Πώς να εξηγήσω στο γιο μου ότι η αγαπημένη του γιαγιά θα «φύγει»;
Ο μικρος μου ειναι 3 1/2 ετών και εχει φοβερη αδυναμια στην γιαγια του. Τοσο μεγαλη σε σημειο που ξυπναει το βραδυ και την αναζηταει, που μολις ξυπνησει το πρωι τρεχει να την βρει και ας μην μενει και τοσο κοντα μας και γενικως την αναζηταει ολη την ημερα. Ακομη και στιν υπνο του τη βλεπει και φωναζει.
Πριν λιγες μερες επιβεβαιωθηκαν οι φοβοι μας και μαθαμε οτι η γιαγια μας ειναι αρρωστη με λιγοτερο απο τρεις μηνες ζωης. Πραγματικα δεν ξερω πωσ να το χειριστω με τον μικρο. Εχει καποια αλλη μανουλα παρομοια εμπειρια με τα παιδακια της μηπωσ μας βοηθησει;
Εμας είναι άρρωστη η γιαγια μας έπαθε εγκεφαλικό την είδα όμως δυο ημέρες πριν το πάθει .Τώρα όλοι με πιέζουν να πάω να την δω 🫣 δεν θέλω θέλω να την θυμάμαι όπως την είδα τελευταία φορά όρθια και να μιλάμε .Τι να πάω τώρα να δω δε θέλω θέλω άλλη εικόνα να έχω στο μυαλό μου Δε ξέρω τι να κάνω
Ελπίζω να σας βοηθήσει... http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip9/Default.html
Εγώ θα σας έλεγα, αν είναι δυνατόν, να βγάλετε πολλές φωτογραφίες και του παιδιού με την γιαγιά του και μόνη της. Όταν με το καλό η γιαγιά φύγει (και πάει εκεί που θα πάμε και εμείς αργότερα), να βάλετε την καλύτερη φωτογραφία σε κάδρο στο δωμάτιο του και τις άλλες στο κομοδίνο του. Το παιδί βλέποντας την γιαγιά του στην φωτογραφία, θα την φαντάζεται δίπλα του και θα της μιλά, ολόκληρες συζητήσεις θα κάνει μαζί της. Τα παιδιά έχουν τεράστια φαντασία και μέσα από την φωτογραφία της θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά του. Η απουσία της θα είναι ανεπαίσθητη (αυτό που θέλετε δηλαδή). Να είστε σίγουροι ότι κάθε βράδυ θα λέει "καληνύχτα γιαγιά μου" πριν κοιμηθεί, και κάθε πρωί "καλημέρα γιαγιά μου" και όταν γυρίζει απ' έξω "γιαγιά ήρθα". Μήπως και εμείς οι μεγάλοι δεν κάνουμε το ίδιο ? Πόσες φορές κοιτάμε την φωτογραφία ενός αγαπημένου μας προσώπου που έφυγε απο κοντά μας και του μιλάμε σαν να είναι δίπλα μας? Πόσες φορές αλήθεια? Τώρα, για να μην την περιμένει, μπορείτε να του πείτε ότι σας είπε η γιαγιά όταν έφευγε για το ταξείδι της,"θα γυρίσει πίσω όταν μαγαλώσεις και πας φαντάρος" ή "όταν μεγαλώσεις και τελειώσεις το σχολείο" ή "όταν γίνεις μεγάλος άνδρας" κλπ.
