Πόσο εύκολο είναι να ξεπεράσουμε τα όρια;
Πριν μπω στην διαδικασια να σας γραψω μπορω να πω, αν και θα φανω υπερβολικη, πως διαβασα ολες τις δημοσιευμενες ιστοριες σας!!! Με πολλες συγκινηθηκα, με αλλες εκλαψα, με μερικες ταυτιστηκα… Το δικο μου προβλημα ειναι πολλαπλο…
Ας ξεκινησω απο την αρχη λοιπον… Πριν μερικα χρονια, γνωρισα τον αντρα μου… Όμορφος, ευγενικος, με καλους τροπους…. με καλη και καθαρη ψυχη… Εκεινος εμενε εκτος Αθηνων οπου σπουδαζα εγω και ημασταν σε αποσταση για 1,5 χρονο περιπου, μετα τον οποιο εμεινα εγκυος.. Αποφασισαμε πως τα συναισθηματα μας ηταν αρκετα ισχυρα ωστε να καταφερουμε να γινουμε οικογενεια, αν και εγω ειχα τις αμφιβολιες μου… Η οικογενεια που επροκειτο να πραγματοποιησουμε δεν θα μπορουσε να μενει στην Αθηνα οπου εμεναν οι αδερφες και οι φιλοι μου, λογω του οτι ο συζυγος ειχε ξεκινησει δικη του δουλεια στην επαρχεια και δεν μπορουσε να την εγκαταλειψει… Ουτε και το ζητησα…
Έτσι, τον ακολουθησα, στα 24 μου…
Μερικους μηνες μετα παντρευτηκαμε και αργοτερα ηρθε στην ζωη η κορουλα μας που σημερα ειναι 20 μηνων… Μετα τον γαμο ομως αρχισα να βλεπω τα πραγματα πιο καθαρα και οχι τοσο ιδανικα οσο θα ηθελα να ειναι… Οι γονεις του ερχονταν καθημερινα στο σπιτι μας, η μητερα του κυριως…. Ελεγχε τα παντα.. από το τι ωρα θα ξυπνουσα το πρωι μεχρι το τι θα μαγειρευα και γιατι δεν ειχα πλυνει τα πιατα κλπ κλπ… Ενοιωθα φριχτα…. πως ξαφνικα μετα τα χρονια ανεξαρτησιας, επεστρεψα στην εφηβεια… πως επρεπε να δινω αναφορα ακομα και για το τι θα αγορασω απο το σουπερ μαρκετ… οπως καταλαβαινετε, δεν μπορουσα να μην εκφρασω την αρνηση μου σε ολη αυτη την κατασταση, στον συζυγο μου… παραλληλα με ολα αυτα, ειχαμε και οικονομικα προβληματα..
Εγω εγκυος.. δεν μπορουσα να δουλεψω.. ο αντρας μου, δεν μπορουσε να βρει πουθενα δουλεια…. δεν ειχαμε ουτε να φαμε… και οι γονεις του αποντες.. οι δικοι μου μας εστελναν που και που μερικα χρηματα, αλλα δεν ειχαν την δυνατοτητα για κατι περισσοτερο… καθε φορα που μας εστελναν λεφτα οι γονεις μου εμφανιζονταν και ζητουσαν δανεικα και ο αντρας μου παντα τους εδινε… ενιωθα μονη… δεν ειχα εναν ανθρωπο να μιλησω… δεν ελεγα τιποτα στους δικους μου.. πως να πω… ντρεπομουν…
Στην πορεια, τα πραγματα εγιναν ακομα χειροτερα… αφου γεννηθηκε η μικρη και περασαν 6 μηνες, βρηκα δουλεια… και καθε πρωι ερχοταν η πεθερα μου στο σπιτι να μου κρατησει την μικρη… συνεχως συνειδητοποιουσα πως μου ελειπαν πραγματα… και τα εβρισκα σπιτι της… με εκλεβε κανονικοτατα….
Μετα απο λιγο ο αντρας μου εμεινε χωρις δουλεια.. και αναγκαστηκα να βρω εγω δευτερη… Αρχισα να νιωθω ξαφνικα πολυ κουρασμενη… Φανταστειτε πως θα ηταν να εχετε καθε μερα να αντιμετωπιζετε 2 δουλειες, ενα παιδι και ενα σπιτι… και ημουν και μονη μου σε εναν ξενο τοπο…
Ξαφνικα ο αντρας μου αρχισε να με βλεπει… χοντρη! Συνεχως μου ελεγε να αδυνατισω.. Η μανα του με μειωνε μπροστα του και εκεινος δεν ελεγε κουβεντα…. Οχι οτι ειμαι αδυνατη… αλλα ποτε δεν ειχε αποτελεσει προβλημα…
Αμεσως μετα θελησε να κοψω και το καπνισμα… και ολα αυτα φυσικα για το καλο μου… μα ποιο καλο;
Σημερα μετα απο δυο χρονια η κατασταση δεν εχει αλλαξει… ακομα προσπαθω…. ακομα τον νιωθω απων… ακομα δεν βλεπω να προσπαθει για μενα οπως εγω για εκεινον… συνεχεια λεει οτι με αγαπαει, αλλα…. μαλλον αγαπαει την εικονα που εχει φτιαξει για μενα… Οταν με γνωρισε δεν ημουν ετσι… αλλα για χαρη του αλλαξα… μερικες φορες ειμαι τοσο κουρασμενη και σωματικα και ψυχικα που με ενοχλει ακομα και το οτι η κορη μου θελει να παιξω μαζι της…
Τυψεις εχω.. πολλες… αλλα δυστυχως, ετσι νοιωθω… εχω φτασει στα ορια μου…!!!! Δεν αντεχω αλλο!!!
