας στον εαυτο σου!!!Ζητα βοηθεια απο καποιον ψυχολογο-ψυχιατρο τωρα!!!!Ακομα και μια κοινωνικη λειτουργος θα σε βοηθουσε.Ψαξε τηλεφωνα απο κεντρα ψυχικης υγειας....κανε κατι για σενα,κανε κατι για σενα,κανε κατι για σενα....Δεν σου αξιζει να σου φερονται ετσι,δεν σου αξιζει ,δεν σου αξιζει...Και το ιδιο μηνυμα απευθυνω σε ολες τις γυναικες που ταυτιστηκαν με την κοπελα!!!!
Δυστυχώς δύσκολα αλλάζει αυτού του είδους ο χαρακτήρας...τον είχα κ εγώ και νευρίαζε με το παραμικρό που εγώ δεν καταλάβαινα γιατί θύμωνε, ακόμα και σήμερα φίλοι μου διηγούνται πόσο άσχημα είχαν νιώσει την τάδε φορά που μου μίλησε άσχημα μπροστά τους κλπ κι όποτε τύχαινε να ανεβάσω τους τόνους γινόταν το σώσε..από τη λεκτική βία περάσαμε δυστυχώς και στη σωματική με αποκορύφωμα ένα βράδυ χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο να ανεβάσω κ εγώ τους τόνους, να τις μαζέψω και μετά να σηκωθεί και να βγει από πάνω ότι δεν αντέχει άλλο και να σηκωθεί να φύγει...όλα αυτά με ένα παιδί 10 μηνών και το 2ο στο δρόμο...πρέπει να πάτε σε ειδικό οπωσδήποτε να μιλήσετε (δεν τον κόβω να το δέχεται) γιατί τα παιδιά είναι όντως σφουγγάρια και κρατάνε πολλά μέσα τους..εγώ δυστυχώς κατέληξα η ίδια αρκετά νευρική και έχω επηρεάσει και τα μικρά..αλλά χώρια είναι πολύ καλύτερα...αν είναι δεκτικός έστω και στο ελάχιστο προσπαθήστε πάντα με τη βοήθεια ειδικού...είναι πολύ κρίμα να υπάρχει αγάπη και παιδί και για βλακείες να διαλύονται σπίτια...
συμφωνώ με τον Αντώνη. ο άντρας σου έχει κάποιο πρόβλημα και ειδικός μπορει να βοηθήσει, Άντε πες του το όμως και άντε πείσε τον. Ίσως να πας εσύ να μιλήσεις σε έναν ειδικό όπως τα έγραψες εδώ τώρα να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση στο σπίτι σου. Και δε χρειάζεται να του το πεις.
Γεια σου Κα Λίνα, θα σου γράψω και 'γω την γνώμη μου. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τις αιτίες από τις αφορμές. Ας φέρω μερικά παραδείγματα (σε πρώτο πρόσωπο). Όταν εγώ νευριάζω όταν μου πέφτει το κουτάλι και βρίζω, όταν νευριάζω με τον εξυπνάκια που μπαίνει μπροστά μου στο φανάρι χωρίς να περιμένει στην ουρά και λέω τα "Γαλλικά μου", όταν βλέπω τον υπάλληλο στην τράπεζα, με μία ουρά 30 μέτρων (εγώ τελευταίος), να πίνει τον πρωινό του καφέ και να δουλεύει με το πάσσο του και βγάζω ..σπυράκια και ψάχνω την τσέπη μου μήπως και έχω κανένα ..πιστόλι, όταν άλλος μου κορνάρει στα φανάρια και 'γω τον "λούζω" με διάφορα "κοσμητικά" επίθετα, όταν ...όταν ...όταν λοιπόν είμαι έτσι, λειτουργώ έτσι, τότε πρέπει να καταλάβω ότι το πρόβλημα μου δεν είναι οι άλλοι. Οι άλλοι είναι οι αφορμές, που ποτέ δεν θα εκλείψουν, ποτέ. Η αιτία που φέρομαι έτσι,το πρόβλημα μου δηλαδή,είναι ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ, είμαι άρρωστος και χρειάζομαι γιατρό, χρειάζομαι θεραπεία, όπως σε όλες τις αρρώστιες. Ο άνδρας σου λοιπόν Κα Λίνα είναι άρρωστος, είναι νευρωτικός, χρειάζεται ψυχίατρο, χρειάζεται θεραπεία και όχι συζήτηση. Αν νομίζεις ότι με την συζήτηση μπορείς να θεραπεύσεις έναν ...κολικό του νεφρού ή ένα ...κάταγμα,κάτσε και συζήτησε μαζί του και μην ζητάς ιατρική βοήθεια. Η ψυχιατρική έχει κάνει τεράστια βήματα και όλες (σχεδόν) οι ασθένειες είναι ιάσιμες. Και κάτι για σένα. Γράφεις ότι "αναγκάζεσαι" να έχεις και 'συ επιθετική συμπεριφορά. Όχι, δεν είναι έτσι, μην κοροιδεύεις τον εαυτό σου. Απλώς και τα δικά σου νεύρα είναι χάλια, αλλά εσύ δεν θέλεις να το παραδεχθείς. Ο άνδρας σου είναι η αφορμή, το πρόβλημα είναι στα νεύρα σου. Το πως φθάσατε εκεί θα σας το πει ο γιατρός σας. Μην το αμελείς, κάθε μέρα η ασθένεια θα χειροτερεύει και η ζωή σας θα γίνεται κόλαση. Εμείς οι Έλληνες έχουμε "ένα θεματάκι" με τον ψυχίατρο. Δεν είναι όμως έτσι. Το ότι θα επισκεφθεί κάποιος ψυχίατρο, δεν σημαίνει ότι ..τρελλάθηκε, για όνομα του Θεού. .Το σίγουρο είναι ότι μετά την θεραπεία, όλα όσα γράφεις θα είνα παρελθόν και θα ζήσετε και 'σεις χωρίς νεύρα και προλήματα σαν τα σημερινά. Θα ζήσετε σαν οικογένεια. Συζήτησέ το με κάποιον γνωστό σου ιατρό, όχι κατ' ανάγκην ψυχίατρο, θα σε κατατοπίσει καλύτερα.
Πόσο δίκιο έχεις Αντώνη!!!! Ειναι η πρώτη φορά που συμφωνω απόλυτα σε ολα μέσω της απαντησής σου, όταν έλεγα στον πρώην σύζυγο μου πολυ πριν να φτάσουμε στο διαζύγιο ότι πρέπει να δούμε κάποιον ειδικό είτε ως σύμβουλο γάμου είτε ως ψυχίατρο, ψυχολόγο όπως θέλεις πες το η απάντηση του ήταν εσυ είσαι η τρελή πήγαινε μόνη σου....δυστυχώς στην Ελλάδα η ψυχολογία ειναι πολυ παρεξηγημένη επιστήμη, απο προσωπική πείρα Λίνα θα σε συμβουλευα να δείτε έναν ειδικό και αν ο άντρας σου δεν δέχεται πήγαινε για αρχή μόνη σου γιατι εσυ μπορει να τον αγαπάς αλλά μεγαλωνετε και ένα παιδάκι που δεν του αξίζει να ειναι σε τόσο έντονο περιβάλλον. Εγω μπορει να χωρισα τελικά και να μεγαλώνω μονη μου το παιδάκι μου αλλά σε συνεργασία με ψυχολόγο και παιδοψυχολογο είμαι μια χαρα και το ίδιο και το παιδι μου. Καλο κουράγιο σου εύχομαι και ελπίζω να βρεις λύση σύντομα.
Σωστα, πολυ σωστα αυτα ολα.Και εγω το ιδιο εκανα.Του ειπα να παμε σε συμβουλο γαμου και το ιδιο μου απαντησε.Οτι εγω ειμαι η τρελη και εκεινος ειναι καλα.Ετσι αφου δεν καταλαβαινε και εγω δεν αντεχα αλλο την κατασταση αυτη (ουτε για μενα αλλα ουτε και για τα παιδια μας), πηγα πρωτα σε δικηγορο και μετα σε ψυχολογο για να με βοηθησει στο πως να χειριστω το θεμα.Και απο εκει πηγα σε συμβουλο γαμου και ο συμβουλος τον πηρε τηλεφωνο και το καλεσε να παει.Και επειδη δεν μπορουσε να κανει διαφορετικα,πηγε. Πηγαμε και δυο φορες μαζι.Αλλα μετα μου ειπε οτι δεν χρειαζοταν να ξαναπαμε και οτι δεν θα του πει κανεις τι να κανει.Μειναμε αλλα δυο χρονια μαζι, ειμασταν καλα,πολυ καλα μπορω να πω.Αλλα ο ανθρωπος δεν αλλαζει.Καποια στιγμη παλι του βγαινει ο ασχημος χαρακτηρας.Ετσι και εγω χωρισα,μεγαλωνω μονη μου τα τρια μας παιδια και ειμαι πολυ καλυτερα και εγω αλλα και τα παιδια μας.