Υπάρχει ένα βιβλίο -παραμύθι που λέγεται " Αν ταγαπάς ξανάρχονται" και πραγματεύεται αυτό ακριβώς το θέμα, το θάνατο των αγαπημένων προσώπων. Το έκανα δώρο στον τότε 6χρονο βαφτιστικό μου που έχασε αναπάντεχα τον αγαπημένο φίλο του από λευχαιμία. Οι γονείς του κάνανε φυσικά πολλά για να τον βοηθήσουν (είδανε παιδοψυχολογό, διάβασαν βιβλία ειδικών κλπ) και όλα βοήθησαν. Και πολλά βράδια διάβαζε με τη μαμά του πριν κοιμηθεί αυτό το βιβλίο για να παρηγορηθεί. Καλή δύναμη σας εύχομαι ολόψυχα!
ime 46 xronon ke me megalose i jiajia mou mexri ta 14 otan pethane exasa olo ton kosmo giati 9 mines prin ixa xasi ke tin mama mou akoma ke simera tin zitao giati itane i kaliteri jiajia tou kosmou ta pedia mou den gnorisane jiajia ke papou apo tin dikiamou tin meria otn ekane pedi ego den zouse i mama mou ke otan itane 7 minon i kori mou pethane o mpampas mou to pedi megalose mesa sto penthos ke epatha ke psixologika meta ton thanato tou mpampa mou den anteksa mesa se liga se 8 xronia tris thanati eno ogios mou pou ine pio mikros aftos den gnorise katholou papou ke gia jiajia mono to papou apo tou antra mou tin meria pou ton latrevi ton papoutou ama erti kamia fora to mireo den ksero pos tha to antimetopiso na voithiso ta pedia mou
Λυπάμαι πολύ... Μακάρι να γνώριζα τη σωστή απάντηση στην ερώτησή σου. Ζω κι εγώ περίπου την ίδια κατάσταση αλλά χωρίς να γνωρίζω τη χρονική κατάληξη, η μητέρα μου αν και πάρα πολύ νέα δυστυχώς παλεύει με την παλιοαρρώστια, και εκτός από τον τρόμο ότι ίσως να την χάσω σύντομα αντιμετωπίζω και τον τρόμο για το πως θα το πω στην κορούλα μου που κυριολεκτικά την λατρεύει! Είναι και πανέξυπνη η άτιμη η μικρή, δεν της ξεφεύγει τίποτα και δεν την ξεγελάς, συνεννοείται σαν μεγάλο παιδί για τα πάντα. Οταν όμως εγώ η ίδια κοντεύω να καταρρεύσω και δεν μπορώ να το αποδεκτώ, πως είναι δυνατόν να βοηθήσω το παιδί μου να το αποδεχτεί; Ισως η καλύτερη λύση να είναι να συμβουλευτούμε έναν παιδοψυχολόγο. Καλή δύναμη σου εύχομαι
Καλο ειναι να παρετε συμβουλες απο ειδικους...... προσωπικα αν ημουν μπροστα σε μια τετοια κατασταση, θα ελεγα την αληθεια αλλα με απλα κατανοητα λογια... πως ειναι πολυ αρρωστη και ο θεουλης θα την παρει κοντα του για να μην πονα αλλο και οταν γινοταν το μοιραιο, πως εγινε αστερακι/αγγελακι στον ουρανο και θα μας προσεχει-κοιτα απο εκει.. κατι τετοιο, την αληθεια οσο πιο απλα γινεται... το παιδι δεν αντιλαμβαβεται τον θανατο οπως εμεις, και που ισως πεις πως θα ''φυγει'' ή ''εφυγε'' ισως να νομιζει πως θα την ξαναδει, θα το καταλαβει ας πουμε, με το περασμα των ημερων απο την απουσια, εκει θα καταλαβει πως κατι συμβαινει και θα ρωτα.......... ευχομαι ολα καλα να σας πανε και κουραγιο!!
