Ερώτηση μαμάς σε απόγνωση!
Χρειάζομαι τη βοήθειά σας!
Έχω δύο υπέροχα αγοράκια, 3 ετών και ενός έτους.
Το θέμα είναι ο μεγάλος μου. Ήταν πάντα πολύ ζωηρό παιδάκι με ταμπεραμέντο! Κοινωνικό, γελαστό αλλά και πολύ πολύ πεισματάρικο.
Σε γενικές γραμμές είναι ένα καλό και ήσυχο παιδάκι, όταν είμαστε σε ξένο περιβάλλον και γενικά εκτός σπιτιού όλοι λένε τί ήσυχο και φρόνιμο παιδί είναι. Στο σχολείο οι δασκάλες λένε τα καλύτερα.
Το πρόβλημα είναι στο σπίτι… όταν θέλει κάτι και του πω όχι…. ΠΟΛΕΜΟΣ! Να χτυπιέται, να κοπανιέται, να πετάει πράγματα κλπ
Και αυτό πολλαπλασιάζεται όταν είναι και ο μπαμπάς μας στο σπίτι. Όταν είμαι μόνη μου έχει μεν εκρήξεις, αλλά και ηπιότερες και συντομότερες. Όταν είναι κι ο μπαμπάς μπορεί να κρατήσουν όλη μέρα μέχρι να του κάνουμε το χατήρι!
Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα, μέχρι και (ντρέπομαι που το λέω) ξυλιές στον πωπό, αλλά τίποτα.
Και αδιαφορία έχω δοκιμάσει και το αποτέλεσμα ήταν μέχρι να με δαγκώσει επειδή νευρίασε που δεν του έδινα σημασία!
Μερικοί μου λένε ότι είναι της ηλικίας και περνάει, αλλά μέχρι να περάσει τί θα γίνει; Θα γεμίσουμε δαγκωματιές; Το καλό είναι ότι μέχρι τώρα ο μικρός ευτυχώς δεν έχει πέσει θύμα, ίσα ίσα που παίζουν πολύ όμορφα μαζί!
Βοηθήστε μανούλες, τί να κάνω; Πώς να το χειριστώ;
Μαμά Ι.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ξέρω ακριβώς τι περνάς! Το ίδιο θέμα έχουμε και εμείς με τον μεγάλο μας (3 χρ.) μόνο που στην περίπτωσή μας πέφτει θύμα και η μικρή μας (19 μηνών). Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα: απομάκρυνση, δωμάτιο σκέψης, στέρηση προνομίων, ξυλιά στον ποπό αλλά τίποτε από αυτά δεν έπιασε! Αντιθέτως η κατάσταση επιδεινώθηκε απίστευτα. Μετά τις διακοπές και αφού το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο, αποφασίσαμε να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης. Πλέον δεν του φωνάζουμε ΠΟΤΕ. Χρησιμοποιούμε όμως σαφείς προτάσεις και σταθερά αυστηρό τόνο φωνής. Είμαστε πολύ συνεπείς σε αυτά που λέμε και δεν υποχωρούμε στα κλάματα και τις υστερίες. Τη στιγμή που τον πιάνει η κρίση θυμού του ζητάμε όμορφα να ηρεμήσει και τον αγκαλιάζουμε. Όταν θέλουμε να δώσουμε εντολές χρησιμοποιούμε πρώτο πληθυντικό αντί για προστακτική ή αρνητική πρόταση (π.χ. αντί για "ΜΗΝ πετάς κάτω το κουτάλι" λέμε "δεν πετάμε κάτω το κουτάλι"/"το κουτάλι το χρησιμοποιούμε για να τρώμε όχι για να το πετάμε στο πάτωμα" ή αντί για "μάζεψε γρήγορα τα παιχνίδια σου" λέμε "μαζεύουμε τα παιχνίδια μας για να έχουμε καθαρό και περιποιημένο δωμάτιο). Δηλώνουμε πώς αισθανόμαστε όταν συμπεριφέρεται άσχημα και μας χτυπάει/δαγκώνει/τσιρίζει/ουρλιάζει ασταμάτητα λέγοντας: "αυτό που έκανες με πόνεσε πολύ", "όταν θυμώνουμε και θέλουμε κάτι το ζητάμε με όμορφο τρόπο και όχι ουρλιάζοντας" και το κυριότερο έχουμε αρχίσει να συζητάμε μαζί του πααααααααρα πολύ, τόσο όσο δεν φαντάζεσαι! Προσπαθούμε να τον κάνουμε να διαχειριστεί το θυμό του και να μην παρεκτρέπεται όταν θυμώνει. Του λέμε συνέχεια πως είναι λογικό να θυμώνουμε ή να στενοχωριόμαστε για κάτι, δείχνουμε πως κατανοούμε τα συναισθήματά του όμως αυτό δε μας δίνει το δικαίωμα να συμπεριφερόμαστε άσχημα και να χτυπάμε ή να εκσφενδονίζουμε αντικείμενα. Όταν πετάει από θυμό ένα παιχνίδι, τότε το παιχνίδι αυτό μπαίνει "τιμωρία" σε κάποιο ψηλό μέρος του σπιτιού και το παιχνίδι επανέρχεται την επόμενη ημέρα στη συλλογή και τέλος κόψαμε τελείως τα καθημερινά παιδικά στην τηλεόραση. Θέλει να τον έχεις από κοντά με πολλή πολλή κουβέντα και ηρεμία. Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο να το κάνεις δεδομένης της κούρασης και των υποχρεώσεων που έχεις όμως τελικά όπως λέω και στον άντρα μου αν εμείς δεν μπορούμε να συγκρατούμε τα νεύρα και το θυμό μας, πώς έχουμε την απαίτηση από ένα 3χρονο να το καταφέρει; Μην θεωρήσεις πως τα αποτελέσματα της προσπάθειάς σου θα είναι άμεσα, εμείς έπειτα από σχεδόν ένα μήνα προσπαθειών τώρα έχουμε αρχίσει να βλέπουμε κάποια μικρή βελτίωση. Γι' αυτό μην απογοητευτείς και τα παρατήσεις. Προσπάθησέ το! Ειλικρινά σου εύχομαι να βγείτε σύντομα από αυτή την κατάσταση γιατί ξέρω πως εμποδίζει να χαρείτε περισσότερες ήρεμες και χαρούμενες στιγμές. Καλή δύναμη.