Αυτό που προσπαθώ να πω Κα Ειρήνη, είναι ότι τα "νεύρα μας" δεν είναι θέμα χαρακτήρα, είναι μια αρρώστια (ιάσιμη) σαν όλες τις άλλες. Ο άνθρωπος δεν "αλλάζει χαρακτήρα", αλλά "γίνεται καλά". Το δύσκολο σ' αυτήν την ασθένεια (όπως και σε όλες τις "ψυχιατρικές" ασθένειες), είναι να καταλάβει ο άσθενής ότι είναι ασθενής, ή αλλιώς, να παραδεχθεί ο ασθενής ότι πάσχει, ότι είναι άρρωστος. Αυτή συνήθως είναι μια ανυπέρβλητη (για πάρα πολλούς) δυσκολία. Μπορεί η θεραπεία να κρατήσει 6 μηνες ή έναν χρόνο. Μπορεί όμως, όπως για παράδειγμα κάθε πρωί (για όλη του την ζωή) κάποιος παίρνει το χαπάκι της πιέσεως ή του θυροειδή ή κάτι άλλο, έτσι πρέπει να παίρνει και το χαπάκι ( ή τα χαπάκια) για τα "νεύρα του". Και μην σας φαίνετε παράξενο, νεύρα τέλος. Και μην νομίσει κανείς (για όνομα του Θεού) ότι ο άνθρωπος γίνεται "φυτό", είναι ένας κανονικότατος , αξιαγάπητος σύντροφος, χωρίς νεύρα και εντάσεις όμως. Όχι ότι δεν θα έρθουν ποτέ δύσκολες στιγμές, θα έρθουν, αλλά μια- δυο φορές τον ...χρόνο (λόγω πολύ δυνατων εξωτερικών πιέσεων), και αυτές πολύ μικρής διάρκειας. Αλήθεια σας λέω ότι γνωρίζω πάρα πολλά χωρισμένα ζευγάρια εξ αιτίας αυτής της ασθένειας. Χώρισαν γιατί δεν ήθελαν να παραδεχθούν (ο ένας απ' τους δύο ή και οι δύο)ότι έχουν πρόβλημα, ότι είναι ασθενείς. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι αν ακολουθούσαν θεραπεία για τα "νεύρα τους", τώρα θα ήταν μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια. Κι όμως είναι χωρισμένοι. Όπως έχω και γνωστούς που αφού πέρασαν τα πάνδεινα, επισκέφθηκαν ψυχίατρο και τώρα είναι πολύ καλά. Οι ίδιοι το λένε κιόλας ότι πέρασαν πολύ άσχημες καταστάσεις σαν ανδρόγυνο, σαν οικογένεια, μέχρι να αποφασίσουν να πάνε σε ψυχίατρο. Και εδώ που τα λέμε, δεν είναι και εύκολη απόφαση, θίγεται γαρ ο εγωισμός μας!Συμπέρασμα: ο εγωισμός μας φταίει. Λιγότερος εγωισμός και ο γάμος μας σώζεται. Σας ευχαριστώ.
Κ. Αντώνη έχετε πολύ δίκιο. Εδώ οι άνθρωποι πολλές φορές αρνούνται να πάνε στον γιατρό ενώ έχουν φυσικό πόνο. Ενώ πονάνε στο σώμα τους! Και τελικά κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν...και είναι κρίμα να πεθαίνει κάποιος από βλακώδη αμέλεια. Ο ψυχίατρος είναι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ δύσκολος, δυστυχώς!
Έτσι ακριβώς είναι αλλα αντε να τους το δώσεις να το καταλάβουν! Δυστυχώς! .... Η περισσότεροι άντρες είναι εγωιστες κ αυτό τα διαλύει όλα. Δεν κοιτάνε να φτιάξουν το πρόβλημα μόνο το κάνουν χειρότερο
Το μονο που εχω να πω ειναι οτι ο νουρος του σιηλλου δεν ησιοννει.εχει 23χρονια που τον ανεχωμε με καταθληψη και χαπια.αλλα τωρα ειπα φτανει και εβαλα μπρωστα για διαζυγιο .και ο θεος βοηθος....
Ωραια τα λες Αντωνη αλλα........αλλα μακαρι να σκεφτοντουσταν ολοι οι αντρες οπως εσυ. Οσο για το οτι μετα τη θεραπεια θα ζησουν καλα.......αυτο δεν εισαι σιγουρο.Θα πρεπει να το θελουν αληθινα και οι δυο.Αν το θελει μονο ο ενας θα γινει για λιγο καιρο και μετα θα γυρισουν παλι στα ιδια.Στο λεω γιατι το ιδιο εχω περασει και εγω.
Ενα ζευγαρι σιγουρα αντιμετωπιζει διαφορα καθημερινα προβληματα που φερνουν προστριβες..Σε ενα υγιες ζευγαρι ομως παρα τις διαφωνιες δεν παυει να λειπει ο σεβασμος μεταξυ τους..κατι που ειναι προφανες οτι λειπει απο τη μερια του συζυγου σου. Ισως εχει δικα του θεματα εσωτερικα να λυσει ή πιο απλα δεν ειναι ευτυχισμενος..αν εσυ παιζεις ρολο σε ολο αυτο καλο θα ηταν να το λυσετε με βοηθεια ειδικου και με κοινη προσπαθεια. Πιστευω πως ισορροπημενοι γονεις μας κανουν ισορροπημενα παιδια και ισορροπημενα παιδια = ευτυχισμενα παιδια..αν ομως οι γονεις εχουν δημιουργησει αρρωστο περιβαλλον τοτε καλυτερα το παιδι να μεγαλωνει με τον εναν. Και επειδη επισης πιστευω πως τα παιδια μας ειναι κατα καποιο τροπο οι μιμητες μας μεγαλωνοντας,κανε μια απλη ερωτηση στον εαυτο σου..θα θελες το παιδι σου αργοτερα να μη σε σεβεται?να σε μειωνει?να μη σε εχει προτυπο?να φτιαξει αναλογη οικογενεια?Εγω δε θα το αντεχα!Ειμαστε γονεις και θεωρω οτι τα παιδια μας βλεπουν με τα ματακια τους ως ηρωες που θα τα προστατευουμε απο καθε τι κακο..ειμαστε οι καθοδηγητες τους για να γινουν ευτυχισμενοι και πετυχημενοι ανθρωποι..ειμαστε οι πιο σημαντικοι ανθρωποι στη ζωη τους και οφειλουμε να ειμαστε "βραχοι ακλονητοι" (οσο γινεται!) γιατι μεσα απο μας παιρνουν τις βασεις για τη δικη τους οικογενεια αργοτερα. Κανε αλλη μια ερωτηση στον εαυτο σου..ποτε χαμογελασες τελευταια φορα?ποτε γελασες μεσα απο την καρδια σου?αξιζεις πραγματικα να σου φαιρονται σα σκουπιδι?ποσο αγαπας τον εαυτο σου?.......σου ευχομαι πραγματικα να βρεις τη δυναμη να μη χασεις τον εαυτο σου ..το παιδακι σου σε χρειαζεται!
