Υπερπροστατευτική μαμά!
Καλησπέρα σε όλες τις μανούλες everywhere! Θα σας πω τον «πόνο» μου για να κάνουμε κουβέντα. Περί υπερπροστασίας ο λόγος.
Λοιπόν, είμαστε μια σχετικά μεγάλη παρέα ζευγαριών που έχουμε όλοι νήπια. Τα νηπιάκια μας τυχαίνει να είναι όλα σχεδόν στην ίδια ηλικία (μεταξύ 3 και 4, απίστευτος συγχρονισμός χεχε!) και το δικό μου παιδάκι είναι το μικρότερο από όλα (μόλις έκλεισε τα 3). Όλοι στην παρέα με θεωρούν… junior mom (!) και υπερβολικά υπερπροστατευτική! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δέχομαι πολλές (μα πάρα πολλές) υποδείξεις. Από το πότε θα έπρεπε να έχω αρχίσει το potty training (πιστεύουν ότι άργησα που ξεκίνησα λίγο πριν τα 3) μέχρι το πως κοιμάται το βράδυ (πιστεύουν ότι κάνω λάθος που αφήνω την κόρη μου να έρχεται όποτε θέλει στο κρεβάτι μου)!
Την ταμπέλα της υπερπροστατευτικής μαμάς μου την κόλλησαν τότε που η κόρη μου περπάτησε για πρώτη φορά και που ήταν για κάτι μήνες σε εκείνη την (τρομακτική) φάση «μεθυσμένου περπατήματος» και παραπατήματος. Εγώ, σαν νέα μαμά, ήμουν μέσα στο άγχος και έτρεχα από πίσω από τη μικρή μου συνέχεια. Τότε, με προέτρεπαν να την αφήνω να πέφτει και να χτυπάει στα πλαίσια του μη επικίνδυνου.. (αν υπάρχουν τέτοια) για να μάθει τον κίνδυνο. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό κι έτσι το… άρπαξα το προσωνύμιο!
Τις πιο πολλές φορές δεν ενοχλούμαι, αφού οι υποδείξεις προέρχονται από πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα έτσι κι αλλιώς. Αλλά σε γενικές γραμμές αυτό που με προβληματίζει (και ομολογουμένως με κουράζει) είναι η επιμονή όλων στην άποψή ότι είμαι υπερπροστατευτική. Θα μου πείτε, αφού το λένε όλοι οι δικοί σου, μήπως τελικά είσαι; Well… έχω την «ανάποδη» γνώμη! Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Να σας πω αρχικά ότι είμαι ο τύπος της μητέρας που θεωρώ λάθος να σπρώχνω διαρκώς το παιδί μου μακριά μου για να μην κολλήσει στη φούστα μου και να ανεξαρτητοποιηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (με ότι συνέπειες έχει αυτό). Είμαι επίσης κάθετα αντίθετη με τη λογική ότι το παιδί πρέπει να έχει αποστάσεις από τους γονείς για να είναι πιο υγιής η σχέση τους. Πχ. δεν υποστηρίζω σε καμιά περίπτωση τη μέθοδο cry it out, ούτε θα άφηνα ποτέ το παιδί μου στη γυναίκα που το κρατάει για να πάω ταξίδι αναψυχής μόνη με τον άντρα μου, ή με παρέα. Το θεωρώ ανούσιο και κακό για την ψυχολογία του (και καθόλου καλό για τη δική μου).
Η αλήθεια είναι ότι την προσέχω πολύ την μικρή μου και γενικώς φοβάμαι μήπως πέσει, χτυπήσει, πονέσει, κινδυνέψει κλπ κλπ. Όταν πχ. βρισκόμαστε στις κούνιες ή στον παιδότοπο κάθομαι κοντά στο σημείο που παίζει, την παρακολουθώ στενά και προσπαθώ να μην αποσπάται η προσοχή μου. Τώρα πια δεν την ακολουθώ κατά πόδας όπως έναν-ενάμιση χρόνο πριν, αλλά γενικώς βρίσκομαι σε ετοιμότητα just in case. Και όταν λέω just in case δεν εννοώ μόνο στην περίπτωση που χτυπήσει εκείνη, αλλά και στην περίπτωση που κάνει κάτι σε κάποιο άλλο παιδάκι. Είμαι πάντα έτοιμη να επέμβω αν χρειάζεται. Αυτό είναι το ένα σημείο στο οποίο συναντώ διαφωνία με τους φίλους μου. Θεωρούν ότι τα παιδιά μας είναι αρκετά μεγάλα πλέον, ώστε να μην χρειάζεται η προσοχή μας να είναι τόσο τεταμένη και ώστε να μην χρειάζεται να επεμβαίνουμε όταν τσακώνονται!
Επίσης η κόρη μου είναι αυτό που λέμε συνεσταλμένο παιδί και δεν της αρέσει η φασαρία, οι φωνές και η μεγάλη εντροπία. Όσο μεγαλώνει βέβαια γίνεται όλο και πιο κοινωνική και φασαριόζικη η ίδια. Αλλά όταν βρισκόμαστε σε άγνωστο χώρο με πολύ κόσμο και γενικώς πολύ βαβούρα, κολλάει πάνω μου. Κι εγώ την αφήνω, αφού έτσι αισθάνεται ασφαλής. Αυτό είναι ακόμα ένα πράγμα που οι φίλοι μου τονίζουν ότι «κάνω λάθος»! Θεωρούν ότι με το να επιτρέπω την προσκόλληση, όταν βλέπω ότι αισθάνεται ανασφάλεια, δίνω λάθος μήνυμα. Θα έπρεπε, σύμφωνα με την άποψή τους, να την σπρώχνω μακριά μου προτρέποντάς την να συμμετέχει στην βαβούρα για να της δώσω το μήνυμα ότι αυτό δεν είναι επικίνδυνο και άρα δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται ανασφαλής.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα να σας πω, αλλά θα σας κουράσω. Η ουσία είναι ότι δεν συμφωνώ με τους φίλους μου. Για την ακρίβεια όχι μόνο δεν αισθάνομαι εγώ υπερπροστατευτική, αλλά επιπλέον πιστεύω ότι εκείνοι ΔΕΝ είναι αρκετά προστατευτικοί με τα δικά τους παιδιά.
Το βρίσκω αδύνατο να μην αγχώνομαι με το παιδί μου και να το αφήνω να αλωνίζει και πχ. να κάνει ποδήλατο ανεξέλεγκτο σε μια πλατεία χωρίς να το κοιτάζω, μόνο και μόνο επειδή του είπα να μην φύγει από το σημείο. Απορώ που μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό και επιπλέον να πίνει τον καφέ του ανενόχλητος. Ή αν δω την κόρη μου να τραβολογάει ή να ταλαιπωρεί ένα άλλο παιδάκι, δεν θα την αφήσω. Θα επέμβω. Κι απορώ που κάποιοι έχουν τη λογική «άστα να τα βρούνε μόνα τους«!
Επίσης η προσωπική μου εμπειρία με το δικό μου παιδί, μου έχει δείξει ότι αν του προσφέρω αμέριστα την αγκαλιά μου και όση ασφάλεια χρειάζεται για όσο χρόνο θέλει, eventually θα αισθανθεί τόσο ασφαλής ώστε να φύγει μακριά μου. Για άλλα παιδιά δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω. Αλλά το δικό μου έτσι έχει κάνει επανειλημμένως. Οπότε γιατί να αλλάξω τακτική αφού αυτή λειτουργεί καλά?
