Το αιώνιo μου πρόβλημα: η σχέση με τη μητέρα μου!
Δεν είμαι (ακόμα) μάνα, είμαι όμως κόρη.
Δεν ξέρω τι με κάνει να στείλω επιτέλους αυτὀ το μήνυμα.
Είμαι 22 χρονών, σπουδάζω σε μια καλή σχολή μακριά απο το πατρικό μου και το αιώνιο μου πρόβλημα είναι η σχέση μου με τη μητέρα μου. Είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος -δυστυχώς :-)- και η μητέρα μου είναι «τσαούσα», άνθρωπος πολύ δυναμικός που είναι ο αρχηγός του σπιτιού. Θέλει (ίσως και γιατί αυτή αυτό θεωρεί σωστό) να μας χαλιναγωγεί να κάνουμε ό,τι θελει. Ξαναλέω ίσως όχι από κακή πρόθεση, ίσως ότι αυτή θεωρεί ότι είναι το σωστό. Θέλει οι αποφάσεις που λαμβάνω να είναι σύμφωνες με τη δικιά της γνώμη, αλλιώς φωνάζει. Δεν λέω ότι είμαι σωστή πάντα, είμαι μόνο 22 και είμαι και άνθρωπος, αλλά έχω την ελευθερία να κάνω και λάθη σωστά; Να πάρω δικές μου αποφάσεις ανεξαρτήτως κόστους.
Έχει σκληρή γλώσσα αν κάτι κάνω ή σκεφτώ ή πω (κυρίως) ότι θα κάνω και δεν θέλει αυτή. Προς Θεού είμαι άτομο σοβαρό, όχι απερίσκεπτο, χωρίς πάθη και κουταμάρες της ηλικίας μου. Ήμουν πάντα άτομο πιο σοβαρό από ότι η ηλικία μου. Αν πω ότι θα κάνω κάτι και αυτή δεν συμφωνεί γίνεται χαμός. Στην αρχή θα δει να με αποτρεψει με επιχειρηματα για να με φοβισει να μην κανω ότι θελω. Αν δει ότι αυτό δεν πιανει, θα αρχίσει να μου φωνάζει ή θα μου πει «Εγω κάνω κουμάντο εδώ μέσα» ή θα μου πει «Όταν θα παντρευτείς να κάνεις ότι θες. Όσο σε ταΐζω θα κανεις ότι λεω«
Σκεφτείτε, ήθελα να βάψω τα μαλλιά μου. Και άρχισε να μου λέει «Δεν θα σου πηγαίνουν και θα ‘σαι κακασχημη«. Όταν της είπα «Εντάξει δικό μου πρόβλημα, εγω θα είμαι άσχημη, όχι εσύ«, λεει «Έχει κρίση, δεν θα μου τρως τα λεφτά«. Απαντώ και εγω «Μα δεν θέλω τα δικά σου λεφτά, ό,τι φύλαξα αυτά θα παρω» Μου απαντά «Δεν θα τα βάψεις όσο είσαι σπίτι μου, όταν παντρευτείς και κάνεις δικιά σου οικογένεια κάνε ότι θες«
Το ίδιο για το… λέιζερ. Ήθελα να κάνω λέιζερ γιατι έχω έντονη τριχοφυία και όχι όλο μου το σώμα, σε ένα σημείο στο πρόσωπο που το πολύ 20 ευρώ την πρώτη φορά να θέλει και της λέω «Εγώ θα το πληρώσω» και να μου απαντά «Δε με νοιάζει αν θα το πληρώσεις εσύ, όσο είσαι σπίτι μου, δεν θα κάνεις λέιζερ» Της λέω «Μα δεν μπορείς να με αναγκάσεις. Είμαι φοιτήτρια σε άλλη πόλη, μπορώ να το κάνω εκεί«
«Ας τολμήσεις» η απαντηση.
Αν βγω για καφε με τις φιλες μου χίλια μηνύματα: πού είμαι, τι ώρα θα έρθω, τα πάντα. Να σημειώσω (ξανά): είμαι παιδί ήσυχο, ποτέ δεν δημιουργώ προβλήματα, ούτε είμαι πάρτυ άνιμαλ, ούτε ανεύθυνο άτομο που δεν μπορείς να εμπιστευθείς. Είμαι μοναχοπαίδι, το καταλαβαίνω. Είναι υπερπροστατευτική. Το καταλαβαίνω. Αλλά είμαι άτομο που ξέρει ότι μπορεί να εμπιστευτεί. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά, για όνομα του Θεού ούτε καν τσιγάρο. Δεν έχω φύγει από το σπίτι μου χωρίς να ενημερώσω, δεν έχω φύγει χωρίς να πω πού πάω, ούτε έχω γυρίσει μετά απο τις 3 το πρωί (και αυτό σπάνια). Δεν έχω πει ποτέ μου ψέμματα ακόμα και αν είμαι σ’ άλλη πόλη και θα μπορούσα άνετα να λεω. ΠΟΤΕ. Αν δεν κάνω ότι πει προσπαθεί να μου δημιουργήσει είτε τύψεις, ενοχές, να με πληγώσει ότι δεν αξίζω (είσαι χαζή, ηλίθια, δεν αξίζεις κατι), να μου θυμίσει άλλα ξαδέρφια ή γνωστούς (αυτά είδες πώς συμπεριφέρονται; αυτά είναι παιδιά ενώ εσύ δεν είσαι)..
Κάνω δουλειές στο σπίτι μου λέει «Μην τα κάνεις, εγώ μόνο ξέρω πώς να τα κάνω» Δεν κάνω δουλειές, «Τρως και πίνεις και δεν βοηθάς τη μάνα σου»
Ειλικρινά δεν ξέρω ούτε τι να κάνω, ούτε πώς να δράσω, ούτε τι να πω. Ό,τι κάνω είναι λάθος. Ξέρω, έχει νεύρα, είναι κουρασμένη, είναι θυμωμένη, μπορεί να έχει και άλλες έγνοιες, όμως γιατί τα ξεσπάει πάνω στο παιδί της; Μπορεί αυτή να βγάζει τα νεύρα της, όμως ρώτησε αν εγώ τα βάζω από μέσα μου και τα μάζευω και στεναχωριέμαι και κλαίω μόνη μου; Δεν είμαι αναίσθητη, λάθος μου, αλλά αυτή είμαι. Νεύρα, φωνές σε ένα σπίτι υπάρχουν αλλά γιατί πάντα το παιδί είναι υποχρεωμένο να τα ανέχεται; Επειδή είναι το μικρότερο; Αυτά, αν ρωτάτε εμένα, επηρεάζουν το παιδί, του διαμορφώνουν τον χαρακτήρα.
Πολλές φορές δεν αντέχω όταν μου φωνάζει και γρυλίζει και με υποβιβάζει φωνάζω και εγω. Αχ πόσο μισώ τις φωνές και τα νεύρα και τους καβγάδες! Κάθε φορά πονοκεφαλιάζω, κάθε φορά πονάω την καρδιά μου. Γιατί πρέπει να φωνάξεις για να επιβληθείς; Γιατί πρέπει να πληγώνεις ψυχολογικά (και ανεπανόρθωτα) το παιδί σου; Ξέρετε πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην έχω αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση-αυτοσεβασμό; Ξέρετε πόσες φορές είπα στον εαυτό μου «Έλα, το ξέρω είσαι ανάξια, είσαι άχρηστη και όλοι είναι καλύτεροί σου»; Και έχω καταφέρει τόσα πολλά μόνη μου. Πραγματικά θαυμάζω τους συνομήλικους μου που έχουν τσαμπουκά και τα βάζουν και νικάνε. Δεν ξέρω εγώ όσες φορές το προσπάθησα έκανα τα πράγματα χειρότερα. Έμαθα ότι για να τη βγάζω καθαρή, καλύτερα να τα κρατάω μέσα μου.
Ξέρετε, πρέπει μια μάνα να βλέπει το παιδί της και αναλόγως να προσαρμόζει τη συμπεριφορά της. Αν βλέπει ότι το παιδί της είναι κλειστό και θέλει ώθηση να το ενθαρρύνει να πετάξει όχι να του κόβει τα φτερά.
Νιώθω σαν ένα πουλί φυλακισμένο που θέλει να πετάξει να κάνει τα δικά του πράγματα χωρίς να τον νοιάζει κανείς, χωρίς να αποφασίζει κανείς για τις επιλογές του. Είμαι λάθος; Δεν ξέρω. Αλλά αν είμαι, σας το ορκίζομαι, δεν το κάνω επίτηδες. Δεν ξέρω τι με κάνει να σας το στείλω σήμερα. Ίσως συναισθηματική φόρτιση. Γιατί σε αυτό το μπλογκ; Ίσως γιατι ορισμένες μανούλες θεωρούν ότι έτσι αγαπούν το παιδί τους και το προστατεύουν. Εγω πιστεύω πως το ακρωτηριάζουν.
Θέλω τις γνώμες σας, τις συμβουλές σας. Πολλές θα πείτε «Ε επιτέλους, κάνε επανάσταση, εσύ φταις, τα δέχεσαι» Δοκίμασα αλλά ανεπιτυχώς πολλές φορές. Άλλωστε εξαρτάσαι από τον γονιό οικονομικά όταν σπουδάζεις και ζεις και στο σπίτι του και τρως το φαγητο. Και το πιο σημαντικό: είμαι ανθρωπος φιλειρηνικος που μισει τους καβγαδες και δεν ξέρει να τα βγάζει πέρα με θηρία.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο, ξέρω ότι ήταν μεγάλο.
Φιλάκια πολλά,
Ενα κορίτσι που ελπίζει κάποια μέρα να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκαναν σε αυτό.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δυστυχώς τα ίδια και ίσως και χειρότερα. Μέχρι και τα δικά μου χρήματα όταν έχω μου κάνει έλεγχο που ξοδεύω. Δεν έχω ακούσει ποτέ ένα θετικό λόγο να δοκιμάσω κατι και μετά απορεί γιατί έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Μου κόβει συνεχώς τα φτερά και δεν ακούει αυτά που της λέω. Ένα σωρό επιχειρηματικές ιδέες καθώς αυτός είναι ο κλάδος μου, και μου τις απορρίπτει λες και ξέρει τι τις γίνεται...μετά τις ίδιες ιδέες πραγματοποιούνται από άλλους και όταν της το λέω να είδες... απάντηση; Ε και γιατί δεν επέμεινες η να με έβαζες στην θέση μου και να το έκανες; Πραγματικά απορώ μαζί της. Ξέρει ότι δεν επαναστατω και για αυτο μιλάει. Το κορυφαίο; Ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει κάνει λάθος λόγω υπερπροστασιας και ούτε ότι έχει σφάλλει κάπου οπότε και ο διάλογος δώρο αδωρον. Μακάρι να απαγκιστρωθω και εγώ.