Εσεις λοιπον, τι θα κανατε σε αυτη την περιπτωση;
Σας ευχαριστω πολυ για το χρονο που αφιερωσατε για την αναγνωση της ιστοριας μου!!
Σας φιλω
Α.Ν.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το πρόβλημα είναι δικό σου. Εσύ δεν σέβεσαι τον εαυτό σου και δεν απαιτείς . Δούλεψε αυτό και θα είσαι πιο ευτυχισμένη και εσύ και το παιδί σας. Αφού το θέμα της δουλειάς του δεν υφίσταται πλέον , γιατί δεν γυρίζεται Αθήνα που έχεις φίλους, συγγενείς και βοήθεια; ; Ζήτα γιατί τίποτα δεν χαρίζεται
Bravo,vre koritsi mou!Xaroka Para poli ..
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ!!! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΑΣ!!!! ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ... 15 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΟΥ Κ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ... ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΔΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΑ... Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ (ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΙΤΗΣ ΜΑΡΜΑΡΩΝ Κ ΠΛΑΚΙΔΙΩΝ Κ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΕΤΗΡΑ ΤΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΔΩ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΝ, ΟΠΩς ΛΕΕΙ)... ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΙΑ ΕΙΛΗΚΡΙΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΡΟΣ ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ Κ ΤΗΣ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΗΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ... ΔΕΝ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.. ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΣΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΩ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ... ΕΠΙΣΗΣ, ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ... ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΛΕΙΣΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΑΣ, ΕΒΑΛΑ ΣΕ ΠΡΟΤΑΙΡΕΟΤΗΤΑ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ... ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΠΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ... ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ... ΞΕΡΩ, ΙΣΩΣ Κ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΠΟΣΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΙΝΩ ΣΥΝΕΧΩΣ.... ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΝΟΕΙ ΠΩΣ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ...
Κορίτσι μου γλυκό, τα πράγματα ξεκίνησαν καλά, συνέχισαν άσχημα και να είσαι σίγουρη πως θα καταλήξουν χειρότερα! Το αν εισαι διατεθειμένη να συνεχίσεις ή όχι τον γάμο σου είναι δικό σου θέμα καθαρά, όμως αφού ζητάς την συμβουλή μας θα σου πω το εξής-Βαλε φρένο σε αυτήν την άρρωστη κατάσταση! Σταμάτα την δεύτερη δουλειά όπωσδήποτε, το παιδί χρειάζεται την μάνα του, όχι την γιαγιά του! Κ εσύ χρειάζεσαι το παιδί σου κ όχι ατελείωτες ώρες δουλειάς! Προσωπικά μεγάλωσα κ εγώ με την γιαγιά μου η οποία είναι θεά, όμως η απουσία της μάνας μου μου στοιχίζει ακόμα!Ετσι θα αναγκαστεί ο άντρας σου να βρει δουλειά και να μπουν κάπως στη θέση τους τα πράγματα! Μίλα του για ότι σε ενοχλεί σε σχέση με τους γονείς του κ ξεκαθάρισε τη θέση σου ήρεμα κ ωραία! Αν σε ενοχλεί κ εσένα η εμφάνισή σου δράσε ανάλογα αλλιώς...σ όποιον αρέσουμε! Αν και στατιστικά όταν βλέπουμε στον σύντροφό μας τα ψεγάδια κάτι δεν πάει καλά.... Γενιικά πάτα πόδι, είσαι νέο κορίτσι κ έχεις κάθε δικαίωμα στη ζωή, διεκδίκησέ το λοιπόν και μην περιμένεις κάποιος να το κάνει για σένα!
Συγνώμη, λες ότι ακολούθησες τον άντρα σου στην επαρχία γτ είχε εκείνος δουλειά που δεν μπορούσε να την αφήσει, αλλά τελικά τώρα είναι άνεργος κ εσύ δουλεύεις σε 2 δουλειές; Όταν δεν είχατε μια, σας έστελναν οι γονείς σου λεφτά κ δίνατε κ στα πεθερικά; Όλα αυτά δεν μου φαίνονται λογικά... Όπως τα περιγράφεις εσύ στηρίζεις την οικογένεια κ εκείνοι τι κάνουν για εσένα, ο άντρας σου που είναι η συμβολή του; Κάτσε και συζήτα μαζί του και επίσης μίλα πριν με τους γονείς σου. Πες τους τα προβλήματά σου και ζήτα τη γνώμη τους. Μην ντρέπεσαι, κανένας γονιός δεν θέλει το παιδί του να υποφέρει. Εξήγησέ τους και ζήτα τους την υποστήριξή τους σε περίπτωση που χωρίσεις. Μετά κάτσε και μίλησε με τον άντρα σου, τι γίνεται, πού πάτε, εξήγησέ του ότι έχεις φτάσει στα όριά σου και αν δεν συμμορφωθεί η οικογένεια σας θα διαλυθεί. Δες την αντίδρασή του και βάλε ένα χρονικό όριο που περιμένεις να δεις βελτίωση, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι προσπάθησε να κάνεις δεις τον ευατό σου στο μέλλον. Το παιδί μεγαλώνει, έχει ανάγκες, μπορεί να έρθει και δεύτερο, εσύ θα δουλεύεις κ θα παλεύεις μόνη σου να τα βγάλεις πέρα; Δουλεύοντας σε 2 δουλειές πότε βλέπεις το παιδί σου; Κάτσε και σκέψου και αναλόγως πράξε. Άνοιξε τα μάτια σου και δες όμως που πήγε ο ευγενικός και με καλούς τροπους άντρας γτ εγώ μόνο έναν τεμπέλη βλέπω που σε εκμεταλλεύεται κ αυτός και οι γονεις του.