Πολλές φορές οι φίλοι ξεχνούν ότι το δικό μου είναι μικρότερο από τα δικά τους και ότι 9 ή ακόμα και 6 μήνες είναι τεράστια διαφορά ηλικίας στα 3 και στα 4 έτη ζωής! Πλέον όταν με «μαλώνουν» και με αποκαλούν υπερπροστατευτική, απαντώ: «εγώ απορώ που εσύ δεν είσαι έτσι!».
Ναι, ξέρω, υπάρχουν όρια. Προσωπικά βλέπω ξεκάθαρα ότι υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του λογικού και του παραλόγου. Αλλά εγώ προτιμώ να είμαι κοντά σε αυτή τη γραμμή και να παλεύω καθημερινά να μη την ξεπεράσω (γιατί είναι σούπερ δύσκολες οι ισορροπίες), προκειμένου το παιδάκι μου να είναι πάντα ασφαλές και χαρούμενο!
Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;
μαμά Ιωάννα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε θεωρω υπερβολικη κ υπερπροστετευτικη κ συμφωνω με τους φιλους σου Σε καταλαβαινω ομως ετσι εκανα σε μικροτερο βαθμο ομως,με τον πρωτο μου γιο Η μικρη σου καταλαβαινει πως νιωθεις κ πιστεψε με δε τη βοηθας με το να σαι συνεχως stand by Γιατι καποια στιγμη δε θα σαι οπως στο σχολειο κλπ Κ τοτε δε θα μπορει να "σταθει" χωρις βοηθεια Κοιταξε το λιγο κ αν θες ρωτα κ καποιον ψυχολογο να δεις τι θα σου πει
Καταρχήν κούκλα μου γράφε ΜΌΝΟ ελληνικά γιατί κάποιοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν. Κατά δεύτερον όχι δεν είσαι υπερπροστατευτικη, μάλλον οι γνωστοί σου είναι λίγο χύμα οι ίδιοι. Έχω κάνει χειρότερα απ' ότι γράφεις και δε νιώθω καθόλου τύψεις. Δικό σου το παιδί, πράξεις όπως εσύ νομίζεις καλύτερα για εκείνο. Από το ένα να μπαίνουν από το άλλο να βγαίνουν τα σχόλια ολων. Φιλιά! !!!!
Ο ρόλος του γονιού σαφώς και είναι να προστατεύει τα παιδιά του και όχι μόνο στα πρώτα χρόνια της ζωής τους αλλά και μεχρι να κλείσουμε τα μάτια μας ωφειλουμε να τα προσέχουμε.αλίμονο εαν όλοι τα παραταγαμε για να δειξουμε ανετοι και cool.απλά χρειάζεται μέτρο.πρέπει να ζυγιζουμε τις καταστάσεις και μετά να επεμβαινουμε.όσο είναι μικρά καλο είναι να είμαστε δίπλα τους χωρίς όμως να το παρακανουμε.ναι και εγώ έχω υπάρξει υπερπροστατευτικη και ειμαι ακόμα καμία φορά.τι σόι μανΑ θα είμαι εάν αφήσω το παιδί μου να τρέχει με το ποδήλατο στην πλατεία και γω πίνω αμεριμνη το καφεδάκι μου?κα την τελική δεν είναι μόνο το ότι μπορεί να πέσει και να χτυπησει,οκ παιδάκι ειναι θα συμβεί και αυτό και αν κρίνω ότι έπεσε ασχημα θα βγάλω φτερά και θα πετάξω κοντά του αλλιώς δεν πειράζει θα σηκωθεί και θα συνεχίσει.είναι όμως και οτι ζούμε και σΕ έναν κόσμο γεμάτο κακία και παλιανθρωπους που δε σου αφήνουν και πολλά περιθώρια να αφήσεις το παιδάκι σου να "αναπνεύσει".ζυγιζουμε τις καταστάσεις το περιβάλλον και τον κόσμο γύρω μας και επειτα κρίνουμε ποτέ θα επέμβουμε χωρίς υπερβολές.
Ένα χρόνο μετά, έχοντας ακούσει πολλούς επαγγελματίες, έχω καταλάβει ότι υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν πως αυτό που φοβάται το μικρό παιδί πρέπει να το σπρώχνεις (λίγο άγαρμπα) για να το δοκιμάσει, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως πρέπει να του δίνεις το ερέθισμα και να το αφήνεις μόνο του να αποφασίσει πότε θα το κάνει. Έχοντας δοκιμάσει και τα δύο προτείνω το δεύτερο. Αυτό που βλέπω να βοηθάει ένα μικρό παιδάκι που δεν ανοίγεται τόσο εύκολα είναι αρχικά να το αποδεχτείς έτσι όπως είναι χωρίς να του ζαλίζεις το κεφάλι με τα πήγαινε να παίξεις με τα παιδάκια, να το κάνεις να νιώσει απόλυτη ασφάλεια δίπλα σου (να το αφήσεις να κολλάει στη φούστα σου αν αυτό έχει ανάγκη), αλλά λίγο-λίγο και σταδιακά να το αφήνεις να δοκιμάζει και κάτι που φοβάται. Αν σου έρχεται συνέχεια στη φούστα επειδή φοβάται ή ντρέπεται τα άγνωστα περιβάλλοντα πρέπει αρχικά να το αφήσεις να κάνει όπως νιώθει και όταν λίγο ηρεμήσει να του πεις ότι μπορεί να πλησιάσει αυτό που το φοβίζει (π.χ. άλλα παιδάκια), να σηκωθείς μαζί του να πάτε εκεί που φοβάται. Αν αντιδράσει έντονα να σταματήσεις και στην επόμενη ευκαιρία πάλι να κάνεις το ίδιο. Σταδιακά να το κάνεις να αισθανθεί αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να τα καταφέρει στο άγνωστο, μέχρι που θα φύγει μόνο του από τη φούστα σου. Θέλει ήρεμο τόνο φωνής, λίγες λέξεις και ήρεμες κινήσεις. Να μην το παίρνεις από το χέρι και καθώς περπατάτε να του λες θα πάμε εκεί να παίξεις, ω κοίτα αυτό το ωραίο παιχνίδι, κοίτα το παιδάκι και να συνεχίζεις τη λογοδιάρροια που το κουράζει. Πόλύ ήρεμα, πολύ ήσυχα, να του δίνεις το χρόνο να τα επεξεργάζεται όλα αυτά τα νέα ερεθίσματα και να παρακολουθείς τις αντιδράσεις του. Αυτό το απότομο που σου λένε να κάνεις μόνο ανασφάλεια θα το κάνει να νιώσει και το αντίθετο αποτέλεσμα θα φέρει. Από την άλλη όμως, πρέπει συνέχεια να είμαστε σε επαγρύπνηση και κάθε νέα ευκαιρία που μας δίνεται για να τα βάλουμε να δοκιμάσουν κάτι καινούριο να την εκμεταλλευόμαστε. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να ασχολείσαι συνέχεια με ένα παιδί και να το εκπαιδεύεις, αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να το κάνεις να περάσει ομαλά από τη μία κατάσταση (της ντροπής) στην άλλη (της κοινωνικοποίησης).
Αυτό το διάνθισμα με αγγλικούρες είναι πολύ απαραίτητο, sweetheart? Δεν είναι όλοι οι αναγνώστες αγγλοτραφείς...
Xaxaxaxaxaxa me pethanes!