Έζησα τα ίδια όταν γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί Όταν πια ήμουν έγκυος στο δεύτερο, μετά από ένα απίστευτο ξέσπασμα θυμού (και άπειρες συζητήσεις πιό πριν) έφτιαξα μια τσάντα με μερικά ρούχα και του είπα οτι θα πάω να μείνω αλλού μέχρι να αποφασίσει οτι θέλει να διορθώσουμε από κοινού την κατάσταση (η μεγάλη, κοντά 2 χρονών ήδη τον φοβότανε και ήθελε συνέχεια εμένα). Συμφώνησε την ίδια στιγμή και πήγαμε σε ψυχολόγο. Απεδείχθη πως ούτε ο ίδιος ήταν ευχαριστημένος από την συμπεριφορά του, απλώς του ήταν αδύνατον να συγκρατηθεί. Πιό πολύ τον πλήγωνε που τον φοβόταν η μικρή. Έκανε μεγάλη προσπάθεια με ατομικές συνεδρίες και μαζί διορθώσαμε τις δικές μας ασυνενοησίες σε συνεδρίες ως ζευγάρι. Σιγά-σιγά έμαθε να αναγνωρίζει τι ενεργοποιεί αυτήν την συμπεριφορά, να διαχωρίζει το παρελθόν από το παρόν και εγώ έμαθα να μην τον "κουρδίζω". Η διαφορά στην καθημερινότητά μας είναι μεγάλη.... Για την ιστορία να πώ πως δεν ήθελα να χωρίσουμε γιατί τον αγαπάω πολύ, αλλά ήμουν αποφασισμένη να το κάνω αν δεν δεχόταν να πάμε στην ψυχολόγο...
http://www.youtube.com/watch?v=G9q_ao91Now
Κοριτσι και εγω τα περασα αυτα και αλλα πολλα , εμεις φτασαμε σε σημειο να δερνομαστε, γιατι την πρωτη φορα που σηκωσε χερι εκανα την παπια και κλαμα την δευτερη τα ιδια την τριτη τα ιδια ομως μετα απαντησα και εγω, ο τυπος δεν υπολογιζει τιποτα αν ειναι το μικρο μπροστα ή οχι , τον εδιωξα απο το σπιτι με την παρεμβαση της δικηγορου μου γιατι απηλησε οτι θα μου παρει το μικρο μου. Ως εκει αντεξα!!!, ειμαι 20 μερες χωρις αυτον και σιγα σιγα νιωθω πολυ καλητερα, διασκεδαζω με τα ποιο μικρα και απολαμβανω την μικρη μου , κανουμε τα παντα μαζι , αν και πολυ δυσκολο στην αρχη, αλλα μερα με την μερα βελτιωνομαι, μεχρι και δουλεια βρηκα, και ξανα βρεθηκα με τους ΦΙΛΟΥΣ μου, γιατι πριν ημουνα σε φαση τρεμουλο απο τα νευρα και κλαμα διαρκειας. Τωρα συνιδητοποιω οτι και πριν μονη μου ημουνα ουσιαστηκα, τα παντα απο μενα περναγαν. Αυτου του ιδους αντρες εχουν ΠΡΟΒΛΗΜΑ και δεν μπορουν να ζησουν την ζωη τους ομορφα, παντα θα ψαχνουν να βρουν το λαθος μονο και μονο για να σου την πουν, να νιωσουν ΑΝΤΡΕΣ, εμ δεν ειναι ετσι. Η μικρη μου αξιζει οτι καλητερο μπορω να της δωσω και πραγματικα μονη μου τα καταφερνω πολυ καλητερα. Για μενα δεν με ενιαζε και ιδιαιτερα, λες επιλογη μου ηταν τωρα λουστα, αλλα δεν παει ετσι, αν εγω δεν ειμαι καλα πως θα προσφερω το καλητερο δυνατον στο παιδι μου? Ο μεγαλητερος εφιαλτης μου ηταν να μεγαλωσω το μωρο μου χωρις την παρουσια του πατερα , αλλα και γω μεσα σε εναν εφιαλτη ζουσα... το ΓΙΑΤι δεν μπορεσε να μας δει ως την οικογενεια του και να ειμαστε χαρουμενοι δεν μπορω να το απαντησω , λυπαμε πολυ , τον λυπαμε περισσοτερο γιατι τον αγαπω ακομη αλλα πλεον απο μακρια, δεν μπορεις να φανταστεις τι ειναι να κανεις καυγα μεσο τελεφωνου, το κλεινεις και τελιωνει εκει, βεβαια σου μενουν τα νευρα αλλα σε λιγα μολις λεπτα εισαι καλα και παλι, αν ηταν σπιτι δεν ξερω την καταληξη.... Δηναμη θελει κοριτσι, πολυ δυναμη αλλα στο τελος θα γινεις καλα. Εγω παλι τα βραδια που με πιανει το παραπονο σκεφτομαι οτι ο ηλιος θα βγει σε λιγες ωρες και το μικρο μου θα ξυπνησει. Η ζωη εχει τα και τα καλα της!!! Φιλια πολλα και ας αποφασισεις το καλητερο για ΣΕΝΑ
κάποια στιγμή να αναρτήσετε και ένα θέμα με τίτλο " Πως να εξηγήσω στον άντρα μου ότι έχει πάντα άδικο"
Γιώργο αυτό κατάλαβες εσύ; Ότι είναι μια υστερική γυναίκα που δεν σέβεται τον άντρα της και τον κατηγορεί αδίκως και για όλα τα στραβά του κόσμου; Πιθανώς δεν διάβασες το κειμένο και στάθηκες στον τίτλο, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Γιατί εγώ από το κείμενο συμπέρανα πως η κοπέλα αυτή έχει να αντιμετωπίσει έναν ανώριμο άνθρωπο με εκρήξεις που δεν αρμόζουν σε έναν υπεύθυνο ενήλικα, έναν άνθρωπο που δεν δύναται να συμμετέχει σε έναν ώριμο διάλογο με τη σύντροφο που έχει επιλέξει για τη ζωή του (μόνος του τη διάλεξε, να μάθει να τη σέβεται!), παρά έχει μάθει να επιβάλλεται με τη βία (ελπίζω μόνο λεκτική... προς το παρόν). Επιπλέον, αδιαφορεί αν οι εικόνες αυτές που ΕΚΕΙΝΟΣ προκαλεί στιγματίζουν την ψυχούλα του ίδιου του του παιδιού. Θέλει το σπίτι στην εντέλεια, το μωρό στην πένα, τη "γυναίκα" σούζα, το δούλο να του κάνει αέρα... Να είναι όλα στα πόδια του, του παραχαϊδευμένου μπούλη. Τι αντιλήψεις είναι αυτές τον 21ο αιώνα; Συγγνώμη, αλλά εάν μπορείς να δικαιολόγησεις τέτοια συμπεριφορά, και να επιρρίψεις ευθύνες σε μία γυναίκα που δηλώνει "κάνω ότι περνάει απ'το χέρι μου να μην τον εκνευρίζω" (= φόβος, καταπίεση, ενοχικότητα, έλλειψη αυτοπεποίθησης, κατάθλιψη, μηδαμινή αυτοεκτίμηση) μάλλον δεν θα έπρεπε να αφήνεις ειρωνικά σχόλια στο Internet, αλλά να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν νομίζεις ότι είσαι υπόδειγμα και παρόλα αυτά νιώθεις ότι σύμφωνα με τη σύντροφό σου φταις σε όλα (γιατί κάτι σε προσωπικό απωθημένο έχει το σχόλιο που άφησες), συζήτα το. Αν δεν λυθεί χώρισε και βρες άλλη που να μη σε κατηγορεί για τα πάντα. ΝΑΙ, υπάρχουν και τέτοιες!! Και είναι περισσότερες απ'όσες θα μπορούσες να φανταστείς! Τις διαφωνίες μας τις λύνουμε συζητώντας και κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις. Όχι με ουρλιαχτά, ιαχές, βρισίδια, μπουνίδια, προσβολές. Σεβασμός πάνω απ'όλα. Μαμά Λίνα, είναι αδιανόητο να υπομένεις τέτοιες απαράδεκτες μπουλο-συμπεριφορές με πρόφαση την αγάπη. Δεν είναι έτσι η αγάπη. Ο άντρας μου με σέβεται και με αγαπάει ακόμα κι όταν το σπίτι φαντάζει βομβαρδισμένο τοπίο (σπανίως βέβαια, γιατί είμαι και clean freak). Κι όταν του λέω να παραγγείλουμε φαγητό απέξω γιατί είμαι πτώμα μετά από 10 ώρες δουλειάς και διαφόρων αγγαρειών και ΒΑΡΙΕΜΑΙ να μαγειρέψω. Όταν μαγειρεύει ή πχ σκουπίζει ΕΚΕΙΝΟΣ γιατί με βλέπει ότι είμαι στα πρόθυρα κατάρρευσης παρόλο που και εκείνος δουλεύει πολλές ώρες και μάλιστα χειρονακτική εργασία. Όταν μου λέει ότι είμαι η καλύτερη σύζυγος του κόσμου που φροντίζω το σπίτι να είναι όσο γίνεται στην εντέλεια και να του έχω ένα ζεστό φαγάκι. Γιατί ξέρει ότι α. Δεν είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω όλα αυτά (να'ναι καλά η πεθερούλα μου που τον έμαθε ότι οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως οικιακές βοηθοί), και β. Ότι μου βγαίνει η πίστη για να τα βγάζω πέρα και στερούμαι την ξεκούραση, τον προσωπικό χρόνο κλπ κι όλα αυτά γιατί ΕΓΩ το θέλω και όχι γιατί εκείνος το απαιτεί. Σου αξίζει και εσένα αυτό. Μη δέχεσαι έναν νταή που δεν μπορεί να σεβαστεί ούτε το μωρό σας. Τρέχα σε συμβουλους, δώστου τελεσίγραφο και αν δεν δεις βελτίωση στείλτον στη μανούλα του που τα κάνε όπως τα κανε με το βλαστάρι της και άφησε τον μόνο του στη μιζέρια του. Μην αφήσεις να συμπαρασυρθείτε σε μια μίζερη ζωή εσύ και το παιδί σου. Μη σκέφτεσαι ότι θα "διαλύσεις" την οικογένεια. Αυτός τη διαλύει και μαζί δηλητηριάζει το παιδί σας με εικόνες στις οποίες δεν θα έπρεπε επ'ουδενί να εκτίθεται!