Καλημέρα σας.... Θα ήθελα να σας πω το δίλημμα μου... Γιατί δεν ξέρω τι να κάνω... Με την μάνα μου είμαστε δεμένες έρχεται στο σπίτι μου.. Πηγαίνω στο δικό της.. Μέχρι εδώ καλά.. Εχθές, με πήρε τηλέφωνο και εκεί που μιλούσαμε μου είπε να έρθει βόλτα σε εμένα.. Ήξερα ότι θα έρθει, έρχεται κάθε Τετάρτη... Και σε στυλ πλάκας της είπα ( μμμ.. Κάτσε να το σκευτώ) για πλάκα... Και εκείνη παρεξηγήθηκε και κου είπε, αφού το λες έτσι δεν είμαι ευπρόσδεκτη,μου είπε καληνύχτα και το έκλεισε... Κουράστηκα κάθε φορά να σκέφτομαι κάθε φορά να μην πω κάτι άθελα μου και την πειράξει.... Τι να κάνω?? Μπορείτε να μιυ δώσετε μια συμβουλή??
Προσπάθησε να φύγεις μακριά.....θα καταστρέψει την ζωή σου.....Έτσι είναι και η δική μου μάνα με αποτέλεσμα να κάνω ενα γάμο επειδή το ήθελε αυτή και στα 40 μου να κάνω την επανάσταση μου.χώρισα με 2 παιδιά και δεν με έχει στηρίξει πουθενά αντιθέτως με κατηγορεί και στα παιδιά μου (οτι εχω την ευθύνη για το χωρισμό) με αποτέλεσμα να μην μιλάω ούτε με την μητέρα μου ουτε και με τις αδερφες μου . Παλεύω με νύχια και με δόντια να επιβιώσω μόνη μου. Είναι πολύ σημαντικό να σε στηρίζει η οικογένειά σου στα δύσκολα... ?
Η μητέρα σου έχει μεγάλο πρόβλημα και το μεταφέρει στο παιδί της, Αυτή η συμπεριφορά της εφόσον τα δέχεσαι όλα, είναι αναπόφευκτο οτι θα σου προκαλέσει μεγάλη θλίψη. Θα πρέπει να μην της λες πολλά, να την απομακρύνεις, για να σταματήσει να σε επηρεάζει, αλλιώς θα σου κάνει μια ζωή 'κόλαση'. Υπάρχουν φορές που άνθρωποι α' συγγένειας φέρονται με το χειρότερο τρόπο στον άλλο. Έτσι θα πρέπει να τη βλέπεις μόνο τυπικά, όχι σαν μάνα σου, γιατί αυτά που κάνει δεν συμπίπτουν με τη συμπεριφορά μάνας.
Δυσκολη κατασταση , απο τη στιγμη που οπως ισχυριζεσαι εισαι και ηπιον τονων θα σ παιρνει τον αερα συνεχεια και θα σε κανει να κατεβαζεις το κεφαλι και δυστυχως ετσι εστω και αθελα της θα χασεις ενα μεγαλο κομματι αυτοπεποιηθησης σου που θα σε αποδυναμωσει σε οτιδηποτε σχεση υπαρξει στην ζωη σου , φιλικη ,ερωτικη ,συναδελφικη κλπ κλπ. Ταπεινη μου γνωμη ειναι να στηριχθεις στις δικες σου δυναμεις , υπαρχουν πολλα παιδια της ηλικιας σου που δουλευουν και σπουδαζουν μαζι , ετσι θα αποδειξεις πολλα και κυριως στον εαυτο σου .Θα ειναι παρα πολυ δυσκολα αλλα θα απογκιστρωθεις , δν υπαρχει αλλος τροπος νομιζω , ειναι παρα πολυ ισχυρογνωμων οτι και να της πεις δν θα αλλαξει ποτε και θα σε επηρεαζει αρνητικα για παρα πολλα χρονια.
Τα ίδια και χειρότερα και εγώ.. Από όταν ήμουν παιδί, είχε αυτό τον χαρακτήρα. Οταν έφυγα για σπουδές, πέρασα 7 υπέροχα χρόνια, απλά γιατί δεν ήξερε ουσιαστικά τίποτα για μένα. Εκανα το λάθος και μπήκα στην οικογενειακή επιχείρηση. Η ίδια έχει βγει στη σύνταξη, αλλά έρχεται κάθε μέρα στη δουλεία. Επίσης μου έχει παραχωρήσει ένα σπίτι και μένω μόνη μου. Θέλει να ελέγχει τα πάντα στη ζωή μου, που πάω, με ποιούς. Δεν εγκρίνει κανένα από την παρέα μου και μονίμως τους βρίζει, δεν εγκρίνει κανένα από τα χόμπι μου, τα θεωρεί σπατάλη χρόνου. Με βρίζει συνεχώς ΠΟΥ..., ΤΣΟΥ.. ΚΑΡΙΟ.., χαζή, βλαμμένη, τρελή και ότι άλλο της έρθει. Απειλεί ότι θα μπει στο σπίτι και θα μου πετάξει τα πράγματα μου έξω. Το αποκορύφωμα ήταν πριν μερικούς μήνες, όπου έκοψε την παροχή του νερού στο σπίτι (!!), έκοψε το τηλέφωνο στην επιχείρηση (ήταν ακόμα στο όνομα της) και έκανε και υλικές ζημιές στην επιχείρηση! Πέρασα μια εβδομάδα κόλαση, να μένω σε φίλους, να μην μιλάμε, να έχω δουλειά τρελή. Πήγε σε ψυχίατρο και επιτέλους είχα μία ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει φως στο τούνελ. Μετά από ένα μήνα τον παράτησε, γιατί "δεν είναι καλός, τι ξέρει αυτός κτλ". Εν τέλη είμαι 28 χρονών, η αυτοπεποίθηση μου είναι στα πατώματα, είμαι γεμάτη ανασφάλειες και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα κάνω σχέση με έναν άνθρωπο που δεν εγκρίνει. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό μου έκανε σε καθημερινή βάση τη ζωή κόλαση. Αποτέλεσμα? Είμαι μόνη μου εδώ και ενάμιση χρόνο.. Στον ελεύθερο μου χρόνο εννοείται ότι κάνω τα χόμπι μου και κάνω παρέα με όποιον θέλω εγώ και ας ψέλνει.. Τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί αρνούμαι να δεχτώ ότι μία τόσο σημαντική σχέση, όπως η σχέση μητέρας-κόρης, μπορεί να είναι δυσλειτουργική και πρέπει να απομακρυνθώ από αυτήν. Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός αυτό, και παράλληλα στεναχωριέμαι γιατί είναι ένας άνθρωπος μόνος στη ζωή και αν την παρατήσω και εγώ θα είναι ακόμα χειρότερα. Ομως σε αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να κάνουμε τους γονείς μας ευτυχισμένους, και δεν ευθυνόμαστε εμείς για τις δικές τους επιλογές και συμπεριφορές, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Στο λέω για να το ακούσω και εγώ, τέτοιες καταστάσεις απαιτούν δραστικές λύσεις. Προτεραιότητα έχει ο εαυτός μας σε αυτές τις καταστάσεις, και ας ακούγεται εγωιστικό. Πρέπει να κάνουμε ότι θεωρούμε καλύτερο για εμάς και όχι ότι θεωρούμε καλύτερο για τη σχέση με την μαμά μας. Εύχομαι όσοι είμαστε στην ίδια κατάσταση, να καταφέρουμε να βγούμε από αυτήν
Υπάρχουν λοιπόν περιπτώσεις που είναι καλύτερα να βλέπεις έναν τόσο κοντινό σου άνθρωπο τελείως τυπικά, και να μην τον θεωρείς 'μαμά' για το δικό σου καλό. Δηλαδή καλύτερα να απομακρυνθείς απο αυτόν τον άνθρωπο που είναι πολύ προβληματικός, παρά να κινδυνεύει η δική σου ισορροπία. Κι ας είναι η μαμά σου.
Έτσι ακριβώς ειναι ο πατέρας μου. Πάντα με τις καλύτερες προθέσεις, αλλα αυτο το "όσο είσαι σπίτι μου θα κανεις οτι λεω" με εκανε πάντα να νιώθω πολυ σκουπίδι. Λες και ο λόγος που ζούσαμε μαζί όλοι σαν οικογένεια είχε να κανει μονο με το φαγητό που τρώγαμε και τα λεφτά που έδινε. Μας αγαπάει το ξέρω, όμως ένιωθα πολυ θυμό απέναντι του ούτε μεγαλώνοντας απλα εντάθηκε. Ξερεις γιατι; Γιατι απλα δεν εχει σταματήσει να επεμβαίνει. Στον γάμο, στο χτίσιμο του σπιτιού (με εκανε μπροστά σε άλλους σκουπίδι γιατι αυτος ξέρει καλυτερα απο έμενα, δεν είχα τα μούτρα να κοιτάξω τον κουμπάρο μου στα ματιά που ηταν μπροστά) και τωρα με το παιδι τα πράγματα ειναι χειρότερα. Δεν ειναι τόσο απότομος μεν αλλα εχει λογο για ολα...εχω κανει το λάθος να μένουμε απο κατω και όταν πχ ακούει το παιδι να κλαίει πάντα θα πει το μακρύ και το κοντό του. Παρεμπιπτόντως σημερα του έπεσε η μικρη και τον έβαλε η μάνα μου στην θέση του λέγοντας του οτι αν έπεφτε σε εμένα θα έχωνε παλι... Η μάνα σου ΔΕΝ θα αλλάξει. Ποτέ! Για μένα κάποια πράγματα έχουν το τίμημα τους και η ελευθερία εχει το μεγαλύτερο. Αν θες λοιπόν να κανεις αυτο που θες να είσαι σταθερή και ανυποχώρητη. Μιλά της ή αν ξερεις οτι θα σε διακόψει γράψε της ένα μεγάλο γράμμα. Προσωπικά θα σου πω οτι όταν μίλησα κάποια στιγμή στον πατέρα μου για όσα κανει και λεει απλα με έβγαλε τρελή οπότε δεν πιστεύω οτι θα πιάσει, αλλα δώσε ήρθε μια ευκαιρία. Πες της οτι την αγαπάς και πως εχεις διαμορφώσει έναν χαρακτήρα που όλοι θαυμάζουν λόγω εκείνης και του πατέρα σου. Πες της οτι την θες στην ζωη σου στα καλα και τα άσχημα αλλα αν θελει κι εκείνη να ειναι μέρος της θα πρέπει να ειναι πολυ λιγότερο πάρεμβατικη. Πες της και πως δεν πιστεύεις οτι θα σταματήσει να παρεμβαίνει ακομα και αν παντρευτεις και πως σε αυτην την περίπτωση δεν ξερεις αν ο άντρας σου θα την ανέχεται. Για να ειμαι όμως ειλικρινής δεν πιστεύω πως θα γινει κατι. Γι'αυτό στριμωξου εσυ και πάλεψε τωρα για να εχεις αυτο που θες. Βρες δουλειά, στριμωξου, παιδεψου και την επόμενη φορά σου πει το γνωστό τροπάρι με το σπίτι απλα φύγε. Πες της πως αυτή σε διώχνει γιατι δεν δέχεται οτι δεν εχει ούτε μωρό, ούτε δούλα, ούτε και κάποιον να ξεσπάει τα νευρικά της και πήγαινε πίσω στην πόλη που σπουδάζεις. Καν'την να εχει να σε δει κάμποσο, αν και δεν νομίζω ο εγωισμός της να την κανει να σε πάρει τηλέφωνο, αλλα να καταλάβει οτι δεν την φοβάσαι...