Καταρχήν, να πω ότι λυπάμαι πολύ γι αυτό που συμβαίνει στην οικογένειά σας. Θα χρειαστείτε πολλή ψυχική δύναμη... Θα ήθελα να σου πω ότι ζήσαμε ακριβώς το ίδιο πριν 1,5 χρόνο με τον πεθερό μου, ο οποίος είχε χρόνια λευχαιμία. Η κόρη μου τρελή και παλαβή για τον παππού. Του είχε τεράστια αδυναμία. Δυστυχώς εμείς είχαμε να διαχειριστούμε την αναμενόμενη απώλεια ξαφνικά κι μέσα σε 3 24ωρα. Το πρώτο που έκανα μέσα στον πανικό των ημερών, ήταν να πομηθευτώ βιβλία, ειδικά για παιδιά, που εξηγούν με κατανοητά λόγια τον θάνατο και βοηθούν τα παιδιά (και τους μεγάλους) να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Σε πρώτη φάση μην πότε κάτι στον μικρό. Σε αυτή την ηλικία δεν μπορούν να αντιληφθούν τον χρόνο όπως εμείς και στους 3 μήνες θα ζοριστεί πολύ με όλη αυτή την αγωνία και αναμονή. Οταν θα φτάσετε πια στην τελική ευθεία του αναπόφευκτου, θα ξεκινήσεις να τον προετοιμάζεις. Θα του λες ότι η γιαγιά είναι πολύ άρρωστη και θα πάει στο νοσοκομείο κτλ. Οταν έρθει η δύσκολη στιγμή, θα του πεις ότι η γιαγιά πέθανε. Θα χρησιμοποιήσεις τη λέξη κανονικά. Πείτε την αλήθεια. Θα του πείτε ότι πέθανε και πήγε στον ουρανό γιατί ήταν πολύ πολύ .αρρωστη. Αλλά ότι οι ´ανθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν όταν είναι πολύ πολύ μεγάλοι και παππούδες. Αυτό για να μην αγχώθεί για εσάς τους γονείς. Θα εξηγήσετε στο παιδί ότι δεν θα μπορεί να ξαναδεί τη γιαγιά του, αλλά ότι εκείνη θα τον βλέπει από τον ουρανό. Θα περάσει από 3 στάδια πένθους. Τον θυμό (θα θυμώσει με τη γιαγιά του γιατί τον άφησε), τον θρήνο (όταν αντιληφθεί το μόνιμο του πράγματος και με τη σκέψη ότι μπορεί να χάσει τη μαμά και τον μπαμπά) και τέλος την αποδοχή της κατάστασης. Θα πάρει χρόνο να φτάσετε από το ένα στάδιο στο άλλο και ίσως να μην είναι εύκολο μέσα στον θρήνο σας. Να έχετε υπομονή και επιμονή. Οταν γίνει το μοιραίο, μη δις άσχετα να κλάψετε μπροστά στο παιδί, επειδή θρηνείτε. Για να μην ντραπεί για τα συναισθήματά του κι να μάθει να τα εκδηλώνει. Εξηγείστε του με απλά λόγο τον κύκλο της ζωής. Τέλος, εμείς δεν της μιλήσαμε για μνήμα κτλ γιατί θεωρήσαμε ότι ήταν πολύ μικρή για να το επεξεργαστεί. Το κύριο για εμένα είναι να πείτε την αλήθεια γι τον θάνατο και διαβάστε-διαβάστε-διαβάστε. Θα βοηθήσετε στη δημιουργία ενός ώριμου ενήλικα αργότερα, συνειδητοποιημένου στα πλαίσια του δυνατού, με την έννοια του θανάτου. Στο λέω εγώ που ήμουν τελείώς ανώριμη σε αυτό το θέμα και άρχισα να ωριμάζω μαζί με την κόρη μου. Καλό κουράγιο στον γολγοθά που σας περιμένει και καλή δύναμη.