Και δίκιο να έχει ο άντρας της Λίνας, με τον άσχημο τρόπο που το διεκδικεί, το χάνει, αγαπητέ Γιώργο...
Ο ερχομός ενός παιδιού κάνει τις "δύσκολες" σχέσεις ανυπόφορες, αυτό είναι γεγονός όπως γεγονός είναι πως αν ξεκινήσουν τέτοιες συμπεριφορές δεν υπάρχει πισωγύρισμα παρά μόνο αν ο άλλος κάνει δουλειά με τον εαυτό του και με την καθοδήγηση κάποιου ειδικού, κλινικού ψυχολόγου για παράδειγμα. Ένας ειδικός επίσης θα σε βοηθούσε πάρα πολύ να δεις τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και πιο "απ' έξω" και να αποφασίσεις τι θες. Είναι πολλές οι γυναίκες που δεν το παίρνουν απόφαση να χωρίσουν, και ας ζουν μια καθημερινή κόλαση, γιατί έχουν παρόμοια παιδικά βιώματα ή θεωρούν τέτοιες καταστάσεις ως φυσιολογικές. Είναι δικαίωμά τους. Όπως δικαίωμα του παιδιού τους είναι να ζει σε ένα ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον όπου η μαμά του είναι χαρούμενημ είτε μέσα σε ένα γάμο είτε έξω από αυτόν, γιατί μόνο έτσι μια μαμά μπορεί να προσφέρει στο παιδί της. Και τα μωρά, από αυτή την ηλικία, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τη γλώσσα, καταλαβαίνουν όμως πάρα πολύ καλά το ύφος, τις εκφράσεις, τις χειρονομίες, τα βλέμματα και προπάντως τον τόνο και την ένταση της φωνής. Και αυτό, υποσεινήδητα αποτυπώνεται στην ιδιοσυγκρασία τους...
θα σου μιλησω οχι ως συζυγος αλλα ως κορη ενος νευρικου και αποτομου πατερα...οπως περιγραφεις τον αντρα σου, ηταν και ο πατερας μου πανω κατω. Περιμεναμε ολοι οικογενειακως καποιες σπανιες ηρεμες στιγμες που να μη φωναζει, να μη βριζει, να μην ξεσπαει με το παραμικρο. Μεσα απο τα ματια του παιδιου που ημουν τοτε μπορω να σου τον περιγραψω ως μια ωρολογιακη βομβα που απο στιγμη σε στιγμη, σε ανυποπτο χρονο μπορουσε να σκασει. Φοβομασταν να μιλησουμε, να κουνηθουμε, για να μην προκαλεσουμε το θυμο του. Απορω πώς η μητερα μου ανεχοταν αυτη την αθλια συμπεριφορα -εκτος απο τα ξεσπασματα του συνεχως τη μειωνε και την προσεβαλε σκοπιμα. Εσυ μπορει να τον ανεχεσαι και καλα κανεις γιατι ο συντροφος σου ηταν επιλογη σου, αλλα το παιδι σου δε φταιει σε τιποτα. Σκεψου λοιπον ποσο ποναει το παιδι σου και -ακομα χειροτερα- ποσο πιθανον ειναι να αναπαραγει τις συμπεριφορες σας οταν μεγαλωσει και ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ.
Γεια σου! Ειμαστε στην ιδια ηλικια ακριβως κ εχω μια κορουλα που χρονιζει οπου να'ναι. Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 5 χρονια πολυ ερωτευμενοι κ ευτυχισμενοι.Θελαμε κ οι δυο ενα μωρο να συμπληρωσει την οικογενεια μας ή τουλαχιστον ετσι πιστευα. Εμενα μου τρωει απιστευτα πολυ χρονο το μωρο μας κ η δουλεια μου κ εκεινος γυρνα παντα κουρασμενος. Παιζει μιση ωριτσα με το παιδι κ μετα απλα ξεκουραζεται. Δεν εχω ανιμετωπισει ασχημη συμπεριφορα μεχρι τωρα αλλα θα ηθελα να ασχολειται περισσοτερο με την κορη μας κ μαζι μου. Κατα συνεπεια εχει πεσει ολο το βαρος επανω μου, κουραζομαι υπερβολικα κ μου βγαινει σε νευρα. Το περιστατικο με το νερο που ανεφερες ειναι σαν να ειναι βγαλμενο απο την ζωη μας. Καπως ετσι καταληγουμε καθε μερα με τον αντρα μου να μου λεει ολο νευρα εισαι επειδη του λεω κανε αυτο κανε εκεινο γιατι απο μονος του δεν το κανει κ οταν βλεπω οτι δεν τα κανει γινομαι εξαλλη. Προσωπικα προσπαθω να τον βαλω πιο ενεργα στο μεγαλωμα του παιδιου με περισσοτερες αρμοδιοτητες κ λεγοντας του οτι μας λειπει πολυ κ οτι θελω να ειμαστε κ οι δυο κοντα στο παιδακι μας κ να μεγαλωσει με αγαπη κ φροντιδα χωρις να της λειψει τιποτα. Δεν σου κρυβω ομως πως περιμενω να δω συντομα αλλαγη. Αν δεν δω δεν νομιζω οτι θα μπορεσω να συμβιβαστω με αυτη την αντιμετωπιση για πολυ ακομα ... Θελω οση αγαπη τρυφεροτητα κ στοργη μου εδειχνε μεχρι να ερθει το μωρο να τα δινει τωρα σ'εκεινη. Αυτο σημαινει μπαμπας!!!
Θα συμφωνησω οτι χρειαζεσαι συμβουλη ειδικου Προσπαθησε να του μιλησεις με ηρεμια να πατε σε εναν οικογενιακο συμβουλο. Αν αρνηθει εκει θα δεις ποσο ενδιαφερεται για σενα και το μωρακι σας.Βεβαια υπαρχει και η περιπτωση να μην αρνηθει αλλα να ''γραφει'' κανονικα τις συμβουλες του Οικογενειακου Συμβουλου (οπως εκανε και ο δικος μου πρωην ανδρας), οποτε η κατασταση θα επιδεινωθει.Εκει θα κλιθεις να παρεις την αποφαση φευγω η μενω στο γαμο. Οταν ενα ζευγαρι ζητα τη βοηθεια ειδικου,μονο 2 πραγματα μπορουν να συμβουν: 1) Εξομαλυνονται τα προβληματα και υπερτερει η αγαπη που δενει το ζευγαρι, 2) επιδεινωνεται η κατασταση και βγαινει ο πραγματικος χαρακτηρας του καθενος σας.Αυτο θα το δεις οσο προχωρανε οι συνεδριες στο Συμβουλο.Θα πρεπει να εισαι προετοιμασμενη για παν εδεχομενο αν αποφασισεις να παρεις τη γνωμη ειδικου.Παντως κατα τη δικια μου εμπειρια ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΜΟΝΟ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ.Μην εκπλαγεις αν καποια στιγμη σηκωσει χερι,σε κλειδωσει εξω απ το σπιτι, διαπιστωσεις ερωτικη αδιαφορια ή και τριτο προσωπο.Αυτα εκ πειρας...Καλη δυναμη σου ευχομαι και αν χρειαστεις πληροφοριες για δωρεαν οικογενειακες συνεδριες θα σου πω που απευθυνθηκα εγω
Σε καταλαβαινω απολυτα,περναω τα ιδια κ ισως χειροτερα με τη διαφορα πως ο δικος μου μπροστα σε κοσμο το παιζει αγιος..Εγω πλεον δεν εχω υπομονη να ανεχομαι τα νευρα του.Και απ ο,τι καταλαβα τον φοβασαι,οπως κ γω.Βαρεθηκα να ζω μες το αγχος και την κυκλοθυμια του.Η διαθεση μου παντα εξαρταται απ τα κεφια του.Πρεπει να το παρουμε αποφαση κ να χωρισουμε.Ναι,τον αγαπαω αλλα θα ζω καλυτερα χωρις αυτον.Φοβαμαι ρις φασαριες κ δεν κανω το βημα του διαζυγιου,πρεπει ομως.Τωρα τα παιδια μας ειναι μικρα,και παλι καταλαβαινουν την ενταση κ τις φωνες.Οταν μεγαλωσουν ομως θα καταλαβαινουν λ τις προσβολες.Και επειδη μεγαλωσα σε ενα τετοιο ασχημο περιβαλλον μου στοιχησε,και τελικα κ γω τα ιδια εκανα.Βρηκα εναν αντρα νευρικο κ αλλοπροσαλο σαν τον πατερα μου.Δεν θελω να κανει το ιδιο αργοτερα κ η κορη μου.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ.Ευχομαι να το παρουμε αποφαση και εγω και εσυ.