Σορυ για τα λάθη....συνήθως ξανά διαβάζω τι γράφω γιατι με την αυτόματη διόρθωση σκάνε μύτη πολλα κουλα, ομως παθιάστηκα τόσο με το θέμα. Ειμαι κι εγω άνθρωπος που μισεί τους καυγαδες και για να του κόψε την φορά το είχα ρίξει στην τρελή με σχολια του στυλ "ε αν πεσει το παιδι θα σηκωθεί..." Ομως υπήρξαν και δυο φορές που απλα δεν κατάφερα να συγκρατηθω και έβγαλα έναν εαυτό που μισώ και δεν θέλω να εχω. Είπα πράγματα για τα οποία ντρέπομαι και κυριως γιατι ηταν και η μάνα μου μπροστά. Και στο δυο περιπτώσεις το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το είχε εκείνος, ομως ολα αυτα τα χρονια απο το στόμα του δεν εχω ακούσει εστω ένα "δεν το εννοούσα έτσι, δεν ήθελα να σε στεναχωρησω"...για συγνώμη, ούτε λόγος...
Θελω να ρωτήσω όσες έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις κ πλέον έχουν παιδί,σας εχει επηρεάσει αυτή η σχεση στη συμπεριφορά προς το παιδί σας;δεν ειμαι ακομα μητέρα αλλα πριν γίνω θα θελα να μην κουβαλάω όλο αυτο αν ειναι να επαναλάβω τα ίδια.δεν ξερω πως αλλα καμμιά φορά εχω την αίσθηση ότι όσο προσπαθώ να ξεφύγω απο αυτο το πρότυπο .... μπορει να γίνω σαν αυτο .... Δεν το θελω!
Λοιπόν , θέλω να βγάλω κι εγώ από μέσα μου ;υτο που με τρώει χρόνια τώρα! Είμαι πλέον 39 ετών παντρεμένη με δύο παιδιά, ζω μακριά από τους γονείς μου , αλλά και μέχρι πρόσφατα , οπότε βρισκόμασταν με την μητέρα μου , αυτή ήταν η επιβλητική στο σπίτι μας, ήθελε να επιβαλλει την άποψη της σε όλα. Επενέβαινε στην διακόσμηση του σπιτιού μου , επενέβαινε στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μου , ακομα και στη το πως χτενιζα τα μαλλια της κόρης μου . Μια φορά μάλιστα της έβγαλε τα λάστιχα , με τα οποία της είχα κάνει κοτσιδακια ,γιατι λεει φαινόταν ετσι απαίσια! Εγώ βέβαια γινόμουν από ένα σημείο και μετά έξαλλη , γιατι σε τίποτα δεν με σεβόταν. Ευτυχώς , όσον αφορά την ανατροφη των παιδιών μου , το ελέγχω και δεν γίνομαι τοσο εγωκεντρική , αλά πρέπει να ειμαι μακριά από τη μαμά μου ! Οποτε βρισκομαστε , με επηρεάζει ιδιαιτερα αρνητικά και γίνομαι εγώ ακομα πιο αρνητική απέναντι στα παιδιά μου! Εγώ έχω φτάσει ομως και στο άλλο ακρο . Δεν θέλω να έχω επικοινωνία με τη μαμά μου πια . Δεν μπορώ άλλο ότι κάνει αυτή να ειναι τέλειο κι ότι εγώ χάλια. Μου δημιουργεί φοβερη ανασφάλεια , καλα εσωστρεφής ήμουν μέχρι προσφατα . Τώρα τελευταία προσπαθω να γίνω πιο κοινωνική! Ο πατερας μου σ αυτή την ιστορία ειναι αυτος που δεν μιλάει , την πρωτοβουλία την άφησε όλη πάνω στη μητέρα μου ! Η αδερφη μου , πέντε χρόνια μεγαλύτερη έχει και λεει πολλά για τους γονείς μας , αλλα ποτέ στους ίδιους . Έχω αναγκαστεί να μαλωσω πολλές φορές μαζί τους , κυρίως με την μητερα μου ξαι το αποτέλεσμα ήταν συνήθως να μου κρατάει μούτρα ! Τα τελευταία χρόνια ομως έχω καταλήξει ότι αυτή η σχέση μου κάνει κακό και δεν θέλω παρα τις απαραίτητες επαφές. Προσπαθω οσο γίνεται να το εφαρμόσω και είμαι ευτυχισμένη . Οπότε συναντιωμαστε πάνω από τρεις μέρες βγαίνω συνεχώς από τα ρουχα μου! Συμπεριφέρεται πολύ εγωκεντρικά , κάνει αρνητικά σχόλια και πολλά άλλα!!!! Είμαι η μοναδική που αποφευγει τη μαμά της , γιατι στον κύκλο μου συμβαινει να είμαι η μόνη ; έχει συμβεί και σε κανένα άλλο άτομο ; η γνώμη σας με ενδιαφέρει!!!
Δεν εισαι η μόνη γλυκεια μου trust me !
"Ίσως γιατι ορισμένες μανούλες θεωρούν ότι έτσι αγαπούν το παιδί τους και το προστατεύουν. Εγω πιστεύω πως το ακρωτηριάζουν." Πόσο συμφωνώ μ αυτήν την φράση... ειμαι και εγώ υπερπροστατευμένο-πνιγμένο παιδι. Μόνο που... στη περίπτωση τη δική μου ισχύει το ανάποδο: εγώ είμαι η τσαούσα πλέον και εγώ γυρνάω τον κόσμο ανάποδα για να κάνω αυτό που εγώ γουστάρω. Γίνεται πανικός κάθε φορα βέβαια... Αλλά! κι εγώ σιχαίνομαι τις φωνες αλλα δν βρίσκω άλλη λύση. Η συμπεριφορά σου μου θυμίζει μια φίλη μου. Ακριβώς έτσι κι αυτή. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με σένα και ακριβώς η ίδια συμπεριφορά... Η μόνη λύση είναι να πατήσεις πόδι με όποιο κόστος. Και δεν κατάλαβα κάτι: γιατί της δίνεις αναφορά; Δηλαδή αν βγεις με έναν άντρα τι θα της πεις?? αυτό?? εγώ αναγκαστικά για να γλιτώσω μουρμούρα λέω οτι θα βγω πχ με την κολλητη μου. Και συμφωνω με τις άλλες κοπέλες αν και δν είμαι παντρεμένη... θα συνεχίσει να μπλέκεται στη ζωή σου!! Δεν είναι εύκολο να πατήσεις πόδι. Το ξέρω... εξαιρετικά ψυχοφθόρο. Στο λέω απο πρώτο χέρι... Αλλα είναι ο μόνος τρόπος οχι για να λύσεις το πρόβλημα. Αυτό δεν λύνεται... Αλλά για έχεις στοιχειωδώς την ησυχία σου... Σε καταλαβαίνω απόλυτα κοπέλα μου!!! Καλό κουράγιο...
Πόσο σε νιώθω... Είμαι 23, τελειώνω τη σχολή μου και δεν τολμάω να κάνω τίποτε χωρίς να έχω το άγχος ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι η μητέρα μου. Έχω ακούσει και ακούω πολλά, αρκετά ώστε να μην πιστεύω καθόλου στον εαυτό μου. Ακόμη και όταν έδινα πανελλήνιες που όλοι οι γονείς στηρίζουν τα παιδιά τους ηθικά εμένα μου έλεγε ότι δεν θα τα καταφέρω να πετύχω. Ρούχα δεν μπορώ να ψωνίσω μόνη μου, χωρίς την έγκριση της. Το μπράβο της το ακούω μόνο όταν είναι τρίτοι μπροστά γιατί τότε παρουσιάζει έναν άλλο χαρακτήρα, μια μητέρα φίλη με το παιδί της, μια προχωρημένη και συζητήσιμη μητέρα που είναι δίπλα μου σε όλα κι ας μην είναι τίποτε από αυτά πραγματικότητα. Εκβιασμοί, ψυχολογικοί και μη, τύψεις, ανασφάλειες, ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση και νεύρα έχω "κερδίσει" από τη μητέρα μου. Πλέον έχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να μιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο χωρίς να έχω νεύρα μετά, να πηγαίνω στο πατρικό μου και να είμαι συνεχώς κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και μονίμως στεναχωρημένη. Θέλει να της μιλάω, αλλά όποτε το έκανα κατέληξα να ακούω βρισιές, απειλές ή να κλαίω. Με φίλες μου που το συζητάω ακόμη και αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας με περισσότερη εμπειρία, πιστεύουν ότι φταίω που τόσα χρόνια υποχωρώ σε όλα, που δεν έχω κάνει την επανάσταση στην εφηβεία ή όσο καιρό είμαι εδώ. Ίσως φταίει ο χαρακτήρας μου, ίσως φταίει που είμαι μοναχοπαίδι, ίσως φταίει ο τρόπος που μεγάλωσαν οι γονείς μου και κατ' επέκταση ο τρόπος που με μεγάλωσαν ή η κλειστή κοινωνία στην οποία έζησαν από τη στιγμή που παντρεύτηκαν πάντως όσες φορές προσπάθησα να κάνω την επανάσταση που όλοι λένε, απέτυχα. Ξέρω πως μ'αγαπάει, αλλά δυστυχώς δεν το έχω νιώσει ποτέ μέχρι τώρα.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΘΕΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΓΙΑ ΑΡΧΗ...ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟ...ΟΙ ΕΝ ΛΟΓΩ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΑΛΛΑ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΟΥΛΙΤΣΑ ΜΕ ΒΑΣΙΚΟ ΜΙΣΘΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΤΗΡΙΞΕΙ. Π.Χ. ΤΡΕΙΣ Η' ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ, ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ. ΕΙΣΑΙ 23...ΟΧΙ 10. ΜΥΑΛΟ ΕΧΕΙΣ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΚΡΥΜΜΜΕΝΗ, ΕΧΕΙΣ. ΒΑΛ'ΤΑ ΟΛΑ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΤΟ ΒΗΜΑ. ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥΣ Σ'ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΟΧΙ Η ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΕΝΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ! ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΑΥΡΙΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΕΚΤΕΣ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΣΟΥ ΑΠΩΘΗΜΕΝΩΝ!