Αυτο ακριβως ηθελα να πω κι εγω.μου φαινεται οτι καπου "μπαζει"η ιστορια.απ τη μια ο αντας της ειχε αρχισει δικη του δουλεια κ μετα ξαφνικα βρεθηκε χωρις δουλεια.υποπτο.......
τι υποπτο βρε παιδια;;ποσοι και ποσοι δεν ανοιξαν μαγαζια και γραφεια και αναγκαστηκαν να τα κλεισουν γιατι εμπαιναν μεσα;;δεν εχετε καταλαβει για ποσες χιλιαδες λουκετα μιλαμε τα τελευταια χρονια;;
με την ανεργια να μαστιζει στις μερες μας το βλέπετε υποπτο αντι για λυπηρό??? σε ποιον κοσμο ζειτε??
πως λετε σ ενα ανθρωπο να χωρισει ετσι απλα?μπειτε στην θεση του λιγο..ειναι η ζωη της ,ειναι αυτο που εχει μαθει ,ο ανθρωπος που μοιραζεται την καθημερινοτητα της ,ο πατερας του παιδιου της!δεν μιλαμε για κακοποιηση,απλα δεν εχει βαλει ορια!!αν εστελνα αυτο το κειμενο σιγουρα αυτο που δεν θα περιμενα ειναι μια συμβουλη να την κανω απο τον γαμο μου ετσι απλα χωρις να μιλησω και να διεκδικησω!
Μια χαρά κακοποίηση θεωρούνται όλα αυτά που περνάει η κοπέλα... Κακοποίηση δεν είναι μόνο η σωματική! Δεν χρειάζεται να βρεθείς με μώλωπες και σπασμένα πλευρά για να θεωρείσαι κακοποιημένος -η.. η φραστική αλλά και η μη λεκτική-μη σωματική βία πολλές φορές έχουν τα ίδια αποτελέσματα για τους αποδέκτες τους, συν το μειονέκτημα ότι είναι δυσαπόδεικτα.. Εννοείται πως δεν θα φύγει από τον γάμο της χωρίς να κάνει πρώτα τα απαραίτητα ξεκαθαρίσματα... όμως δεν χρειάζεται να περιμένει και πολύ..
συμφωνω απόλυτα !!! αν βάλει κάποια όρια όλα θα πανε καλά !!! ελεος με την εύκολη λύση του χωρισμού !!!
Ομορφος, με καλούς τρόπους, με καλή και καθαρή ψυχή. Η φράση αυτή μου δείχνει πως αγαπάς τον άντρα σου. Νομίζω πως η δύσκολη κατάσταση και η πεθερά που καλύτερα να μη τη σχολιάσω σε έχουν κουράσει. Συζήτησε με τον άντρα σου με ηρεμία αλλά και αποφασιστικότητα και αναζητήστε λύση. Η λύση μπορεί να είναι αλλαγή τόπου, ίσως κάπου που θα μπορούσε κι εκείνος να βρει πιο εύκολα δουλειά ή αλλαγή τρόπου, τόσο απέναντι στις αρμοδιότητες που μοιράζεστε όσο και στο πόσο επεμβαίνουν οι τρίτοι στην οικογένεια σας. Με ψυχραιμία και επικοινωνία αν υπάρχει αγάπη τα πράγματα μπορούν να εξομαλυνθούν και οι δυσκολίες να ξεπεραστούν ακόμη κι αν αυτές συμπεριλαμβάνουν μια τόσο επεμβατική πεθερά.
φυγε οσο προλαβαινεις ειναι η γνωμη μου να σωσεις την σχεση σου με την μικρη σου τωρα που ειναι μικρη ακομα...δεν αξιζει να δουλευεις τοσες ωρες για εναν τετοιο ανθρωπο κ να χανεις τοσα μικρα καθημερινα θαυματα που ξεκιναει να κανει η μικρη σου....
με εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποια προτείνεις τη διάλυση μιας οικογένειας - δεν αξίζει να προσπαθήσει κανεις να λύσει τα προβλήματα σε έναν γάμο με παιδι ? μήπως να δίναμε καμια συμβουλή σχετικά με την επιλυση ? Απόσο βλέπω η φίλη Α.Ν. αναφέρει πολλα για την επιλυση των οικονομικών προβλημάτων , που ασφαλώς και ειχαν προτεραιότητα αλλα μηπως θα έπρεπε να προσπαθήσει να βάλει μερικούς κανόνες και στα υπόλοιπα ???
