Αντίο γλυκειά μου πιπίλα!
Η ιστορία αφορά την τετραχρονη κορούλα μου η οποία εως και μια εβδομάδα πριν είχε το δαχτυλάκι ως πιπίλα. Και τι δεν ήταν γι αυτήν η πιπίλα: η ξεκούραση της, η παρηγοριά της, το νανούρισμα της, η συντροφιά της.
Μέχρι τώρα είχα δοκιμάσει τα πάντα, τι βιβλία, τι ιστορίες, τι εκβιασμούς, τι καλοπιασματα, τίποτα. Η πιπίλα εκεί….
Ώσπου μια εβδομάδα πριν ήρθε ένα άρθρο απ’ το eimaimama να δώσει τη λύση. Εδειξα μια φωτογραφία ενός παιδιού που είχε στραβα δόντια απ’ την πιπίλα στη μικρή και έγινε το θαύμα: το βράδυ μετά το παραμύθι μας και την καληνύχτα γυριζει πλευρό και την ακουω να λέει: αντίο γλυκειά μου πιπίλα θα μου λείψεις πολύ… και είδα δάκρυα στα ματακια της. Αυτό ήταν, πιπίλα τέλος. Εγώ όμως αισθανθηκα απίστευτες τύψεις, της στερησα κάτι που τότε μόνο κατάλαβα ποσο πολύτιμο ήταν γι’ αυτήν. Αλήθεια σας λέω ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Η μικρή μου τελικά είναι πολύ δυνατή κι εγώ θέλω να της πω ένα μεγάλο μπράβο!!! Δεν ξαναεβαλε πιπίλα από τότε! Τη βλέπω όμως να την αναζητά και να την κοιτα με παράπονο πολλές φορές! Αναρωτιέμαι μήπως βιαζόμαστε να τους στερήσουμε πράγματα η συνήθειες σημαντικές γι’ αυτα; Δεν ξέρω. Εγώ πάντως το έκανα για το καλό της (έτσι λέω στον εαυτό μου).
Ένα μεγάλο ευχαριστω, γιατι χωρίς το άρθρο μαλλον θα την παντρευα και θα πήγαινε με πιπίλα στην εκκλησια!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πιστεύω πως κάθε πράγμα πρέπει να γίνεται στον καιρό του και με αυτό εννοώ όταν το παιδί είναι έτοιμο.Το να ζορίσεις καταστάσεις αφενός φέρνει αντίθετα αποτελέσματα, αφετέρου προκαλεί άγχος στο παιδί. Αν πχ το πιέσεις να κόψει δάχτυλο ή πιπίλα, πολλές φορές αγχώνεται σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να κάνει τίπτοε άλλο από αυτό που το ηρεμεί κι αυτό θα είναι να γυρίσει στο πιπίλισμα. Θέλει κουβέντα, πολύ υπομονή και ενημέρωση. Τα δοντάκια τους αλλάζουν στα 5 χρόνια, οπότε ποιά ζημιά; Πραγματικά θέλει υπομονή, αλλά κατά την άποψή μου αξίζει τον κόπο. Εμένα η μικρή δεν είχε ποτέ θέμα με δάχτυλο ή πιπίλα, όμως κόψαμε θηλασμό σταδιακά και με πολύ συζήτηση. Της έδωσα να καταλάβει τι σήμαινε για εμένα και της το έλεγα πολλές φορες...συνέχεια. Αρχικά φτάσαμε να θηλάζουμε μόνο μεσημέρι βράδυ....μετά μόνο βράδυ....μετά μόνο την ώρα που ξυπνούσε ορώτη φορά και χωρίς κλάματα ή γκρίνια κόψαμε εντελώς το γάλα. Αν λοιπόν είχαμε έναν "εθισμό", αυτός ήταν ο θηλασμός, όμως δεν ήθελα ποτέ να την κάνω να νιώσει ότι πρέπει να το κόψει ενώ δεν είναι έτοιμη. 'Ηθελα πρώτα να την προετοιμάσω ώστε να νιώσει έτοιμη...
