Με το που ήρθε το μωρό, άλλαξε τελείως!
Είμαι η μαμά Χριστίνα, μητέρα της Δήμητρας (2.5 χρονών) και του μόλις 16 ημερών μπεμπούλη.
Μένω με πεθερικά, κουνιάδο, συνυφάδα. Ο σύζυγος δουλεύει αρκετές ώρες άρα λείπει και από το σπίτι…
Το πρόβλημά μου είναι ότι η Δήμητρα από τη μέρα που ήρθε στο σπίτι το μωρό έχει αλλάξει πολύ.
Εκεί που ήταν ήσυχη και υπάκουη, τώρα θέλει διάφορα… Το θέμα είναι ότι εγώ «υστεριαζω» ενώ οι υπόλοιποι είναι μια χαρά… Δεν με ακούει, με αγνοεί και έχει κολλήσει με την πεθερά μου.
Δεν θέλω να της φωνάζω, ούτε να της δίνω καμία στον ποπό. Τα αγαπάω τα παιδακια μου αλλα έχω φτάσει να αναρωτιέμαι αν είμαι σωστή μαμά!
Σήμερα έκλαιγε τόσο πολύ που έκανε εμετό και στεναχωρήθηκα όσο δεν παει…
Έτσι είναι όλα τα παιδάκια με τον ερχομό του δεύτερου μέλους;
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας και που με διαβάσατε!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μην ανησυχεις,ειναι απολυτως φυσιολογικο...Οταν εκανα τον γιο μου,η κορη μου ηταν σχεδον 2...η συμπεριφορα της αλλαξε οταν το μωρο ηρθε στο σπιτι.Εγινε πιο επιθετικη απεναντι μου,φωναζε,χτυπαγε...καταλαβα λοιπον τη ζηλια της και αποφασισα οτι αφου δεν μπορω να αλλαξω αυτη την κατασταση,να την εκμεταλλευτω.Τι εννοω;;;την εκανα να αισθανεται χρησιμη στη φροντιδα του μωρου και οτι χωρις αυτη δεν ημουν ικανη να το φροντισω... Τι εκανα;;την αφηνα να με βοηθαει στο θηλασμο,στη αλλαγη της πανας την εκανα να πιστευει οτι ουσιαστικα αυτη κανει την αλλαγη και οταν το μωρο κοιμοταν της ελεγα να με προσεχει να μην κανω φασαρια και το ξυπνησω και μετα χασουμε ωρα απο το παιχνιδι μας...και πολλα τετοια τεχνασματα ωστε να καταλαβει οτι αυτη ειναι οσο σημαντικη ηταν και στο παρελθον!! Τωρα πια τα ζουζουνια μου ειναι 5 και 3 και κατι και σε λιγο καιρο θα εχουμε ενα μπιζελακι ακομα στην παρεα μας...φτου και απο την αρχη εις διπλουν!!! Θα βρειτε τους ρυθμους σας και ολα θα ειναι μια χαρα παλι!! Να τα χαιρεσαι τα παιδακια σου! Μαμα Ελενη
οταν γεννηθηκε ο μικρος η κορη μου ηταν 2 ακριβως....για ενα μην περασαμε δραματικα...ο αντρας μου ειχε παρει αδεια 4 εβδομαδες για την προσαρμογη....μολις εκεινος επεστρεψε στην δουλεια, ολα εγιναν ΤΕΛΕΙΑ!!! η κορη μου ηθελε εμενα και οταν ο αντρας μου η καποια γιαγια ηταν παρων, την ειχαν εκεινοι.... οταν μου ελεγε διαφορα πραγματα τυπου ''να φυγει ο μπεμπης'' της ελεγα πως εχω 2 παιδακια οπως η κυρια μαρια εχει την δεσποινα και την ελενη και οπως η κυρια δημητρα εχει τον σαββα και την μαρια κλπ κλπ ετσι και μεις εχουμε εσενα και τον μπεμπη την εβαζα να τον φιλαει τα πατουσακια και να του πιανει τα χερακια τον αλλαζα μαζι της και οταν τον θηλαζα την ειχα διπλα μου και της διαβαζα παραμυθια με καθε ευκαιρια την πηγαινα βολτα ειτε στην παιδικη χαρα με το μωρο στο καροτσι η στον μαρσιπο ειτε για σουπερμαρκετ οι 2 μας μην ανακατευονται πολλοι στην μεγαλη γιατι θα νοιωθει πως εσυ δεν την θες (γι αυτο και προσκολαται στην γιαγια) και μην κανεις το λαθος να την στειλεις παιδικο τωρα κοντα γιατι θα νοιωθει πως ξεσπιτωνεται εξαιτιας του μωρου σε λιγο καιρο θα ξεχασει πως ηταν καποτε μοναχοπαιδι
Μην στεναχωριέσαι καθόλου γιατί θα περάσει. Εμένα ο μεγάλος ειναι 4 ετών και ο μικρός 2 μηνών. Μόλις ήρθε το μωρό σπίτι, το λατρεψε αμέσως, δεν έδειξε καμία ζήλια, αλλά η συμπεριφορά του γενικά άλλαξε τελείως. Εγινε ξαφνικά αντιδραστικός και ανυπάκουος και αναρωτιώμουν πού πήγε το καλό μου το παιδί. Και εγώ νευρίαζα και του φώναζα πολύ, εννοείται ότι μετά το μετάνιωνα, αλλά με τον αποκλειστικό θηλασμό και τον περιορισμένο χρόνο, δεν είχα υπομονή. Και εγώ μένω μαζί με τα πεθερικά μου και είχε ανέκαθεν την πρσοχή όλων και όταν γεννήθηκε το μωρό κάναμε όλα όσα σου προτείνουν οι κοπέλες παραπάνω. Δίναμε σημασία μόνο στον μεγάλο, μπροστά του δεν χαιρόμασταν το μωρό, αλλά παρόλα αυτά, εκείνος άλλαξε πολύ και μας αλλαζε τα φώτα. Ολα αυτά όμως κράτησαν μόνο 1 μήνα. Μετα συνήθησε το μωρό, δεν ξέρω τι έγινε, αλλά επανήλθε. Ξανά έγινε υπάκουο παιδάκι και καλόβολο οπως ήταν αρχικά. Επομένως κατάλαβα ότι ήταν απλώς μια φάση και περνάει. Και αυτά τα μικρούλια επιρρεάζονται ψυχολογικά με τον ερχομό ενός μωρού, όπως και όλοι μας. Υπομονή θέλει και όχι πολλές φωνές. Όλα θα στρώσουν πολύ σύντομα, θα δεις! Να σου ζήσει ο μπεμπάκος!