εγω απλά θα χωριζα... δινεις μια ευκαιρια δυο τρεις τεσσερις εεε εχουμε και εναν αυτοσεβασμο.. μια χαρα τα βγαζεις περα και χωρις αυτον
Αγαπητη φιλη δεν εισαι μονη. Οτι περασες στη ζωη σου κ οτι αποφασεις πηρες, ολα τα εμποδια που σηναντησες , σε εφεραν στο καταλληλο σημειο , τη καταλληλη στιγμη για να δημιουργησεις το μωρο σου που λατρευεις. Στο προσωπο της ολα δικαιονονται. Αρα φιλη μου με αυτο το σκεπτικο , στασου ορθια , γαληνεψε τη ψυχη σου κ μιλα ομορφα κ ηρεμα κ απο καρδιας στον αντρα σου. Μετα δωσε χρονο σε σενα να αφομιωσεις το τι εγινε κ το τι γινετε κ τοτε ηδη θα ξερεις τι να κανεις. Δεν εισαι η μονη. Ενημερωσε μας πως εισαι ξανα. Θα χαρω να ακουσω νεα σου.
Αν βγεις από την εικόνα του θύματος που έχεις φτιάξει και πιστέψει νομίζω θα τα δεις όλα πιο εύκολα. Μου συνέβη το ίδιο. Δεν τα έχω ακόμη λυμένα τα προσωπικά μου, αλλά είμαι στη φάση της συνειδητοποίησης και που πια λέω τι δε μου αρέσει στο σπίτι μου και το λέω ήρεμα. Και στα 2-3 πράγματα που θεωρώ μεγάλης σημασίας (π.χ. δε φωνάζουμε μπροστά στα παιδιά) μένω αμετακίνητη. Όταν ο άλλος ξεπερνάει αυτά τα όρια μου, του μιλάω ήρεμα και αν δε βγάλω άκρη σηκώνομαι και φεύγω εξηγώντας γιατί. Παλιότερα είχα μπει στη λογική του θύματος χωρίς να το καταλάβω. Απορούσα γιατί ενώ τα κάνω όλα όσο καλύτερα μπορώ αυτο δεν αναγνωρίζεται, γιατί ο άλλος δε βοηθάει σε διάφορα πράγματα, γιατί έχει όλο παράπονα και γιατί οι άλλες γυναίκες έχουν πιο συνεργάσιμους άντρες, πιο μαλακούς, που τις βοηθάνε κλπ. κλπ. Τι κάνεις για να βγεις από αυτό? Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και βλέπεις την αλήθεια. Αυτό που βλέπεις εκεί είναι αυτό που σου αρέσει? Εγώ έβλεπα μια κουρασμένη, ατημέλητη κοπέλα που πιο πολύ την πήγαινε η καθημερινότητά της παρά διάλεγε μόνη της που θα πάει. Αν δε σου αρέσει αυτό που βλέπεις, κάτσε σκέψου πως θα το κάνεις καλύτερο. Μετά θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις αυτό. Αν τα πράγματα πια είναι τόσο ασυμβίβαστα υπάρχει και η επιλογή του χωρισμού. Αλλά, να μη φτάσεις εκεί όσο είσαι εν θερμώ. Καλύτερα αυτές οι αποφάσεις να παίρνονται ήρεμα, ψύχραιμα και με καθαρό μυαλό. Συμβουλές απο τρίτους τύπου πάτα πόδι ή εγώ δε θα τα ανεχόμουν ποτέ αυτά δε βοηθάνε γιατί το μόνο που σου λένε είναι πως θα τσακωθείς. Αυτό είναι εύκολο. Το θέμα είναι πως θα θέσεις τα όποια όρια έχεις με τρόπο τέτοιο που και θα γίνεσαι πιστευτή και δε θα προκαλείς εντάσεις. Όπως θα το έκανες στη δουλειά σου. Επίσης βοηθάει να δεις λίγο τα πράγματα με χιούμορ. Δηλαδή, ναι, είναι εκνευριστικό να σε κλέβει η πεθερά σου, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και λίγο αστείο? Το φανταζόσουν ποτέ? Μήπως έτσι στο μυαλό σου αυτό το προβλημα φαίνεται πιο μικρό και εύκολο να το αντιμετωπίσεις? Θα πετάξεις μια μπηχτή την επόμενη φορά ή θα πας σπίτι της και θα πεις ωραίο αυτό, αυτό που είχα στο σαλόνι είναι? Πιο καλά ταιριάζει εδώ. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Αν τα αντιμετωπίζεις τα πράγματα πιο χαλαρά θα βρεις και τρόπο να τα λύσεις ή έστω να μιλήσεις για αυτά. Η μόνη μου ένσταση σε αυτά που έγραψες είναι ότι άλλαξες για εκείνον. Δεν άλλαξες - και να ήθελες δύσκολα θα μπορούσες - είσαι ο εαυτός σου. Απλώς πρώτη φορά ίσως ήρθες αντιμέτωπη με τόσες δύσκολες καταστάσεις μαζεμένες (παιδί, άντρα, πεθερά, ξένος τόπος, χρήματα.) Δε σου είχε ξανασυμβεί για να ξέρεις πως θα αντιδρούσες. Κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του και τα δικά σου (και τα δικά μου) σίγουρα δεν είναι τα πιο δύσκολα στον κοσμό. Δες το θετικά και σκέψου εσύ τι θέλεις για να είσαι ευτυχισμένη. Τα υπόλοιπα θα τα βρεις. Επίσης κράτα μερικά χρήματα στην άκρη για εσένα και το παιδί, χωρίς απαραίτητα να του το πεις. Μην είσαι όλα για την οικογένεια αν από την άλλη μεριά δε βρίσκεις ανάλογη αντιμετώπιση. Ξέρω, ιδανικά μέσα στις οικογένειες πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, να μοιραζόμαστε κλπ. Αλλά αν δεν υπάρχει αυτό δε φταις εσύ, αναγκαστικά θα πρέπει λίγο να σκέφτεσαι πως θα εξασφαλιστείς σε κάθε περίπτωση. Ελπίζω να μη σου είπα καμιά χοντρή κοτσάνα και σε πάρω στο λαιμό μου. Κι εγώ ακόμη στο ψάξιμο και στους πειραματισμούς είμαι.