Μπράβο σας! Κι εγώ έτσι το αντιμετωπίζω πια. Ό,τι μου είχαν πει οι δασκάλες περί σκαλιών σκέψης και άλλα τόσα, δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Αν κάποιος μας διαβάζει θα λέει σιγά δεν μπορούσαν να το πάρουν το παιδάκι και να του πουνε ήρεμα δύο λογια. Δεν ειναι τόσο απλό, γιατί αυτή τη συμπεριφορά την έχουν πολλές φορές μεσα στη μέρα και δεν υποχωρούν με τίποτα ακόμη και για απλά πράγματα. Εμάς ένα πολύ συνηθισμένο είναι ότι δε βγαίνει από το αυτοκίνητο όταν γυρνάει από το σχολείο. Όταν τα τόσο απλά τα κάνουν τόσο δύσκολα, καταλαβαίνετε τι γίνεται στα υπόλοιπα. Της έχω πει και ένα ακόμη. Ότι δεν πρέπει να φωνάζω για κανένα λόγο, αλλά επειδή μερικές φορές μπορεί να το ξεχνάω να μου το θυμίζει αυτή και το ίδιο θα κάνω κι εγώ όταν ξεχνιέται και φωνάζει η ίδια. Το μόνο που κάνω λίγο διαφορετικά από αυτά που περιγράφεις είναι ότι της μιλάω ευθέως. Δηλαδή της λέω θέλω να κάνεις αυτό, γιατί όσο χρησιμοποιούσα πληθυντικό (π.χ. μαζεύουμαι) μου έλεγε ωραία αφού τα κάνουμε όλοι μαζί έλα να τα κάνεις κι εσυ μαζί μου ή κάποιες φορές μου έλεγε όχι δεν κάνουμε έτσι, ο γιατρός ή η κυρία μου είπε και συνέχιζε...να μην κοιμόμαστε νωρίς όταν δεν είμαστε μωρά, να τρώμε δύο παγωτά τα μεγάλα παιδιά, κλπ. κλπ. Όταν της λέω θέλω ή δε θέλω να κάνεις αυτό δεν έχουμε τόσες αμφισβητήσεις. Απλώς καμιά φορά μου λέει κι εσύ θέλω να καθαρίσεις την κουζίνα ή άλλα τέτοια. Της λέω δίκιο έχεις και πάω και τα κανω. Θέλει συνέχεια μα συνέχεια να σκέφτεσαι πως θα πεις κάτι για να έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Μπορεί να βράζεις, μπορεί να θέλεις να φωνάξεις ξεκίνα επιτέλους παιδάκι μου να φύγουμε, αλλά όχι πρέπει να βρεις τον τρόπο που πιάνει. Ελπίζω να συνεχιστούν τα καλά αποτελέσματα και για εμάς και για εσάς. Κι εγώ στο 2ο μηνα προσπάθειας είμαι.