Διαβάζοντας το κείμενο σου με πήγες αρκετά χρόνια πίσω!!Είχα τα ίδια προβλήματα με τον πατέρα μου ώσπου στα 23, μια βραδιά έπαθα νευρικό κλονισμό...Τότε αποφάσισα οτι έπρεπε να βρώ τον εαυτό μου και έφυγα στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό.Εννοείται οτι δεν με άφησε αμέσως, έπρεπε να βάλω να του μιλήσουν Θεοί και δαίμονες για να πάω να σπουδάσω!!! Ήταν τότε που σε μια χώρα μεταξύ αγνώστων μπορούσα να φτιάξω τον εαυτό μου απ΄την αρχή. Κι έτσι έγινε...δεν έδινα σε κανέναν λογαριασμό, ήμουν μακριά, έκανα παρέα με όποιους ήθελα και έβγαλα από μέσα μου έναν κοινωνικό, γελαστό , δυναμικό και εν τέλει ανεξάρτητο άνθρωπο. Όταν επέστρεψα δεν ήταν τίποτα το ίδιο. Δεν επέτρεψα εγώ να είναι!!Σου προτείνω τώρα που θα τελειώσεις τις σπουδές σου να φύγεις, πήγαινε στο εξωτερικό, κάνε μεταπτυχιακό ή κάτι αντίστοιχο που να σου αρέσει, άνοιξε τα φτερά σου και ανακάλυψε τον εαυτό σου...να ξέρεις οτι ο καθρέφτης όπως τον βλέπεις σε βλέπει, αν δεν είσαι εσύ ευχαριστημένη με την αντανάκλαση σου, άλλαξε την σε όλες τις εκφάνσεις κυριολεκτικά και μεταφορικά...και το σημαντικότερο όταν με το καλό γνωρίσεις τον άνθρωπο που θα σε κάνει ευτυχισμένη και πάρεις την απόφαση να μείνεις μαζί του και να κάνεις οικογένεια κράτησε την μαμά σου μακριά γιατί πολύ πιθανόν να μην σε θέλει ευτυχησμένη με τους δικούς σου όρους αλλά με τους δικούς της!
ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ -ΤΟ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΛΟΓΩ ΧΑΜΗΛΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ-ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ. ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!! ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ...
Ο πατέρας σου τι στάση κρατάει σε όλο αυτό;
Δύσκολη κατάσταση.. Την έχει ζήσει μία φίλη μου.. (εγώ ευτυχώς δεν ήμουν παιδί που έδινε πολύ αέρα στους γονείς της :Ρ ) Ξεκίνησε όπως λες εσύ αλλά αυτή είχε και απέναντι το μπαμπά της. Το αποτέλεσμα?? Να λέει ψέμματα, να τα κάνει κρυφά λες και δε θα τα μάθουν ποτέ οι δικοί της! Μην καταφύγεις και εσύ εκεί, ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.. Το ιδανικότερο θα ήταν να μπορέσεις να γίνεις ανεξάρτητη. Πχ να βρεις δουλειά παράλληλα με τις σπουδές εκεί που σπουδάζεις. Θα σε βοηθουσε και εσένα ψυχολογικά αυτό. Δε θα σε αφήσει αν δουλέψεις?? Βρες τη δουλειά και πες της το μετά. Εντάξει μη τη φρικάρεις από την αρχή πιάνοντας δουλεία σε καφετέρια , αλλά δε θα ήταν άσχημο ένα βιβλιοπωλείο. Ειλικρινά ακούγοντας τέτοιες ιστορίες φρικάρω.. Φταίνε οι γονείς που ότι μάθανε από τα σπίτια τους το κάνουν στα παιδιά τους, φταίνε που δε συμβαδίζουν με τις εποχές μας και μένουν προσκολημμένοι στις δικές τους. Αλλά φταίμε και εμείς που συμφωνούμε με όλα αυτά και τα δεχόμαστε... Υπομονή έχεις μεγάλο δρόμο..
Kοριτσάκι μου ευαίσθητο....πόσο μα πόσο μου θύμισες εμένα...κι εγώ, όπως λέει και η Αναστασία πιο πάνω, μια από τα ίδια. Παιδί ήσυχο, υπάκουο, αθόρυβο....είχα καταντήσει και αντικοινωνικό! Ο πατέρας μου καλός χρυσός αλλά πάντα να επιβάλλει την άποψή του σε όλες τις αποφάσεις της ζωής μου και να μου δημιουργεί τύψεις για τισ αντιθετες με αυτού σκέψεις.Ανασφάλεια στο φουλ, υποτίμηση του δικού μου ημερήσιου προγράμματος και όοοοολα μα όλα όσα ανέφερες όχι μόνο στην παιδική ή εφηβική ηλικία, αλλά και στη φοιτητική και στη μετέπειτα ζωή μου. Είχα τη δουλειά μου, οικονομικά ανεξάρτητη αλλά λόγω παραδόσεων και αυστηρών αρχων εγκλωβισμένη και στριμωγμένη στο σπίτι των γονιών μου. Και πάλι να κάνει αυτό που θέλει και δυστυχώς εγώ χωρίς ίχνος αυτοπεποίθησης να υπακούω σε όλα και να συμπεριφέρομαι όχι σαν γυναίκα της ηλικίας μου αλλά σαν ανήλικο. Ο πατέρας μου, είχε την απάιτηση πάντα να σκέφτομαι και να πράττω σαν μεγάλος άνθρωπος αλλά να τον υπακούω σα μωρό. Δεν ένοιωσα παιδική η εφηβική ανεμελιά γιατι πάντα έπρεπε να σκέφτομαι όπως εκείνος. και πόοοοοσα αλλά που θα σε κουράσουν αν στα γράψω...το κερασάκι στην τουρτα είναι η μητέρα μου....μικροπαντρεμένη, χωρίς να εχει χορτάσει τη ζωή της και εγώ σαν πρωτότοκη να εισπράττω όλα τα κομπλέξ και τα καταλοιπα της δικής της ζωής που δεν έζησε. Και πάλι τη δικαιολογούσα επειδή ακριβώς δε χόρτασε τη ζωή της.ΕΓΩ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΣΑ την ανωριμότητα της μαμάς μου και τα τόσα ξεσπάσματά της πάνω μου!!!!!!! Πόλλές φορές λέω.."τη μάνα μου εγώ τη μέγάλωσα! Μέσα από τη δική μου πορεία στη ζωή, αυτη την άκρως ελεγχόμενη, αλλά δική μου διαφορετική από τη δική της πορεία την ενηλικίωσα....." Και τώρα η ανατροπή......είμαι 31 και μέλλουσα μαμά. Αργησα να παντρευτώ παρόλο που ήθελα από σχετκά πολύ νέα να κάνω οικογένενεια επειδή οι άνθρωποι που επέλεγα για σύντροφους ήταν ανάλογοι της ανασφάλειας μου! Ημιτελής προσωπικότητες! και αυ΄το το λένε όλοι οι γύρω μου! μην παρεξηγηθώ! Ώσπου γνώρισα τον άντρα μου.....μη βιάζεσαι! επρόκειτω για τον πιο ημιτελή, ανώριμο και ΛΑΘΟΣ ανθρωπο αλλά είχα τόσο κουραστεί που είπα ΤΕΛΟΣ. Θα τα πάρω όλα στα χέρια μου! Οι γονείς μου με απέκλεισαν τηλέφωνικά για μια μεγάλη χρονική περίοδο, με απειλούσαν ακόμα και με αυτοκτονίες... πραγματικά φρικτη αντιμετώπιση του προβλήματος! (εργαζόμουν και διέμενα από τα 27 μου σε αλλή ΄πολη) Όμως ήταν η ώρα για δύο πόλύ σημαντικές μου κινήσεις ! Πρώτον : τον απογαλακτισμό μου και Δεύτερον : να αποδείξω ότι μπορώ μόνη μου να κάνω κάτι τόσο βαρύ όσο να αλλάξω έναν άνθρωπο, οπως τον άντρα μου, να τον φέρω κυριολεκτικα στον ίσιο δρόμο! ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ! Oι γονείς μου μετά κόπων και βασάνων το πήραν απόφαση και ανοιξαν την αγκαλία τουσ ξανά για μένα και για τον άντρα μου και ο άντρας μου...κάθε μέρα ευγνομωνεί το Θεό που βρέθηκα στο δρόμο του και μου λέει ευχαριστώ που του ξέθαψα τον παλίο καλό του εαυτο. Μέχρι που εξομολογήθηκε! ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ. Όλα αύτα επετευχθησαν με αγάπη. Και που τη βρήκα? Μου την έμαθαν γονείς μου. Λάθος στην ανατροφή τους αλλά καλοί αγωγοί τησ αγάπης έστω και με ανορθόδοξους τρόπους. Επειδή τους αγαπούσα, δεν τους απέκλεισα παρόλο που μου έκλειναν το τηλ στα μούτρα μέχρι να πάρουν απόφαση ότι αγάπησα αυτόν τον επιπόλαιο τύπο! Επειδή αγαπούσα τον άντρα μου τον αλλαξα. Κι επει΄δη με αγαπουσε άλλαξε. Αυτό λοιπόν ε΄χω να σου πώ και συγνώμη αν σε κούρασα...δεν ξέρω καν αν τα διαβασεισ όλα αυτα.....ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΤΟ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΟ ΛΑΘΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. ΑΥΤΟ ΔΕ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΥΤΕ ΕΣΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕ ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΣΕΣ ΤΟΣΟ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΣΟΥ. ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΞΕΡΩ ΑΝΤΕΧΕΙΣ. ΌΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΘΥΜΑΤΑ ΟΠΩΣ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ. ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΛΑΘΟΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΑΥΤΗ ΤΗΝ "ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ" ΝΑ ΠΕΙΣΜΩΝΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!!!!!! ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΟΒΑΡΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ!!!!!!Αν θέλεις σου δίνω το e- mail μου να πουμε κι άλλα για το ζήτημα. θα χαρώ πού να τα πούμε μια και νομίζω ότι μοιάζουμε πολύ!!!!