μπραβο Νινα! κατι τετοιο σκεφτηκα να της πω κι εγω, αλλα ποτε δε θα το ελεγα τοσο συμπυκνωμενο και δομημενο οπως της το ειπες εσυ, και συμφωνα με αυτα που περιγραφει η κοπελα, μονο κοτσανες δεν μου φαινονται οι συμβουλες σου...
Η ζωή ειναι μικρή και γλυκιά για να την χαραμίζουμε αγαπημένη...αν αγαπάς ακόμη τον αντρα σου βάλε ένα χρονικό περιθώριο και κάνε την τελευταία σου προσπάθεια.Αν δεν αλλάξει και τώρα κάτι τα κουβαδάκια σας και σ'άλλη παραλία! Ω ναι έχετε ενα κοριτσάκι μαζί που για να είναι ευτυχισμένο θα πρέπει να είναι και οι γονείς της!Απο την στιγμή λοιπόν που ίσως η ευτυχία σου είναι κρυμμένη μακρία απο αυτόν τον άνθρωπο και την οικογένεια του μην την αφήσεις να φύγει...σωστοί γονείς μπορείτε να είστε και απο διαφορετικά σπίτια!
Θα πρεπει να εξηγησεις στον συζυγο σου οτι εχεις φτασει στα ορια σου, οτι δεν παει αλλο. Πρεπει να καταλαβει οτι η νεα του οικογενεια ειστε εσυ και η κορη σας και θα πρεπει αυτο να το σεβεται πρωτα ο ιδιος και μετα ολοι οι υπολοιποι και θα πρεπει να μαχεται για αυτο καθημερινα. Εσυ γιατι να κανεις 2 δουλειες και εκεινος καμμια? Οτι μπορει να βρει, για να μπορεσεις και εσυ να βλεπεις το παιδι και να μην εισαι ρακος. Πες του ολα οσα σε ενοχλουν και μετα την συζητηση δωσε ενα χρονικο περιθωριο στον εαυτο σου να δεις αν θα αλλαξει ή εστω αν θα προσπαθησει να σωσει τον γαμο σας. Αν δεν κανει τιποτα, βρες αμεσα την καλυτερη δυνατη λυση για εσενα και την μικρη. Ολοι εχουμε περασει κρισεις στους γαμους μας, αλλοι τα καταφεραν, αλλοι ακομα προσπαθουν, αλλοι χωρισαν. Δωσε μια τελευταια ευκαιρια και μετα αποφασισε χωρις τυψεις και ενοχες.
ΞΕΡΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ! ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ! ΚΑΝΕ ΠΡΩΤΑ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΑ ΠΡΟΟΡΙΖΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ! ΑΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΔΩΣΕ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟ, ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΠΟΣΟ ΣΕ ΕΧΕΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ. κΑΝΕ ΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΕΝΟΣ ΣΗΜΕΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ! ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΣΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΑΘΗΝΑ??? ΕΣΥ ΔΗΛΑΔΗ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΤΗΣΕΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ??? ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΕΣΥ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ! ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΤΡΙΤΟΥΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΑΣ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ....
"…. μάλλον αγαπάει την εικόνα που έχει φτιάξει για μένα…" δεν υπάρχει αυτό που έγραψες κοριτσάκι Σκούρα τα πράγματα όντως, αν αξίζει και μπορείς πάλεψε το μήπως και αλλάξει, αλλιώς....
Κορίτσι μου γλυκό, πάρε την μικρή σου και σήκω φύγε. Αυτός δεν είναι γυναίκα που θέλει αλλά δούλα που να δουλεύει και να του δίνει τα χρήματα. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Η μικρή σου έχει ανάγκη την μανούλα της, αν εσύ είσαι κουρασμένη σωματικά και ψυχικά και δεν βρίσκεις χρόνο για την μικρή, όταν μεγαλώσει λίγο, θα θέλει την γιαγιά απ την μαμά ( να ήταν η μαμά σου να το καταλάβω αλλά όχι η πεθερά ). Χάνεις σημαντικές στιγμές απ το μεγάλωμα της μικρής που τις χαίρονται άλλοι. Μίλα με τους γονείς σου, είμαι σίγουρη θα σου πουν να πας εκεί. Είναι κρίμα να μεγαλώνουν τα παιδιά σε τέτοιο περιβάλλον. Η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ο άνθρωπος σου. Πάρε την ζωή στα χέρια σου. Σου εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα για σένα και το παιδί σου.