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για μια νέα μέθοδο πειθαρχίας που ονομάζουν positive parenting όπου ως παράδειγμα ανέφερε τον καθαρισμό του δωματίου από τα παιχνίδια λέγοντας πως όταν θέλουμε να μαζέψει το παιδί τα παιχνίδια του ή να καθαρίσει το δωμάτιό του (για μεγαλύτερα παιδιά) αρχικά το βοηθάμε και εμείς να το κάνει. Επειδή όταν εμείς του ζητούσαμε να μαζέψει τα παιχνίδια του εκείνος αντιδρούσε νομίζοντας πως πρόκειται για τιμωρία, είναι λίγες ημέρες που τα μαζεύουμε μαζί του και έτσι το κάνει χωρίς να αντιδρά. Σιγά σιγά βέβαια εμείς θα μαζεύουμε λιγότερα και εκείνος περισσότερα οπότε ελπίζω κάποια στιγμή να το κάνει και μόνος του. Είναι γενικά μια ψυχοφθόρα διαδικασία γιατί σαφώς έχουμε και εμείς οι γονείς τα όριά μας και τα τέκνα μας φροντίζουν να τα τσαλαπατούν σε μόνιμη βάση αλλά η ηθική ικανοποίηση όταν βλέπεις πως η επιμονή και η υπομονή σου πιάνει τόπο είναι τεράστια. Ευχαριστούμε πολύ για την ευχή και καλή συνέχεια και στο δικό σας αγώνα!
Κάπως έτσι το προσπαθώ, έχεις απόλυτο δίκιο! Μπράβο που τα καταφέρατε, ελπίζω και στα δικά μας! χαχαχα!
Και στα δικά σας, και στα δικά σας! αν και εμείς έχουμε πολυυυυυυυυυυυυυ ακόμη δρόμο να διαβούμε, κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε πλήρως.
μηπως ζηλευει το μικρο? απο αυτα που μου περιγραφεις αυτο συμπεραινω.. Δεν πιστευω οτι κανετε διακρισεις. ισως ομως στο μυαλο του ηθελε περισσοτερη προσοχη, οπως την ειχε απερισπαστη πριν ερθει το δευτερο. Αλλωστε ο μικρος σας ειναι σε ηλικια τωρα που τραβαει πολυ την προσοχη, πανω στα περπατηματα που, που θελει κυνηγι, στα πρωτα του λογακια που εχει πλακα.. δεν ειναι πια για τον μεγαλο του αδερφο ενα αδιαφορο μωρο, αλλα ενα ενδιαφερον ανθρωπακι που κανει τοσα πραγματα! Μηπως ο αντρας σου ξετρελλαινεται με το μικρο κι αυτο θυμωνει τον μεγαλο? Κι εγω εχω 2 αγορια με 17 μηνες διαφορα. Οταν ηταν μωρο ο μικρος τον αφηναμε στο ριλαξ και ολη τη μερα ασχολουμασταν με τον μεγαλο-ο πρωτοτοκος παντα παιρνει την μεγαλυτερη προσοχη, απ ολο τον περιγυρο, και απο παππουδες-γιαγιαδες. Κι εμας ειχε τετοια ξεσπασματα στα 3, μαλλον ειναι φαση της ηλικιας, γιατι μοιραια επρεπε να ασχολουμαστε περισσοτερο με τον μικρο. Θυμαμαι επισης οτι ο αντρας μου ξετρελλαινοταν με τα καμωματα του Λευτερακη μας(ο μικρος) οταν εγινε ανθρωπακι, κ ειδικα οταν ετρεχε ή μιλουσε! (εκει στα 1-1,5!) Εγω τι εκανα κ βοηθησε : οταν κοιμοταν ο μικρος τον επιανα σφιχτη αγκαλια, ασχολιουμουν μονο μαζι του, τον φιλουσα,μιλουσαμε και του ελεγα οτι ειναι ο πρωτος μου και θα τον αγαπω για παντα, να μην φοβαται ποτε οτι τον αγαπαμε λιγοτερο, κι εγω και ο μπαμπας. Επισης τον εβαζα σε ρολο προστατη του αδερφου του οταν ερχοταν κοσμος ή πηγαιναμε εμεις καπου εξω. προσπαθουσα να ενισχυσω τον αδερφικο τους δεσμο Πως ο,τι και να κανει παντα τον αγαπω, αλλα οταν ειναι ηρεμος και με ακουει η μαμα χαιρεται πολυ! και παντα επιβραβευα την καλη συμπεριφορα του. Επισης μπροστα του καμμια φορα μαλωνα τον μικρο οταν εκανε κατι κακο, για να δει οτι δεν μαλωνω μονο εκεινον. Παντως τωρα που ειναι 4 και 2,5 ο μικρος η κατασταση εχει γινει πολυ καλυτερη, ο μεγαλος το εχει πια αποδεχτει οτι αυτο το μικρο ηρθε για να μεινει μαζι μας(!) και επικοινωνουν και παιζουν αχωριστοι (καλα, πεφτουν και κατι μπουνιες μεταξυ τους συχνα πυκνα, καταλαβαινεις!) Ακομη βοηθησε που τα εστειλα μαζι στον ιδιο παιδικο και εχουν αλληλεγυη ο ενας με τον αλλο, γιατι μειναν μονοι μακρια απ το σπιτι για πρωτη φορα κ αλληλοπροστατευονται μην τους πειραξει αλλο παιδακι! δεν ξερω αν ειναι εντελως σωστες παιδαγωγικα οι συμβουλες μου, αλλα σε μας επιασαν! καλο κουραγιο κ ελπιζω να ειναι περαστικη φαση!