Απλά μια έκκληση…
Με λένε Βάσια και δεν είμαι μαμά. Είμαι όμως κόρη, εγγόνη, ανιψιά. Είμαι 27 χρονών.
Οι γονείς μου είναι δύο πολύ καλοί ανθρώποι κι ομώς εγω πριν απο 2 χρόνια ξεκίνησα τις επισκέψεις σε ένα ψυχολόγο, λόγω πολύ πολύ πολύ χαμηλής αυτοεκτίμησης. Οταν ξεκινησα τις επισκέψεις, είχα ηδη και κατάθλιψη. Και στην ζωη μου έως τώρα δεν τα έχω κατάφερει καθόλου άσχημα…
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό που μου έχει μείνει: τα παιδια για να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικοι άνθρωποι, δεν χρειάζονται ούτε παιχνίδια, ούτε ακριβά ρούχα, ούτε χρήματα.. Το μόνο που ζητάνε είναι ΑΓΑΠΗ.
Αγκαλιαστε τα παιδια σας, φιλήστε τα. Να είστε περήφανες για αυτά. Παινέψτε τα. Είναι ότι καλύτερο μπορουν ήδη να είναι. Αποδεχτείτε τα. Μην τα συγκρίνετε γιατι αυτό τα πληγώνει. Είναι μοναδικα όπως και ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικος… Να τα αγαπατε και να τους το δείχνετε με το βλέμμα σας και με το χάδι σας… οι ατελείωτες ώρες εργασίας για το καλό τους δυστυχώς τελικα δεν θα τους κάνουν καλό. Τα παιδια (μικρά και μεγάλα) απλά χρειαζόμαστε αγάπη, κατανόηση, προσοχή και αποδοχή….
Να ακούτε τα παιδια σας. Σίγουρα θα έχουν κάτι να σας πούν…
Να είστε όλες και όλοι καλα!
Πολυ αληθινο το κειμενο σου. Με αγγιξες πραγματικα. Ειμαι κ εγω ψυχολογος και καθε μερα βλεπω παιδια που πονανε λογω συμπεριφορων των γονιων. Ειναι δυσκολο πραγμα να εισαι γονιος, πολλα τα λαθη που γινονται κ απλα ευχεσαι να τα αντιληφθεις νωρις και να τα διορθωσεις. Οσο για τους γονεις που κανουν τραγικα λαθη, στις περισσοτερες περιπτωσεις ετσι τους μεγαλωσαν οι δικοι τους γονεις. Αυτα ειναι τα βιωματα που εχουν και μεταφερουν στα δικα τους παιδια. Οσο για την αγαπη, αυτη ειναι που χρειαζεται πανω απο ολα αλλα να την δειχνουμε με το σωστο τροπο. Αγαπη, αγκαλιες, χαδια και κοινες αναμνησεις.
Έπρεπε να περάσουν 32 χρονια,να μείνω έγκυος μετα απο δυσκολίες και να γίνω επιτέλους κι εγω Μαμα για να βγάλει ´πανω μού η μητέρα μου οοοολα της τα ψυχολογικά,οοοολα της τα απωθημένα !!!τοση κακια,τόση ζήλια τόση έχθρα!!,για ποιο λόγο?το χάδι,την αγκαλιά,τον καλό λόγο που στερήθηκε εκείνη απο τη μητέρα της φρόντισε να το στερήσει και σε εμένα και τον αδερφό μου...ποτε οι γονείς μου δεν μας είπαν μια καλη κουβέντα,ποτε δεν μας έπαινεσαν για κατι....μονο λόγια που πονάνε ακόμη και τωρα...τις τρεις ημέρες που έμεινα στο μαιευτήριο και ενώ όλοι ήμασταν χαρούμενοι ,αυτή ηταν μες τα νεύρα,με τα μούτρα κατεβασμένα...εμένα η μάνα μου δεν με πρόσεξε και ολα κατι τέτοια έλεγε...το αποτέλεσμα???την εχω πλέον απομακρύνει απο τη ζωή μας και απο το παιδι γιατί το έπαιρνε κ ηταν μες τα νεύρα και ολο έλεγε οταν μεγαλώσεις θα σε πάρω εγω,δεν την χρειάζεσαι τη μάνα σου!!!!!πια νιώθω πολυ καλύτερα γιατί δεν μας δηλητηριάζει την ευτυχία μας με τα δικά της απωθημένα...ειναι μάνα μου αλλα αλήθεια με κούρασε!!!τοση κακιά επιτρέπεται?????ουφ!!!τα είπα και ξέθυμανα λιγάκι!!!!τωρα στη μπεμπα μου ολο της λεω πως την αγαπώ και ποσο όμορφη ειναι...και στη μάνα μου τα είπα τα παράπονα μου...γιατί δεν θέλω να καταντηςω σαν κι αυτή...θέλω να είμαι ήρεμη και να μεγαλώσω ενα ήρεμο παιδι!!!
Μπράβο ρε κορίτσια!Δεν έμεινε τίποτα να συμπληρώσω!
Πολλοί ισχυρισμοί τελευταία για το ότι για να φέρεις στον κόσμο παιδιά πρέπει να έχεις και το ανάλογο οικονομικό κεφάλαιο (!). Πόσο χαίρομαι να διαβάζω ότι ένα παιδί για να μεγαλώσει θέλει ΜΌΝΟ αγάπη. Όλα τα άλλα αφορούν μόνο φοβίες και ανωριμότητα και έλλειψη ευθύνης να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο. Και ειλικρινά Μην ξανακούσω τα κλισέ "δεν θα έχω χρήματα για το πάω στο γιατρό" " να του πάρω ρούχα" .... Ο καθένας ξέρει τι ζόρια (παρά πολλά) τραβάει και τι στερείται για την ευτυχία των παιδιών του. Μόνο αγάπη λοιπόν. Σε ευχαριστώ για το κείμενο αυτό! :)