Μιλά ανοιχτά με τον αντρα σου για ότι νιώθεις και ότι σε ενοχλεί..μονο αν αλλάξει αυτός συμπεριφορά θα αλλάξουν και τα πεθερικά σου..βρήκαν και κάνουν..επίσης,εκείνος γιατί δεν κάνει μια οποιαδήποτε δουλειά?δε βρίσκει η δε ψάχνει?τρίτον,δεν πρεπει να επιτρεπεις σε κανέναν να σου κάνει κουμάντο στο τι θα κανεις,πως θα είσαι κτλ.θα αδυνατισεις η θα κοψεις το κάπνισμα οταν θέλεις εσυ και επειδή το θέλεις ΕΣΥ!έτσι σε γνώρισε στο κάτω κάτω!αν δεις ότι η κουβέντα δεν εχει αποτέλεσμα σημαίνει ότι δεν ειναι για σένα αυτός ο άνθρωπος.δεν σε νοιάζεται και δε σ'αγαπαει αρκετά..οποίος θελει μπορεί..να το θυμάσαι αυτο..σε αυτήν την περίπτωση πάρε το παιδάκι σου και γύρισε στην Αθήνα στους δικούς σου για αρχή!χειρότερα απο κει που είσαι τώρα δε θα ειναι σίγουρα!θα έχεις κοντά σου και τους φίλους σου..κοιτά τον εαυτό σου και το παιδι σου..μη χαραμισεις τη ζωη σου!καλή τύχη σου εύχομαι!
Ποσο κακο κανουν οι υπερπροστατευτικες μανες στα παιδια τους τελικα! Οι περισσοτεροι απο εμας εχουμε να πουμε μια ιστορια που να αφορα στο θεμα "πεθερικα" γενικοτερα! Και το λεω αυτο, γιατι και αμεσο προβλημα να μην ειχες με την μητερα του αντρα σου, ο ιδιος ο αντρας σου και η σταση του μαλλον ανωριμη και ανευθυνη ειναι! τωρα που κανεις δυο δουλειες και εκεινος καθεται προσεχει το μωρο σας τουλαχιστον;;;;;;;; Ελεος! Διεκδικησε τα δικαιωματα σου και τις ισορροπιες σου οσο ειναι νωρις!
όταν σταματάς να σέβεσαι και να θαυμάζεις αυτόν που επέλεξες να είσαι δίπλα, τότε τα πράγματα είναι σκούρα
το πρόβλημα δεν είναι η πεθερά σου,αλλά ο άντρας σου και μόνο.τους έχει δώσει το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουν στο σπίτι,δεν κρατάει αυτός το παιδί αφού δεν δουλεύει,κάνει διαχείριση των οικονομικών σας χωρίς να βάζει σε προτεραιότητα την οικογένεια σας...αυτό που εσύ βρήκες δεύτερη δουλειά κι αυτός δεν έχει ούτε πρώτη είναι πολύ κακό σημάδι,καθώς επίσης το ότι λέει πως σ'αγαπάει για να σε φέρνει στα νερά του,αλλά δεν κάνει κάτι για να το αποδείξει.επειδή σε βλέπω σύντομα να τα μαζεύεις και να φεύγεις,να σου πω ότι θα ρίξει πολύ κλάμα και παρακαλετό για να σε τουμπάρει,αλλά να ξέρεις ότι οι γλυκομίλητοι κι αυτοί που έχουν το κλάμα στην κολότσεπη είναι ψεύτες και το κάνουν για να σε διαχειρίζονται ψυχικά.να θυμάσε ότι η κόρη σου θέλει μία χαρούμενη μητέρα που θα έχει το σθένος ν'ασχολείτε μαζί της και αυτό όταν σου κάνουν την ψυχολογία αλοφή δεν πρόκειτε ποτέ να συμβεί...εύχομαι το καλύτερο για σένα και το παιδί σου.. (παντρεμένη με 2 παιδιά είμαι,δουλεύουμε με τον άντρα μου σαν τα γα'ι'δούρια,τώρα το καλοκαίρι που δεν έχουμε κάποιον να μας προσέχει τα παιδιά τα παίρνουμε μαζί μας (δουλεύουμε κι οι δύο σε τουριστικό γραφείο)αλλά όταν είσαι καλά ψυχικά η σωματική κούραση παλεύεται.όταν δεν είσαι σ'ενοχλεί και ο αέρας που αναπνέεις)
Κοίτα εγώ είμαι οξύθυμος άνθρωπος δεν αφήνω κανέναν να ανακατεύετε στα προσωπικά μου. Από την πρώτη κιόλας παρατήρηση της πεθερουλας θα είχα πιάσει τον άντρα μου και θα του έλεγα: η μάζεψε την η θα την συμμαζεψω εγώ! Όσο για το οικονομικό κάνε κουμάντο εσύ και δώσε του μόνο όσα χρειάζεται κι ας τους δανείσει από εκείνα (δηλαδή ούτε για καφέ να μην έχει αυτός) μετά σιγά μην ξαναδώσει και αν σου πει κάτι πες του έχω και παιδιά να ταΐσω! Όσο για τι κλέψιμο στείλε τον άντρα σου με μία λίστα με τα πράγματα σου και πες του να τα φέρει ΌΛΑ πίσω τώρα. Αν ζορίζεται και αρχίσει να φωνάζει πάρε το παιδί σου και σήκω φύγε ανάγκη δεν έχεις καμία γυρνά στην οικογένεια σου καλύτερα θα είσαι... Και κάτι ακόμη αλλαγές κάνουμε μόνη μας επειδή θέλουμε να γίνουμε καλύτερη για αυτόν που αγαπάμε και όχι για να γίνουμε αποδεκτή από αυτόν που θα έπρεπε να μας αγαπάει όπως είμαστε. Συγνώμη αν σε στεναχωρώ αλλά κάτι τέτοιες καταστάσεις με εκνευρίζουν απίστευτα. Δεν είσαι αναγκασμένη να ζεις έτσι κάνεις δεν είναι. Όχι άλλη υπομονή και κατανόηση ήρθε η ώρα να πάρεις πίσω την ζωή σου και ας σημάνει να την χωρίσεις από αυτόν. Ξέρω ότι μπορεί να σου ακούγεται δύσκολο αλλά δεν είσαι μόνη έχεις μία οικογένεια που θα σε βοηθήσει, να δουλέψεις μπορείς να προσεχείς το σπίτι σου σίγουρα μπορείς και το παιδί σου μπορεί να πάει βρεφικό κατά ανάγκη. Κουράγιο