mhn mperdeyete koritsia thn pipila me to daxtylo, kamia sxesh, thn pipila thn pairnoyme kai me diaforew istoriew, ah basilhdew, mparmpew, ntorew klp. klain xtypioyntai sth xeiroterh kai kapoia stigmh to apofasizoyn. to daxtylo ti na to kaneiw, einai ekei sto scvma toyw, συγνωμη για τα greeklsih δεν το καταλαβα, μολις λοιπον ζοριστουν βαζουν δαχτυλακι στο στομα.
Ωωωω συγκινηθηκα πολυ! Το γλυκο μου, τι να σκεφτηκε? Λοιπον, γιατι δεν της λες πως η πιπιλα της θα ειναι παντα μαζι της( δειχνοντας το δαχτυλακι της), απλα δεν θα την χρησιμοποιει βαζοντας τη στο στομα. Πιστευω θα την ανακουφιση αυτη η σκεψη, γτ εσυ ουτως η αλλιως σωστα επραξες.. οσο μεγαλωνε θα το εκανε πλεον απο συνηθεια κ οχι συναισθηματικα κ ενω θα ηθελε να το κοψει( ισως να της ελεγαν τα αλλα παιδακια) μηχανικα θα πηγαινε το χερακι της στο στομα.
Ένα μεγάλο μπράβο στην κορούλα σου. Πολύ ώριμη αντίδραση για την ηλικία της. Η μικρή μου τώρα τον Ιούλιο έγινε 2 ετών. Μία εβδομάδα πριν από τα γενέθλιά της γυρίσαμε από τις διακοπές μας και το βράδυ ο μπαμπάς της, της έκανε πλάκα ότι ο Nemo πήρε την πιπίλα της στην βάρκα (βλέπαμε βάρκες στην θάλασσα και μας είχε κολλήσει) και ότι θα την έδινε σε πιο μικρά παιδάκια και συμφώνησε. Κι έτσι δεν της την δώσαμε εκείνο το βράδυ, αλλά και δεν την ζήτησε. Μετά από 2 μέρες μου την ζήτησε το μεσημέρι, της είπα την ίδια ιστορία και δεν την ξαναζήτησε. Μου φάνηκε περίεργο, γιατί δεν περίμενα να την κόψει τόσο εύκολα, αλλά ποτέ τελικά δεν ξέρεις πότε είναι έτοιμο ένα παιδί να κόψει κάποια πράγματα. Τώρα σειρά έχει σιγά σιγά η πάνα.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΣΟΥ ΟΜΩΣ ΦΑΙΝΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ!! ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ!! ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΙΠΙΛΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ!! ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΚΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΛΙΣ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΙ ΘΑ ΧΑΡΕΙ ΤΟΟΟΣΟΟΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΕΙ 2 ΔΩΡΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!!!!
Παιδιά εγώ πιπιλούσα το δάχτυλο μου μέχρι τα 24. Οκ δε το λες νορμάλ, αλλά δεν έγινε και τίποτα! Τα δόντια μου είναι λίγο στραβά.. αλλά δεν είμαι τέρας! Προσωπικά δεν με πειράζει που έχω στραβά δόντια. Την κολλητή μου που την πείραζε (γιατί κι αυτή πιπιλούσε δάχτυλο μέχρι ενηλικίωση) έβαλε σιδεράκια στα 35 της! Γιατί να υποβάλουμε τα παιδιά σε ταλαιπωρίες άνευ λόγου και αιτίας? Θα μου πείτε δεν είναι άνευ λόγου. Το λέει ο οδοντίατρος! Ε, λοιπόν δεν πείθομαι. Μάλλον όχι.. δεν είναι ότι δεν πείθομαι. Είναι που βλέπω πόση ανακούφιση προσφέρει το δαχτυλάκι στο παιδάκι μου. Δεν ξέρω.. Εγώ δεν θέλω να την πιέσω να το κόψει..