εγω θα σου πω οτι συμφωνω και να εχεις στον νου σου ομως οτι τα παιδακια μεθαυριο θα ξαναπαιξουν σαν να μην εγινε τιποτα , να προσεχετε μονο τις μεταξυ σας παρεξηξησεις. Για αυτο θα ηταν καλο να παιξει λιγο στην παρεα το ''ο καθενας με τα παιδια του κανει αυτο που καταλαβαινει'' εγω εχω το αναποδο στην δικη μου παρεα. ο δικος μου ειναι 2,5 και τα υπολοιπα ειναι 1,5 και κατω και ακουω συνεχεια κριτικες λες και τα δικα τους αποκλειεται να εχουν τετοιες συμπεριφορες στο μελλον ''α εμεις δεν προκειται να γυριζουμε αργα σπιτι'' ''α εμεις δεν θα χτυπαμε'' και αλλα τετοια αστεια! ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΩΣΤΟΥς ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΜΕ ΣΩΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!!! τροποι υπαρχουν πολλοι ας διαλεξει ο καθενας αυτον που του ταιριαζει. φιλια σε ολες
Σε καταλαβαίνω. Και τι δεν έχω ακούσει εγώ: "Θα τον κάνεις μαμάκια, μπούλη" κλπ κλπ... Αλλά όπως και να 'χει η ...υπερπροστατευτικότητά μου έσωσε πριν λίγο καιρό το γιο μου από πνιγμό, (και δεν πα να φωνάζουν οι διάφοροι-διάφορές!) καθώς έκοψε με τα δόντια του και παραλίγο να του κολλήσει ένα κομμάτι από μια σφουγγαρένια μπάλα που του έδωσαν. Προσπαθουσε να ξεράσει κι όλοι μου έλεγαν οτι ειχε φάει πολύ κι οτι είμαι σπαστικιά, ενώ εγώ επέμενα οτι κατι δεν πάει καλά, και τελικά του άνοιξα το στόμα και είδα το κομματάκι, και το τράβηξα με το δάχτυλο. Γενικά δε γουστάρω να του δίνουν κάποια πράγματα όπως κλειδιά, κλπ κλπ και όλοι με κοροϊδεύουν. Επίσης δε γουστάρω να του δίνουν να δοκιμάσει "λίγη merendούλα" οι γιαγιάδες, και πάλι με κοροϊδεύουν. Αλλά πλέον χέστηκα τι λέει ο καθένας. Αυτοί τα τα παιδιά τους κι εγώ το δικό μου!
Κορίτσια καλησπέρα, Ευχαριστώ για τις απαντήσεις και τα σχόλιά σας! Κατ' αρχήν να πω ότι αυτά που έγραψα τα έγραψα για να γίνει κουβέντα και όχι για αυτοεπιβεβαίωση. Είμαι 97% (:P) σίγουρη (γιατί ουδείς αλάνθαστος) για τον τρόπο με τον οποίο "διαχειρίζομαι" το παιδί μου. Αλλά μου αρέσει αφενός να τον αμφισβητώ και αφετέρου να ακούω γνώμες. Λοιπόν από την κουβέντα που έγινε αυτό που κράτησα μεταξύ άλλων, είναι ότι συμφωνώ με την Mary που αναφέρει ότι είναι δίκοπο μαχαίρι η στενή επαφή με γονείς που έχουν παιδιά παρόμοιας ηλικίας. Είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις σε όλα τα επίπεδα, και κατ' επέκταση ο ανταγωνισμός, κυρίως στα parenting skills. Εδώ, αυτό συχνά προέρχεται και από "non parents" που δεν έχουν ιδέα τι εστί βερίκοκο. Πόσο μάλλον από γονείς με παιδιά στην ίδια φάση! Επίσης είναι αναπόφευκτες και οι συνέπειες της όποιας επιρροής ασκούν συνήθως άνθρωποι του στενού μας κύκλου, που μας δημιουργούν την ανάγκη να κάνουμε second guessing! Από κει και πέρα, ο καθένας πράττει σύμφωνα με τη λογική του και τις απόψεις του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σωστό και λάθος εκτός αν αναφερόμαστε σε ακραίες καταστάσεις. Πχ. οι φίλοι μου θεωρούν λάθος να χρησιμοποιούν μπρατσάκια ή/και κουλούρα στη θάλασσα γιατί το παιδί, κατά τη γνώμη τους, δεν θα μάθει ποτέ να κολυμπάει. Συνεπώς με θεωρούν υπερβολική που βάζω μπρατσάκια στην δική μου κόρη και μου τη λένε ενίοτε! Και φυσικά το δικό τους 3μισάχρονο κυκλοφορεί στην παραλία χύμα και ελαφρώς ανεπίβλεπτο. Είπαμε, να μην το "πνίξουμε" και του πλήξουμε την αυτοπεποίθηση με τη διαρκή επίβλεψη.. άλλο τώρα αν πνιγεί από μόνο του στη θάλασσα! Ε, ναι. Αυτό το βρίσκω ακραίο και μη διαπραγματεύσιμο κι ας θεωρούμαι psycho, με issues, χωρίς issues, υπερπροστατευτική or whatever. It's fine by me! :) Αυτό ήταν το point μου!
Μαμα Σοφια συγνωμη που θα σου το πω αλλα εισαι αρρωστη!!!Και καλα εσυ εισαι ετσι ο αντρας σου που που σε βλεπει να τα κανεις αυτα δεν κανει κατι να σωσει αυτο το παιδακι!Δυστηχως ειστε πολλες καθημερινα σας συναντω στις παιδικες χαρες στους παιδοτοπους στο σχολειο παντου!Αφηστε τα παιδακια σας να αναπνευσουν απο το μονο που κινδυνευουν ειναι απο εσας τις ιδιες.Μεγαλωνετε μια γενια ανικανη που χωρις τους γονεις τους θα ειναι χαμενοι.Ειστε οι μελλοντικες πεθερες που θα τυρανισουν καποιους που η μαμα τους ηταν πιο χαλαρες και αφηναν τα παιδια τους να παιζουν στο παιδικο δωματιο χωρις να ειναι απο πανω τους!!!!Ελεος το ακουσαμε κι αυτο!!!!!Εχεις σκεφτει ποτε πως νιωθει το παιδακι σου που ολες οι μαμαδες ειναι μαζι και η δικια του ειναι στο κεφαλι του να του λεει μη και μη.Αν νομιζετε οτι αυτο σας δινει τον τιτλο της τελειας και καλης μαμας ειστε γελασμενες απλα μεγαλωνετε τους μελοντικους πελατες των ψυχολογων.Τα παιδια μας δεν μας ανηκουν ηρθαν στον κοσμο για να ζησουν την δικη τους ζωη να κανουν τα δικα τους λαθοι να πεσουν και να ξανα σηκωθουν και εμεις οφειλουμε να ειμαστε διακριτικα πλαι τους και οχι πανω τους.
Ενώ η γενιά που τα άφηνε ξαμολυμένα κι "ανεξάρτητα" βλέπουμε πώς είναι τώρα στα 30 και στα 40 τους...... Τί να σκεφτεί καλή μου το 3χρονο? Φυσικά και θελει κοντα τη μαμά του. Λες να το ενδιαφέρει τί θα πουν τα άλλα παιδάκια? Γραμμένα τα έχει. Όταν νιώθει ασφάλεια τώρα, μεγαλώνοντας θα είναι κ πιο σίγουρο για τον εαυτό του.
Απλά τραγικό περιττό κ γεμάτο χολή το σχόλιο σου... λυπηρό πραγματικά
Νομίζω ότι είναι δίκοπο μαχαίρι η στενή επαφή με ζευγάρια που έχουν παιδιά περίπου στην ηλικία των δικών μας παιδιών: φυσικά είναι καλό που υπάρχει αυτή η παρέα, τόσο για τους γονείς, όσο και για τα μικρά που δεν είναι μόνα τους, όμως από την αλλη δημιουργείται συνεχής σύγκριση μεταξύ τόσο των γονιών, όσο και των παιδιών (πότε μίλησε, περπάτησε το ενα και το άλλο παιδί, πώς του φέρονται οι γονείς κλπ). Εμένα αυτό πάντως που με έχει απογοητεύσει - τρομάξει, ως νέα μητέρα, είναι το πόσο ανταγωνιστικοί είναι οι περισσότεροι γονείς μεταξύ τους. Εδώ άγνωστοι άνθρωποι στο δρόμο ρωτάνε, εντελώς αδιάκριτα, για την ανάπτυξη και την πρόοδο του παιδιού, και για πράγματα σχετικά με την ανατροφή του από εμένα. Πώπω δεν μου ταιριάζει καθόλου αυτό το στυλάκι, να δω πως θα την παλέψω γιατί έχω πολυυυ δρόμο μπροστά μου.