Ψυχολογικά πώς το αντιμετώπισες όλο αυτό? Τι ήταν αυτό που σου έδωσε τη δύναμη να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου?
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΟΥ ΑΝ ΑΠΕΥΘΥΝΕΣΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΩΣ ΤΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ! ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΑΡΑΞΑΝ. ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕΝ...ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ ΟΜΩΣ ΕΚΕΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΟΥ. ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΓΑΛΩΜΕΝΕΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΟΜΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ. ΠΟΝΕΣΑ ΦΡΙΚΤΑ....ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...ΕΙΜΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΚΤΕΛΟΥΣΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΑΝ ΣΚΟΠΟΣ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΩΝ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΒΛΕΠΑ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΚΛΕΦΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΚΛΑΙΓΑΝ ΓΙΑ ΚΕΙΝΑ ΚΑΙ ΕΛΙΩΝΑΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΒΛΕΠΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΕΝΩ ΕΜΕΝΑ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΕ ΜΕ ΕΠΑΙΡΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙ ΚΑΝΩ ΓΙΑΤΙ? ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΛΕΞΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΕΚΡΙΝΕ....ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...ΕΧΩ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΙΚΡΙΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥΣ ΠΙΚΡΑΝΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΙΣΟΡΡΟΠΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ....ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΛΟΓΩ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ...ΑΛΛΟ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΛΛΟ Η ΖΩΗ. ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΗΜΟΥΝ ΕΝΑ ΑΒΟΥΛΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΑΒΙ........ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΙΜΑΙ ...ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΕΧΩ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ...ΜΠΟΡΟΥΜΕ Ο Λ Ο Ι!!!!!! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ! ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ!
Πω πω στεναχωρεθηκα με αυτα που διαβασα ηταν σαν να την ακουγα να τα λεει! Σταματα να δινεις αναφορα για τα παντα.ζησε τη ζωη σου οπως νομιζεις οτι πρεπει κ βαλε ορια εστω κ αν ειναι αργα δεδομενου οτι σε εχει πληγωσει πολλες φορες με την συμπεριφορα της.Σε καταλαβαινω γιατι ουτε εγω μπορω τις φωνες κ τους καβγαδες κ αν μαλωσω με την μαμα μου στεναχωριεμαι πολυ ενω για αυτην ειναι ακομη ενας καβγας !τραγικο! Πλεον εχω αρχισει να απομακρυνομαι καπως γιατι ειναι ατομο που μπορει να με κανει να μοιαζω με τρελη την ωρα που τσακωνομαστε και επειδη το εχω παθει με το παιδι μου μπροστα ξυπνησα καπως επειδη ντραπηκα που το τρομαξα και συνειδητοποιησα οτι δεν μου κανει καλο η τοση οικειοτητα ας το πω! Αστην να φωναζει μονη της...καποια στιγμη θα σταματησει.ουτως η αλλως αυτοι οι ανθρωποι απλα ετσι νομιζουν οτι συνεννονουντε και θα περασει το δικο τους με φωνες και προσβολες.Δεν τρεχει κατι! Μην νομιζεις οτι πληγωνεται οσο εσυ...απλα ετσι λειτουργει.μαθε να την χειριζεσαι κ παψε να ειναι παθητικη και βαψε τα μαλλια σου αν δεν τα εβαψες!
Διάβασα με προσοχή την ιστορία σου και τα σχόλια των αναγνωστών της, εγώ στην θέση σου κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο θα την ρωτούσα : Γιατί θα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω μετά τον γάμο; με πολύ τονισμένο το γιατί . Ξέρεις στην ζωή δεν είναι όλα θέμα χρημάτων , ή ποιος πληρώνει τελικά για ένα κομμωτήριο ή οτιδήποτε άλλο. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τα "οχι" από την πλευρά του πατέρα μου και τα κρυμμένα "οχι" στα "ναι" της μάνας μου, άλλα σημαιναν τον φόβο , άλλα ζητούσαν επιχειρήματα , και άλλα ζητούσαν δράση . Δεν ρώτησα ποτέ για το αν θα βάψω . κόψω κτλ κτλ τα μαλλιά μου πήρα μια βαφή και το έκανα . Απέναντι στον φόβο του πατέρα μου για την οδήγηση μαζεψα χρήματα πήγα έβγαλα δίπλωμα (οχι κρυφα ) σε μια σχολή που βρήκα , και όταν ήμουν σε θέση να αγοράσω αυτοκινητο , το αγόρασα , το πήρα από την αντιπροσωπία και πήγα μπροστά του και το σταμάτησα γνωστοποιώντας του ότι είναι δικό μου , η αντιδρασή του ; Χαμογέλασε έβγαλε από την τσέπη του όσα χρήματα κρατούσε και μου ευχήθηκε καλορίζικο. Σου τα έγραψα όλα αυτά για να καταλάβεις πως δεν είσαι η μόνη που καταπιέζεσαι απλά η μαμά σου σε κατευθύνει σε λάθος διέξοδο. Η ελευθερία των επιλογών μας δεν εξαρτάται από τα όχι των γονιών μας , και πολύ περισσότερο δεν την κατακτά κανείς με τον γάμο, εκεί μοιράζεσαι την ελευθερία σου με έναν άλλο άνθρωπο αλλά αυτά είναι πολύ νωρίς για να τα σκεφτείς. Μαμά και κόρη δεν μπορούν να γίνουν ποτέ φίλες κατά την άποψη μου , μπορούν όμως να περάσουν καλά μαζί , σκέψου πως μπορείς να περάσεις καλά με την μαμά σου , ίσως την ώρα που πίνει τον καφέ της να της ζητήσεις να της κάνεις παρέα (ανέξοδο) . Αν ρωτάς για όλα ή τα λες όλα τι μένει για σένα; σκέψου το λίγο και αυτό. Κάνε αυτό που είναι να κάνεις φροντίζοντας πάντα να είναι σύμφωνο με τις αρχές και τις αξίες σου και φυσικά όχι με πρώτο μέλημα σου , πως θα το δει η μαμά σου και μην πεις το χιλιοειπωμένο και εσυ ήσουν κάποτε στην ηλικία μου , δεν βλέπει πια τον κόσμο με τα μάτια της κοπέλας των 22 ετών. Υπάρχει μια και μόνη φράση που μπορείς να απαντήσεις σε ότι και αν σου πει : Γιατί το λες αυτό ; Χωρίς να αρχίσεις να σκέφτεσαι " μα είμαι καλό παιδί, υπάκουο κτλ " και μη αρχίζεις τα κλάμματα είτε μπροστά της είτε πίσω της. Το κλάμα σε κάνει αδύναμο άνθρωπο. Γίνε ο άνθρωπος που θέλεις να είσαι , δυνατός δεν είναι ούτε αυτός που φωνάζει , ούτε αυτός που τα κρατάει μέσα του , είναι αυτός που ξέρει να διαλέγει την στιγμή (ανάλογα με την σημαντικότητα) του πότε θα φωνάξει και πότε θα σιωπήσει.
Μύθος το ότι όταν παντρευτείς θα κάνεις ό,τι θέλεις. Και τότε θα επεμβαίνει, θα θέλει να ελέγχει τα πάντα, ποτε δε θα σταματήσει αυτό. Θα με θυμηθείς αργότερα αν την αφήσεις. Ακρως εγωκεντρικό άτομο & ανασφαλής ταυτόχρονα που ουσιαστικά δεν έχει εμπιστοσύνη στον ίδιο της τον ευατό. Κι αυτό, γιατί εφόσον σε μεγάλωσε με τα ίδια της τα χέρια θα έπρεπε να γνωρίζει τι σου "έδωσε" και να σου έχει επιστοσύνη, κατ'επεκταση και στον ευατό της. Επιπλέον αυτά τα άτομα δε συμβουλεύουν σωστά γιατί αυτό που θα πούνε θα έχει να κάνει πρωτίστως με τον ευατό τους και σχεδόν καθόλου με το άτομο που ζητάει τη συμβουλή. Είπαμε εγωκεντρικά άτομα... Η ζωή είναι δική σου και οφείλεις στον ίδιο σου τον ευατό να την πάρεις στα χέρια σου. Θέσε όρια και αποφάζισε με όποια εφόδια έχεις, κρατώντας τις αξίες σου ψηλά. Κόψε τις πολλές κουβέντες και λεπτομέρειες αλλά δίχως να χαλάσουν οι σχέσεις. Για τα θέλω σου πρέπει να παλέψεις σκληρά ! Καλή τύχη κορίτσι μου :)
το διαβασα κι επαθα σοκ.λες και διαβασα τη ζωη μου και να σκεφτεις πωσ σκεφτομουν κι εγω να γραψω αυτα που τωρα λες κι εσυ ομως φοβομουν μηπως τα διαβασει καποιος γνωστος.λοιπον ειμαι 36,παντρεμενη με δυο παιδια και εδω και 2 σχεδον χρονια αρχισα να κανω την επανασταση μου.επρεπε ομως να πιασω πατο!!!!!!!!!!για τιποτα κι εγω κι η αδερφη δεν ειμασταν καλες,ουτε για καλυτερη εργασια,ουτε για τιποτα.την αδερφη μου δε την εχει ευνουχισει,λογω που της κραταει το παιδι(την σωζει ψυχολογικα το οτι ειναι (μπαινακης-βγαινακης).εμενα χρειαστηκε να γνωρισω τον αντρα μου για να παρω τα πανω μου και μεσω ψυχολογου συννειδητοποιησα το προβλημα.καποιος ειδικος θα σε βοηθησει απο την αποψη να γινεις πιο δυνατη για να τα βγαλεις περα...εκεινη δεν αλλαζει!εγω αποκτησα προβληματα ψυχολογικα και σωματικα γιατι τα κρατουσα μεσα μου.και δινω εναν αγωνα συνεχεια απο φοβο να μην γινει ετσι η σχεση με τη κορη μου κι αυτο με εχει κουρασει.....γινε αναισθητη,δεν χρειαζονται φωνες(αλλο που θα θες να τσιριξεις)....για το μονο που χαιρομαι ειναι πως το ανακαλυψες πριν να ειναι αργα...καλη δυναμη!!!