στειλε του το link απο αυτο το αρθρο σου στο μαιλ του, για να διαβασει και τα δικα σου και τα δικα μας.... αυτος ετσι μιλαει στην μανα του? αν ναι, την εκατσες...αν οχι, να του το θυμιζεις συνεχεια...οπως μιλαει στην μανουλα του ετσι να μιλαει και σε σενα για να μαθει και το παιδι σας το ιδιο.... εναλλακτικα ριχνε λιγακι ηρεμιστικα στο φαγητο του....
Αχ....ουφ...Δεν ξερω αν ειναι καλη η λεξη που θα πω αλλα οντως ενιωσα ανακουφιση!!!!!!!!!!!Και ο δικος μου αντρας ετσι ειναι...βριζει απο το κεσε του γιαουρτιου μεχρι την μανα του!!!!!!!!!!!!Του εχω πει απειρες-αμετρητες φορες να μην βριζει μπροστα στα παιδια///Εχω 3 αγορια, 5 ετων 3ετων και 14 μηνων...οταν βλεπουν τον μπαμπα να βριζει,να σπαει ποτηρια και πιατα οταν θυμωνει,να γκαριζει και να επιτιθετε λεκτικα στη μαμα τους ιδια ακριβως συμπεριφορα θα εχουν κι αυτα αυριο στην ενηλικη ζωη τους!!!!Δεν ειναι επουδενι κακος συζυγος η πατερας,απλα ειναι παρορμητικος και οταν παραφερετε δεν το σκεφτετε...μετα το μετανιωνει αλλα ειναι αργα...Ο τριχρονος γιος μας οταν θυμωνει φωναζει γ@μ@ τη πουτ@ν@ μου!!!Το ακουσε απο τον μπαμπα εννοειται!!!!!!Οταν θυμωσουν τα αγορια μου μαζι μου γιατι πχ δεν τους δινω κι αλλο παγωτο η γιατι δεν πηραν το παιχνιδι που ζητησαν κτλ αρχιζουν να πετανε παιχνιδια,να ορυωντε,να φωναζουν...γιατι το ειδαν απο τον μπαμπα!!!!!!!!!Και ειναι ΑΓΟΡΙΑ θα παρουν προτυπο τη ΠΑΤΡΙΚΗ φιγουρα μεσα στο σπιτι αλλα δεν το καταλαβαινει...Κι εγω θα συμφωνησω με τη φραση της κοπελας : <> Ε δε θα κατσω να με ξεφτιλησει κιολας!!!Αλλα στγκρατουμε λογω των παιδιων... Δεν μπορουν να το εμπεδωσουν και ξερετε γιατι;Γιατι αυτο το παραδειγμα πηραν απο το σπιτι τους...αυτο το προτυπο πατερα ειχαν και ετσι ζουν...και δυστηχως αυτο θα περασουν και στα αγορια τους....Και το λεω με σιγουρια γιατι μεγαλο μερος του χαρακτηρα που εχει ο πατερας μου απεναντι στη μητερα μου την εχει και ο αδερφος μου στις σχεσεις του και καμια δεν τον αντεχει δυστηχως. Τελος παντων...καθε σπιτι ενας τρελλος στο δικο μας ολοι!!!
Μαμα Λινα σε καταλαβαινω απολυτα.Συγκινηθηκα τοσο πολυ,που λιγο ακομα και θα εκλεγα. Ενας ανθρωπος με αυτον τον χαρακτηρα ειναι δυσκολο να καταλαβει.Ολα αυτα τα εχω περασει και εγω με τον αντρα μου (ισως και περισσοτερα).Εμεις ειμασταν 26 χρονια μαζι (8 χρονια σχεση και 18 χρονια παντρεμενοι).Και εγω τον αγαπουσα παρα πολυ και δεν ηθελα να χωρισω.Παντα πιστευα οτι τα παιδια πρεπει να μεγαλωνουν και με τους δυο γονεις. Δεν ηθελε να δουλευω, για να μεγαλωνω εγω τα παιδια που θα καναμε.Αν και παντα ημουνα σε οτι δουλεια και αν εκανε διπλα του.Βλεπεις πιαναν τα χερια του και εκανε τα παντα ( ανακατασκευη και επισκευη αυτοκινητων, μηχανων,οικοδομικες εργασιες και οτι αλλο μπορεις να φανταστεις).Εγω παντα μαζι του,σε ολα. Παντα το σπιτι καθαρο,το φαγητο ετοιμο στην ωρα του,τα ρουχα καθαρα και σιδερωμενα. Ομως εκεινος παντα θα εβρισκε κατι για να κανει φασαρια.Ακομα και με τα παιδια. Προσπαθησα παρα μα παρα πολλες φορες να του δωσω να καταλαβει οτι δεν ειναι σωστο να με προσβαλει, να με μειωνει.Εκανα πολλες υποχωρισεις, πολυ υπομονη.Επειδη οπως ειπες και εσυ τσακωνομασταν για ασημαντα πραγματα πιστευα οτι καποια στιγμη θα μπορεσω να τον κανω να καταλαβει και να αλλαξει.Μετα ομως απο τοσες προσπαθεις(τις εξαντλησα ολες) καταλαβα οτι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ....ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ........ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Το 2008 ειχαμε δυο υπεροχα αγορακια (10 και 5.5 χρονων).Επειδη δεν αντεχα αλλο ολα αυτα, αλλα πανω απ' ολα δεν αντεχα να ζουν σε ενα αρρωστημενο οικογενειακο περιβαλλον τα παιδια, πηγα σε δικηγορο για να χωρισουμε.Μετα απο ενα μηνα που μεναμε χωρια κατσαμε και συζητησαμε και αποφασησαμε να κανουμε αλλη μια προσπαθεια.Γιατι κατα βαθος δεν θελαμε να χωρισουμε.Για δυο χρονια περναγαμε τελεια.Γιατι συζητουσαμε,ακουγε οτι ηθελα να του πω και λυναμε ηρεμα οτι προβλημα υπηρχε (γιατι παντα σε μια οικογενεια θα υπαρχουν προβληματα),δεν εβριζε σχεδον καθολου και φεροταν καλυτερα στα παιδια. ΟΜΩΣ το 2010 αρχισαν παλι τα ιδια.Τον Μαιο του 2011 του μιλησα εξω απο τα δοντια.Του ειπα οτι αν θελει την οικογενεια του πρεπει να κανει κατι και ο ιδιος.Να ειναι οπως ηταν αυτα τα δυο χρονια που περναγαμε ολοι μας τελεια.Αλλιως θα πρεπει να χωρισουμε.Δεν υπηρχε αλλη λυση.Και αυτη τη φορα δεν θα υπηρχε επιστροφη.Το ελεγα και το ενοουσα.Του ειπα και αλλα πολλα για να το ταρακουνισω.Και ετσι νομιζα οτι εγινε.Γιατι ειμασταν και παλι καλα.Αλλα μετα απο ενα μηνα παλι τα ιδια.Τον Σεπτεμβριο εμαθα οτι ημουν 3.5 μηνων εγκυος.Ειχα παντα πολυ καλες εγκυμοσυνες που δεν το ειχα καταλαβει νωριτερα.Ημουν και παλι εγκυος.Δεν ηξερα αν επρεπε να χαρω.Γιατι επρεπε να παρω μια πολυ σημαντικη αποφαση.Οταν του το ειπα μου ειπε να κανω εκτρωση.Αυτο ομως δεν υπηρχε περιπτωση να το κανω.Αυτο το πλασματακι που ειχε και καρδουλα (την ακουσα οταν πηγα στο γιατρο), δεν θα το πεταγα λες και ηταν ενα σκουπιδακι. Ετσι σε ολη την περιοδο της εγκυμοσυνης ημουν μονη.Εκεινος πουθενα.Εκανα υπομονη μονο και μονο για να μην ταραζετε το μωρακι μου.Τον Μαρτιο του 2012 γεννησα ενα πανεμορφο κοριτσακι.Μετα απο λιγους μηνες πηγα και παλι σε δικηγορο.Πηρα αυτη την σημαντικη αποφαση για το καλο ολων μας.Γιατι ηξερα οτι παλι τα ιδια θα γινοντουσαν.Και δεν επρεπε να τα περνανε ολα αυτα τα παιδια μας. Θελω πρωτα να σου ζητησω συγνωμη γιατι ξερω οτι θα σε κουρασα με ολα αυτα που σου ειπα.Και εγω ειμαι της γνωμης να προσπαθουμε οσο γινετε για το καθετι.Βαλε τον αντρα σου κατω και μιλησε του, δωστου να καταλαβει (αν και ειναι δυσκολο,το ξερουμε), οτι εισαι αποφασισμενη για ολα.Πες του οτι αυτο το παιδακι που φερατε στον κοσμο (γιατι δεν το ρωτησατε πριν το κανετε) δεν ειναι αναγκασμενο να μεγαλωνει σε ενα αρρωστο περιβαλλον. Και παλι συγνωμη αν σε κουρασα. Σου ευχομαι μεσα απο την καρδια να σου πανε ολα καλα.