Αυτοί οι άνθρωποι σε απαξιώνουν σαν γυναίκα, μάνα και κόρη. Όσο το δέχεσαι αυτό τους δίνεις το μήνυμα ότι και εσύ πιστεύεις ότι δεν είσαι αξιόλογη. Μίλα στους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε σέβονται και ΦΥΓΕ γρήγορα. Δεν εξαρτάσαι από κανέναν εσύ. Αυτοί εξαρτώνται από σένα για να καλύπτουν τα κενά τους, οικονομικά και ψυχολογικά. Μην βρίσκεις δικαιολογίες. Βρες τη δύναμη.
Εγώ στη δική σου περίπτωση θα έπαιρνα τη μικρή και θα μετακόμιζα Αθήνα στους δικούς μου, θα προσπαθούσα να βρω εκεί δουλειά - οτιδήποτε - και θα είχα τη μικρή στη μαμά μου. Δεδομένου ότι μπορούν οι γονείς σου! Ήμαρτον δηλαδή! Επίσης θα ήθελα ο άντρας μου να ¨ξυπνούσε¨από το λήθαργο, να προσπαθούσε να με διεκδικήσει - με κάθε τρόπο - και να έβρισκε δουλειά Αθήνα ή αλλού, εκτός από το μέρος που είναι οι γονείς του. .......και με την πεθερά θα του είχα βάλει ΒΕΤΟ.............. Αυτή είναι η δική μου γνώμη..... Καλό κουράγιο και ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! ΧΧ
Αγαπητή μαμά μέσα απ' την ιστορία σου είδα τον εαυτό μου σε μερικά σημεία. Θα σταθώ σε αυτά μιας και αυτά μπορώ να κρίνω. Δεν μπορώ να σου μιλήσω για το κομμάτι της πεθεράς σου μιας και δεν είχα τέτοια προβλήματα, ούτε το πως είναι να ζεις σε ξένο τόπο. Όμως κατανοώ όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις γιατί τα έχω περάσει και όχι τόσο λίγο διάστημα όσο εσύ αλλά 12 ολόκληρα χρόνια. Πολλά τα οικονομικά προβλήματα όλα αυτά τα χρόνια, να δουλεύω σε δύο και τρεις, κάποια στιγμή, δουλειές και αυτός να κάθεται σπίτι, δεν το αναγνώρισε ποτέ και το αποτέλεσμα σήμερα είναι, μετά από 12 χρόνια να μετανιώνω για τον γάμο μου(όχι δεν θα χωρίσω γιατί συναισθηματικά είμαι ανώριμη, το παραδέχομαι), να συνεχίζω να δουλεύω μόνο εγώ, να έχουμε δύο παιδιά με τα οποία ευτυχώς ασχολείται, αλλά τις υλικές τους ανάγκες να τις καλύπτω εξ ολοκλήρου εγώ, να νιώθω τρομερή ψυχική φθορά, να γίνομαι σκληρή με τους ανθρώπους και να απαξιώνω τον άντρα μου γιατί ότι και να κάνει ποτέ δεν θα είναι αρκετό για μένα μετά απ' όλα αυτά που πέρασα. Απ' όλα όσα γράφεις δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι στην ζωή σου, ο άντρας σου δεν νομίζω πως θα αλλάξει συμπεριφορά, έστω και αν τα βάλετε κάτω και τα συζητήσετε, μπορεί ν΄ αλλάξει προσωρινά αλλά μόνο για λίγο. Το θέμα όμως δεν είναι ο άντρας σου αλλά εσύ. Έχεις την δύναμη να φύγεις? Θέλεις να το κάνεις? Θα το αντέξεις? Η΄ θέλεις να το προσπαθήσεις με τον τρόπο που εσύ θα επιλέξεις και όπου σε βγάλει? Μπορεί σε κάτι καλό, μπορεί σε αδιέξοδο, μπορεί σε μεγαλύτερη δική σου φθορά, μπορεί χίλια δύο...Πάντως η πείρα μου λέει ότι ότι όταν κάτι, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δεν πηγαίνει καλά(σκέψου ότι εγώ με τον άντρα μου είμαστε μαζί 20 χρόνια και τα πρώτα 10 ήταν πολύ καλά)τότε δεν έχει καλές πιθανότητες να πάει στο μέλλον. Μπορεί να σου μιλάω σκληρά αλλά μακάρι να είχε βρεθεί κάποιος να με ταρακουνήσει και μένα στην δική σου ηλικία, δεν θα περνούσα όλα αυτά που πέρασα.........Ό,τι και αν κάνεις να σκεφτείς τον εαυτό σου , αυτός έχει προτεραιότητα.