Aκριβως τα ίδια και εγω, κοπέλα μου! Ειμαι 34 και πλεον παντρεμενη, εκεινη γεννηθηκε με νευρα και θα πεθανει με αυτα. Απο παιδια μας καταπιεζε ολους, συμπεριλαμβανομενου και του πατερα μου. Ετσι μας εγινε συνηθεια. Οταν επαναστατουσα με κατηγορουσε για θρασος, δεν με αφησε να δουλεψω ποτε πειθοντας μας οτι 'δεν εχετε εσεις αναγκη, εσεις ειστε καλυτερες απο το να ειστε υπαλληλισκοι' κι ετσι χωθηκα στην οικογενειακη επιχειρηση. Τελειο σχεδιο για να με ελεγχουν. Δεν υπηρξε στιγμη να μη γνωριζουν που ειμαι, τι κανω και με ποιον. Εμαθα να ζω με αυτο ακομα κι οταν εφυγα για σπουδες στο εξωτερικο. Εκατομμυρια δραχμες πληρωναν στο τηλεφωνο με το προσχημα οτι θελουν να κρατουν την επαφη μαζι μου, να ειμαστε αγαπημενη ενωμενη οικογενεια. Απο την αλλη φροντιζε παντα να μας υπενθυμιζει πως δεν αξιζουμε δεκαρα κι οτι ολοι οι αλλοι στο περιγυρο ήταν παντα καλυτεροι με καποιο τροπο... Τελειωσε τη σχολη σου και παρε τη ζωη στα χερια τα δικα σου. Μην λες τιποτα, δεν προκειται ΠΟΤΕ να το εγκρινει! Αλλιως 10 χρονια μετα, θα σιχαθεις τον ευατο σου (οπως εγω τωρα) που την αφησες να εχει τετοια επιρροη επανω σου. Και μην πιστεψεις οτι θα το εκτιμησει και ποτε... εμενα με κατηγορει πια οτι αυτα που εκανα τα εκανα με τις πλατες τις δικες της, με τα λέφτα της... λες κι εγω δεν δουλευα (δεν εχω παρει δεκαρα απο τους γονεις μου απο τα 22 μου, δεκαρα τσακιστη...) αλλα βλεπεις επειδη ηταν οικογενειακη η επιχειρηση μαλλον μου καναν χαρη και με κραταγαν... Χωρις να θελω να σε απογοητευσω, κοριτσι μου, ο χρονος τους κανει χειροτερους. Κι αν εμφανιστουν και προβληματα ακομη χειροτερους. Κρατα τυπικες σχεσεις, μην μιλας πολυ, αλλα μην ακους κιολας... Εισαι πλεον αρκετα μεγαλη και μορφωμενη για να μπορεις να πατησεις γερα στα ποδια σου. Ξεκινα απο χαμηλα και θα δεις πως θα νιωσεις οτι πραγματικα αξιζεις.. Δεν ειμαστε αυτο που μας περιγραφουν οι μανες μας! Καλή μας τύχη!
δεν προκειται να αλλαξει!!!τρεξε να σωθεις! τελειωσε τη σχολη σου και βρες δουλεια αμεσα, ωστε να μη γυρισεις πισω! μην πολυδινεις λογαριασμο τι κανεις, μη μιλας πολυ ,δεν θα καταλαβαινει ουτως η αλλως και βαλε φτερα στα ποδια σου και τρεξε! ανοιξε τα φτερα σου και πετα κοριτσι μου! καλη τυχη! :-)
. Από την μέχρι σήμερα πείρα μου απ' την ζωή, έχω να σου πω οτι τα όποια προβλήματα μας, αντιμετωπίζονται με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι η πίστη μας στον Θεό, δηλαδή ακολουθούμε την Εκκλησία μας (Πνευματικός Πατέρας, Εξομολόγηση, Θεία Ευχαριστία, εκκλησιασμός, προσευχές, κλπ κλπ). Ο δεύτερος τρόπος είναι οι δικές μας δυνάμεις (δική μας θέληση, συμβουλές φίλων και γνωστών, βοήθειες φίλων και γνωστών, κλπ κλπ). Εγώ για πολλά χρόνια ακολουθούσα τον 2ο τρόπο και η ζωή μου ήταν μαρτύριο. Πρίν λίγα χρόνια, γνώρισα τον 1ο τρόπο, τον ακολουθώ (σχεδόν κατά γράμμα) και έχω αλλάξει πάρα πολύ σαν άνθρωπος, και βλέπω αλλιώς τα προβλήματα μου και αλλιώς τα αντιμετωπίζω και έχω βρεί την ηρεμία μου που τόσα χρόνια έψαχνα.Αν θέλεις να ακολουθήσεις αυτόν τον τρόπο, επισκέψου απλώς τον πνευματικό της ενορίας σου, και αυτός θα σε ενημερώσει. Αν πάλι θέλεις να ακολουθήσεις τον 2ο τρόπο, εγώ θα σου μεταφέρω τις εμπειρίες μου και τις γνώσεις μου επί του προβλήματός σου, και είναι τόσες, μα τόσες πολλές. Γράφεις "αν πω ότι θα κάνω κάτι και δεν συμφωνεί,γίνεται χαμός", επίσης "θέλει οι αποφάσεις που λαμβάνω να είναι σύμφωνες με την δική της γνώμη, αλλιώς φωνάζει". Αναλυσέτο σε παρακαλώ και θα δεις ότι άλλη είναι η αλήθεια και όχι αυτή που νομίζεις. Γίνεται χαμός, ωρύεται , φωνάζει, έχει νεύρα κλπ, κπλ, όχι γιατί δεν συμφωνεί με τις σκέψεις σου - πράξεις σου, αλλά διότι "τολμάς" να έχεις άποψη, να έχεις γνώμη, να κάνεις κάτι χωρίς να το έχει εγκρίνει πρώτα η ίδια. Επομένως το κρίσιμο σημείο είναι ποιός έχει τον έλεγχο λοιπόν και όχι το αν συμφωνεί. Δηλαδη, αν κάνεις μια πράξη που και η μάνα σου θα έκανε την ίδια, ποτέ δεν θα σου πει "μπράβο, καλά έκανες", αλλά θα σου πει "έπρεπε πρώτα να ρωτήσεις", τουτέστιν, έπρεπε να πάρεις την άδειά της. Ομοίως αυτό που γράφεις "είμαι άτομο που ξέρει ότι μπορεί να με εμπιστευθεί", δεν ισχύει. Διότι δεν δέχεται ότι μπορείς να κάνεις κάτι από μόνη σου, χωρίς αυτή να ξέρει και χωρίς να έχει δόσει την έγκρισή της. Αυτά τα άτομα ποτέ δεν δείχνουν εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, πλην του εαυτού τους.Συμπέρασμα, μην προσπαθείς να την πείσεις ότι ορθώς σκέπτεσαι και πράττεις, διότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα της με σένα. Ματαιοπονείς. Ένα άλλο κομμάτι τώρα. Σου λέει "όταν θα παντρευτείς θα κάνεις ότι θες", δεν ισχύει, δεν είναι αλήθεια. Διάβασε άλλα σχόλια από άλλες παθούσες και θα δεις ότι ο έλεγχος αυτών των ατόμων δεν σταματάει ποτέ και πουθενά.Μην περιμένεις ΠΟΤΕ να σταματήσει να σε ελέγχει, ποτέ.Αυτό πρέπει να το θεωρείς δεδομένο, πάντα θα σε ελέγχει. Και συνεχίζω. Γράφεις "είναι υπερπροστατευτική, το καταλαβαίνω", όχι δεν το καταλαβαίνεις. Αυτό φαίνεται από το ότι νομίζεις ότι διαφωνεί με τις επιλογές σου. Αυτά τα άτομα <> τα παιδιά τους, τα <>, τα <> (μεταφορικά βεβαίως), δεν τα αφήνουν να αναπτύξουν δική τους προσωπικότητα, τα θεωρούν πάντα μικρά. Μιλάμε για μια ζωή μαρτύριο. Η υπερπροστασία είναι αρρώστια ψυχική και σχεδόν ανίατη. Οι λύσεις που υπάρχουν είναι τρεις. Η πρώτη είναι, όπως όλες σχεδόν οι παθούσες σου γράφουν, "να κάνεις επανάσταση", "να βάλεις όρια απέναντί της", "να έλθεις σε ρίξη μαζί της", "να απαγκιστρωθείς απ' την μαμά σου". Όλες σωστές οι συμβουλές αυτές, απαιτούν όμως προσωπικότητα δυνατή - επιθετική, και όχι ευαίσθητη όπως εσύ είσαι, γιατι η αντίδρασή της θα είναι (όπως και είναι) σφοδρότατη. Επομένως είναι ανεφάρμοστες για σένα. Για τις ευαίσθητες ψυχές η μοναδική περίπτωση (ίσως) είναι η φυγή, η παντελής φυγή, η απομάκρυνση (σε άλλη μακρυνή πόλη, σε νησί ίσως). .Πράγμα και πάλι δύσκολο,αλλά όχι ανέφικτο. Η δεύτερη λύση είναι ο σύντροο σου.. Ο σύντροφος σου να είναι δυνατή προσωπικότητα και να της βάλει αυτός όρια, να της σφίξει τα "λουριά", να κάνει αυτά που εσύ δεν έχεις την δύναμη να κάνεις. Αυτή είναι πολύ εφικτή λύση και συμβαίνει συχνά. Υπάρχει και μια τρίτη και τελευταία λύση, λίγο σπάνια όμως. Αυτή η λύση είναι να ζήσεις έντονες και δυνατές στιγμές που θα δυναμώσουν τον χαρακτήρα σου, θα εξαλείψουν πολλές ευαισθησίες σου, και θα μπορέσεις να κάνεις αυτά που τόσα χρόνια δεν μπορούσες (Α' λύση) να κάνεις. Σπάνιο αλλά παίζει κι αυτό. Ανακεφαλαιώνω λοιπόν και σου λέω, ή ξεκόβεις παντελώς από την θηλιά που σε πνίγει (εννοώ την μάνα σου), ή διαλέγεις άνδρα "με τα όλα του" ή περιμένεις το θαύμα της αλλαγής του χαρακτήρα σου.. Εγώ προσωπικά έχω στον κοντινό μου περίγυρο πολλές κοπέλες που δεν έκαναν ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ούτε το τρίτο. Ζουν ανύπαντρες ακόμη με την μάνα τους, που για αυτές είναι πάντα "το μικρό τους κοριτσάκι". Δράματα της ζωής. Εσύ διαλέγεις. Κα Ολίβια, αν το 22χρονο κορίτσι δεν είναι "πνευματικό δημιούργημα" δικό σου και είναι πραγματικό, τότε γράφε αν θέλεις και ένα όνομα για να απευθυνόμαστε όταν λέμε την γνώμη μας. Σ' ευχαριστώ
Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι η δική μου σχέση με την μητέρα μου ειναι πολυ χάλια.Ποτε ακόμη και οταν ήμουνα μικροτερη( τωρα ειμαι 34 χρόνων) ήθελε και κατέστρεφε κάθε όμορφη στιγμή.κΚαι ολα αυτά γιατί ποτε δεν κατάλαβε οτι τα παιδιά της έχουν μεγαλώσει και μπορούνε να έχουν γνώμη ,άποψη και κυρίως να φτιάξουν την ζωή τους με τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει.Να ξέρεις οτι τέτοιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν και το μόνο που μπορείς να κανείς ειναι πρώτα να συζητήσεις μαζί της και αν ακόμη και τότε ειναι αυταρχική και απόλυτη εσυ πρεπει ν αποφασίσεις αν θα υπάρχει στη ζωή σου όπως θέλεις εσυ ή όπως σε θέλει αυτή.Καλη τύχη.