Κι εμένα με τρόμαζε. Μου τη βαράγαν τα σχόλια των άλλων αλλά τώρα τους αγνοώ. Μόνο τον παιδίατρο ακούω όταν θέλω κάτι, και το πολύ πολυ διαβαζω κι εδω μέσα για να δω τι γινεται παραέξω...
κοριτσαρα εγω συμφωνω απολιτα!!!!! η δικια μου πλησιαζει τα 1 κ μισο και ειμαι ολη την μερα στο τρεξιμο!!! Η γιαγια της μια φορα που επαιζε με τα χωματα της γλαστρας, μεσα στο σπιτι, της γυρισε την πλατη και οταν ρωτησα τι κανει μου αποντησε: την αγνωω , χα χα πεθανα στα γελια οταν ειδα να τα εχει βαλει ολα μεσα στο στομα και να μου χαμογελαει (γυρω γυρω μην πω τι ειχε κανει)!!! Ευτυχως δεν το πηρα αλλιως, αλλα μετα απο εξηγηση και μουτρα απο την μερια της καπως μπηκε στη θεση της μικρης. Οτι σου λεει η καρδια σου, αυτο καταλαβα εγω. Πολλες φορες παω με τα νερα της , για να μην ξεχναω οτι ειναι ενας αλλος χαρακτηρας με νευρα, πονακια και τα διαφορα της. Οτι μπορει κανει η μικρουλα μου, εγω απο πισω.
εμενα το αγορακι μου ειναι 2 και ειμαι οπως εσυ ακριβως το πασχα πηγαμε στην πεθερα μου και μου ελεγαν ακριβως τα ιδια και αποτελεσμα ειχε να αφησω για 1 λεπτο το παιδι στην επιβλεψη τους και να πεσει και να σπασει τα μουτρα του.καλυτερα να προσεχω και να ειναι γερο το παιδακι μου παρα να γινει κατι σοβαρο ο ΘΕΟς να φυλλαει και μετα να τρεχω μεγαλωσε το παιδι σου οπως πιστευεις εσυ και μην ακους κανεναν ουτε καν εμενα η καθε μαμα ξερει το παιδι της και προσεχει αναλογα
Μαμα Ιωάννα, κάθε μα κάθε φορά που διαβάζω κάτι απο σένα είτε σαν article είτε σαν comment συνειδητοποιώ that you really have some serious issues... Life is no black or white... Grow up!
emena les?
ego opos eksigisa kai parapano eimai poli iperprostateutiki etsi eimai ego kai den allazei,vevea mera tin mera mina ton mina kano kapoia vimata pou m stoixizoun poli alla ta kano ,tora ti tha ginei ayrio methayrio den ksero! i alitheia einai oti olo ayto perisotero kako mou kanei para kalo,alla prostoparon den mporo na kano tipota na to allakso den thelo
Ν'αγιάσει το στόμα σου και σου εύχομαι έτσι πάντα να έχεις το θάρρος της γνώμης. Ακόμα και αν δε συμφωνούσα απόλυτα μαζί σου, που συμφωνώ γιατί κι εγώ είμαι όπως ακριβώς περιγράφεις τον εαυτό σου, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου κάνει υποδείξεις όπως δεν κάνω κι'εγώ ποτέ. Να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του και τα παιδιά του, όπως αυτός νομίζει.
Δηλαδή μια μέση λύση δεν μπορεί να υπάρχει??? Ή θα είσαι "υπερπροστατευτική" ή αδιάφορη??? Εννοείται ότι παρακολουθείς το παιδί σου όπου και αν βρίσκεσαι και σε όποια ηλικία και αν είναι αλλά δεν το κάνεις όντας έτοιμη να επέμβεις, το κάνεις για να είσαι σίγουρη ότι όλα βαίνουν καλώς. Εννοείται ότι δεν σπρώχνεις το παιδί μακρυά από τη φούστα σου αλλά δεν το κρατάς και δίπλα σου. Του δίνεις να καταλάβει ότι είναι ασφαλές και το βοηθάς να φύγει Όσο για το κρεβάτι και εγώ δεν το έχω off limits. Αλλά προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν με χιούμορ και μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είναι ο χώρος της μαμάς και του μπαμπά και ότι εκείνες είναι προσωρινά φιλοξενούμενες. Οπότε όποιο βράδυ μας κάνουν επίσκεψη μας λένε "για ένα λεπτάκι μαμά". Βέβαια συνήθως το λεπτάκι γίνεται μισαωράκι αλλά μετά επιστρέφουν στη βάση τους... Αυτό που θέλω να πω λοιπόν είναι πως σε όλα τα πράγματα, εκτός βέβαια από την αγάπη και την τρυφερότητα που πρέπει πάντα να είναι απεριόριστες, χρειάζονται ΜΕΤΡΟ.