Μάλλον όλοι οι υπόλοιποι έχουν ξεπεράσει τα όρια πάνω σου... Γιατί δεν τους βάζεις στη θέση τους σιγά σιγά??.... Αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνεις την επανάστασή σου... Ο καθένας πρέπει να βρει το ρόλο του... Εσύ προς το παρόν βλέπω ότι έχεις όλους τους ρόλους... Είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι... Σφίξε τα δόντια και διόρθωσε ότι δεν δουλεύει σωστά, ότι έχει αρχίσει να στραβώνει πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα... Καλή δύναμη!
Δύσκολη η κατάσταση που βιώνεις, πράγματι. Συμβουλές δεν μπορώ να σου δώσω, μόνο ένας ειδικός ψυχολόγος, μιάς και κοντά σου από ότι κατάλαβα δεν υπάρχει και τόσο φιλικό περιβάλλον για να απευθυνθείς. Μήπως και μια νύξη για το ότι περνάς στους δικούς σου, στη μαμά σου; Συζήτησέ το και βγάλε το από μέσα σου γιατί διαβάζοντας το κείμενό σου νοιώθω πως ασφυκτιάς. Απευθύνσου σε κάποιον ειδικό λοιπόν, σε κάποια κοινωνική υπηρεσία, ρώτησε, μάθε, από τη στιγμή που εργάζεσαι και συναναστρέφεσαι με κόσμο μπορείς να μάθεις πράγματα,συζήτησέ το, αν αυτό είναι εφικτό, με τον σύντροφό σου. Μην το καθυστερείς διότι "κλέβεις" πολύτιμο χρόνο και στιγμές όμορφες από το μεγάλωμα του παιδιού σου έχοντας μονίμως κακή διάθεση. Καλή τύχη.
Αρχικά να σου ευχηθώ για το παιδί σου να είναι γερό και καλότυχο και να το χαίρεσαι. Δε θα σου πω ότι είμαι στην ίδια περίπτωση μ' εσένα, ούτε ότι ταυτίζομαι απόλυτα. Η κατάσταση που περιγράφεις είναι δύσκολη και κατανοώ το ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις για τα συναισθήματά σου. Όποιος σου πει ότι το αντίθετο μάλλον ψεύδεται. Είσαι μία νέα κοπέλα έχεις όνειρα και επιθυμίες τα οποία, δυστυχώς είναι πολύ μακρινά αυτήν τη στιγμή. Δεν ξέρω αν υπάρχει "συνταγή" για ν' ακολουθήσεις, χρειάζεται πολύ προσπάθεια από τη δική σου πλευρά, ν'απομακρύνεις τα πεθερικά σου, όχι τη σωματική τους ύπαρξη, τη χρειάζεσαι γιατί σου προσέχουν το μωρό, αλλά το να μην ανακατεύονται στα οικονομικά σας και στα του οίκου σας, μην ξεχνάς άλλωστε ότι το οικονομικό κεφάλαιο ΕΣΥ το φέρνεις στο σπίτι και ΕΣΥ θ'αποφασίζεις. Επιπλέον και ο άντρας σου καλό είναι να καταλάβει με ποια οικογένεια θέλει να είναι, αυτήν που δημιουργήσατε μαζί ή τη μαμά του; Υπάρχει η δυνατότητα για μερικές ημέρες να φύγεις μόνη σου με το μωρό, να πας Αθήνα στους δικούς σου, μήπως και καταλάβει πόσο πολύτιμη είναι η παρουσία σου; 'Ο,τι και αν αποφασίσεις σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή δύναμη και πολλά πολλά ψυχικά αποθέματα.
δυσκολη η κατασταση που περιγραφεις με εναν συζυγο απων κ μια πεθερα που μπλεκεται γιατι δε της το κοβει-μην πληγωσουμε την μανουλα,αλλοιμονο!στο θεμα μας,της βαζεις εσυ ορια,παλεψε,μιλα της καθετα κ φυσικα ανοιξε κουβεντα κ στον αντρα σου οχι μονο για αυτην αλλα κ για το πως νιωθεις.αν σε αγαπαει οπως λεει σιγουρα θα κοιταξει να σε κανει ευτυχισμενη,να το καταλαβει οτι τωρα δεν εισαι κ να προσπαθησει να το αλλαξει.το οτι σε κλεβει ασχολιαστο,αν δεν το εχεις αναφερει στον συζυγο κακιστα εκανες,πες του το οταν θα ειναι κ αυτη μπροστα,φυσικα πιστευω οτι θα το αρνηθει αλλα πρεπει να δεις ποιας το μερος θα παρει-καιρος να παρει το δικο σου.καλη υπομονη κ δυναμη