Βασικά έτσι ήμουνα και εγώ. Πάντα μέσα στην σύγκριση. Στα 20 αποφάσισα να δουλέψω. Σε σουπερμάρκετ. Με ξεφτιλίζαν κάθε μέρα, η υπεύθυνη ήταν μια σκύλα στην κυριολεξια. Αλλά είχα δικά μου χρήματα. Σπούδασα και πήρα αυτοκίνητο σταδιακά. Όταν είδαν ότι προχωράω και δεν ρωτάω την άποψη τους με βοήθησαν. Δυστυχώς...Η άποψη της μητέρας μου αργότερα έπαιξε ρόλο στο να αποφασίσω να παντρευτώ...το λάθος άτομο. Μετά από 12 χρόνια σχέση- γάμου μαζί έσπασα και αυτά δεσμά. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Έχουμε δύναμη μέσα μας που δεν γνωρίζουμε. Τώρα είμαι ξανά παντρεμένη και μαμά 2 αγοριών.
Ο άνθρωπος αυτός δεν αλλάζει δυστηχώς!Εσύ θα αλλάξεις και θα κάνεις τη δική σου ζωή γιατί να σαι σίγουρη ότι θα σε εκμηδενίσει ακόμα κι αν εσύ παντρευτείς η φύγεις από το σπίτι.Ακόμα θα ανακατεύεται και θα σε βγάζει λάθος!Άλλαξε αντιμετώπιση και δυνάμωσε τον εαυτό σου είτε μόνη σου είτε με τη βοήθεια επαγγελματία!Δυστηχώς οι επαναστάσεις από αδύναμους καταλήγουν σε πανωλεθρία.Πρώτα δυνάμωσε και προς θεου μην δώσεις σε καποιον άλλον να κάνει τη δουλεια αυτη για σένα (πιθανώς κάποιος σύντροφος ή σχέση ή σύζηγος).Μόνη σου πρέπει να το κάνεις.Μετά ζήσε όπως νομίζεις!Δε θα σε αγγίζει τίποτα!Κάντο τώρα πριν βγάλεις όλο αυτό στα παιδιά σου!Σου μιλάει μια παθούσα που έπρεπε να φτάσω 40 για να το κάνω στα όρια της καταθλιψης και με αυτοσεβασμό υπό του μηδενός.Σου εύχομαι τα καλύτερα!!!
Φίλη, πρόσεχε τις επαναστάσεις. Έκανα τη δική μου στα 27. Μέχρι τότε δεν έκανα βήμα αν δεν έπαιρνα την έγκριση των γονιών μου. Και επίσης έλεγα πάντα "χαρτί και καλαμάρι" όλα τα προσωπικά, επαγγελματικά κ.α. Αυτό σου λέω τώρα δεν ήταν φυσιολογικό. Από τα 18 και μετά είσαι αρκετά μεγάλος για να κρατάς κάποια πράγματα για τον εαυτό σου. Όταν λοιπόν έκανα επανάσταση (γιατί αποφάσισα για πρώτη φορά να κάνω κάτι που δεν είχε την έγκριση τους), την έκανα τόσο άγαρμπα, τόσο απότομα που δε σκέφτηκα ψύχραιμα μερικά πράγματα και έπεσα με τα μούτρα. Τελικώς σου λέω πως έπρεπε να το είχα σκεφτεί πιο ψύχραιμα. Να κάνω μεν του κεφαλιού μου, αλλά με άλλον τρόπο. Εγώ αναλώθηκα στη μάχη με τους γονείς και έχασα άλλες λεπτομέρειες που τότε έπρεπε να είχα προσέξει. Πήρα αποφάσεις χωρίς να έχω τις πολυσκεφτώ γιατί το μυαλό μου ήταν αλλού. Θα σου έλεγα απαγκιστρώσου πρώτα εσύ από τη μαμά. Κόψε τις πολλές ερωτήσεις. Για μερικά πράγματα μπορείς να αποφασίζεις και μόνη σου. Το να ρωτάς όταν ξέρεις ότι η απάντηση είναι όχι δεν έχει νόημα. Μην τσακώνεσαι και κυρίως μην τσακώνεσαι όταν εκείνη θέλει. Άστην να λέει, να λέει, να λέει και μην απαντάς ή πες στο τέλος "Μπορεί τελικά να έχεις δίκιο. Άσε με να το σκεφτώ." Πέτα όποια μπηχτή θέλεις σε ανύποπτο χρόνο, όταν θα είναι απροετοίμαστη. Γενικά μην τσακώνεσαι και μην εκβιάζεις. Δεν πιάνουν σε όλους τους γονιούς οι εκβιασμοί. Δράσε ήρεμα και έξυπνα. Μπορεί μέσα σου να βράζεις, αλλά μπορεί να μην είναι έξυπνο να τσακωθείς εκείνη τη στιγμή. Σκέψου πάντα το στόχο σου και δράσε προς εκείνη την κατεύθυνση. Για παράδειγμα αν ο στόχος είναι "βάψε τα μαλλιά", βάψτα όταν βρίσκεσαι στην πόλη που σπουδάζεις και όταν σε δει αστην να πει τα δικά της και στο τέλος πες της "Καλά κι εγώ δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να τα ξαναβάψω." Και πήγαινε μετά εσύ και βάφε τη ρίζα κάθε τόσο. Μη δίνεις πλήρη αναφορά του τι κάνεις. Αν σε ρωτάει στο τηλέφωνο αν θα βγεις το βράδυ πες "Που να προλάβω, έχω διάβασμα". Τελικά βγήκες γιατί τέλειωσες νωρίτερα το διάβασμα. Αυτό, φυσικά, δε χρειάζεται να το πεις την επόμενη μέρα. Ακόμη και να ρωτήσει, αν δε θέλεις να πεις ψέματα πες κάτι άσχετο που η ίδια θα το ερμηνεύσει σαν όχι (Άσε με τον πόνο μου παίζεις? Ξέρεις τι χαμός γίνεται με τις εργασίες"). Επειδή το κάτσε να σε ψάλλω, ακόμη το έχει η δικιά μου μαμά - δεν ξέρω αν φεύγει ποτέ - εγώ με αυτές τις τεχνικές έχω ησυχάσει. Την αφήνω να ψέλνει μόνη της χωρίς να εκνευρίζομαι. Σε όσα ρωτάει απαντάω μόνο όσα θέλω και με τρόπο που πάντα ψάχνει να καταλάβει τι είπα.
Ετσι ειναι ο πατερας μου. Απομακρυνσου οσο μπορεις. Οχι να μην εχετε επαφες και τετοια, απλα βρες δουλεια, κοιτα να γινεις ανεξαρτητη οικονομικα και συναισθηματικα και μην γυρισεις ξανα στο πατρικο σου οταν τελειωσεις τις σπουδες σου.
Κορίτσι μου, να σου πω μόνο ότι έκανες πολύ καλά που τα έγραψες. Μας κάνει καλό να τα ακούμε εμείς οι μαμάδες για να προσέχουμε. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να ασκώ τέτοια καταπιεστική επιρροή στις κόρες μου -και δεν είναι δύσκολο, ξέρεις, να συμβεί... Εσύ όμως πρέπει να αρχίζεις να βρίσκεις σιγά σιγά τον εαυτό σου. Το έχεις αναλύσει αρκετά το ζήτημα και έχεις κατανοήσει πολλά. Μένει μόνο να αντιδράσεις με κάποιο τρόπο, όταν συνειδητοποιήσεις μέσα σου πού είναι τα όριά σου. Μπορείς να αντιδράσεις με σταθερότητα και σεβασμό χωρίς καβγάδες και φωνές. Μόνο να είσαι σταθερή. Θέλεις να κάνεις λέιζερ? Αν όντως έχεις τα λεφτά, πάρε την απόφασή σου και απλά ανακοίνωσέ της το ήρεμα. Μην πτοηθείς ό,τι και αν πει. Ξέρεις ήδη πώς θα προσπαθήσει να το χειριστεί (να σε κατευθύνει, να σε φοβίσει, να σε μειώσει, να σε απαξιώσει τελείως, να σε απειλήσει, κλπ.). Ομως το πρόβλημα είναι δικό της. ΑΥΤΗ δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση όχι εσύ. Μάλλον δεν βρέθηκε στο δρόμο της κάποιος να τη βοηθησει να ξεφύγει από αυτό τον τρόπο αντίδρασης -μη νομίζεις, και αυτή θύμα είναι κάποιας κακής ανατροφής, δυστυχώς. Εσύ όμως μπορείς να βελτιωθείς. Βάλε τώρα τα όριά σου γιατί αργότερα θα είναι ακόμη πιο δύσκολα και για σένα και γι'αυτή. Και να σου πω κάτι που σίγουρα το έχεις ήδη διαπιστώσει, το κακό που σου κάνει, έμμεσα και άμεσα, με τον τρόπο αυτό, θα σε ακολουθεί σε όλες σου τις σχέσεις, ακόμη και μητέρα όταν γίνεις, και θα έχεις πρόβλημα. Μπορείς να αλλάξεις, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις. Πρώτα βρες τα με τον εαυτό σου και πάρε τις αποφάσεις σου βήμα βήμα.
