Πρόβλημα με τη νηπιαγωγό

Καλό φθινόπωρο, καλή σχολική χρονιά και καλή πρόοδο σε όλους τους μαθητές.

Επειδή εδώ και μέρες είμαι στα πρόθυρα τρέλας, θα ήθελα σας παρακαλώ τη συμβουλή σας.

Το καλοκαίρι γράψαμε το παιδί μας στο προνήπιο. Επειδή ξέραμε ότι είναι ντροπαλό και φοβισμένο, πήγαμε από τον Ιούνιο και γνωρίσαμε μαζί της τη νηπιαγωγό (η οποία ήταν φιλικότατη και ευγενικότατη) και την τάξη.

Λίγες μέρες μετά την εγγραφή ενημερωθήκαμε ότι το σχολείο συγχωνεύτηκε με ένα άλλο νηπιαγωγείο. Η νηπιαγωγός επικοινώνησε μαζί μας και μας είπε να μην έχουμε άγχος και ότι θα έπαιρνε εκείνη το παιδί στην τάξη της. Το ίδιο μας επιβεβαίωσε και αρχές Σεπτέμβρη, καθησυχάζοντάς μας .

Όταν άνοιξαν τα σχολεία πήγα με την κόρη μου στον αγιασμό και με έκπληξη είδα το όνομα του παιδιού στην κατάσταση του διπλανού νηπιαγωγείου. Όταν πήγα να μιλήσω με την καινούρια νηπιαγωγό, η οποία έτυχε να είναι και προϊσταμένη, ήταν μαζί μου πολύ κοφτή, απότομη και αρνητική. Δε δέχτηκε καν να μ’ ακούσει σε κάτι που ήθελα να της πω. Έδωσα τόπο στην οργή και δεν ήθελα μπροστά στο παιδί μου να δείξω ότι στεναχωρήθηκα.

Την επόμενη μέρα η κόρη μου ξύπνησε ευδιάθετη και πήγε χαρούμενη στο σχολείο, αλλά όταν την πήρα τα μάτια της ήταν κατακόκκινα από το κλάμα. Το ίδιο και την επόμενη. Η νηπιαγωγός, ενώ περίμενα να φύγουν όλοι οι γονείς για να της μιλήσω, με έδιωχνε με νεύματα. Καμία διάθεση συνεργασίας. Ούτε για μία κουβέντα, να με ηρεμήσει, να κατευνάσει την αγωνία μου. Απάνθρωπη.

Επειδή έχω και εγω σπουδάσει νηπιαγωγός, ξέρω ότι πολλά παιδάκια καθυστερούν να προσαρμοστούν και αυτό είναι λογικό. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημά μου. Ούτε ότι επί δύο συνεχόμενες μέρες διάβαζαν το παραμύθι της Χιονάτης και έκαναν τις μάγισσες (εντελώς αντιπαιδαγωγικό), ενώ έβλεπαν ότι το παιδί σπάραζε στο κλάμα και φοβόταν. Με πείραζε κυρίως που δε με άφηνε να της πω κάτι που ήθελα. Και εγώ πάλι έκανα υπομονή.

Όταν όμως η κόρη μου μου είπε ότι την πίεσαν να φάει γρήγορα και μας έβγαλε και στο σπίτι φοβίες για το φαγητό, δεν άντεξα. Το παιδί μου αρνιόταν να φάει και μου είπε «Μαμά, θα με μαλώσεις αν δεν τρώω γρήγορα;».

Της λέω «Όχι, αγάπη μου, γιατί το λες;»

«Γιατί η κυρία στο σχολείο μου είπε να τρώω πιο γρήγορα και μετά και τα άλλα παιδιά ήρθαν και με κορόιδευαν και με ρωτούσαν γιατί δεν τρώω γρήγορα»

Παρόλο που ήμουν τρελαμένη, με ηρεμία της εξήγησα ότι θα τρώει όπως θέλει, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς και ότι είναι καλύτερο για το στομάχι μας να τρώμε αργά (να σημειώσω ότι στην οικογένεια υπάρχει ιστορικό παθήσεων του στομαχιού).

Στο μεταξύ, κατόπιν εορτής, ενημερώθηκα ότι ο προϊστάμενος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης εξ αρχής είχε πει να επιλέξουν οι γονείς σε ποιο τμήμα θα πάνε και η κυρία, άγνωστο για ποιον λόγο, το απέκρυψε. Αν το έκανε, εννοείται ότι θα επέλεγα το τμήμα της νηπιαγωγού που είχαμε γνωρίσει το καλοκαίρι, η οποία ήταν αξιαγάπητη.