μου έρχονται ανάμικτα πράγματα... σε κάποια συμφωνώ σε κάποια όχι. Όπως είπες και εσύ το όριο μεταξύ υπερπροστατευτισμού και αδιαφορίας τελικά είναι πολύ λεπτό. Επίσης είναι και υποκειμενικές οι κρίσεις της μιας ομάδας γονέων για την άλλη ομάδα. Εύκολα γενικά χαρακτηρίζουμε τους άλλους που κάνουν κάτι διαφορετικό από εμάς. Εγώ γενικά είμαι μια μαμά ανάμικτη... από αυτά που αναφέρεις να σου πω ότι διαφωνώ κάθετα στο σημείο που λες ότι δεν αφήνεις το παιδί για να πάς ταξίδι αναψυχής με τον άντρα σου.. αυτό δεν είναι υπερπροστατευτισμός αλλά δείγμα δικής σου εξάρτησης. Το άλλο που αναφέρθηκε νομίζω σε κάποιο σχόλιο ότι η μαμά παίρνει πολλά τηλέφωνα επίσης το θεωρώ υπερβολή. εγώ δεν παίρνω πολλά τηλέφωνα.. αν μπορούσα δεν θα έπαιρνα και κανένα.. όχι γιατί δεν νοιάζομαι αλλά γιατί είναι άσκοπο... όταν τα αφήνω στον παππού και στη γιαγιά ξέρω ότι θα μου πουν όλα καλά όλα καλά ..τα παιδιά φάγανε καλά, παίξανε καλά, κοιμήθηκαν καλά ... χωρίς ποτέ να ξέρω αν αυτό αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Ξέρω ότι το δικό μου τηλέφωνο δεν θα αλλάξει τίποτα ... και τώρα που μεγάλωσαν συναισθηματικά τα μπερδεύει πολύ .. κάθε φορά που θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο μετά γίνονται κάπως δεν το κλείνουν κλαίνε... και εγώ επίσης παρόλο που θέλω να διατηρώ και μια μικρή προσωπική ζωή όποτε μπορώ .. γίνομαι και εγώ χάλια. (ενώ ξέρω ότι περνάνε πολύ ωραία με τους παππούδες και τις γιαγιάδες) Από την άλλη ... είμαι μια μαμά που κάνω όλα αυτά που λες.. δεν τα αφήνω ποτέ από τα μάτια μου. . . αλλά από απόσταση. Προσπαθώ να μην νοιώθει το παιδί ότι δεν ξεκολάω από πάνω του αλλά ακόμη και τώρα που κοντεύει τα 5 σκανάρω συνεχώς την παιδική χαρά από οπου και αν βρίσκομαι και θέλω να ξέρω ανά πάσα στιγμή που είναι. Πίνω καφέ με φίλους και αλλού μιλάω αλλού κοιτάω. Όταν περπάτησαν και πέρα το σπίτι παρέμεινε το ίδιο με πριν δεν έβαλα γωνίες στα τραπέζια, δεν απέσυρα βάζα τραπεζάκια, δεν κάλυψα σκάλες δεν έκλεισα όλο το σπίτι.. κάποιος που με βλέπει θα θεωρούσε ότι μάλλον ήμουν απρόσεκτη ή θα με έλεγε χαλαρή. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ήθελα να μάθουν τα παιδιά να προσέχουν από μόνα τους και να ζούμε όλοι στο ίδιο σπίτι καλά. Το πραγματικό όμως κόστος για εμένα ήταν τεράστιο ... σε κάποιον μπορεί να φαινόταν ότι είμαι χαλαρή ή αδιάφορη εγώ όμως ξέρω τι πάει να πει να είσαι κέρβερος σε ένα σπίτι μέχρι να μάθουν να προσέχουν. Όταν έχεις μια σκάλα ανοιχτή όπως καταλαβαίνετε δεν υπάρχει περιθώριο για καμιά απροσεξία.. απέξω το παίζεις χαλαρός και από πίσω είσαι καταπόδας μέχρι να μάθει. Ουτε τουαλέτα δεν μπορείς να πας. Έμαθαν όμως χωρίς κάποιο σοβαρό συμβάν. Για το ότι δεν την σπρώχνεις με το ζόρι κάπου για να ανοιχτεί θα συμφωνήσω. Νομίζω ότι είναι μάταιο να πιέζεις με το ζόρι να ενσωματωθεί κάπου ένα παιδί. Αρχή μου είναι να κάνει αυτό που θέλει μέχρι να αισθανθεί άνετα .. ποτέ δεν της είπα παίξε με το ζόρι πήγαινε με το ζόρι ... και έχει λειτουργήσει. Ούτε καν πες μας ένα τραγουδάκι.. έλα πες το αφού το έλεγες στο σπίτι... μα αλήθεια σας λέω σίγουρα το έλεγε πολύ ωραία στο σπίτι τώρα κάτι έπαθε.... ντρέπεται. Η μια είναι πολύ ανεξάρτητη και η δεύτερη που είναι και μικρούλα ακόμη.. κάθεται λίγο μαζί μου και σιγά σιγά ξεθαρεύει. Ίσως επειδή εγώ ήμουν συνεσταλμένο παιδί ποτέ δεν με βοήθησαν οι προτροπές ... μόνο όταν το δούλευα μόνη μου στο δικό μου χρόνο. Το να νοιώθω πίεση για να ενσωματωθώ κάπου με έκανε περισσότερο καταπιεσμένη... δεν είχα να δουλέψω μόνο το πως θα βρω το δρόμο μου αλλά με έκανε να αισθάνομαι ότι έχω και κάποιο θέμα σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Τέλος το θέμα που έθιξες για το πότε τα αφήνουμε να ... 'σφάζονται' μόνα τους πραγματικά είνια κάτι που με απασχολεί πάαααααααρα πολύ. Συμφωνώ ότι γενικά δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε ρόλο να ανακατευόμαστε και να καθαρίζουμε για πάρτη τους.. αλλά πάλι λεπτά τα όρια... Όταν βλέπω παιδιά να πλακώνονται και οι γονείς αμέριμνοι δίπλα παπαγαλίζοντας αυτό που φαντάζομαι κάποιος ψυχολόγος είπε και μεταδώθηκε από στόμα σε στόμα.... "πρέπει να τα αφήνεις μόνα τους" πραγματικά απορώ. Δεν πρέπει να πηγαίνεις και να παίρνεις το μέρος του παιδιού σου για χάρη του ή να τα βάζεις με το άλλο παιδί.. αλλά πρέπει να βοηθάς και να καθοδηγείς την επίλυση. Το άκουσα πρόσφατα και για 2 αδέρφια ... 5 χρονών το ένα 2 το άλλο.. και είπε η μαμά τα αφήνω να τα βρουν μόνα τους γιατί έτσι πρέπει... πως θα τα βρουν μόνα τους το δίχρονο με το πεντάχρονο.... πως θα χτίσουν σωστές σχέσεις τα παιδάκια αν κάποιος δεν τα καθοδηγήσει.. αν κάποιος δεν είναι εκεί να εξηγήσει στο δίχρονο ότι η αδερφή σου δεν σου βούτηξε το παιχνίδι αλλά το πήρε για να σου δώσει άλλο και να εξηγήσει στο 5χρονο ότι δεν ήρθε για να σου πάρει τα παιχνίδια αλλά επειδή της αρέσουν ήρθε να παίξει μαζί σου.
Για τον τσακωμό να σου πω κάτι που το αντέγραψα από δασκάλα παιδικού σταθμού? Τσακώνονται για ένα παιχνίδι. Όχι εγώ θα παίξω, όχι δικό μου είναι και το τραβάει ο ένας από τη μία και ο άλλος από την άλλη. Πηγαίνεις το παίρνεις και τους λες όχι εγώ θα το πάρω αφού δεν μπορείτε να συμφωνήσετε ποιος θα παίξει πρώτος και ποιος δεύτερος. Την επόμενη φορά τα βρίσκουν μόνα τους. Εμένα έπιασε αυτό σε 2χρονο και 3χρονο.
ωραία συμβουλή!ευχαριστώ!!
πολύ ωραία ιδέα !!! αλλά ακριβώς αυτό.. αυτό που λες εσύ απαιτεί προσοχή και διαχείριση... ανήκει στην κατηγορία.. άστα να τα βρουν μόνα τους.. αλλά όχι στην κατηγορία άστα να σφαχτούν μόνα τους και όπως τα βρουν.... πράγμα που καταλαβαίνουν πολλοί γονείς ότι πρέπει να κάνουν.