Ετσι ακριβως ειναι ο πατερας μου. Δεν πσιζει ρολο οτι εισαι μοναχοπαιδι, εμεις ειμαστε τρεις. Ειναι ο χαρακτηρας τους. Εγω για τον πατερα μου πιστευω ακραδαντα πλεον οτι πρεπει νσ τον δει γιατρος. Και δεν το λεω ειρωνικα, το εννοω.. εχει ευνουχιση τον αδερφο μου, εγω εκανα την επανασταση μου οταν μετα το αρραβωνα μου( που καλεσε οσους ηθελε, εκλεισε μονος του τραπεζια χωρις να μας υπολογισει και πολλα ακομα) εφυγα απο το σπιτι. Στο γαμο του εδιναν χρηματα για μας κ πηγαινε κ ψωνιζε οτι γουσταρε.. κ τωρα μας εχει φορτωσει με ενα δανειο 50.000 ευρω που πηρε για να φτιαξει το σπιτι του κ το σπιτι μας, οσα μας αγιρασε( μεχρι κ κρεβατοκαμαρα!) του τα πηγαμε πισω, δωσαμε αλλα 25.000( ευτυχως βοηθησαν κ τα πεθερικα μου, να ναι καλα) κ τωρα πληρωνουμε γιατι εκεινος ( λεει ) δεν εχει κ η τραπεζα θα επαιρνε το σπιτι που μενουμε..( το ειχε υποθηκη).. Με λιγα λογια, νιωθουμε εξαπατημενοι, πληρωνουμε αηδιες που ποτε δε θελαμε κ δε ζητησαμε κ σκομα κ στη βαπτιση του μωρου μας πριν ενα μηνα, μολις αρχισε το μιστηριο, εφερε δικα του γλυκα κ μοιραζε γιατι δεν πηραμε απο εκει που ηθελε ΕΚΕΙΝΟΣ και στο τελος ειπε " αααχ, σας την εφερα".. Δεν ξερω τι να κανω, λυπαμαι κ τη μανα μου που ειναι το αλλο ακρο κ απο τοτε εχει να δει κι εκεινη το εγγονι της. Εχω φτασει στο σημειο να ντρεπομαι τον αντρα μου κ να του ζητβ συγγνωμη κλαιγοντας, γτ ξερω πως εγω στη θεση του δε θα αντεχα οσα εχει ακουσει κ τραβηξει.. Τωρα εχει αρχισει τα ιδια κ στην αδερφη μου..Επισης λεει φοβερα ψεματα, αποστευτες ιστοριες φτιαχνει το μυαλο του... Μενουμε επαρχια κ δεν ξερω που να απευθυνθω... καπως πρεπει να σταματησει, γιατι ετσι κανει κακο κ στον εαυτο του και σε ολους μας! Συγμωμη γισ το μεγαλο ποστ, αλλα εχουν μαζευτει πολλα.. ξερει καποια κοπελα τι πρεπει να κανω????
Ξέρω πως νιώθεις και είναι άδικο το έζησα για πολλά χρόνια ….. να σου πω την κατάληξη?! Δεν μιλάμε εδώ και 8 χρόνια. Είμαι μανούλα ενός αγοριού 2 ½ χρονών . αν καμία φορά θυμώνω πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι δεν θέλω με τίποτα να νιώσει έτσι το παιδί μου . Εμένα ούτε να σπουδάσω με άφησε γι αυτό ζήσε το όσο καλύτερα μπορείς κάποια πράγματα δεν γυρνάμε πίσω δεν θα είσαι ποτέ ξανά φοιτήτρια δεν θα είσαι πια ποτέ 20 χρονών και προπάντων ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΑΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ …………..
Helen, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΤΕΛΙΚΑ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ... ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ...
Η μανα σου ειναι ετσι κ δεν αλλαζει! Δυστυχως! Τέτοιοι ανθρωποι φερονται ετσι σε οσους τους το επιτρεπουν κ εσύ αυτό κανεις. Ειναι στο χερι σου να αλλαξεις την κατασταση, πρεπει ομως για να το πετυχεις να πιστεψεις στον εαυτό σου. Οπως προανεφερες η αυτοεκτιμηση σου ειναι στα πατωματα. Αν ομως δεν εκτιμας εσυ τον εαυτο σου γι αυτο που εισαι και δεν τον υπερασπιζεσαι τοτε γιατι να το κανουν οι αλλοι??? Πρεπει να εισαι πιο δυνατη και αν κ δεν ειναι του χαρακτηρα σου ετοιμη για γερες μαχες. Λες οτι δοκιμασες κ δεν καταφερες τιποτα. Αν ομως μια φορα κανεις πισω, χανεις το παιχνιδι. Προστατεψε τον εαυτό σου, του το χρωστας και μιλα για να εκτονωνεσαι. Μην τα κρατας μεσα σου. Αλλωστε δεν ειναι να τσακωνεσαι αφου δεν σ αρεσει. Απλα κανε το δικο σου και οταν ακους να σου τα σερνει απαντα της, μην της το επιτρεπεις. Ο πατερας σου τι ρολο παιζει σε ολο αυτο?
Η μαμα σου με αυτο το τροπο νομιζω οτι θελει να επιβεβαιώνεται,θελει να δειχνει την ισχυ της και εσυ επειδη δε θες καβγαδες την αφηνεις να το κανει...Ειναι δυσκολο...γνωμη μου ειναι να βρεις ενα καλό ψυχολόγο και φυσικα χωρις να της το πεις να παρεις τη συμβουλή του,θα ειναι πολύτιμη για ολη τη ζωη σου.αυτο θα το συνεχισει αν εσυ συνεχισεις να την ανεχεσαι...σε 1-2 χρονια τελειώνεις τις σπουδες σου οποτε θα πατησεις γερα στα πόδια σουαλλα μεχρι τοτε πάρε μια πιο εξειδικευμενη συμβουλη γιατι θελει τροπο ωστε να μη πληγωθει καμμια σας...καλή δυναμη...ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!
Είμαι 40.....δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ.....Έχω μια κόρη 11 χρονών....έχω γίνει Ι Δ Ι Α !!!!!! Προσπαθώ..
Σαν να διάβαζα τον εαυτό μου σε πολλά σημεία πριν 4 περίπου χρόνια. Γλυκό μου κορίτσι, ΠΑΤΑ ΠΟΔΙ! ΤΩΡΑ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΝΩΡΙΣ! Κάθισε μια μέρα μαζί της να πιείτε έναν καφέ και ξεκίνα να της λες τι σε ενοχλεί στη συμπεριφορά της! Αν δε όλα αυτά δεν γίνονται μπροστά στον πατέρα σου, φρόντισε να τα πεις σε εκείνον πρώτα και ζήτα την "συμμαχία" του. Μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει και μην τα κρατάς μέσα σου! Κακό στον εαυτό σου κάνεις! Αν δεν το σταματήσεις όσο είναι νωρίς όλο αυτό, θα μπλέκεται ακόμα και στην σχέση σου, μπορεί δε να της εμφανίσεις τον γαμπρό και να γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος επειδή δεν τον εγκρίνει! Ή θα σε πείσει να παντρευτείς με κάποιον που αυτή θα σου γνωρίσει!Ή ακόμα και αν δεν γίνουν τα δύο προηγούμενα, μπορεί να παντρευτείς με τον καλό σου όταν έρθει η ώρα και να μπλέκεται στο γάμο σου.Θα μπορέσεις να αντέξεις και να αντιμετωπίσεις κάποια από τις τρεις καταστάσεις; Βρες μια παρτ-τάιμ δουλειά για να μπορείς να βγάζεις έστω το χαρζιλίκι σου, ξεκίνα δηλαδή να είσαι ανεξάρτητη όσο μπορείς στο οικονομικό, και ξεκίνα επανάσταση! Δυστυχώς εγώ έπρεπε να φτάσω σε λίγο μεγαλύτερη από εσένα ηλικία για να τα κάνω όλα αυτά, και όταν πάτησα πόδι ήταν σαν έκρηξη ηφαιστείου.Κακό στον εαυτό μου έκανα πολύ, βρέθηκα ένα βήμα πριν την κατάθλιψη εξαιτίας της όλης κατάστασης, αλλά ευτυχώς έχω φίλους που δεν με στήριξαν σε όλο αυτό. Καλό κουράγιο σου εύχομαι γλυκιά μου κοπέλα.
*που δεν με άφησαν και με στήριξαν σε όλο αυτό (εκτεταμμένη ταχύτητα)
Αγαπητή φίλη, εγώ κατάλαβα πως υπάρχει μια σχέση εξάρτησης. Η μαμά σου μάλλον έχει εξαρτηθεί από τη σχέση σας και από εσένα ως πρόσωπο. Το ένστικτό σου πολύ σοφά σε έχει οδηγήσει σε μια προσπάθεια διαφοροποίησης και αυτονομίας. Αν μπορώ να προτείνω κάτι είναι να προσπαθήσεις, όσο σου είναι εύκολο, να ακούς την «εσωτερική σου φωνή». Ξέρω πως είναι δύσκολο και έχεις «τσακισμένα φτερά». Ίσως και ένας ειδικός ψυχικής υγείας θα σε βοηθούσε να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τον εαυτό σου. Τα πας όσο καλύτερα μπορείς οι προσπάθειές σου έχουν αποτέλεσμα...
Σε κΑΤΑλαβαίνω,, έχω και εγώ το ίδιο πρόβλημα.. Έχεις κάποιο facebook να σου μιλήσω?
Δεν θα σου πω αν εχεις δικιο...η αδικο....Θα σου πω μονο πως ειμαι 33 με 2 παιδια και η μανα μου ακομα μου φερεται με αυτον τον τροπο....Δεν αλλαζει ο ανθρωπος..Οτι και να κανω σε αυτην την ζωη ειναι παντα λαθος.................. :(
κοριτσι μου ξερω οτι ειναι η μαμα σου και δεν θελεις να ερθεις σε ολικη ρηξη και καταλαβαινω οτι εισαι ευαισθητος ανθρωπος αλλα δεν μπορεις να ζησεις ετσι....αν δε καταλαβαινει καθολου απο συζητηση (που απο οτι φαινεται ετσι ειναι) τι μπορεις να κανεις? Εγω στην θεση σου θα της πηγαινα κοντρα και θα την εκβιαζα: ή σταματας ή σου κοβω την καλημερα/παραταω σχολη κλπ...το εχω δει να συμβαινει απο παιδια σε πολυ καταπιεστικους γονεις και λειτουργησε... επισης δεν θα την ενημέρωνα για λειζερ, μαλλια κλπ...σταμάτα να την ρωτάς...φερτη προ-τετελεσμενου! ζησε την ζωη σου! κανε αυτο που θελεις! μερικοι γονεις δεν καταλαβαινουν απο διαλογο και νομιζουν οτι τα παιδια τα εκαναν για να τα οριζουν και να τα βασανιζουν...