Εγω ζησει με τετοιους ανθρωπους. Λυπαμαι ΑΛΛΑ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ!!!!!!! ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ!!!!!!!!!!!!
κι εγω μια απο τα ιδια, αν εγραφα κι εγω για τον αντρα μου αυτα ακριβως θα εγραφα. Πριν 6 μηνες περιπου και μετα απο αρκετη αναζητηση ανακαλυψαμε οτι ο γιος μας εχει Διαταραχη ελλειματικης προσοχης και υπερκινητικοτητα (ΔΕΠΥ). μιλωντας λοιπον με τους ειδικους για το τι πρεπει να κανουμε και πως να τον βοηθησουμε ο αντρας μου(αφου αρχισε να κατανοει τι ειναι το ΔΕΠΥ) με κοιταζει με ενα υφος που δεν θα ξεχασω ποτε και μου λεει "να δεις που το εχω κι εγω αυτο γι αυτο κανω ετσι" ο γιατρος που τον ακουσε του ειπε οτι ειναι πολυ πιθανον να το εχει και επειδη πιο παλια το ΔΕΠΥ δεν ηταν αναγνωρισμενη διαταραχη αυτα τα παιδια ειχαν απλως την ετικετα του παρα πολυ ζωηρου παιδιου. και επειδη το ΔΕΠΥ δεν φευγει ποτε, ως ενηλικας εχει οπως ειπε ο γιατρος "απροσεκτη ΔΕΠΥ". Τωρα παρακολουθει το προγραμμα παραλληλα με τον γιο μας και καθε μερα βλεπω μικρα "θαυματακια" να συμβαινουν και ειμαι πολυ αισιοδοξη και χαρουμενη και για τους δυο. λεγοντας σου την δικη μου ιστορια θελω να σου πω οτι αν ειναι εριστικος απο "αποψη" προσωπικα πιστευω οτι δεν θα βγαλεις τιποτα κανοντας υπομονη.
Μαμά Λίνα, από το γράψιμό σου φαίνεται πόσο γλυκός και ευγενικός άνθρωπος είσαι. Καταλαβαίνω επίσης πόσο σημαντική είναι η οικογένεια για σένα (Κύπρια κατά το ήμισυ και εγώ). Αυτό που περιγράφεις, όμως λέγεται λεκτική βία και είναι το ίδιο σοβαρή με τη σωματική κι ας μην αφήνει εμφανή τραύματα – η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει. Ακόμα κι αν είσαι αποφασισμένη να αντέξεις εσύ (που και πάλι λάθος είναι) το παιδί που μεγαλώνετε δεν πρέπει να επηρεάζεται από τέτοιες καταστάσεις. Φοβάσαι ότι μια μέρα θα σου φωνάξει κι εκείνο… αυτό είναι το λιγότερο. Το παιδί βλέπει ποιος είναι ο ισχυρότερος στο σπίτι και μαθαίνει ότι επιβάλλεται κανείς με τις φωνές και τις προσβολές. Πολύ σύντομα θα μιμηθεί αυτή τη συμπεριφορά και θα τη στρέψει στους φίλους του, τους δασκάλους και αργότερα στη κοπέλα του. Και μέχρι πού θα φτάσει; Θα μείνει στα λόγια ή θα προχωρήσει και σε πράξεις; (Αυτά στα αναφέρω βασισμένη σε επιστημονική βιβλιογραφία, ως εκπαιδευτικός και οικογενειακή σύμβουλος) Το παιδάκι σου πολύ πιθανόν να εγκλωβιστεί σε αυτό το λάθος πρότυπο και πολύ απλά θα καταστρέψει τη ζωή του (όπως παγιδευμένος είναι και ο άντρας σου). Αυτά δεν στα λέω για να τρομάξεις αλλά για να καταλάβεις τη σοβαρότητα της κατάστασης. Στα παλιότερα χρόνια δεν πείραζε να φωνάζει ο άντρας του σπιτιού ή να ρίχνει και καμιά κλωτσιά, άλλωστε ήταν ο αρχηγός. Τώρα αυτά δεν ισχύουν, το νταηλίκι είναι ξεπερασμένο και τείνει προς ποινικοποίηση. Θα έχεις παρατηρήσει πόση σημασία δίνουν όλοι πλέον στην κακοποίηση και πόσες εκστρατείες γίνονται κατά του εκφοβισμού (κυρίως στα σχολεία). Το ερώτημά σου είναι τι θα κάνεις. Αυτό που έχεις να κάνεις (πριν πάρεις δραστικές αποφάσεις) είναι να ελέγξεις αν ο άντρας σου έχει την ικανότητα να ελέγξει τη συμπεριφορά του. Θα σου προτείνω κάποιες κινήσεις από μέρους σου, αλλά για να πετύχουν πρέπει να τηρούνται κάποιες προυποθέσεις: αφιέρωνε κάποια ώρα την ημέρα αποκλειστικά σε εκείνον, να είστε οι δυο σας, να συζητάτε χαλαρά, να λέτε αστεία, πώς περνάτε όταν δεν είστε μαζί. Αναθέρμανε τη σχέση σου δηλαδή, επανέφερέ την στα επίπεδο που ήταν πριν έρθει το παιδί. Κάνε τον να καταλάβει ότι είσαι ακόμα εκεί για εκείνον, ότι ακόμα έχεις αγάπη και θαυμασμό για εκείνον. Αλλά όλα αυτά δεν θα τα κάνεις δουλικά, με σκυμμένο το κεφάλι. Θα τον κοιτάζεις κατάματα, θα του στέλνεις το μήνυμα Σε θαυμάζω αλλά δεν σε φοβάμαι. Σε αγαπώ αλλά δεν ανέχομαι τις φωνές. Πρέπει να αποτραβηχτείς συναισθηματικά, δηλαδή να μην αφήνεις το συναίσθημα να σε κυριεύει, να μην σκύψεις το κεφάλι, να μην κλάψεις, να μη δείξεις φόβο αλλά ούτε ότι χάνεις τον έλεγχο. Τι να κάνεις: 1. Ζήτησέ του να συζητήσετε οι δυο σας, χωρίς το παιδί και μακριά από τηλεόραση και υπολογιστές. Με πολύ απλά και σύντομα λόγια του λες ότι θέλεις να σταματήσει τις φωνές και τις προσβολές και από δω και πέρα αν εκείνος νιώθει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα να το συζητάτε και να βρίσκετε λύση ήρεμα. Το πιο πιθανό θα είναι να αρχίσει να φωνάζει. Εσύ θα του ζητήσεις να ηρεμήσει για να μπορέσετε να μιλήσετε. Είναι μορφωμένος και αξιοπρεπής άνθρωπος, μπορεί να συζητήσει χωρίς νεύρα. Αν συνεχίσει το έντονο ύφος απομακρύνεσαι αμέσως και λες ότι θα συνεχίσετε την κουβέντα όταν θα ηρεμήσει. 