loipon o gios mou einai 30 minon kanoume parea me 2 zeygaria pou exoun apo ena paidaki to ena 18 minon kai to allou 20 minon,loipon tha sou leo paradigmata pame gia kafe oloi sto trapezi ego me ta paidia giati den mporo na fantasto na ton afiso kai na katso na pio ton kafe giati eimai sigouri pos den tha prolavo,an ton paro mazi m sto trapezi den tha girisoun oute kan na koitaksoun ta paidia tous ego to kano k ayto,pame gia mpanio tous forane ta mpratsakia kai ta afinoyn sta rixa na paiksoun kai ekeini 3 metra piso liazonte ego ekei apo pano me ta xeria tentomena i apantisi tous den pathenoun tipota kai na pioun ligo nero tha sikothoun,se fouskoti pisinoula mesa ta paidia kai ego mazi, akoma kai sta spitia pou mazeuomaste ton xeimona tin vgazo sto paidiko domatio kai alla polla mporo na sou po feugo apo tous filous omos kai pao stin oikogeneia mou pano kato ta idia pou egrapsa epeidi ta exoun zisei me theoroun kai ekeinoi iperprostateutikoi k epeidi perno polla tilefona otan tixei ki m ton kratane mou eipan pos den tha m ton ksanakratisoun,den iparxei anthropos pou na min m exei valei tin tampela omos na sou po kati 1000 fores i tampela para na petheno apo mesa mou alles toses
Εγω παλι ειμαι μια πιο ¨χαλαρη¨μαμα κι ας μου πει ο οποιοσδηποτε οτι ειμαι αδιαφορη ή οτι αγαπαω τα παιδια μου λιγοτερο απ αυτους....δεν δινω σημασια στο τι λενε οι αλλοι αν και ποτε δεν ακουσα κατι τετοιο...φυσικα και δεν μπορει να σε κρινει καμια μαμα γιατι η καθεμια μας εχει τον τροπο της...φυσικα και ειναι απαραιτητο να τα επιβλεπεις οταν ειναι σ αυτη την ηλικια αρκει να μην εισαι ακριβως πανω απ το κεφαλι του,καποια στιγμη θα σου πει ρε μανουλα κανε λιγο πιο κει..και δεν θα το περιμενεις...στην ηλικια κοντα στα 4 τα παιδια πρεπει να ειναι αρκετα ανεξαρτητα...μην ξεχναμε οτι θα πανε σχολειο...κι εκει δεν θα ειναι η μανουλα απο πανω να τα βγαζει περα...η αδερφη μου που ειναι οπως περιγραφεις τον εαυτο σου οταν πηγε τον γιο της στο σχολειο δεν ξεκολλαγε για 3 μηνες απο τη φουστα της και η νηπιαγωγος της ειπε οτι ειναι απαραδεκτο που δεν ξερει ενα παιδακι σαυτη την ηλικια να βαζει μονο του τη ζακετα του..επισης σε καθε καυγα ελεγε θα ερθει η μαμα μου και θα δεις κι ηταν το μοναδικο που ειχε τοσο χαμηλη αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση...ειναι πια στην τεταρτη ταξη και τωρα σιγα σιγα αφου καταλαβε η αδερφη μου τι εκανε αρχιζει κι ο μικρος να ειναι πιο σιγουρος με τον εαυτο του...καποια κοπελα πιο πανω ειπε οτι τα 3χρονα δεν μορουν τα βγαλουν περα μονα τους....αυτο για μενα ειναι τελειως λαθος...αν τα εχεις μαθει να συζητανε και να διεκδικουν ομορφα αυτο που θελουν (χωρις βια φυσικα) τοτε ειναι ικανα να τα βγαλουν περα...ολα θελουν καποιο οριο..οσο για το κρεβατι ειμαι τελειως αντιθετη...η δικια μου πορτα ειναι παντα κλειστη...ξερουν οτι αν συμβει κατι ή χρειαστουν κατι τελος παντων θα χτυπησουν και φυσικα ειμαι στη διαθεση τους...αλλα οχι στο κρεβατι μου...ειναι ο δικος μου χωρος και του αντρα μου...οπως εχουν τα παιδια μου το δωματιο τους και το χωρο τους ετσι το εχω κι εγω...νομιζω ειπα πολλα....ολα με φιλικη διαθεση..γιατι ειπαμε ο καθενας εχει τον τροπο του...ακουμε παντα τον αλλο και μετα ας κανουμε αυτο που θελουμε....στη τελικη ο χρονος θα δειξει.....
Θα συμφωνήσω με μαμά Όλγα και Εβίτα...μάλλον πρέπει να κάνουμε παρέα, άσχετα που εμένα ακόμα είναι μικρός...χαχα!! Κι εμενα τώρα μαθαίνει να πιάνεται και να σηκώνεται και αγχώνομαι μην πέσει με τα μούτρα (το έχει πάθει) μην σηκωθεί και πέσει με το κεφάλι κ.α. οπότε τον αφήνω αλλα είμαι λίγο στην τσίτα κι έχω όλους να μου λένε ηρέμησε κι άμα δεν χτυπήσει πως θα μάθει..άστον να κλάψει και τέτοια,αλλά δε μπορώ...έτσι απλά... ΔΕ ΜΠΟΡΩ..(που να μεγαλώσει και να γίνει κι εμένα 3 που αρχίζουν άλλα άγχη σε κάθε ηλικία..Παναγία μου!!). Γι' αυτόν τον λόγο , για να μη στεναχωριέμαι κι εγώ και οι υπόλοιποι, αν δεν τους ακούω, -εφ' όσον δε μπορώ η δε συμφωνώ(σε όλα τα θέματα που αφορούν το παιδί) ζητάω δικριτικά κι έμμεσα οτι οποιαδήποτε στιγμή θελήσω κάποια συμβουλη θα την ζητήσω απο μόνη μου...δεν υπάρχει λόγος ούτε να μου επιβάλουν τις απόψεις τους ,ούτε να με βομβαρδίζουν με απόψεις και "πρέπει",ούτε τίποτα. Έτσι είμαστε όλοι καλά, δεν έχουμε ανασφάλειες και κόντρες και στην τελική σε όποιον αρέσει... Είναι το δικό σου παιδί και θα κάνεις οτι πιστεύεις πως είναι σωστό εσύ, ο άντρας σου κι ο παιδίατρος σας σε θέματα άλλα(όπως κρυολόγημα και τέτοια..)κανένας μα κανένας άλλος, γιατί ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ θα έχουν κάτι να σου πουν καλοπροαίρετα πάντα,αλλα θα έχουν..κι εντάξει απλά να σου λένε : "Μήπως να έκανες αυτο..τι λες;" ή " Εγώ παλιά εκανα εκείνο...μήπως να το έκανες κι εσύ;Εσύ ξέρεις." τότε πραγματικά εγώ προσωπικά θα το επεξεργαστώ χίλιες φορές κι ακόμα κι αν δε συμφωνώ τουλάχιστον θα το σκεφτώ πριν το απορρίψω, αλλά να μου λένε : "θα κάνεις αυτό κι αυτό...τέλος...γιατί έτσι είναι" ...συγνώμη αλλα απλά ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ.. Παίζει μεγάλο ρόλο ο τρόπος που λες κάτι..κι αν κι εσύ δεν ανακατεύεσαι σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιδιά των φίλων σου, τότε μπορείς να απιτήσεις ευγενικά να μην επεμβαίνουν κι εκείνοι κι αν θέλουν όπως και να έχει να πουν κάτι τουλάχιστον να υπάρχει λίγο "τακτ"..Αν η ταμπέλα της "υπερπροστατευτικής" σε ενοχλεί, τότε καλύτερα να ζητήσεις να μην το ξαναπούν γιατί εσύ λειτουργείς έτσι και δε μπορείς να αλλάξεις απλά επειδή έτσι πστεύουν άλλοι αλλά όχι εσύ.. Ότι σου λέει το ένστικτο σου...ΤΕΛΟΣ.. Μην αγχώνεσαι για άλλους..