Για να μην μακρηγορώ, κίνησα αμέσως διαδικασίες και πήρα το παιδί στο διπλανό τμήμα. Η κυρία όμως εδώ και δύο μέρες παίζει με τα νεύρα μας και δεν δίνει τα χαρτιά του παιδιού στο άλλο νηπιαγωγείο. Δεν ξέρω ποιος είναι ο στόχος της και τι προσπαθεί να καταφέρει. Αγριοκοιτάζει το παιδί και μένα κάθε φορά που μας βλέπει και δε μας λέει ούτε καλημέρα. Το παιδί μου αναρωτιέται «γιατί» και προχθές είπε στον μπαμπά της «Ευτυχώς που γλίτωσα από κείνες τις μάγισσες». Επειδή δε θέλω να φοβάται πήγα και την καθησύχασα ότι κι οι άλλες κυρίες την αγαπάνε και να μη φοβάται. Απλά αλλάξαμε τμήμα επειδή γνωρίζαμε την άλλη νηπιαγωγό από το καλοκαίρι.

Να μην ξεχάσω να πω ότι η συγκεκριμένη κυρία μας έβαλε χθες στο τηλέφωνο τις φωνές και μας είπε ότι εκείνη θα αποφασίσει που θα πάει το παιδί, ενώ ήδη είχαμε μιλήσει με τον διευθυντή της πρωτοβάθμιας. Ήταν επιθετική και φώναζε μπροστά στα παιδιά, είπε ότι αν ήταν στο χέρι της πολλά παιδιά δε θα τα επέλεγε (δεν μας είπε με πιο κριτήριο όμως…) και όταν ο άντρας μου της είπε ότι έχει σοβαρό πρόβλημα με το στομάχι του και γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και πιθανόν να το έχει και το παιδί (που το πίεσε να φάει), του απάντησε ευθαρσώς «δεν με ενδιαφέρει τι έχετε» -εννοείται ότι ήδη θα έπρεπε να έχει κάνει τους φακέλους των παιδιών. Αν το παιδί μου είχε μία αλλεργία πχ στη ζάχαρη και έτρωγε στο σχολείο και πάθαινε κάτι, ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη. Επικαλέστηκε ότι θα έπρεπε εμείς να την ενημερώσουμε για κάτι τέτοιο. Πότε; Πότε μ’ άφησε να της μιλήσω και να της εξηγήσω;

Όπως προείπα, έχω σπουδάσει νηπιαγωγός και ο οδηγός την νηπιαγωγού ορίζει ως κάτι βασικό συνεργασία με τους γονείς, όπως και συνεργασία με τους άλλους συναδέλφους από τα υπόλοιπα τμήματα. Η κυρία όχι απλά δε δείχνει καμία διάθεση συνεργασίας, όχι απλά είναι αρνητική και κακομούτσουνη, αλλά δείχνει και μία επιθετική συμπεριφορά που δεν έχω ξανασυναντήσει σε άνθρωπο.

Σας παρακαλώ, πείτε μου τι θα κάνατε στη θέση μου. Πήγα το παιδί το πρωί στο σχολείο και η νηπιαγωγός του φοβισμένη (προφανώς λόγω του τραμπούκικου χαρακτήρα της άλλης), μου είπε αν τακτοποιήσαμε τα χαρτιά. Μα της λέω «Την πήρε δύο φορές ο διευθυντής της πρωτοβάθμιας και της το είπαμε δύο φορές και εμεις, δεν τα έφερε ακόμη;«

Η γυναίκα φαινόταν φοβισμένη και μου είπε αν μπορούσαμε να το κανονίσουμε εμείς, γιατί αυτή δε θέλει να εμπλακεί (ποιος ξέρει τι θα της έχει κάνει…). Από το πρωί προσπαθώ να επικοινωνήσω με τη σχολική σύμβουλο και δεν τα καταφέρνω. Αν πάω όμως το μεσημέρι να πάρω το παιδί και δεν έχει ακόμα τακτοποιηθεί το θέμα (γιατί προφανώς έχει αποφασίσει να κάνει πόλεμο νεύρων σε μας και στην συνάδελφό της), δεν ξέρω και γω που θα φτάσω…

Έχω απογοητευτεί πάρα πολύ, γιατί ενώ έχω τα δικά μου προβλήματα, κλήθηκα να μπω και σε μία τέτοια διαδικασία, που με αναστατώνει καθημερινά. Έχω δουλέψει σε σχολεία και το βασικότερο για μένα σ’ αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες είναι όχι η γνώση, αλλά η ανθρωπιά. Νιώθω θλίψη που στα χέρια τέτοιων ανθρώπων κατατίθεται η ψυχή των παιδιών μας…

Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε, ελπίζω να μη σας κούρασα. Είχα ανάγκη να πω κάπου τον πόνο μου και, όποιο συμβουλή, καλοδεχούμενη και δεκτή.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com