2. Την επόμενη μέρα αν έχει τα κέφια του του φέρεσαι και εσύ φυσιολογικά και πρόσχαρα. Αν ξεκινήσει καβγά παίρνεις το παιδί και απομακρύνεσαι μέχρι να ηρεμήσει. Του λες μόνο ότι δεν ανέχεσαι πια τις φωνές και ότι τον περιμένεις να συζητήσετε μόλις ηρεμήσει. Συνεχίζεις με τον ίδιο τρόπο όσο έχεις υπομονή, αλλά όχι και για πάντα. Όταν αρχίζει τις φωνές δεν πρέπει να του δείξεις ότι εκνευρίζεσαι, ότι τον φοβάσαι. Μην εμπλακείς σε διένεξη (αυτό ακριβώς θέλει ώστε να νικήσει με τα όπλα του), μην φωνάξεις, δείξε ότι είσαι ψυχρή. Αλλά σε άλλες στιγμές να του περνάς το μήνυμα ότι τον νοιάζεσαι και ότι τον θεωρείς τον άντρα του σπιτιού. Για παράδειγμα αντί να του ζητήσεις να αλλάξει το μωρό μπορείς να τον συμβουλεύεσαι τάχα για θέματα του μωρού όπως αν θα του κάνει καλό να του πάρετε ένα ποδηλατάκι, ή αν θα το πάτε θάλασσα ή ότι πήγατε στο πάρκο και έκανε αυτό και εκείνο κλπ. Σου λέω ξανά ότι έτσι θα τον βοηθήσεις να διαχειρίζεται τα νεύρα του, σιγά σιγά θα μάθει να απομακρύνεται μόνος του όταν έχει νεύρα και θα συγκρατείται. Εσύ πάντα να είσαι σταθερή και δυναμική, να καταλάβει ότι δεν ανέχεσαι πια τέτοια συμπεριφορά και ότι αν δεν δεις βελτίωση θα απομακρυνθείτε και οι δυο από κοντά του. Αλλά αυτό μην το πεις από την πρώτη μέρα, μην το πάρει σαν απειλή και ρίξεις λάδι στη φωτιά. Ελπίζω να κατάλαβες ποιο είναι το νόημα και να κάνεις μια προσπάθεια. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω περισσότερο, αν θες οποιαδήποτε συμβουλή είμαι στη διάθεσή σου. Καλή τύχη!!! Προσπάθησε το μωράκι σου να μη ξαναδει τέτοια σκηνικά. Αυτό με συγκίνησε!!!
τι ακριβως αγαπας σε αυτο τον ανθρωπο ειλικρινα δεν καταλαλαβαινω. ποσος μαζοχισμος κευβεται μεσα σου. ποια ακριβωσ ευτυχισμενη οικογενεια δεν θελεις να χαλασεις? τελικα νομιζω οτι γουσταρεις να παραμυθιαζεσαι. το παιδακι ομωσ τι σου φταιει? εχει ενα ν ανευθυνο και ανεπαρκη πατερα και το ιδιο εισαι και εσυ. παρτο αλλιωσ γιατι θα βρεις και θα τη βρεις απο το ιδιο σου το παιδι. ξερεις ? ειναι οι πιο σκληροι κριτες μασ και μεγαλωνοντας δυσκολα συνχωρουν. φροντισε να μην εισαι μια ανεπαρκη μανα. εκανες το λαθος να του δωσεις λαθος πατερα διορθωσε το οσο πιο γρηγορα μπορεις και με οποιο τροπο και κοστος
να πω οτι θα συμφωνησω με την μαρω οσο σκληρη και αν ακουγεται αλλα μαλλον οτι γραφει το γραφει μπας και σε "ξυπνησει" δυσυτχως τις περισσοτερες φορες μετα την λεκτικη βια ερχετε η σωματικη. τυχαινει να εχω κοντινο συγγενικο μου προσωπο που περναει οτι περνας αλλα σε χειροτερο βαθμο και δεν λεει να χωρίσει. ο πατερας βριζει το παιδι και την μανα το παιδι πλεον εφηβος βριζει την μανα και δεν την υπολογιζει και δυστυχως εχει μπλεξει με παρεες οπου εμεις οι απεξω προσπαθουμε να του μιλησουμε για να μην το παρει η κατρακύλα... αν θες την γνωμη μου την ειλικρινη μου γνωμη ο ανθρωπος δεν αλλαζει.. πες του οτι αν συνεχισει ετσι θα φυγεις και δες την αντιδραση του.. αν σηκωσει χερι και σε βρισει πανε στην αστυνομια και φυγε. αν πει θα αλλαξει δεν αν θα κανει τελικα προσπαθεια για να αλλαξει αν δεν κανει φυγε.. φυγε τωρα που το παιδι ειναι μικρο και δεν καταλαβαινει και πολλα.. φυγε για σενα... και σε παρακαλω μην ξανακανεις το λαθος να εισαι με εναν ανθρωπο που απο την αρχη της σχεσης σας σε μιλουσε ασχημα.. γιατι εγω αυτο καταλαβα ΟΤΙ ησασταν απο την αρχη ετσι και απλα αυτο αφου μεινατε μαζι επειδωνοθηκε.. αν δεν σκεφτεσαι εσενα σκεψου το παιδι σου δεν του αξιζει τετοια συμπεριφορα
Θα μιλήσω λίγο σκληρά αλλά σε τέτοιες καταστάσεις δε χρυσώνουμε το χάπι.Συμφωνώ με το πνεύμα των σχολίων μέχρι στιγμής. Όπως φαίνεται ο άντρας σου είναι κάλος και συγγνώμη για την έκφραση αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο που βρίζει και μειώνει τη γυναίκα του μπροστά στον κόσμο και δε νοιάζεται ούτε για το μωρό του;Προφανώς ο άνθρωπος πάντα είχε θέμα συμπεριφοράς αλλά αυτό δεν είχε φανεί, γιατί αυτά τα προβλήματα του χαρακτήρα συνήθως εκδηλώνονται μετά τη συγκατοίκηση.΄Οταν απλά είσαι σε φάση βγαίνουμε μαζί και μετά ο καθένας στο σπιτάκι του και στην ησυχία του, τότε είναι όλα μέλι γάλα. Όταν όμως αποφασίσεις να συζήσεις και να κάνεις οικογένεια, τότε βγαίνουν όλα τα κουσούρια και οι αδυναμίες των ανθρώπων να επικοινωνήσουν και να συνυπάρξουν. Γι'αυτό μην ελπίζεις σε βελτίωση αν δεν κάνεις κάτι εσύ η ίδια. Όσο μεγαλώνουν οι έγνοιες και απαιτήσεις της καθημερινότητας τόσο χειρότερη θα γίνεται η κατάσταση.Τι μπορείς να κάνεις για όλα αυτά;Εφόσον όπως λες δεν καταλαβαίνει ούτε από παρακάλια ούτε από ήρεμη συζήτηση, χρειάζεται μια έντονη αντίδραση από μέρους σου, μια απειλή, ένα ταρακούνημα όπως είπε μια κοπέλα πιο πάνω. Αν αφήσεις να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθείς στη μιζέρια και στη δυστυχία. Κι εσύ και το μωράκι σου. Σκέψου...Θέλεις να είσαι το αιώνιο θύμα; Σου φαίνεται νορμάλ εσύ να σκίζεσαι για αυτόν κι αυτός να είναι τόσο αχάριστος,να μη σε σέβεται καθόλου και συνεχώς να σε υποτιμά και να σε βρίζει; Πιστεύεις ότι σου αξίζει αυτή η συμπεριφορά; Εγώ από τα λίγα που έγραψες κατάλαβα ότι εσύ τα δίνεις όλα σ'αυτό το γάμο κι αυτός σου ανταποδίδει με φτύσιμο. Κάνε κάτι δραστικό πριν είναι πολύ αργά. Μην τον δικαιολογείς στον εαυτό σου και στους άλλους και μην ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει από μόνος του. Πρέπει να φανείς δυνατή και να φερθείς δυναμικά και αποφασιστικά απέναντί του κι όχι σαν μια καημένη γυναικούλα που στέκεται σούζα στον άντρα-αφέντη. Δεν ξέρω αν η λύση είναι να φύγεις από το σπίτι, όμως πρέπει να του δώσεις να καταλάβει ότι δε θα ανεχτείς τέτοια συμπεριφορά ούτε για μια μέρα ακόμη. Μην επιτρέψεις εσύ και το παιδί σου να γίνετε τα θύματα ενός κακού συζύγου και πατέρα.