Ιωάννα, νομίζω στο έχω ξαναγράψει ο καθένας ας κάνει αυτό που του ταιριάζει καλύτερα και αυτό που μπορεί. Σίγουρα δεν της κάνεις κακό με την αγάπη σου και την προστασία σου. Εγώ μεγάλωσα στα πούπουλα που λένε (πολύ ελεγχόμενο σχολείο, γονείς και παππουδογιαγιάδες που ήταν πάντα εκεί και που ασχολήθηκαν πολύ μαζί μου, πιάνα, μπαλέτα, ωραίες κατασκηνώσεις κλπ....στον κόσμο μου!). 'Εχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια. Αλλά κάποια στιγμή προσγειώθηκα απότομα. Πολύ απότομα. Και με το χειρότερο τρόπο. Απομυθοποιήθηκαν μέσα μου πολλά....και το κυριότερο είναι ότι κατάλαβα πως σε αυτόν τον κόσμο είσαι μόνος. Πέρασα χρόνο που εκτός από μια κολλητή που με βοήθησε πολύ (βοήθεια στην πράξη, όχι απλή συναισθηματική υποστήριξη), ουσιαστικά δεν υπήρχε κανένας άλλος. Οι γονείς μακριά από επιλογή τους και όποτε δινόταν η ευκαιρία μου έδιναν και μια να πάω παρακάτω. Τα πράγματα φτιάχνουν με τον καιρό (ή έχω μάθει πια να μη δίνω μεγάλη σημασία στα στραβά της ζωής), αλλά τότε πέρασα μεγάλο σοκ. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να το περάσω σε μικρότερη ηλικία, έτσι για να μάθω ότι η ζωή κάποιες φορές είναι δύσκολη. Χαίρομαι που είχα καλά παιδικά χρόνια. Τα δικά μου παιδιά, μόνο στα πούπουλα δεν είναι. Ξέρουν πως αν πέσουν θα πονέσουν και δεν μπορώ να κάνω και πολλά γι' αυτό. Είναι δύο και εγώ μία που τα προσέχω και καμιά φορά είμαι πολύ κουρασμένη για να το κάνω καλά. Είναι πιο σκληραγωγημένα από ό,τι ήμουν εγώ στην ηλικία τους και μαθαίνουν να προσέχουν μόνα τους τον εαυτό τους. Αν τσακωθούν με άλλα παιδιά, τα ψιλοαφήνω να τα βρουν μόνα τους, εκτός από περιπτώσεις που χτυπάει το ένα το άλλο. Δεν τα βλέπω να πιέζονται. Το κάθε παιδί νομίζω προσαρμόζεται στις συνθήκες που ζει. Ντροπαλό ή ατίθασο θα βρει τον τρόπο να τα καταφέρει. Η κόρη σου θα βρει μόνη της το δρόμο της. Ένα μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι να μη δίνεις μεγάλη σημασία στις στενοχώριες της. Δηλ., την αδίκησε ένα παιδάκι ή τη χτύπησε, πες της δεν ήταν σωστό αυτό που σου έκανε αλλά εσύ μη στενοχωριέσαι γιατί δεν έπαθες τίποτα. Μην υπεραναλύετε, μην προσπαθείς να την προστατεύσεις συναισθηματικά. Δεν είναι στο χέρι σου. Τα παιδιά πάνε σχολείο, εσύ δεν είσαι εκεί και μπορεί να συμβαίνουν πράγματα και θάματα. Δείξτης ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί για ό,τι την απασχολεί, αλλά μάθε της να μη δίνει μεγάλη σημασία στα άσχημα που θα της συμβούν. Να τα αγνοεί και να προχωράει. Πρώτα-πρώτα δέξου εσύ ότι το παιδάκι σου θα αδικηθεί και θα πληγωθεί πολλές φορές. Αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να της κάνεις και αν θες κάτσε να την κυνηγάς 30 χρόνια να φοράει ζακέτα για να μην κρυώσει ή τρέχα πίσω από το ποδήλατο για να μη χτυπήσει (δε θα γίνει πιο αδύναμη από αυτά). Να τη χαίρεσαι και να τη δεις ευτυχισμένη στη ζωή της!
Καταρχήν να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου! Aν είναι έτσι η υπερπροστατευτική μαμά τότε ναι είμαι και εγώ μια από αυτές και δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Δεν σχολιάζω ποτέ τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που ακολουθούν οι άλλοι γονείς καθώς κάθε παιδί είναι διαφορετικό, κάθε μαμά είναι διαφορετική και επομένως και η σχέση μεταξύ τους θα είναι διαφορετική. "Ακούω" το δικό μου παιδί και πράττω ανάλογα και εφόσον κάθε μέρα το βλέπω χαρούμενο θέλω να πιστεύω πως κάνω καλά τη δουλειά μου. Τις συμβουλές των άλλων όμως (όταν γίνονται καλοπροαίρετα) είναι καλό να τις ακούμε και να τις προσαρμόζουμε στο δικό μας σύστημα διαπαιδαγώγησης όταν μπορούμε. Γιαυτό μη θυμώνεις κοπέλα μου! Κάνε αυτό που νομίζεις εσύ καλύτερο και από τις υποδείξεις κράτα ό,τι σου ταιριάζει.
πολύ καλά κάνεις και νιώθεις έτσι! Κι εγώ έχω ένα αγοράκι δυόμιση, κι εγώ είχα ορκιστεί να μην γίνω ποτέ υπερπροστατευτική με τα παιδιά μου, όπως η μαμά μου μαζί μου, και περήφανα δηλώνω τώρα πως ναι, έγινα, και βλέπω το παιδί μου να το απολαμβάνει κιόλας, όσο τουλάχιστον είναι μικρό. Το παιδί δίπλα στους γονεις του θα μάθει να ξεπερνάει τις ανασφάλειές του, κι όχι μακριά τους, εκει θα βιώσει άλλα αρνητικά συναισθήματα, όσο είναι μικρό εννοείται, και δεν έχει ακόμα ενσυναίσθηση....αυτή είναι η συμβουλή της νονάς μας, που είναι και παιδοψυχολόγος. Γι'αυτό να παρατηρείς την μικρή σου από κοντά, να σε νιώθει εκεί και να σε βλέπει, μέχρι να αισθανθεί σίγουρη να φύγει πιο πολύ μακριά σου, και θα γίνει να είσαι σίγουρη, αλλά χωρίς πίεση και άγχος για το παιδί, αρκετά βάσανα τα περιμένουν εκεί έξω αργότερα, ας μην τα στρεσάρουμε από τώρα!
ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!!! ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ++++ΑΠΟ 'ΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΟΡΙΖΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΤΙ ΟΧΙ;; ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ" ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ" ΧΜ ..!!!...ΤΑ ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ!!! ΓΙ ΑΥΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΦΗΒΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΡΑΜΠΙΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ!!!! ΛΟΠΟΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ, ΑΝ ΕΒΗΞΕ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΑ ΠΙΟ ΜΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟ....ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!...
Για να στέλνεις γράμμα σ΄ένα μπλογκ με τόσο κόσμο σημαίνει ότι από κάπου θέλεις να πάρεις επιβεβαίωση, μιας και ο περίγυρός σου δεν σου τη δίνει. Που, με τη σειρά του, σημαίνει πως ενδόμυχα καταλαβαίνεις ότι κάπου μπορεί να είσαι υπερβολική. Κι αυτό είναι καλό σημάδι. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι παιδοψυχολόγος για να ξέρει πως το παιδί δεν το χάνουμε απ΄τα μάτια μας. Ούτε ότι όταν επιδιώκουμε να είναι αγκιστρωμένο πάνω μας, κάτι δεν πάει καλά. Οι ισορροπίες είναι δύσκολες, ειδικά για την πρωτομαμά. Δεν θα σου πω να "χαλαρώσεις". Σκέψου μόνο πώς αποκτούμε αυτοπεποίθηση: με το να κάνουμε λάθη και να μαθαίνουμε απ΄αυτά. Αυτό ισχύει τόσο για το παιδί, όσο και για εσένα.