Πραγματικα συγκινητικο! Μπραβο στο κοριτσακι σου για την απιστευτη δυναμη ψυχης! Ευχομαι και η κορη μου να μπορεσει να παρει καποια μερα αυτη την αποφαση. Δεν την πιεζω, ειναι 3 ετων και αυτο το καλοκαιρι, οπως και το φθινοπωρο βιωνουμε προσαρμογες, αρα καποιες στιγμες θα χρειαστει το αντιχειρακι της!...
Δεν ξέρω αν θα ακουστεί υπερβολικό αλλά εγώ το διάβασα και κλαίω. Χώμα με έκανε η κόρη σου! Σε καταλαβαίνω που έχεις τύψεις και εγώ θα το μετάνιωνα μετά! Σίγουρα όμως είναι για καλό και μόνο για καλό. Ελπίζω και ο γιός μου (2ετ.) να δείξει την ίδια ωρημότητα στο κόψιμο της πιπίλας αλλά και της πάνας από την όποία δείχνει εξίσου εξαρτημένος !
Τα στραβά δόντια και η εικόνα ενός παιδιού που μεγαλώνει αλλά δυσκολεύεται να εγκαταλείψει κάποιες μωρουδίστικες συνήθειες, με κάνει να αισθάνομαι περήφανη για την ωριμότητα και την αυτοκυριαρχία της κόρης σου και να εύχομαι κάποια μέρα σύντομα η - σχεδόν εφτάχρονη - κόρη μου να κάνει το ίδιο. Επειδή έχω δοκιμάσει τα πάντα, τώρα πια το μόνο που μου έμεινε να δοκιμάσω είναι να πάψω να το σκέφτομαι και να ανησυχώ και να την αφήσω να πάρει τον χρόνο της, χωρίς να την πιέζω ή να της το θυμίζω και να μην δίνω καθόλου σημασία όταν το κάνει (εδώ δοκιμάζεται η δική μου αυτοκυριαρχία ;)
Συμφωνω μαζί σου ειρήνη γι αυτό κι εγώ έχω τύψεις όπως εγραψα. Περισσότερο με ανησυχούσε όμως η εξάρτηση της μικρής μου από την πιπιλα παρα η ζημια που θα μπορούσε να κάνει. Δεν περιμενα τοσο ωριμη αντίδραση από την τετραχρονη μικρούλα μου. Περιττό να σας πω ότι εγώ έκλαιγα για μια ώρα μετά, δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια αυτό που έβλεπα. Ήταν ένας μικρός αποχωρισμός γι αυτήν όσο υπερβολικό κι αν ακουγεται. Γι αυτό πιστεύω ότι τελικά δεν πρέπει να τα πιέζουμε!
εχω και εγω μια κορη 3 χρονων και κανει το ιδιο ομως δεν κανω τιποτα για να της κοψω, εκανα και εγω μεχρι το δημοτικο και η αδελφη μου. Η μητερα μου πιστευε πως δεν πρεπει να μας καταπιεσει σε αυτο το ζητημα και κανω και εγω το ιδιο. Μου εχουν πει διαφοροι ειδικοι και μη πως πρεπει να την πιεσω ομως δε βλεπω το λογο, τα στραβα δοντια, το οτι θελει να ειναι μωρο και ολοι οι λογοι δε μου φαινονται αρκετα πειστικοι ωστε να την καταπιεσω, υπαρχουν αλλα πιο σημαντικα.
Ο αποχαιρετισμός της μικρής σου στην πιπιλα της με έκανε να δακρυσω. Πόσο γλυκό κοριτσάκι! Τεσσάρων χρόνων πια έπρεπε να την κόψει σίγουρα για το καλό της. Να την χαίρεσαι!