Θα συμφωνήσω με τη Β. Ζήτησε τη βοήθεια ειδικού για Εσένα και το Παιδί σου. ... Δεν ξέρω αν δουλεύεις ή όχι,πάντως αν ο σύντροφος μας θέλει το σπίτι τέλειο,τότε βοηθάει στις δουλειές. Είναι σημαντικό να μοιράζονται οι δουλειές του σπιτιού όπως όλες οι άλλες ευθύνες. Αλλιώς η σχέση περνάει σε άλλο επίπεδο,και δυστυχώς η γυναίκα είναι που καταπιέζεται. Είσαι πολύ μικρή για να δεχθείς μια τέτοια συμπεριφορά.
ουφφφ...νομιζα οτι μονο ο δικος μου ειναι ετσι...Μετα απο 12 χρονια γαμου με νευρικο συζηγο (ευτυχως οχι τοσο ακραιο) ειμαι πια σιγουρη οτι ο ανθρωπος δεν αλλαζει. κι αν αλλαξει για λιγο δε θα ειναι για παντα. ειναι η ωρα να παρεις αποφασεις, τωρα που το παιδι σου ειναι μικρο. δεν αρκει να θελεις εσυ να κρατησεις μια οικογενεια και μια σχεση. πρεπει και ο αλλος να θελει. ο,τι ειναι δυσκολο τωρα αργοτερα θα ειναι ακομα δυσκολοτερο. Οσο μεγαλωνουν οι ευθυνες, τοσο πιεζονται οι αντρες και γινονται περισσοτερο νευρικοι. ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙς ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ...θαυματα δυστυχως δε γινονται ευκολα. Μπορεις ομως να αλλαξεις εσυ, αν θες να κρατησεις τη σχεση σου. και απλα να μη σε νοιαζει και να μη δινεις σημασια σε τιποτα. Να κρατας οποια νευρα και κουραση εχεις για τον εαυτο σου και να μη δινεις λαβες. Να γινεις δυνατη και να μην περιμενεις ποτε στηριξη και υποστηριξη. να δουλευεις πλαγιως και να προλαβαινεις καταστασεις. Πιστεψε με ειναι ψυχοφθορο και δυσκολο και παθαινεις μια φθορα χαρακτηρα αλλα δεν υπαρχει αλλη λυση δυστυχως. Και ισως αν εσυ αλλαξεις δραματικα να πετυχεις κατι, ενα κουμανταρισμα δηλαδη αλλα οχι αλλαγη.Τα πραγματα δεν ειναι ευκολα με ενα συζυγο νευρικο κυριως αν δεν μπορει να αναγνωρισει λαθη. Θα φταις παντα εσυ, να εισαι σιγουρη για αυτο, δε θα ακουσεις ποτε συγγνωμη και σιγουρα μην περιμενεις συζητησεις... Ευχομαι να ειμαι λαθος και να σου πανε ολα καλα αλλα η πειρα μου εδειξε οτι αυτου του ειδους οι ανθρωποι ειναι υπερβολικα εγωιστες για να αλλαξουν. κρατα λοιπον την ψυχραιμια σου και δες αν μπορεις πραγματικα να ζεις ετσι και αν εχεις τη δυναμη να αντεξεις τις δυσκολιες. καντο τωρα ομως, πριν προσθεσεις αλλα μελη στην οικογενεια σου.
Για έναν άνθρωπο που δεν έχει ίχνος σεβασμού στη γυναίκα που έφερε στον κόσμο το παιδί του δεν υπάρχει έλεος. Φύγε μακρυά! Θεωρώ ότι ο άνθρωπος αυτός είναι θρασύδειλος και μέσω τις επίθεσης προσπαθεί να κρύψει το δικό του λειψό χαρακτήρα και το ανύπαρκτο μυαλό του! Επίσης, δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν κάποια στιγμή σήκωνε και χέρι.... Δεν νομίζω ότι θέλεις να μεγαλώσει το παιδί σου έτσι! Φύγε όσο είναι καιρός! Υποτίθεται ότι με τον άντρα μας φτιάχνουμε οικογένεια διότι νιώθουμε ασφάλεια, σιγουριά και αγάπη για να έχουμε να προσφέρουμε από αυτά και στα παιδιά μας αργότερα! Με συγχωρείς αν σε στεναχώρησα!
ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ.ΞΕΚΙΝΑ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΕΣΥ ΤΙ ΑΞΙΖΕΙΣ.
KΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ειναι ο αντρας σου? Γιατι τετοια συμπεριφορα εχει ο πεθερος μου και την μιση (3/4) και ο αντρας μου! Οταν βρεις τη λυση πες μου!!
<> . Κορίτσι μου καλό διακρίνω φόβο και απόγνωση. Ελπίζω να μην συνοδεύονται και από σωματική βία. Αν όχι μίλησε στον άντρα σου κάποια στιγμή που θα είναι απολύτως ήρεμος. Αν δεν υπάρξει αισθητή βελτίωση αναζητήστε τη βοήθεια ειδικού. Προς θεού μη γίνεις ένα καταπιεσμένο πλάσμα που θα φοβάται τον αφέντη του. Καλή τύχη. Εύχομαι τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα όσο μου ακούστηκαν.
Ένδοοικογενειακή βία. Μην περιμένεις να καλυτερεψουν τα πράγματα.. Συνήθως το αντίθετο συμβαίνει. Απευθυνσου σε κάποια οργανώση που βοηθά θύματα ενδοοικογενειακης βίας.. Κανε κάτι για το παιδι σου και για σένα την ίδια :)
καταρχην προσπαθησε να μη στεναχωριεσαι και κλαις γιατι μονο κακο σε σενα και το παιδι σου κανεις.αν μπορεις να μιλησεις ηρεμα με τον αντρα σου και να πεις ΣΟΒΑΡΑ τι σε πειραζει και σε στεναχωρει θα σε καταλαβει αν τον ενδιαφερει και σ αγαπαει.νομιζω ομως εαν αδιαφορισει οτι ενα ταρακουνημα του τυπου "δε θα ξαναανεχτω τετοια συμπεριφορα ΠΟΤΕ αλλιως θα φτασω στα ακρα"μπορει να εχει αποτελεσμα.απλως σε εχει σιγουρη γιατι ηδη εχεις ανεχτει πολλα και δεν εκανες κατι δραστικο. πανω απ ολα και απο την οικογενεια σημασια εχει η ηρεμια του παιδιου σου και η δικη σου για να εισαι σωστη σαν μανα..ας αποδειξει κι αυτος την αγαπη του...καλη δυναμη!!
ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ? ΟΤΙ ΛΥΠΑΜΑΙ? ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ. ... ΕΙΠΕΣ "ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ" ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ? ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ..... ΑΝ ΗΤΑΝ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΟΥΤΕ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!!! ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ!!!
Επειδή βλέπω το τσουνάμι σχολίων που έρχεται σου λέω από τώρα: ζήτα βοήθεια από ειδικό για να σε κατευθύνει όχι για το πως θα αλλαξει συμπεριφορά ο άντρας σου, αλλα για το πως εσυ θ' αλλαξεις την ζωή σου. Καλή δύναμη!
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΥ ΣΧΟΛΙΟ, ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙΣ, ΕΜΕΝΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΦΟΒΑΣΑΙ! Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΕΤΕΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ!
τί να μη χαλάσεις βρε κοπέλα μου?? αυτός ο άνθρωπος δε σε σέβεται καθόλου...ούτε εσένα ούτε το μωράκι σας...προσωπικά θεωρώ πολύ κρίμα και άδικο και για τους 2 σας να τον ανέχεστε και να περάσετε έτσι την υπόλοιπη ζωή σας...ξέρω πως "έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες" και πως δεν είναι μια εύκολη απόφαση αλλά ειλικρινά νομίζω πως ένα παιδί μεγαλώνει καλύτερα μόνο με τη μαμά του, μια ήρεμη και ελεύθερη μαμά παρά σε ένα σπίτι όλο φωνές και καυγάδες και με μια μαμά καταπιεσμένη και δυστυχισμένη...,δε ξέρω, μακάρι να φτιάχνει το πρόβλημα σας...προσπάθησε να δείτε έναν ψυχολόγο-ψυχίατρο μπας και βρει τα αίτια της συμπεριφοράς του (αν και φοβάμαι πως δεν αλλάζει και άδικα κάθεσαι και υποφέρεις)