Καταρχήν δε σε θεωρώ υπερπροστατευτική. Δεν είναι υπερπροστασία να επιβλέπεις το 3χρονο ή και το 4χρονο παιδάκι μήπως χαθεί/βγει στο δρόμο με το ποδήλατο/χτυπήσει ή το πλησιάσει κάποιος άγνωστος! Εγώ απορώ με όλους τους άλλους στην παρέα σου που έχουν αυτή την αντίληψη! Και τι ακριβώς σημαίνει "άστα να τα βρούνε μόνα τους"; πώς ακριβώς δηλαδή θα τα βρούνε τα 3χρονα; Θεωρώ πως η αντίδρασή σου σε αυτόν τον τομέα είναι απόλυτα σωστή. Τα παιδιά μας όταν βρισκόμαστε έξω τα επιβλέπουμε, τα παρακολουθούμε και αν υπάρχει περίπτωση να παραφερθούν τότε τα έχουμε από κοντά. Οφείλουμε ως γονείς να τα προστατεύουμε όταν βλέπουμε τον κίνδυνο να έρχεται γιατί απλά εκείνα δεν τον γνωρίζουν! Όσον αφορά το ότι την αφήνεις να έρχεται στο κρεβάτι σου όποτε θέλει, εγώ είμαι αντίθετη σε αυτό γιατί γενικά θέλω να υπάρχουν όρια όμως και αυτό δε σε καθιστά υπερπροστατευτική. Σε γενικές γραμμές βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν καταλαβαίνω όμως για ποιο λόγο ασχολούνται οι υπόλοιποι συνέχεια μαζί σου και κυρίως από τη στιγμή που εσύ δεν τους έχεις δείξει πως υπάρχει κάτι που να σε προβληματίζει!
πιστευω οτι η μανα δεν πρεπει να ακουει τους αλλους παρα μονο να κανει οτι αυτη νομιζει οτι ειναι καλυτερο για το παιδι της,αυτη ξερει το παιδι της καλυτερα απο ολους τους καλοθελητες ξερολες συμβουλατορες κ αν εχει ενδοιασμους για το αν κατι κανει λαθος να το συζητησει μονο με τον συζηγο της,σε κανεναν αλλον δεν πεφτει λογος πιστευω..κ εγω διαφωνω με την απολυτη αδιαφορια των γονιων που πχ ξεκινανε για μπανιο στις 11 το πρωι,το παιδι εχει γινει γυφτακι απο τον ηλιο,2 ετων,το κυκλοφορουν στο μπροστα καθισμα του αυτοκινητου κτλ κτλ,αλλα ποτε δεν θα κανω υποδειξη στον γονιο,κοιταω τι κανω εγω..
Το πως διαχειριζόμαστε η κάθε μια τη σχέση μας με το παιδί μας και η επιλογή της διαπαιδαγωγικής μεθόδου που θα ακολουθήσουμε, είναι καθαρά προσωπική επιλογή, μας χαρακτηρίζει και μας διαφοροποιεί. Τις επιλογές σου τις έχεις κάνει μαμά Ιωάννα, αυτό που έχω να σου πω, πολύ φιλικά, είναι το εξής: είναι διαφορετικό το να προσφέρεις απεριόριστη τρυφερότητα στο παιδί, κάτι που φυσικά χρειάζεται και έχει ανάγκη και διαφορετικό να είσαι από πάνω του κάθε στιγμή. Στην ηλικία των 3 ετών και πέρα, φυσικά και είσαι παρούσα και έχεις αντίληψη κάθε στιγμή τι κάνει, αλλά διακριτικά. Δεν αγχώνεσαι, ούτε τρέχεις να το βοηθήσεις αν πέσει, (αναφέρομαι σε λογικά πλαίσια πάντα) γιατί μπορεί και μόνο του να σηκωθεί και το μόνο σίγουρο είναι πως στο εξής θα πέσει ποοοοολλές φόρες, καθώς και σε καμία περίπτωση δεν επεμβαίνεις στις τυχόν διαμάχες με άλλα παιδάκια (αν δεν υπάρχουν βίαιες αντιδράσεις) γιατί τώρα μπαίνουν οι βάσεις για την κοινωνικοποίηση του, ας μην συνηθίσει πως ότι δεν καταφέρνω, θα έρχεται μια "μαμά" να μου το δίνει στο πιάτο.
Μάλλον πρέπει να κάνουμε παρέα... και εγω έτσι ακριβώς είμαι και με εκνευρίζει αφάνταστα οταν μου λένε... έλα μωρέ δεν παθαίνουν τίποτα.
with you 100%! επισης, η καθε μητερα ειναι διαφορετικη αλλα και οι σχεσεις παιδιων με μαμαδες ειναι διαφορετικες (ακομα και σητν ιδια οικογενεια). ο νοων νοητω... as for you, keep it up so long both you and your daughter are happy! :-)
Λοιπον κανω ακριβως οτι εσυ κ αντιδρω με τον ιδιο τροπο κ ας με λενε ψυχωτικη κ οτι θελουν. Καλως η κακως δεν θεωρω οτι το παιδι μου ειναι ετοιμο να αντιμετωπισει καποια πραγματα κ θα σου δωσω παραδειγμα. Ποσες μα ποσες φορες εχω πει οτι δεν παμε πισω απο τις κουνιες κτλ κτλ... Ε μια φορα τον αφησα να τον κουνησει η ξαδερφη του 9 χρονων για να παω ως το καροτσι να φερω κατι κ αυτος απλα σηκωθηκε απο την κουνια κ πηγε κ σταθηκε ακριβως πισω απο την αλλη που κουνιοταν αλλο παιδακι... Ευτυχως το τραυμα ηταν ελαφρυ αλλα πως μπορω να εχω εμπιστοσυνη στον 3χρονο γιο μου οταν βλεπω οτι ακομα δεν μπορει να προστατευτει?Η μηπως να τον αφησω να ανοιξει το κεφαλι του για να μαθει? Καλυτερα μαζι του, πισω του να επιβλεπω εστω κ απο λιγο πιο μακρια παρα ανεξελεγχτο μονο του οχι δεν το θελω δεν συμμεριζομαι εγω την αποψη αυτη. Θα μεγαλωσει κ θα αντιμετωσει πολλα μονο του! Επισης το θεμα ανεξαρτητοποιησης διαφερει πολυ παιδι με παιδι γι αυτο ποτε δεν συγκρινουμε!!! Αλλα παιδακια ειναι οντως πιο ξεπεταγμενα πιο ανεξαρτητα με περισσοτερο τσαγανο κ αλλα πιο ντροπαλα πιο προσκολλημενα στους γονεις τους... Δεν ειναι κακο αυτο, παιδακια ειναι θα μεγαλωσουν ηδη σε ενα χρονο απο τωρα εγω πιστευω θα ειναι πολυ πιο ανεξαρτητα απ'οτι φετος...
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΜΕ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΠΕΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ,ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 4 ΕΤΩΝ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΤΟ ΚΟΜΑΤΙ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ ΚΤΛ ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΤΗΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΚΑΘΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΟ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Κ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΑΓΝΟΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΚΑΘΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ. ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΩ ΕΓΩ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΣ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ.ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΣΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ. ΟΧΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣ.ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΔΟΥΛΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ...
κοριτσι μου ...αισθανομαι ακριβως το ιδιο με σενα!! και εγω ειμαι η υπερπροστατευτικη μαμα αλλα το προτιμω απο την μαμα που απλα παει για καφε και αφηνει το 3χρονο 4 χρονο να αλωνιζει και εγω στον κοσμο μου!!! ειμαι ευτυχισμενη παρολο που ολη αυτη η διαδικασια να εισαι πισω απο το παιδι ειναι κουραστικο ...αλλα στην τελικη νιωθω καλα ...ειμαι η μανα και ειναι ο ρολος μου αυτος!!!! δεν μπορω να ειμαι στην παραλια για καφε και τα παιδια με τα ποδηλατα να απομακρυνονται και εγω απλα χαλαρα καποια στιγμη να αναρωτηθω...."που εινια το παιδι"!! οταν το παιδι θα θελει να παει με το ποδηλατο πιο περα (και μιλαμε παντα με 2μιση ετων η δικια μου) θα τρεξω απο πισω της.....!! ειναι υποχρεωση μου Γιαυτο κοπελα μου εγω θα σου μπραβο .!! εγω μαζι σου