Ειναι πολυ δύσκολο ακόμα και για εσάς όχι μόνο για το παιδι, θα σου πω απο προσωπική μου εμπειρία: όταν μάθαμε ότι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο χάσαμε την γη κάτω απο τα πόδια μας ο γιος μου ήταν μόλις 8 μηνών όταν πέθανε ο μπαμπάς μου μέσα απο την δική μου θλίψη έζησε και εκείνος το πένθος για τον παππου που δεν θα γνώριζε ποτέ, το δύσκολο όμως ήταν να το εξηγήσουμε στην ανιψιά μου του αδερφού μου η κόρη ήταν 6 ετών και τον λάτρευε στην κυριολεξία, οπότε θα έπρεπε να την προετοιμασουμε... Της είπαμε αλήθειες, τι ειναι αυτή η αρρώστια που έχει ο παππούς της, ότι δεν θα μπορει να τον βλέπει όσο θα κάνει θεραπεία και ότι ο παππούς της την αγαπάει πολυ. Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου της είπαμε πάλι αλήθεια ότι ο παππούς κουράστηκε απο την αρρώστια που είχε και δεν άντεξε άλλο, αλλά σίγουρα τώρα ειναι καλύτερα και δεν πονάει, ο παιδοψυχολογος μας είπε να έρθει και στην κηδεία αν το ζητούσε όπως και έγινε για να μπορέσει να τον αποχαιρετησει. Μην κάνεις το λάθος και πεις ότι τον πήρε ο θεουλης ή ότι έφυγε 1ον θα έχει θέμα με τον θεουλη που του έκλεψε την αγαπημένη του γιαγιά και 2ον η λέξη έφυγε θα την μπερδέψει γιατι θα περιμένει να γυρίσει. Ο γιος μου τώρα ειναι 3ων ετών και πέρυσι που κοιτούσε φωτογραφίες είδε τον μπαμπα μου που τον κράταγε αγκαλιά και με ρωτησε που ειναι ο παππούς; Έκανα το λάθος να του πω ότι ειναι στον ουρανό.... 6 μήνες μετά έφυγε απο τα χέρια του ένα μπαλονι με ήλιο και πολυ φυσικά μου είπε: α!!! Έχω μια ιδέα θα πούμε στον ΠΑΠΠΟΥ τον Διονύση να μας το φέρει.... Οκ λέω σύμπτωση αμ! Δε περάσαμε απο το αεροδρόμιο και ζητάει να μπούμε σε αεροπλάνο για να πάμε στον ΠΑΠΠΟΥ και να φανταστείς ότι δεν έχει αναμνήσεις απο εκείνον πως μπορει ήταν μόνο 8 μηνών, τώρα του εξηγώ ότι δεν μπορει να δει τον ΠΑΠΠΟΥ ότι έχει πεθάνει κλπ... Ετοιμάσου όμως για χείμαρρο ερωτήσεων με τον κύκλο της ζωής... Κουράγιο σας εύχομαι σε όλους..... Και καλή δύναμη στη γιαγιά σας εύχομαι να εχουν κάνει λάθος οι γιατροί και ο χρόνος να ειναι πολυ περισσότερος.
Επίσης αυτο ειναι ένα πολυ καλο ψυχολογικό κέντρο που δέχονται και ασφαλιστικά ταμεία εκεί θα σου πουν ακριβώς τι να κάνεις γιατί η κάθε περίπτωση όπως και το κάθε παιδι διαφέρουν, υπομονη καλή μου μακάρι να μην συνέβαιναν αυτά αλλά δυστυχώς συμβαίνουν, σε παρακαλώ να απευθυνθείτε σε ειδικό γιατι θα δώσεις μεγάλο βάρος στο πως να το πεις στο παιδι και θα ξεχάσεις ότι υπάρχεις και εσυ..... Εκτός απο γιαγια του μικρού ειναι και Μαμα κάποιου είτε δικιά σου είτε του άντρα σου, ο μικρός έχει δεθει μαζί της τα τελευταία 3 χρόνια, το παιδι της όμως ειναι δεμενο μαζι της μια ολόκληρη ζωή.... www.paidagogiko.gr/index.php/paidopsyxologikh
θα πρότεινα να συμβουλευτείς ψυχολόγο, όπου θα σου δώσει καλύτερες συμβουλές από εμάς που δεν είμαστε ειδικοί επί του θέματος. Ελπίζω να πάνε όλα καλά με το παιδάκι σου...!!!